เป็นแฟนติดตามกีฬาชนิดนี้มาตั้งแต่ช่วงยุค ปริม
กระทั่งมาถึงยุคนี้ วอลเลย์ไทย ก้าวมาเป็นกีฬาที่ได้รับความนิยมอย่างมาก
เป็นกีฬาประเภททีมที่สามารถมายืนอยู่ระดับแถวหน้าของโลกได้อย่างภาคภูมิใจ
กว่าจะมายืนตรงจุดนี้ ถ้าคนที่ติดตามมาตลอดจะรู้ว่าทีมไทยต้องผ่านอะไรมาบ้าง
กว่าที่เราจะเป็นที่ 1 ในอาเซี่ยน? กว่าที่เราจะก้าวเข้ามาเป็น top 4 ของเอเชีย?
เราใช้นักกีฬามากี่คน อย่างต่อเนื่อง?
ถึงตอนนี้ ผู้เล่นหน้าเก่าเริ่มวางมือ และเปิดทางให้รุ่นใหม่ก้าวขึ้นมาทำหน้าที่
ซึ่งมันก็เป็นวัฏจักร หลายๆทีมในโลกก็ประสบปัญหาเดียวกัน
ไม่ว่าจะเป็นจีนเอง ทีเราเคยชนะมาอย่างต่อเนื่องหลายครั้ง
หรือ ญี่ปุ่นเอง ที่ตอนนี้ก็ลูกผีลูกคน
ใครจะฟื้นขึ้นมาเร็วกว่ากัน อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับจำนวน ทรัพยากรมนุษย์
และทรัพยากรนักกีฬาในประเทศนั้นๆ ที่จะถูกเลือกมาฝึก และใช้งาน
สำหรับประเทศไทย น้องๆนักกีฬาเหล่านี้เป็นผู้ที่ได้รับการคัดเลือกแล้ว
จากจำนวนทรัพยากรที่เรามี ก็คงไม่ได้เก่งทันทีเทียบเท่ากับรุ่นพี่ๆ
และคงต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์กันอีกหลายปี เพราะน้องๆหลายคน
อายุก็ยังน้อยๆกันนัก
ช่วงนี้รู้สึกสงสารนักกีฬาเป็นอย่างมาก เวลาอ่านกระทู้ในนี้
หลายคนนั่งอยู่ที่บ้าน แต่ยังสามารถรับรู้และวิเคราะห์ได้ว่า นักกีฬาไม่มีความมุ่งมั่นในการเล่น
หรือ ไม่มีความกระหายในชัยชนะ
Coach แต่ละคน กว่าจะมาเป็น Coach ได้ เค้าเป็นนักกีฬามาก่อน
หลังจากนั้นคร่ำหวอดในวงการ Coach กันนานนับหลายสิบปี
เราว่าเค้ามองเกมออกหมด ว่าอะไรยังไง นักกีฬาที่อยู่กับเค้ามาเป้นห้าปีสิบปีคนไหนเป็นอย่างไร
เราคิดว่าบางที Coach เค้าคงอยากจะออกมาอธิบายนะ ว่าในสนามทำไมเค้าถึงให้คนนั้น คนนี้ลง
ทำไมเค้าถึงตัดสินใจทำอย่างนั้นอย่างนี้ เค้ามีเหตุผล แต่คงไม่ใช่เรื่องที่จะต้องออกมาพูดให้แฟนกีฬาทุกคนเข้าใจ
แต่แฟนกีฬาบางคน ที่พึ่งมาติดตามในยุคที่เค้าประสบความสำเร็จแล้ว มาทำตัวเป็น Coach
วิจารณ์ นักกีฬา และตัว Coach ผู้คุมทีมอย่างไม่ให้เกียรติ และใช้ถ้อยคำรุ่นแรง เราว่ามันเกินไป!
