เคยมั้ยรู้จักกับใครคนนึง....
สวัสดีค่ะเราชื่ออนยู(เป็นนามแฝง) เราเป็นคนไทยอายุ 15 ปี ตอนที่เราไปเรียนซัมเมอร์ที่เกาหลีเราไปรู้จักกับโอปาคนนึงเค้าชื่อแทซัน เค้าเป็นคนที่น่ารักมากเป็นคนเฟรนลี่มาก และเราก็ชอบเค้ามาก เรารู้จักเค้าได้ไงนะหรอ
เพื่อนของเราเป็นคนแนะนำแต่มันไม่เรื่องง่ายๆที่จะเข้าไปจีบหน้าตาเราก็บ้านๆอยู่แล้วแถมยังดำอีก
แต่เหมือนเทพเจ้าแกล้งให้เรามาพบกันในวันที่เราไปปั่นจักรยานที่สวนสาธารณะ ตอนนั้นเรากำลังนั่งพักนั่งดื่มน้ำอยู่...แทซันโอปาโผล่มาจากไหนไม่รู้มาขอนั่งด้วย เราก็เขินสิครับคนที่เราชอบมาขอนั่งข้างๆแต่เราก็ได้แค่พยักหน้าตอบกลับไป แทซันโอปาก็ถามนู้นถามนี่เราก็ตอบแค่คำเดียวคำว่า อือ จนแทซันโอปานึกว่าเรารำคาญแต่ที่ไหนได้ เขินเว้ยย จนเราถามแทซันโอปาว่า...โอปารู้จักฉันด้วยหรอค่ะ พอโอปาตอบเท่านั้นแหละฟินเลยจ้าา แกตอบเรามาว่า...ก็ต้องรู้จักสิเห็นหน้ากันทุกวันแต่โอปายังไม่รู้ชื่อเธอเลย เค้าก็ถามชื่อเราก็ตอบไป เราก็คุยกันไปเรื่อยๆจนลืมไปเลยว่านี่เรามาปั่นจักรยานนี่หว่าไม่ได้มานั่งคุยกับโอปา พอเราจะขอตัวกลับไปบ้านโอปาก็บอกว่าเดี๋ยวเดินไปส่ง เราก็ไม่ปฏิเสธมีผู้ชายเดินไปส่งที่บ้านฟินจะตายยย!! โอปาก็ชวนเราคุยอีกถามว่าอยากกินนู้กินนี่รึป่าวเดี๋ยวเลี้ยงเองเราก็ไม่ปฏิเสธอีกตอนนั้นหิวจะตายอยู่แล้วว พอกินนู้กินนี่เสร็จอันเป็นเรียบร้อยพอเรามองหน้าโอปาดีๆจ้องนานๆแล้วหน้าโอปาหล่อมาก หล่อที่สุดหน้าเนียนกว่าเราอีก เรามองจนโอปาเขินง่ะ5555 พอระหว่างทางโอปาก็ถามคำถามนึงขึ้นมาถ้าทุกคนได้ยินคำถามนี้จากปากคนที่เราชอบ ก็น่าจะเขินเป็นธรรมดา โอปาถามว่าเราชอบโอปาหรอ เวลาโอปาจะเดินไปไหนที่โรงเรียนเห็นสเรามองตลอดเลย บางที่โอปาก็คิดว่าเราเป็นโรคจิตวิปริต555 เราก็ตอบไปตามตรงไหนๆก็ไหนๆแล้วบอกๆไปสะเลยเพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะต้องกลับไทยแล้ว แต่โอปาไม่ได้พูดอะไรแต่ขอตัวกลับบ้านก่อน เราก็คิดว่าเราพูดผิดอะไรทำไมโอปาต้องทำหน้าหงอยๆ เราก็เดินกลับบ้านเองและ
วังเวงโครต พอตอเช้าที่มาเรียนเราไม่เห็นโอปามาตั้งต่เช้าแล้ว
