แนะนำตัว
ผมชื่อ ต้น
สูง 170
หนัก 42
(แต่งตัวเรียบร้อย ผอมแห้ง แรงน้อย แนวเนิร์ด ขี้อาย ติดหนังสือการ์ตูน อยู่แบบไล่สังคม โลกส่วนตัวสูง)
ผมเองก็เป็นเด็กใหม่ที่พึ่งเข้า ม.ต้น โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ผมที่เรียนไม่ได้เรื่องคนนึ่ง วันๆอ่านแต่หนังสือการ์ตูนไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างใช้ชีวิตในโลกส่วนตัว เวลาผมก็เรียนตามปกติ ว่างเป็นต้องยิบการ์ตูนมาอ่านจนบ้างที่ก็ลืมกินข้าวเที่ยงไปเลย ทางบ้านพ่อแม่ผมบ่นประจำไม่ชอบให้ผมอ่านหนังสือการ์ตูน อ่านหนังสือเรียนบ้าง จมอยู่กับโลกจินตนาการ เพ้อฝัน ไร้อนาคต ใช้ผมไร้อนาคต ผมใช้ชีวิตไปโดยไม่คิดถึงอนาคต อนาคตคืออะไรอยู่แบบนี้ก็ดีแล้วนิ ไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลยนิ ดิ้นรนไปทำไม ผมไม่ได้วางแผนหรือสนใจอนาคตอะไรเลย จนกระทั้งผลการเรียนแย่ลงในช่วง ม.1 ผมโดนปรับย้ายห้องตอนปิดเทอม แล้วเมื่อเปิดเทอมใหม่มาอยู่ในห้องที่เรียกได้ว่า ห่วยที่สุดในโรงเรียน หรือ ที่เรียนกันว่าห้องเด็กเกเร สภาพสกปรกมาก ผมได้มาอยู่ในห้องนั้น สังคมแบบ ควันสูบหรี่ในห้องเรียน คาบว่าง โดดเรียน ครูเค้าก็แทบไม่สนใจ ไม่เข้ามาสอนสะด้วยซ้ำไป แน่นอนว่ามันดีมากสบายใจดี แต่ก็คงหนี้ไม่พ้นหัวโจกของห้อง มันได้ชื่อว่า เฮียคิง ตัวสูงก็ประมาน 165 ลูกน้องมันก็ทั้งห้อง ยกเว้นแต่พวกเบ๊ 4 คน เพราะในห้องก็มีแค่ 29 คน รวมผมเป็น 30 คนพอดี ชายล้วน ลูกน้องของเฮียคิงก็แบบ หน้าตาโหดๆ อ้วนบ้าง ตัวใหญ่บ้าง ผอมแห้งบ้าง เรื่องเกิดเมื่อเปิดเทอมใหม่ผมถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องโดยครูประจำชั้น เพราะผมดูเรียบร้อยสุดในห้องเลยโดนเลือกให้เป็นหัวหน้าห้อง ครูๆหลายๆคนก็ว่า อย่างผมมาอยู่ห้องแบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่หน้ามาอยู่ห้องแบบนี้ได้ เหตุก็เพราะผมไม่สนใจเรียนเลยต้องมาที่นี้ บอกไหวเลยว่าเรียนห้องนี้ชั่วโมงคาบว่างโคตรเยอะมาเรียนเหมือนไม่ได้มาเรียน ผมนั่งหน้าห้องแน่นอนว่าตรงหน้าครูเลย ใช้ว่าผมจะเรียนเก่งสะเมื่อไร แต่มันปลอดภัยสุดเวลาเรียนในห้องเรียนแบบนี้
ในวันนั้นเองก่อนจะพักเที่ยง พวกกลุ่มหลังห้องเรียกผม
เฮียคิง : เฮ้ย!!!