แต่นี้ต่อไป ก็ขอเป็นกำลังใจให้ ผู้ฝึกสอน และนักกีฬา ให้เก็บเกี่ยวประสบการณ์
และพัฒนาฝีมือให้มีความเสถียรให้มากๆ
คำติชมที่สร้างสรรค์ก็ให้น้อมรับไว้
ส่วนพวกที่บั่นทอนกำลังใจก็ขอให้ปล่อยผ่านอย่าเก็บเอามาใส่ใจ
อินเตอร์เน็ตเปรียบได้เหมือนห้องสมุดหลังใหญ่
แต่ก็สามารถเปรียบได้เหมือนกับถังขยะเหม็นเน่าใบใหญ่ได้เหมือนกัน
วอลเลย์บอลไทย
กระทั่งมาถึงยุคนี้ วอลเลย์ไทย ก้าวมาเป็นกีฬาที่ได้รับความนิยมอย่างมาก
เป็นกีฬาประเภททีมที่สามารถมายืนอยู่ระดับแถวหน้าของโลกได้อย่างภาคภูมิใจ
กว่าจะมายืนตรงจุดนี้ ถ้าคนที่ติดตามมาตลอดจะรู้ว่าทีมไทยต้องผ่านอะไรมาบ้าง
กว่าที่เราจะเป็นที่ 1 ในอาเซี่ยน? กว่าที่เราจะก้าวเข้ามาเป็น top 4 ของเอเชีย?
เราใช้นักกีฬามากี่คน อย่างต่อเนื่อง?
ถึงตอนนี้ ผู้เล่นหน้าเก่าเริ่มวางมือ และเปิดทางให้รุ่นใหม่ก้าวขึ้นมาทำหน้าที่
ซึ่งมันก็เป็นวัฏจักร หลายๆทีมในโลกก็ประสบปัญหาเดียวกัน
ไม่ว่าจะเป็นจีนเอง ทีเราเคยชนะมาอย่างต่อเนื่องหลายครั้ง
หรือ ญี่ปุ่นเอง ที่ตอนนี้ก็ลูกผีลูกคน
ใครจะฟื้นขึ้นมาเร็วกว่ากัน อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับจำนวน ทรัพยากรมนุษย์
และทรัพยากรนักกีฬาในประเทศนั้นๆ ที่จะถูกเลือกมาฝึก และใช้งาน
สำหรับประเทศไทย น้องๆนักกีฬาเหล่านี้เป็นผู้ที่ได้รับการคัดเลือกแล้ว
จากจำนวนทรัพยากรที่เรามี ก็คงไม่ได้เก่งทันทีเทียบเท่ากับรุ่นพี่ๆ
และคงต้องเก็บเกี่ยวประสบการณ์กันอีกหลายปี เพราะน้องๆหลายคน
อายุก็ยังน้อยๆกันนัก
ช่วงนี้รู้สึกสงสารนักกีฬาเป็นอย่างมาก เวลาอ่านกระทู้ในนี้
หลายคนนั่งอยู่ที่บ้าน แต่ยังสามารถรับรู้และวิเคราะห์ได้ว่า นักกีฬาไม่มีความมุ่งมั่นในการเล่น
หรือ ไม่มีความกระหายในชัยชนะ
Coach แต่ละคน กว่าจะมาเป็น Coach ได้ เค้าเป็นนักกีฬามาก่อน
หลังจากนั้นคร่ำหวอดในวงการ Coach กันนานนับหลายสิบปี
เราว่าเค้ามองเกมออกหมด ว่าอะไรยังไง นักกีฬาที่อยู่กับเค้ามาเป้นห้าปีสิบปีคนไหนเป็นอย่างไร
เราคิดว่าบางที Coach เค้าคงอยากจะออกมาอธิบายนะ ว่าในสนามทำไมเค้าถึงให้คนนั้น คนนี้ลง
ทำไมเค้าถึงตัดสินใจทำอย่างนั้นอย่างนี้ เค้ามีเหตุผล แต่คงไม่ใช่เรื่องที่จะต้องออกมาพูดให้แฟนกีฬาทุกคนเข้าใจ
แต่แฟนกีฬาบางคน ที่พึ่งมาติดตามในยุคที่เค้าประสบความสำเร็จแล้ว มาทำตัวเป็น Coach
วิจารณ์ นักกีฬา และตัว Coach ผู้คุมทีมอย่างไม่ให้เกียรติ และใช้ถ้อยคำรุ่นแรง เราว่ามันเกินไป!
แต่นี้ต่อไป ก็ขอเป็นกำลังใจให้ ผู้ฝึกสอน และนักกีฬา ให้เก็บเกี่ยวประสบการณ์
และพัฒนาฝีมือให้มีความเสถียรให้มากๆ
คำติชมที่สร้างสรรค์ก็ให้น้อมรับไว้
ส่วนพวกที่บั่นทอนกำลังใจก็ขอให้ปล่อยผ่านอย่าเก็บเอามาใส่ใจ
อินเตอร์เน็ตเปรียบได้เหมือนห้องสมุดหลังใหญ่
แต่ก็สามารถเปรียบได้เหมือนกับถังขยะเหม็นเน่าใบใหญ่ได้เหมือนกัน