ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว เคยมีแฟนคบกัน 4 ปีกว่าเดือนมิ.ยนี้จะครบ5ปี
แต่เลิกกันก่อน คือเรากับแฟนอายุห่างกัน 4ปี เราเป็นพี่ เริ่มคบกันตอนเขาอยู่ม.2 เราอยู่ม.6 เขาเป็นทอมเราเป็นดี้นะคะ ช่วงแรกๆก็รักกันดีคะครอบครัวเขาดูโอเครเหมือนเข้าใจว่าลูกเขาเป็นแบบนี้..แต่ครอบครัวเราช่วงแรกๆเหมือนแม่ไม่เข้าใจว่าทำไมเราไม่ชอบผู้ชาย แต่มีช่วงหนึ่งคะได้เปิดใจคุยกันกับแม่...แล้วแม่ก็โอเครแม่ไม่ปิดกั้นคบกันได้ต่อมาเรา...จบม.6ต้องเข้ามหาลัยเราคุยกันน้อยลงไม่โทรหากันเลยแต่เจอกันมากขึ้นคือเราเป็นคนติดแฟนเวลาคิดถึงจะขับรถไปหาตลอด..น้องเขาไม่ได้อยู่กับพ่อแม่นะคะพ่อแม่ไปทำงานที้กรุงเทพ เหมือนน้องจะมีปัญหาไม่สบายใจบ่อยๆ...แต่เราก็ไม่เคยทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวนะคบกันปี 1 ผ่านไปด้วยดีมาปีที่สองก็รักกันดีอยู่พอมาปีที่สามเหมือนพ่อแม่เขาเริ่มไม่โอเครกับเราคะ เขาอยากให้ลูกเขาเป็นผู้หญิงทีแรกไม่แน่ใจคะ พอเวลาผ่านไปมันเริ่มชัดขึ้นคะเขาเริ่มเดินทางไปกลับกรุงเทพไปหาแม่บ่อยขึ้น เริ่มคุยกันน้อยลง แทบไม่ได้คุยเลยดีกว่าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาว่างหรือไม่ว่าง และทุกๆครั้งที่ไปกรุงเทพแล้วกลับมาทุกครั้งเขาจะเฉยชาเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่อยู่ดีๆก็เปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ประมาณ 4ครั้ง เราก็ต้องมาทำให้เค้ากลับมารักเราเหมือนเดิมทุกครั้งที่เขากลับมา ทั้งที่เราไม่ได้เปลี่ยนไปนะ เขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง จัดฟัน ไว้ผมยาว คือเปลี่ยนตัวเองจากทอมมาเป็นผู้หญิงอย่างเต็มตัว เราโอเครนะในใจตอนนั้นคิดว่ารักเขา...ต่อให้เขาเป็นอะไรก็รับได้ หลายอยอย่างชัดเจนมากขึ้นคะตอนไหนเขาอยู่กับพ่อแม่จะไม่มีเรา เขาจะไม่ให้เราไปหา เขาบอกจะมาทำไมจะอยู่ได้เหรอประมาณว่าดูแลพร้อมกันไม่ได้มีงานอะไรที่บ้านเขาก็ไม่ค่อยอยากให้เราไป..เราก็ไม่รู้ว่าทำไม คือช่วงหลังๆมาบอกเลิกบ่อยมากมีครั้งหนึ่งเจ็บสุดบอกเลิกเพราะเขาบอกแม่เขาไม่ชอบที่เขาเป็นแบบนี้ (ในใจนี่อยากพูดมากไม่มีพ่อแม่คนไหนชอบหรอก) ยังไงก็ไปต่อไม่ได้รู้ทั้งรู้ว่าวันนึงก็ต้องเลิกกัน...เราถามเขากลับว่ารักกันไหม ? เขาตอบว่ารัก...เราเลยบอกเขาว่าถ้ารักกันทำให้พ่อแม่รับเราให้ได้..