เราเลิกกับแฟนคนนี้มา3กว่าปีแล้ว คุยกันบ้าง ไม่ได้คุยกันบ้าง/แต่เราโคตรอยากคุยด้วยทุกวันทุกเวลาอ่ะ นั้นแหละ!!! ความที่ว่ายากเย็นเหลือเกินมันเพราะเขามีแฟนใหม่ไปแล้ว และทุกครั้งที่คุยกันก็ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรนะ คิดแล้วคิดอีก เราโอเคแบบนี้หรอ? นี่มันจะทำร้ายใครอีกมั้ย? ถ้าสองคนรักกันอยู่ดีๆ แล้วอีกคน(เรา)ยังรู้สึกอยู่... มันก็ผิดป่ะว่ะ???
เก็บมาคิดเฉยๆแหละ ไม่เคยตัดสินใจเด็ดขาดหรอก
เพราะ/มันมีเหตุผลนะ ...เราพยายามแล้วไง ตลอดสามกว่าปีเลย คนเข้ามาเราก็คุย/หมายถึงเปิดใจ แต่ไม่ใช่เพราะเหงา หรือเราอยากมีใครนะ เราแค่คิดว่า/เราควรรักคนที่เขารักเรา\ ประมาณนั้น. แต่นั่นยิ่งทำให้เรารู้ใจตัวเอง ไม่ใช่ว่าคนที่เข้ามาไม่ดีนะ บางคนก็หล่อกว่าแฟนเก่าเราอีก คือพูดง่ายๆเขาก็เพียบพร้อมทุกอย่าง สำคัญคือรักเราอีก มันก็มีลังเลบ้างแหละ ใช่! เนี่ยแหละ แฟนใหม่เรา/คบกันสามหรือสี่วันไม่รู้ เราขอเขาเลิก ที่ไม่คบต่อเพราะไม่อยากทำร้ายใครอีก(ตอนนั้นเอาแต่คิดถึงแฟนเก่า) โดยเฉพาะคนที่รักเรา
เราหันมารักตัวเองมากขึ้นก็จริง เพราะคนที่เรารัก เขาอยากให้เราวิ่ง ออกกำลังบ้าง/ตอนนั้นเราป่วย ปวดหัวไมเกรนบ่อย\ อยากให้เราพักผ่อนเยอะๆ ตอนนี้แหละ ที่เราเริ่มทำทุกอย่าง อย่างที่เขาต้องการ เราไปที่ๆมีความทรงจำเกี่ยวกับเขา ที่ๆเรานึกถึงเขา และยังเขียนบันทึกถึงเขาอยู่เหมือนเดิม/ตอนนี้ขึ้นเล่มใหม่อีกเล่มละนะ(เราก็เก็บมาซึ้งอยู่คนเดียวเหมือนเดิมด้วย)ซึ้งงงงงงงงงง ลึกเลยคะ.😂
ตอนนี้เราก็ยังคุยกันนะ แต่ไม่ทุกวัน ไม่พิเศษและเหมือนไม่สำคัญด้วยสิ โอ้ยยยยย..
เราก็หน้าด้านมาเป็นปีๆแล้ว สิ่งที่ได้มาคือ (....)?
ทุกอย่างว่างเปล่า จริงๆ.
เรามีเรื่องราวดีๆของเขา เกี่ยวกับเขาเยอะแยะไปหมด นั้นแหละ. เรายังเก็บเอาไว้อยู่ คำพูด การกระทำ สัญญา สิ่งที่เราวาดฝันด้วยกัน มันเป็นทุกอย่างในชีวิตที่เรายังไม่มีความกล้ามากพอจะสละ หรือทิ้งมันแล้วเดินต่อไปเหมือนมันเป็นชิดชูที่เราหยิบมาเช็ดเหงื่อเช็ดน้ำมูกน้ำตา แค่นั้น.
สำหรับเรา มันไม่ได้มีค่าแค่ช่วงเวลานั้น ทุกวันทุกเวลามันมีความหมาย ขอโทษที่เราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับแกตอนนี้ แต่เราก็รู้แค่ความรู้สึกตัวเองไง ใจแกคิด รู้สึกอะไร....เราก็ไม่รู้ป่ะ
ขอโทษที่เข้าใจว่าแกยังอยากคุยด้วย ทั้งที่แกอาจสงสารเราแค่นั้น/ก็แกชอบขี้สงสารเขาไปทั่ว
ขอโทษที่ผิดคำพูด ที่เราเคยบอกว่าเราเกลียดการแย่งชิง แต่เหมือนเราก็ทำมันอยู่ ถ้าตอนนี้แกผิดหวังในตัวเรา/ขอโทษจริงๆ
เราไม่เชื่อหรอกว่ารักกันต้องใช้เวลา ต้องมีพรมลิขิต หรือเราต้องเหมือนกัน...บลาๆ
แต่เราเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจากการที่เราสร้าง-สรรค์มัน ชีวิตเราก็เหมือนกัน.
หลังจากนี้ก็ไม่รู้ว่าเราจะตัดสินใจอะไรไป จะเพื่อใครหรือเพื่อตัวเอง... ไม่รู้ว่าเราจะคุยกันแบบนี้หรือแบบไหน หรือเราต้องไม่คุยกันแล้ว เรื่องราวลงเอยด้วยดีสมหวังอย่างคนหนึ่งเฝ้าภาวนา หรือผิดหวังอย่างที่กลัว??
