ปัญหาวัยรุ่น
คือหนูไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก พึ่งมาอยู่ด้วยตอนโตแล้ว แม่หนูเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิดมาก ซึ่งส่วนนี้หนูได้มาเต็ม ๆ ส่วนพ่อเป็นคนใจเย็นมีเหตุผลตลอด หนูจะสนิทกับพ่อมาก แต่กับแม่เวลามีอะไรนิดหน่อยแม่ก็จะชอบขึ้นเสียงใส่ตลอด หาว่าหนูทำกริยาไม่ดีใส่บ้าง ชักสีหน้าใส่บ้าง คือบางทีหนูไม่ได้ทำอะไรเลย หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบางทีหนูผิดอะไร หนูทำอะไรทำไมต้องโดนด่าโดนว่าขนาดนั้น แล้วหนูเป็นคนไม่ชอบคนเสียงดังไม่ชอบให้พ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่ที่ไม่ใช่เพื่อนพูดกูใส่ คือพูดดี ๆ ไม่ได้เหรอ ทำไมต้องหยาบ ยอบรับนะคะว่าบางที ก็มีเถียงมีกระทืบเท้าปิดประตูปึงปังบ้าง แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเป็นแล้วค่ะ หนูจะเป็นพวกอ่อนไหวกับเรื่องพ่อแม่ตลอด อะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้ แล้วก็จะเงียบใส่และเดินหนีตลอด นอกจากทนไม่ไหวจริงๆ ก็จะมีเถียงกลับไปบ้าง แล้วก็ชอบโดนเอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นตลอด ทำดีอะไรไม่เคยได้แม่แต่คำชมจากปากแม่เลยซักนิด เวลาแม่ไปคุยกับใครจะบอกเค้าตลอดว่าหนูไม่เคยทำอะไรดี ทั้ง ๆ ที่หนูเรียนดีมาตั้งแต่เด็ก ไปแข่งอะไรก็ได้รางวัลตลอด พ่อแม่ให้ทำอะไรก็ทำตลอดแม้บางทีไม่อยากทำ หนูก็ไม่เคยกล้าขัดไม่เคยกล้าบอก แต่ก็ไม่เคยดีในสายตาเค้าเลย เค้าไม่เคยให้ความภูมิใจหนูเลยซักครั้ง
หนูทะเลาะกับแม่ทีไรหนูอยากตายทุกที มีความรู้สึกที่ว่าอยู่ไปก็ไร้ค่า ไม่มีประโยชน์อะไร อยู่ไปก็สร้างเวรสร้างกรรมให้ตัวเองเปล่า ๆ แต่พอนึกถึงพ่อทีไรก็ทำไม่ลงทุกที บางทีมีเคยคิดว่าจะไปบวชชีตลอดชีวิตเลยด้วยซ้ำ
อยากรู้ ทำยังไงถึงจะไม่ทะเลาะกับแม่คะ ? หนูไม่ไหวแล้วจริง ๆ หนูปวดหัวมาก หนูไม่อยากให้ชีวิตกับตราบาปแบบนี้ไปตลอด หนูพยายามหนีไปให้ห่างแม่เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมานั่งทะเลาะกัน ไม่ต้องมีเรื่องให้แม่ปวดหัว แต่ก็ต้องทะเลาะกันทุกที
ทะเลาะกับแม่บ่อยมากค่ะ ทำยังไงดีคะ
คือหนูไม่ได้อยู่กับพ่อแม่มาตั้งแต่เด็ก พึ่งมาอยู่ด้วยตอนโตแล้ว แม่หนูเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้หงุดหงิดมาก ซึ่งส่วนนี้หนูได้มาเต็ม ๆ ส่วนพ่อเป็นคนใจเย็นมีเหตุผลตลอด หนูจะสนิทกับพ่อมาก แต่กับแม่เวลามีอะไรนิดหน่อยแม่ก็จะชอบขึ้นเสียงใส่ตลอด หาว่าหนูทำกริยาไม่ดีใส่บ้าง ชักสีหน้าใส่บ้าง คือบางทีหนูไม่ได้ทำอะไรเลย หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบางทีหนูผิดอะไร หนูทำอะไรทำไมต้องโดนด่าโดนว่าขนาดนั้น แล้วหนูเป็นคนไม่ชอบคนเสียงดังไม่ชอบให้พ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่ที่ไม่ใช่เพื่อนพูดกูใส่ คือพูดดี ๆ ไม่ได้เหรอ ทำไมต้องหยาบ ยอบรับนะคะว่าบางที ก็มีเถียงมีกระทืบเท้าปิดประตูปึงปังบ้าง แต่เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเป็นแล้วค่ะ หนูจะเป็นพวกอ่อนไหวกับเรื่องพ่อแม่ตลอด อะไรนิดหน่อยก็ร้องไห้ แล้วก็จะเงียบใส่และเดินหนีตลอด นอกจากทนไม่ไหวจริงๆ ก็จะมีเถียงกลับไปบ้าง แล้วก็ชอบโดนเอาไปเปรียบเทียบกับลูกคนอื่นตลอด ทำดีอะไรไม่เคยได้แม่แต่คำชมจากปากแม่เลยซักนิด เวลาแม่ไปคุยกับใครจะบอกเค้าตลอดว่าหนูไม่เคยทำอะไรดี ทั้ง ๆ ที่หนูเรียนดีมาตั้งแต่เด็ก ไปแข่งอะไรก็ได้รางวัลตลอด พ่อแม่ให้ทำอะไรก็ทำตลอดแม้บางทีไม่อยากทำ หนูก็ไม่เคยกล้าขัดไม่เคยกล้าบอก แต่ก็ไม่เคยดีในสายตาเค้าเลย เค้าไม่เคยให้ความภูมิใจหนูเลยซักครั้ง
หนูทะเลาะกับแม่ทีไรหนูอยากตายทุกที มีความรู้สึกที่ว่าอยู่ไปก็ไร้ค่า ไม่มีประโยชน์อะไร อยู่ไปก็สร้างเวรสร้างกรรมให้ตัวเองเปล่า ๆ แต่พอนึกถึงพ่อทีไรก็ทำไม่ลงทุกที บางทีมีเคยคิดว่าจะไปบวชชีตลอดชีวิตเลยด้วยซ้ำ
อยากรู้ ทำยังไงถึงจะไม่ทะเลาะกับแม่คะ ? หนูไม่ไหวแล้วจริง ๆ หนูปวดหัวมาก หนูไม่อยากให้ชีวิตกับตราบาปแบบนี้ไปตลอด หนูพยายามหนีไปให้ห่างแม่เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมานั่งทะเลาะกัน ไม่ต้องมีเรื่องให้แม่ปวดหัว แต่ก็ต้องทะเลาะกันทุกที