ได้ไหม ? ในสิ่งที่เราสองคน ทำเหมือนที่เราทำกับพ่อแม่เราคือคุยบอกท่านตรงๆ แต่เขาตอบกลับมาว่าขอโทษนะเรื่องนี้ทำให้ไม่ได้จริงๆ...หลังจากนั้นประมาณ 30 นาทีทักไลน์มาบอกว่าไม่เลิกแล้วได้ไหม...สุดท้ายกลับไปคบกันคะมาปีที่ 4 เช่นเคยคะห่างกันอีกแล้วเขาไปกรุงเทพบ่อยเหมือนมีเวลาอยู่กับครอบครัวมากขึ้น ... ไม่ค่อยได้คุยกันเลยช่วงที่ห่างล่าสุดคือไม่มีโทรศัพท์ใช้แต่เราทักแชทเฟสบุ้คไว้ทุกวันถ้าวันไหนเขาเข้ามาอ่านจะตอบเองจนเขากลับมาบ้านรอบนี้แม่เขากลับมาด้วยเราตัดสินใจไปหาเพราะคิดว่าคนเราคบกันยังไงต้องเจอแม่เขาเราตัดสินใจนอนที่บ้านเขาวันนั้นในห้องมีสามคนที่นอนเดียวกันคือเขานอนข้างแม่เขาแล้วทิ้งระยะห่างเราคืนนั้นหนาวคะนอนไม่หลับเพราะเป็นคนขี้หนาวเรายื่นมือไปสะกิดเขาประมาณ5ครั้ง แต่เขานอนเฉยทำเหมือนไม่รู้ว่ามีคนสะกิดจนเช้าตัดสินใจกลับบ้านคะกลับมาถึงเลยทักแชทถามว่าเมื่อคืนไม่รู้เหรอว่าสะกิด เขาตอบกลับมาว่ารู้ แต่จะให้ทำยังไง ? อึ้งกับคำตอบ แต่ก็ยังคบกันอยู่ ....ห่างกันอีกแล้วก็คุยกันน้อยลงเช่นเคยเพราะเราไม่มีโทรศัพท์ คิดถึงเขาอยากคุยเลยไปซื้อโทรศัพท์เพราะจะได้คุยกันมากขึ้นป่าวเลย....ไม่ได้คุยเหมือนเดิม...แต่ครั้งนี้แหละเราเริ่มชินเริ่มอยู่คนเดียวได้..ปกติก็ทำอะไรคนเดียวตลอดไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดจนรู้สึกได้ว่าเราก็อยู่ได้นะ สบายใจด้วย .. จนตัดสินใจทักบอกเขาไปว่าเหนื่อยแล้วนะไม่ไหวล่ะอยากอยู่คนเดียวมากกว่าเขาก็บอกว่าเหนื่อยก็พัก...ก็เลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไป
จริงๆรู้อยู่แล้วว่าเขารำบากใจเวลาที่อยู่พร้อมกันเลยตัดสินใจเดินออกมาเองเพื่อให้เขาได้ทำในสิ่งที่พ่อแม่เขาอยากให้ทำอยากให้เป็น
...สุดท้ายเราไปเจอเขาคุยกับเพื่อนเขาในแชทว่าเราเลิกกับเขาเพราะเรามีคนใหม่ (ดีงาม)
แปลกมาคะคนเราตอนมีกันอยู่ไม่รู้จักใส่ใจดูแลรักษาและให้ความสำคัญ...
แต่ที่ผ่านมาเราว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
-อดหลับอดนอนจดงานทำรายงานให้เพื่อให้เขาได้นอนทั้งที่ก็มีงานตัวเองอยู่
-วันสำคัญของเขาเราไม่เคยลืมคะมีเซอร์ไพรตลอดเพราะเราคิดว่าเขาคือคนพิเศษ เซอร์ไพร์ยิ่งกว่าคือวันพิเศษสำหรับเราเขาไม่มีอะไรเลยจำได้ไหมยีงไม่รู้เลย
-ซักเสื้อผ้าให้คะทั้งที่แพ้ผงซักฟอก
-เวลามีปัญหาอะไรเราไม่เคยทิ้งเขาคะ
-ขับรถไปกลับเพื่อไปนอนเป็นเพื่อนเพราะไม่อยากให้อยู่คนเดียว
.... *แต่ก่อนเคยด่าเพื่อนว่าแค่พ่อแม่เขาไม่ชอบทำไมท้อว่ะทำไมไม่สู้...