หรือชีวิตจริงที่ไม่มีใครมากำกับมันไม่ได้ลงเอยที่คำร่ำลาของหนังพวกนั้นว่า "อวสาน"
///// / ///// / ///// / ///// / ///// / ///// / ///// /
หรือมันจบแล้วก็จริง แต่ยังไม่บริบูรณ์
ถ้าชีวิตคนเราเป็นเหมือนหนังเรื่องหนึ่ง แล้วชีวิตเราจะมีตอนจบแบบไหน... สมหวัง หรือ ผิดหวัง??
เก็บมาคิดเฉยๆแหละ ไม่เคยตัดสินใจเด็ดขาดหรอก
เพราะ/มันมีเหตุผลนะ ...เราพยายามแล้วไง ตลอดสามกว่าปีเลย คนเข้ามาเราก็คุย/หมายถึงเปิดใจ แต่ไม่ใช่เพราะเหงา หรือเราอยากมีใครนะ เราแค่คิดว่า/เราควรรักคนที่เขารักเรา\ ประมาณนั้น. แต่นั่นยิ่งทำให้เรารู้ใจตัวเอง ไม่ใช่ว่าคนที่เข้ามาไม่ดีนะ บางคนก็หล่อกว่าแฟนเก่าเราอีก คือพูดง่ายๆเขาก็เพียบพร้อมทุกอย่าง สำคัญคือรักเราอีก มันก็มีลังเลบ้างแหละ ใช่! เนี่ยแหละ แฟนใหม่เรา/คบกันสามหรือสี่วันไม่รู้ เราขอเขาเลิก ที่ไม่คบต่อเพราะไม่อยากทำร้ายใครอีก(ตอนนั้นเอาแต่คิดถึงแฟนเก่า) โดยเฉพาะคนที่รักเรา
เราหันมารักตัวเองมากขึ้นก็จริง เพราะคนที่เรารัก เขาอยากให้เราวิ่ง ออกกำลังบ้าง/ตอนนั้นเราป่วย ปวดหัวไมเกรนบ่อย\ อยากให้เราพักผ่อนเยอะๆ ตอนนี้แหละ ที่เราเริ่มทำทุกอย่าง อย่างที่เขาต้องการ เราไปที่ๆมีความทรงจำเกี่ยวกับเขา ที่ๆเรานึกถึงเขา และยังเขียนบันทึกถึงเขาอยู่เหมือนเดิม/ตอนนี้ขึ้นเล่มใหม่อีกเล่มละนะ(เราก็เก็บมาซึ้งอยู่คนเดียวเหมือนเดิมด้วย)ซึ้งงงงงงงงงง ลึกเลยคะ.😂
ตอนนี้เราก็ยังคุยกันนะ แต่ไม่ทุกวัน ไม่พิเศษและเหมือนไม่สำคัญด้วยสิ โอ้ยยยยย..
เราก็หน้าด้านมาเป็นปีๆแล้ว สิ่งที่ได้มาคือ (....)?
ทุกอย่างว่างเปล่า จริงๆ.
เรามีเรื่องราวดีๆของเขา เกี่ยวกับเขาเยอะแยะไปหมด นั้นแหละ. เรายังเก็บเอาไว้อยู่ คำพูด การกระทำ สัญญา สิ่งที่เราวาดฝันด้วยกัน มันเป็นทุกอย่างในชีวิตที่เรายังไม่มีความกล้ามากพอจะสละ หรือทิ้งมันแล้วเดินต่อไปเหมือนมันเป็นชิดชูที่เราหยิบมาเช็ดเหงื่อเช็ดน้ำมูกน้ำตา แค่นั้น.
สำหรับเรา มันไม่ได้มีค่าแค่ช่วงเวลานั้น ทุกวันทุกเวลามันมีความหมาย ขอโทษที่เราเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับแกตอนนี้ แต่เราก็รู้แค่ความรู้สึกตัวเองไง ใจแกคิด รู้สึกอะไร....เราก็ไม่รู้ป่ะ
ขอโทษที่เข้าใจว่าแกยังอยากคุยด้วย ทั้งที่แกอาจสงสารเราแค่นั้น/ก็แกชอบขี้สงสารเขาไปทั่ว
ขอโทษที่ผิดคำพูด ที่เราเคยบอกว่าเราเกลียดการแย่งชิง แต่เหมือนเราก็ทำมันอยู่ ถ้าตอนนี้แกผิดหวังในตัวเรา/ขอโทษจริงๆ
เราไม่เชื่อหรอกว่ารักกันต้องใช้เวลา ต้องมีพรมลิขิต หรือเราต้องเหมือนกัน...บลาๆ
แต่เราเชื่อว่ามันเกิดขึ้นจากการที่เราสร้าง-สรรค์มัน ชีวิตเราก็เหมือนกัน.
หลังจากนี้ก็ไม่รู้ว่าเราจะตัดสินใจอะไรไป จะเพื่อใครหรือเพื่อตัวเอง... ไม่รู้ว่าเราจะคุยกันแบบนี้หรือแบบไหน หรือเราต้องไม่คุยกันแล้ว เรื่องราวลงเอยด้วยดีสมหวังอย่างคนหนึ่งเฝ้าภาวนา หรือผิดหวังอย่างที่กลัว??
หรือชีวิตจริงที่ไม่มีใครมากำกับมันไม่ได้ลงเอยที่คำร่ำลาของหนังพวกนั้นว่า "อวสาน"
///// / ///// / ///// / ///// / ///// / ///// / ///// /
หรือมันจบแล้วก็จริง แต่ยังไม่บริบูรณ์