เฮียคิง : หัวหน้าห้อง
ผมกำลังอ่านหนังสือการ์ตูน ก็สะดุงตกใจนิดหน่อย
เฮียคิงสั่งลูกน้องตัวใหญ่ชื่อว่า ทิว มันเดินเข้ามาแล้วตบที่ไหล่
ทิว : เฮ้ย!!! เฮียคิงเรียกไม่ได้ยินหรอ.....หัว....หน้า....ห้อง
ผม : ออ...อื้ม มีไรหรอ
ทิวมองมาเห็นการ์ตูนที่ผมเอามาอ่านในกระเป๋า
ทิวตะโกนให้กลุ่มพวกมันฟัง
ทิว : เฮ้ย!!! ดูหัวหน้าห้องสิ ติดการ์ตูนว่ะ เด็กน้อย
555+
เฮียคิง : เอามาดูหน่อยสิไอทิว
ทิวก็ยิบหนังสือการ์ตูนของผมจากในกระเป๋าไป ผมหันไปแล้วจับแขนมัน
ผม : เอามานะครับ การ์ตูนของผม
ทิว : เฮ้ยยย ให้มันน้อยๆหน่อย
ทิวมองแบบหางตาจิก แล้วก็ ตบที่หัวผมอย่างแรง ผมนิน้ำตาแทบไหล คิดในใจ เห้ยนิมันอะไรกันสังคมแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว หนังสือที่มันเอาไปอ่านๆจบ แล้วก็โยนทิ้งแบบไร้ค่า แล้วพวกมันก็ไปกินข้าวเที่ยงกัน ผมเดินไปดูหนังสือการ์ตูนผม แล้วก็เก็บเอามาใส่กระเป๋าก่อนลงไปกินข้าว ผมต้องรีบกินแล้วรีบขึ้นมาเดียวหนังสือการ์ตูนหาย เพราะมันหายบ่อยมากๆ มันมีตัวขโมยอยู่ในกลุ่มนั้น พอลงมาโรงอาหารคนจะเยอะไปไหน จะมีอยู่ร้านเดียวที่คนน้อยที่สุด นั้นแลคือร้านประจำผมเอง ร้านขนมปัง ก็มีโดนัท ขนมรังผึ้ง ขนมปังปิ้ง เป็นต้น ก็เยอะพอสมควร ไปจนแม่ค้าจำหน้าได้ แทบไม่ต้องสั่งเพราะกินแบบเดิมๆทุกวัน ขนมปังปิ้ง 5-6 แผ่น แล้วก็ไปมินิมาร์ท เพื่อซื้อนมกล่องกินกับขนมปังที่ซื้อมา ได้แล้วก็ขึ้นไปเอาหนังสือการ์ตูนแล้วไปหาที่นั่งอ่านแบบเงียบๆคนเดียว สถานที่ก็เป็นห้องประชุมรวมห้องใหญ่ที่คนสวนใหญ่จะไปวิ่งไล่จับกับบ้าง ตีแบตบ้าง นั่งคุย เป็นต้น เพราะโรงเรียนไม่มีด้านฟ้าเหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่น ผมก็มีมุมของผมที่เงียบสงบหลบอยู่หลังเวทีห้องประชุม นั่งอ่านหนังสือการ์ตูน ส่วนไอพวกกลุ่มเฮียคิงนั้นก็ดูดบุหรี่ในห้องน้ำอย่างเคยๆ แซ่วสาวๆบ้างตามภาษา ในระหว่างที่ผมจะเข้าเรียนนั้นเองกลุ่มหลังห้องมันโดดเรียนมาแถวนั้นพอดี...........