....ตอนนี้เข้าใจแล้วคะ สู้ทุกอย่างแล้ว เราอยู่ต่อไม่ได้เองคะ
*ทุกวันนี้ดีใจกับเขาที่ได้ประสบผลสำเร็จในการเรียนได้เรียนพยาบาลอย่างที่หวังไว้ได้ทำตามที่พ่อแม่เขาหวัง >//>
สาเหตุที่ทำให้อยู่ต่อไม่ได้ ไม่โดนไล่...ก็อยู่ไม่ได้เอง
แต่เลิกกันก่อน คือเรากับแฟนอายุห่างกัน 4ปี เราเป็นพี่ เริ่มคบกันตอนเขาอยู่ม.2 เราอยู่ม.6 เขาเป็นทอมเราเป็นดี้นะคะ ช่วงแรกๆก็รักกันดีคะครอบครัวเขาดูโอเครเหมือนเข้าใจว่าลูกเขาเป็นแบบนี้..แต่ครอบครัวเราช่วงแรกๆเหมือนแม่ไม่เข้าใจว่าทำไมเราไม่ชอบผู้ชาย แต่มีช่วงหนึ่งคะได้เปิดใจคุยกันกับแม่...แล้วแม่ก็โอเครแม่ไม่ปิดกั้นคบกันได้ต่อมาเรา...จบม.6ต้องเข้ามหาลัยเราคุยกันน้อยลงไม่โทรหากันเลยแต่เจอกันมากขึ้นคือเราเป็นคนติดแฟนเวลาคิดถึงจะขับรถไปหาตลอด..น้องเขาไม่ได้อยู่กับพ่อแม่นะคะพ่อแม่ไปทำงานที้กรุงเทพ เหมือนน้องจะมีปัญหาไม่สบายใจบ่อยๆ...แต่เราก็ไม่เคยทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวนะคบกันปี 1 ผ่านไปด้วยดีมาปีที่สองก็รักกันดีอยู่พอมาปีที่สามเหมือนพ่อแม่เขาเริ่มไม่โอเครกับเราคะ เขาอยากให้ลูกเขาเป็นผู้หญิงทีแรกไม่แน่ใจคะ พอเวลาผ่านไปมันเริ่มชัดขึ้นคะเขาเริ่มเดินทางไปกลับกรุงเทพไปหาแม่บ่อยขึ้น เริ่มคุยกันน้อยลง แทบไม่ได้คุยเลยดีกว่าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาว่างหรือไม่ว่าง และทุกๆครั้งที่ไปกรุงเทพแล้วกลับมาทุกครั้งเขาจะเฉยชาเหมือนไม่ใช่คนเดิมที่อยู่ดีๆก็เปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ประมาณ 4ครั้ง เราก็ต้องมาทำให้เค้ากลับมารักเราเหมือนเดิมทุกครั้งที่เขากลับมา ทั้งที่เราไม่ได้เปลี่ยนไปนะ เขาเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง จัดฟัน ไว้ผมยาว คือเปลี่ยนตัวเองจากทอมมาเป็นผู้หญิงอย่างเต็มตัว เราโอเครนะในใจตอนนั้นคิดว่ารักเขา...ต่อให้เขาเป็นอะไรก็รับได้ หลายอยอย่างชัดเจนมากขึ้นคะตอนไหนเขาอยู่กับพ่อแม่จะไม่มีเรา เขาจะไม่ให้เราไปหา เขาบอกจะมาทำไมจะอยู่ได้เหรอประมาณว่าดูแลพร้อมกันไม่ได้มีงานอะไรที่บ้านเขาก็ไม่ค่อยอยากให้เราไป..เราก็ไม่รู้ว่าทำไม คือช่วงหลังๆมาบอกเลิกบ่อยมากมีครั้งหนึ่งเจ็บสุดบอกเลิกเพราะเขาบอกแม่เขาไม่ชอบที่เขาเป็นแบบนี้ (ในใจนี่อยากพูดมากไม่มีพ่อแม่คนไหนชอบหรอก) ยังไงก็ไปต่อไม่ได้รู้ทั้งรู้ว่าวันนึงก็ต้องเลิกกัน...เราถามเขากลับว่ารักกันไหม ? เขาตอบว่ารัก...เราเลยบอกเขาว่าถ้ารักกันทำให้พ่อแม่รับเราให้ได้..