เค้าโกรธอะไรเรารึป่าว พอตอนเย็นเราก็ไปนั่งที่เดิมที่เราคุยกันเหมือนเมื่อวานแต่ไม่เจอ ไปร้านอาหารที่นั่งกินเมื่อวานก็ไม่เจอ ตอนนั้นเราท้อมากเรากลัวว่าโอปาจะเกลียดเรา เลยหนีหน้าเราไม่อยากเจอเรา ตอนที่เรากำลังเดินกลับบ้านเราเดินชนคนๆนึงแต่เราไม่เงยหน้าขึ้นไปมองว่าใคร พอเราหลีกมาอีกทางเค้าก็หลีกมาอีกทางตามเรา จนเราเริ่มรำคาญพอกำลังจะเงยหน้าขึ้นไปด่าคนที่อยู่ตรงหน้าก็ต้องชะงักเลย...โอปานี่หว่าเค้ามาอยู่ตรงนี้ได้ไงเค้าเกลียดเราไม่ใช่หรอรึว่าเราคิดไปเอง อยู่ดีๆโอปาแกก็ร้องไห้เค้าบอกว่าขอโทษนะที่วันนี้เอาแต่หลบหน้าเราตลอด พูดอยูแต่ว่าขอโทษๆๆ จนเราน้ำตาไหลตาม เราเลยถามไปว่าทำไมถึงหลบหน้าเราด้วย...โอปาบอกว่าเค้าไม่อยากทำให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว อย่างที่บอกเพราะว่าอีกไม่กี่เดือนเราต้องกลับไทยแล้ว เราก็เลยบอกไปว่าเรื่องแค่นี้เอง โอปาจะเจ็บอะไรละฉันมากกว่าที่ต้องเจ็บรู้มั้ยฉันห่วงโอปาขนาดไหนที่โอปาหายไปตอนนั้นจ้าเราน้ำตาล่วงเลย โอปาก็ดึงเราไปกอด ...โอปาถามว่าอุ่นมั้ยฦถ้าอุ่นก็อยู่ในอ้อมอกของฉันนานๆนะ....เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน
ส่วนเราก็ย้ายไปเรียนที่เกาหลีเลย เพราะว่ามีบ้านญาติอยู่ที่นั้น
นี่แหละ...ความรักของเราสองคน
เคยมั้ยรู้จักกับใครคนนึง....
สวัสดีค่ะเราชื่ออนยู(เป็นนามแฝง) เราเป็นคนไทยอายุ 15 ปี ตอนที่เราไปเรียนซัมเมอร์ที่เกาหลีเราไปรู้จักกับโอปาคนนึงเค้าชื่อแทซัน เค้าเป็นคนที่น่ารักมากเป็นคนเฟรนลี่มาก และเราก็ชอบเค้ามาก เรารู้จักเค้าได้ไงนะหรอ
เพื่อนของเราเป็นคนแนะนำแต่มันไม่เรื่องง่ายๆที่จะเข้าไปจีบหน้าตาเราก็บ้านๆอยู่แล้วแถมยังดำอีก
แต่เหมือนเทพเจ้าแกล้งให้เรามาพบกันในวันที่เราไปปั่นจักรยานที่สวนสาธารณะ ตอนนั้นเรากำลังนั่งพักนั่งดื่มน้ำอยู่...แทซันโอปาโผล่มาจากไหนไม่รู้มาขอนั่งด้วย เราก็เขินสิครับคนที่เราชอบมาขอนั่งข้างๆแต่เราก็ได้แค่พยักหน้าตอบกลับไป แทซันโอปาก็ถามนู้นถามนี่เราก็ตอบแค่คำเดียวคำว่า อือ จนแทซันโอปานึกว่าเรารำคาญแต่ที่ไหนได้ เขินเว้ยย จนเราถามแทซันโอปาว่า...โอปารู้จักฉันด้วยหรอค่ะ พอโอปาตอบเท่านั้นแหละฟินเลยจ้าา แกตอบเรามาว่า...