เรื่องราวชีวิตที่ต้องมาอยู่ห้องเด็กเกเรยังไม่จบครับ อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปกับ ต้น เด็กบ้าการ์ตูนที่ต้องมาใช้ชีวิตกับเด็กเกเร ชอบก็ฝากติดตามด้วยนะครับ
- ขอบคุณที่อ่านครับ –
Fighters Dead [รุกขึ้นสู้ ไม่สู้ก็ตาย]
ผมชื่อ ต้น
สูง 170
หนัก 42
(แต่งตัวเรียบร้อย ผอมแห้ง แรงน้อย แนวเนิร์ด ขี้อาย ติดหนังสือการ์ตูน อยู่แบบไล่สังคม โลกส่วนตัวสูง)
ผมเองก็เป็นเด็กใหม่ที่พึ่งเข้า ม.ต้น โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ผมที่เรียนไม่ได้เรื่องคนนึ่ง วันๆอ่านแต่หนังสือการ์ตูนไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างใช้ชีวิตในโลกส่วนตัว เวลาผมก็เรียนตามปกติ ว่างเป็นต้องยิบการ์ตูนมาอ่านจนบ้างที่ก็ลืมกินข้าวเที่ยงไปเลย ทางบ้านพ่อแม่ผมบ่นประจำไม่ชอบให้ผมอ่านหนังสือการ์ตูน อ่านหนังสือเรียนบ้าง จมอยู่กับโลกจินตนาการ เพ้อฝัน ไร้อนาคต ใช้ผมไร้อนาคต ผมใช้ชีวิตไปโดยไม่คิดถึงอนาคต อนาคตคืออะไรอยู่แบบนี้ก็ดีแล้วนิ ไม่เห็นเดือดร้อนอะไรเลยนิ ดิ้นรนไปทำไม ผมไม่ได้วางแผนหรือสนใจอนาคตอะไรเลย จนกระทั้งผลการเรียนแย่ลงในช่วง ม.1 ผมโดนปรับย้ายห้องตอนปิดเทอม แล้วเมื่อเปิดเทอมใหม่มาอยู่ในห้องที่เรียกได้ว่า ห่วยที่สุดในโรงเรียน หรือ ที่เรียนกันว่าห้องเด็กเกเร สภาพสกปรกมาก ผมได้มาอยู่ในห้องนั้น สังคมแบบ ควันสูบหรี่ในห้องเรียน คาบว่าง โดดเรียน ครูเค้าก็แทบไม่สนใจ ไม่เข้ามาสอนสะด้วยซ้ำไป แน่นอนว่ามันดีมากสบายใจดี แต่ก็คงหนี้ไม่พ้นหัวโจกของห้อง มันได้ชื่อว่า เฮียคิง ตัวสูงก็ประมาน 165 ลูกน้องมันก็ทั้งห้อง ยกเว้นแต่พวกเบ๊ 4 คน เพราะในห้องก็มีแค่ 29 คน รวมผมเป็น 30 คนพอดี ชายล้วน ลูกน้องของเฮียคิงก็แบบ หน้าตาโหดๆ อ้วนบ้าง ตัวใหญ่บ้าง ผอมแห้งบ้าง เรื่องเกิดเมื่อเปิดเทอมใหม่ผมถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องโดยครูประจำชั้น เพราะผมดูเรียบร้อยสุดในห้องเลยโดนเลือกให้เป็นหัวหน้าห้อง ครูๆหลายๆคนก็ว่า อย่างผมมาอยู่ห้องแบบนี้ได้ยังไงกัน ไม่หน้ามาอยู่ห้องแบบนี้ได้ เหตุก็เพราะผมไม่สนใจเรียนเลยต้องมาที่นี้ บอกไหวเลยว่าเรียนห้องนี้ชั่วโมงคาบว่างโคตรเยอะมาเรียนเหมือนไม่ได้มาเรียน ผมนั่งหน้าห้องแน่นอนว่าตรงหน้าครูเลย ใช้ว่าผมจะเรียนเก่งสะเมื่อไร แต่มันปลอดภัยสุดเวลาเรียนในห้องเรียนแบบนี้
ในวันนั้นเองก่อนจะพักเที่ยง พวกกลุ่มหลังห้องเรียกผม
เฮียคิง : เฮ้ย!!!
