ช่วยเราที

เราเดินผ่านกาลเวลาที่ไหลเชี่ยว แบกความเปลี่ยว ความหวัง ยังไม่หาย โลกไม่ง่าย ไม่โหด จนเกินกาย แต่ก็ไม่ปรานีใคร…ง่ายดายนัก เคยเชื่อฝัน ว่าฟ้าคงเมตตา หากเราค่า ความดี ที่ประจักษ์ แต่เติบโต จึงรู้

แสงอรุณอ่อนอาบขอบฟ้าใส ลมละไมไล้ลูบภูผาผลาญหม่น หมอกบางบางวางตัวทั่วพงดล โลกเริ่มพ้นพันธนาการแห่งราตรี สรรพสิ่งนิ่งงันในจังหวะคิด เสียงชีวิตแผ่วแว่วแทรกวิถี หยาดเวลาเคลื่อนคล้อยอย่างรอบคี ทุกนาทีมีค่

สิบปีผ่านกลางคลื่นและลมกล้า เหงื่อเค็มเคล้าผืนฟ้าทะเลใหญ่ เรือแล่นฝ่าโขดหินทุกแห่งไกล จวบจนใจเริ่มล้าในคราวนี้ แสงตะวันเคยแผดบนฟ้าร้อน เคยหลับตานอนฟังคลื่นแทนเสียงฝันดี เคยยิ้มให้ฟ้าหลังพายุที่เคยมี

แต่งกาพย์จากภาพค่ะ (กาพย์ฉบัง16) อาบไอดินจรดฟ้า.....................มวลม่านเมฆา อ้อมโอบนภาทั้งผืน ขอบปุยเรืองแสงกลางคืน.............ดวงดาวดาษดื่น ซุกซ่อนแทรกร่างประดับ ราวเม็ดมุกพราวระยับ.........

๏ ขยับเข็ม เรียงร้อย ปักผืนผ้า          ด้วยลีลา จินตนา พาประสาน ผ่านมุ่นปุ่ม ปมไหม ใยตระการ        ละลานหลาก สีสัน พรรณ