ก็ต้องรู้จักสิเห็นหน้ากันทุกวันแต่โอปายังไม่รู้ชื่อเธอเลย เค้าก็ถามชื่อเราก็ตอบไป เราก็คุยกันไปเรื่อยๆจนลืมไปเลยว่านี่เรามาปั่นจักรยานนี่หว่าไม่ได้มานั่งคุยกับโอปา พอเราจะขอตัวกลับไปบ้านโอปาก็บอกว่าเดี๋ยวเดินไปส่ง เราก็ไม่ปฏิเสธมีผู้ชายเดินไปส่งที่บ้านฟินจะตายยย!! โอปาก็ชวนเราคุยอีกถามว่าอยากกินนู้กินนี่รึป่าวเดี๋ยวเลี้ยงเองเราก็ไม่ปฏิเสธอีกตอนนั้นหิวจะตายอยู่แล้วว พอกินนู้กินนี่เสร็จอันเป็นเรียบร้อยพอเรามองหน้าโอปาดีๆจ้องนานๆแล้วหน้าโอปาหล่อมาก หล่อที่สุดหน้าเนียนกว่าเราอีก เรามองจนโอปาเขินง่ะ5555 พอระหว่างทางโอปาก็ถามคำถามนึงขึ้นมาถ้าทุกคนได้ยินคำถามนี้จากปากคนที่เราชอบ ก็น่าจะเขินเป็นธรรมดา โอปาถามว่าเราชอบโอปาหรอ เวลาโอปาจะเดินไปไหนที่โรงเรียนเห็นสเรามองตลอดเลย บางที่โอปาก็คิดว่าเราเป็นโรคจิตวิปริต555 เราก็ตอบไปตามตรงไหนๆก็ไหนๆแล้วบอกๆไปสะเลยเพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะต้องกลับไทยแล้ว แต่โอปาไม่ได้พูดอะไรแต่ขอตัวกลับบ้านก่อน เราก็คิดว่าเราพูดผิดอะไรทำไมโอปาต้องทำหน้าหงอยๆ เราก็เดินกลับบ้านเองและ
เค้าโกรธอะไรเรารึป่าว พอตอนเย็นเราก็ไปนั่งที่เดิมที่เราคุยกันเหมือนเมื่อวานแต่ไม่เจอ ไปร้านอาหารที่นั่งกินเมื่อวานก็ไม่เจอ ตอนนั้นเราท้อมากเรากลัวว่าโอปาจะเกลียดเรา เลยหนีหน้าเราไม่อยากเจอเรา ตอนที่เรากำลังเดินกลับบ้านเราเดินชนคนๆนึงแต่เราไม่เงยหน้าขึ้นไปมองว่าใคร พอเราหลีกมาอีกทางเค้าก็หลีกมาอีกทางตามเรา จนเราเริ่มรำคาญพอกำลังจะเงยหน้าขึ้นไปด่าคนที่อยู่ตรงหน้าก็ต้องชะงักเลย...โอปานี่หว่าเค้ามาอยู่ตรงนี้ได้ไงเค้าเกลียดเราไม่ใช่หรอรึว่าเราคิดไปเอง อยู่ดีๆโอปาแกก็ร้องไห้เค้าบอกว่าขอโทษนะที่วันนี้เอาแต่หลบหน้าเราตลอด พูดอยูแต่ว่าขอโทษๆๆ จนเราน้ำตาไหลตาม เราเลยถามไปว่าทำไมถึงหลบหน้าเราด้วย...โอปาบอกว่าเค้าไม่อยากทำให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้แล้ว อย่างที่บอกเพราะว่าอีกไม่กี่เดือนเราต้องกลับไทยแล้ว เราก็เลยบอกไปว่าเรื่องแค่นี้เอง โอปาจะเจ็บอะไรละฉันมากกว่าที่ต้องเจ็บรู้มั้ยฉันห่วงโอปาขนาดไหนที่โอปาหายไปตอนนั้นจ้าเราน้ำตาล่วงเลย โอปาก็ดึงเราไปกอด ...โอปาถามว่าอุ่นมั้ยฦถ้าอุ่นก็อยู่ในอ้อมอกของฉันนานๆนะ....เราก็ตกลงเป็นแฟนกัน
ส่วนเราก็ย้ายไปเรียนที่เกาหลีเลย เพราะว่ามีบ้านญาติอยู่ที่นั้น
นี่แหละ...ความรักของเราสองคน