เฮียคิง : หัวหน้าห้อง
ผมกำลังอ่านหนังสือการ์ตูน ก็สะดุงตกใจนิดหน่อย
เฮียคิงสั่งลูกน้องตัวใหญ่ชื่อว่า ทิว มันเดินเข้ามาแล้วตบที่ไหล่
ทิว : เฮ้ย!!! เฮียคิงเรียกไม่ได้ยินหรอ.....หัว....หน้า....ห้อง
ผม : ออ...อื้ม มีไรหรอ
ทิวมองมาเห็นการ์ตูนที่ผมเอามาอ่านในกระเป๋า
ทิวตะโกนให้กลุ่มพวกมันฟัง
ทิว : เฮ้ย!!! ดูหัวหน้าห้องสิ ติดการ์ตูนว่ะ เด็กน้อย
เฮียคิง : เอามาดูหน่อยสิไอทิว
ทิวก็ยิบหนังสือการ์ตูนของผมจากในกระเป๋าไป ผมหันไปแล้วจับแขนมัน
ผม : เอามานะครับ การ์ตูนของผม
ทิว : เฮ้ยยย ให้มันน้อยๆหน่อย
ทิวมองแบบหางตาจิก แล้วก็ ตบที่หัวผมอย่างแรง ผมนิน้ำตาแทบไหล คิดในใจ เห้ยนิมันอะไรกันสังคมแบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว หนังสือที่มันเอาไปอ่านๆจบ แล้วก็โยนทิ้งแบบไร้ค่า แล้วพวกมันก็ไปกินข้าวเที่ยงกัน ผมเดินไปดูหนังสือการ์ตูนผม แล้วก็เก็บเอามาใส่กระเป๋าก่อนลงไปกินข้าว ผมต้องรีบกินแล้วรีบขึ้นมาเดียวหนังสือการ์ตูนหาย เพราะมันหายบ่อยมากๆ มันมีตัวขโมยอยู่ในกลุ่มนั้น พอลงมาโรงอาหารคนจะเยอะไปไหน จะมีอยู่ร้านเดียวที่คนน้อยที่สุด นั้นแลคือร้านประจำผมเอง ร้านขนมปัง ก็มีโดนัท ขนมรังผึ้ง ขนมปังปิ้ง เป็นต้น ก็เยอะพอสมควร ไปจนแม่ค้าจำหน้าได้ แทบไม่ต้องสั่งเพราะกินแบบเดิมๆทุกวัน ขนมปังปิ้ง 5-6 แผ่น แล้วก็ไปมินิมาร์ท เพื่อซื้อนมกล่องกินกับขนมปังที่ซื้อมา ได้แล้วก็ขึ้นไปเอาหนังสือการ์ตูนแล้วไปหาที่นั่งอ่านแบบเงียบๆคนเดียว สถานที่ก็เป็นห้องประชุมรวมห้องใหญ่ที่คนสวนใหญ่จะไปวิ่งไล่จับกับบ้าง ตีแบตบ้าง นั่งคุย เป็นต้น เพราะโรงเรียนไม่มีด้านฟ้าเหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่น ผมก็มีมุมของผมที่เงียบสงบหลบอยู่หลังเวทีห้องประชุม นั่งอ่านหนังสือการ์ตูน ส่วนไอพวกกลุ่มเฮียคิงนั้นก็ดูดบุหรี่ในห้องน้ำอย่างเคยๆ แซ่วสาวๆบ้างตามภาษา ในระหว่างที่ผมจะเข้าเรียนนั้นเองกลุ่มหลังห้องมันโดดเรียนมาแถวนั้นพอดี...........
เรื่องราวชีวิตที่ต้องมาอยู่ห้องเด็กเกเรยังไม่จบครับ อะไรจะเกิดขึ้นต่อไปกับ ต้น เด็กบ้าการ์ตูนที่ต้องมาใช้ชีวิตกับเด็กเกเร ชอบก็ฝากติดตามด้วยนะครับ