ได้ไหม ? ในสิ่งที่เราสองคน ทำเหมือนที่เราทำกับพ่อแม่เราคือคุยบอกท่านตรงๆ แต่เขาตอบกลับมาว่าขอโทษนะเรื่องนี้ทำให้ไม่ได้จริงๆ...หลังจากนั้นประมาณ 30 นาทีทักไลน์มาบอกว่าไม่เลิกแล้วได้ไหม...สุดท้ายกลับไปคบกันคะมาปีที่ 4 เช่นเคยคะห่างกันอีกแล้วเขาไปกรุงเทพบ่อยเหมือนมีเวลาอยู่กับครอบครัวมากขึ้น ... ไม่ค่อยได้คุยกันเลยช่วงที่ห่างล่าสุดคือไม่มีโทรศัพท์ใช้แต่เราทักแชทเฟสบุ้คไว้ทุกวันถ้าวันไหนเขาเข้ามาอ่านจะตอบเองจนเขากลับมาบ้านรอบนี้แม่เขากลับมาด้วยเราตัดสินใจไปหาเพราะคิดว่าคนเราคบกันยังไงต้องเจอแม่เขาเราตัดสินใจนอนที่บ้านเขาวันนั้นในห้องมีสามคนที่นอนเดียวกันคือเขานอนข้างแม่เขาแล้วทิ้งระยะห่างเราคืนนั้นหนาวคะนอนไม่หลับเพราะเป็นคนขี้หนาวเรายื่นมือไปสะกิดเขาประมาณ5ครั้ง แต่เขานอนเฉยทำเหมือนไม่รู้ว่ามีคนสะกิดจนเช้าตัดสินใจกลับบ้านคะกลับมาถึงเลยทักแชทถามว่าเมื่อคืนไม่รู้เหรอว่าสะกิด เขาตอบกลับมาว่ารู้ แต่จะให้ทำยังไง ? อึ้งกับคำตอบ แต่ก็ยังคบกันอยู่ ....ห่างกันอีกแล้วก็คุยกันน้อยลงเช่นเคยเพราะเราไม่มีโทรศัพท์ คิดถึงเขาอยากคุยเลยไปซื้อโทรศัพท์เพราะจะได้คุยกันมากขึ้นป่าวเลย....ไม่ได้คุยเหมือนเดิม...แต่ครั้งนี้แหละเราเริ่มชินเริ่มอยู่คนเดียวได้..ปกติก็ทำอะไรคนเดียวตลอดไปไหนมาไหนคนเดียวตลอดจนรู้สึกได้ว่าเราก็อยู่ได้นะ สบายใจด้วย .. จนตัดสินใจทักบอกเขาไปว่าเหนื่อยแล้วนะไม่ไหวล่ะอยากอยู่คนเดียวมากกว่าเขาก็บอกว่าเหนื่อยก็พัก...ก็เลยตัดสินใจบอกเลิกเขาไป
...สุดท้ายเราไปเจอเขาคุยกับเพื่อนเขาในแชทว่าเราเลิกกับเขาเพราะเรามีคนใหม่ (ดีงาม)
แปลกมาคะคนเราตอนมีกันอยู่ไม่รู้จักใส่ใจดูแลรักษาและให้ความสำคัญ...
แต่ที่ผ่านมาเราว่าเราทำดีที่สุดแล้ว
-อดหลับอดนอนจดงานทำรายงานให้เพื่อให้เขาได้นอนทั้งที่ก็มีงานตัวเองอยู่
-วันสำคัญของเขาเราไม่เคยลืมคะมีเซอร์ไพรตลอดเพราะเราคิดว่าเขาคือคนพิเศษ เซอร์ไพร์ยิ่งกว่าคือวันพิเศษสำหรับเราเขาไม่มีอะไรเลยจำได้ไหมยีงไม่รู้เลย
-ซักเสื้อผ้าให้คะทั้งที่แพ้ผงซักฟอก
-เวลามีปัญหาอะไรเราไม่เคยทิ้งเขาคะ
-ขับรถไปกลับเพื่อไปนอนเป็นเพื่อนเพราะไม่อยากให้อยู่คนเดียว
.... *แต่ก่อนเคยด่าเพื่อนว่าแค่พ่อแม่เขาไม่ชอบทำไมท้อว่ะทำไมไม่สู้...
....ตอนนี้เข้าใจแล้วคะ สู้ทุกอย่างแล้ว เราอยู่ต่อไม่ได้เองคะ
*ทุกวันนี้ดีใจกับเขาที่ได้ประสบผลสำเร็จในการเรียนได้เรียนพยาบาลอย่างที่หวังไว้ได้ทำตามที่พ่อแม่เขาหวัง >//>