ขอพื้นที่ระบายสักนิดนะครับ พอดีพึ่งเลิกกับแฟนมาไม่นาน
ด้วยความที่อายุเราห่างกัน อยู่ไกลกัน + กับตัวผมเป็นคนที่รูปร่างหน้าตาไม่ดี (เป็นคนอ้วน) และมีข้อเสียอีกมากมาย
เธอก็ไม่ได้รังเกียจและตอบตกลงเป็นแฟนกันผมจึงพยายามใส่ใจเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เช่นการหาของขวัญ ของที่ชอบ หรือของที่เธออยากได้ให้บ่อยๆเซอร์ไพร์บ้างให้ตรงๆบ้าง เลิกงานรีบตรงกลับบ้านทันทีอยู่ไหนตามตัวได้ตลอดซัพพอร์ตด้านการเงินบ้าง
ทั้งหมดนั่นไม่ได้หมายความว่าผมทำดีอะไรให้เธอมากแต่ก็พยายามทำมาตลอดไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
ปัญหาของพวกเราเริ่มมาจาก นิสัยและ Life Style ต่างกันมาก
ผมเป็นพวกชอบเข้าหาชอบอ้อนชอบรบเร้าส่วนเธอเป็นคนโลกส่วนตัวสูงไม่ชอบให้ใส่ใจมากเธอจะรำคาญถ้าไม่อยากคุยจะเงียบทักไปเท่าไหร่ก็จะไม่ตอบ
บางทีก็หายไปเป็นวันๆติดต่อไม่ได้ทำให้ทะเลาะกันเรื่องนี้ค่อนข้างบ่อย
ผมพยายามปรับตัวพยายามปล่อยผ่านพยายามใส่ใจให้น้อยลง ไม่ต้องคุยกันทั้งวันไม่ต้องคอยถามว่าทำอะไร (ผมระมัดระวังการใช้ประโยคเช่น ทำอะไรอยู่ อยู่ที่ไหน กินอะไรรึยัง อย่างมาก)
จนคบกันมาได้เกือบๆปีเมื่อเดือนก่อนหลังจากเธอสอบเสร็จ เธอใช้ชีวิตเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ออนเฟซ ออนเกมออนไลน์ที่เล่นด้วยกัน แต่เล่นอยู่คนเดียวเหมือนตัวคนเดียวในโลก
เห็นแบบนั้นผมก็คิดว่า การสอบคงมีปัญหาคงอยากอยู่คนเดียวผมก็ปล่อยให้เธออยู่แบบนั้นไปกะว่าเดี๋ยวดีขึ้นคงทักมา ปรากฏว่าผ่านไปอีกสองวันกว่าๆเธอก็ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิมไม่พูดไม่จากับใคร
ระหว่างนั้นผมก็นั่งเฝ้าจอ รอที่เมื่อไหร่เธอจะทักมา ใจก็กังวล+เป็นห่วงมาก และที่สำคัญที่สุดคือ ผมรู้สึกน้อยใจมากๆที่ไม่ได้เป็นคนพิเศษพอที่เธอจะปรึกษารึระบายอะไรให้ฟังได้
ผมเลยไปตัดพ้อกับเธอใน messenger "ว่าผมรู้สึกเสียใจนะที่เห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วผมก็เสียใจมากๆที่คุณไม่แชร์อะไรให้ฟังบ้าง ผมเป็นแฟนคุณนะ
ผมพร้อมจะช่วยเหลือทุกๆเรื่อง"
ซึ่งหลังจากพิมพ์ข้อความไป ไม่นานเธอก็ตอบกลับมาเพื่อ ขอเลิก
ที่เธอเงียบเพราะไม่อยากจะคุยกับใครขนาดกับพ่อแม่ยังไม่อยากจะเล่าให้ฟัง ถ้าเป็นแฟนแล้วต้องบอกทุกอย่างงั้นขอเลิกดีกว่า
เพราะผมยึดติดกับเธอมากไป ตามใจเธอเกินไป ให้ท้ายเธอตลอด เธอต้องการอิสระ
จริงๆหลังจากนั้นก็ยังเป็นเพื่อนกัน มาได้สักพักจนวันนี้ผมเป็นฝ่ายขอจบความสัมพันธ์ เพราะผมรู้สึกอัดอั้น + อิจฉาพวกเพื่อนๆ(ที่ผมเป็นคนแนะนำให้รู้จัก)
รู้สึกแย่กับตัวเองเพราะผมเคยพูดออกไปว่า "ถ้าเธอไม่เกลียดและเป็นฝ่ายตัดความสัมพันธ์ ผมจะไม่มีวันตัดใจจากเธอ" ทั้งๆที่ถ้าอดทนไว้อย่างน้อยก็ได้เจอได้พูดคคุยกันอยู่แท้ๆ
ผู้ชายที่ชอบอะไรโรแมนติค จะสามารถลงเอยกับผู้หญิงโลกส่วนตัวสูงได้ไหมครับ
ด้วยความที่อายุเราห่างกัน อยู่ไกลกัน + กับตัวผมเป็นคนที่รูปร่างหน้าตาไม่ดี (เป็นคนอ้วน) และมีข้อเสียอีกมากมาย
เธอก็ไม่ได้รังเกียจและตอบตกลงเป็นแฟนกันผมจึงพยายามใส่ใจเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
เช่นการหาของขวัญ ของที่ชอบ หรือของที่เธออยากได้ให้บ่อยๆเซอร์ไพร์บ้างให้ตรงๆบ้าง เลิกงานรีบตรงกลับบ้านทันทีอยู่ไหนตามตัวได้ตลอดซัพพอร์ตด้านการเงินบ้าง
ทั้งหมดนั่นไม่ได้หมายความว่าผมทำดีอะไรให้เธอมากแต่ก็พยายามทำมาตลอดไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
ปัญหาของพวกเราเริ่มมาจาก นิสัยและ Life Style ต่างกันมาก
ผมเป็นพวกชอบเข้าหาชอบอ้อนชอบรบเร้าส่วนเธอเป็นคนโลกส่วนตัวสูงไม่ชอบให้ใส่ใจมากเธอจะรำคาญถ้าไม่อยากคุยจะเงียบทักไปเท่าไหร่ก็จะไม่ตอบ
บางทีก็หายไปเป็นวันๆติดต่อไม่ได้ทำให้ทะเลาะกันเรื่องนี้ค่อนข้างบ่อย
ผมพยายามปรับตัวพยายามปล่อยผ่านพยายามใส่ใจให้น้อยลง ไม่ต้องคุยกันทั้งวันไม่ต้องคอยถามว่าทำอะไร (ผมระมัดระวังการใช้ประโยคเช่น ทำอะไรอยู่ อยู่ที่ไหน กินอะไรรึยัง อย่างมาก)
จนคบกันมาได้เกือบๆปีเมื่อเดือนก่อนหลังจากเธอสอบเสร็จ เธอใช้ชีวิตเหมือนอยู่ตัวคนเดียว ออนเฟซ ออนเกมออนไลน์ที่เล่นด้วยกัน แต่เล่นอยู่คนเดียวเหมือนตัวคนเดียวในโลก
เห็นแบบนั้นผมก็คิดว่า การสอบคงมีปัญหาคงอยากอยู่คนเดียวผมก็ปล่อยให้เธออยู่แบบนั้นไปกะว่าเดี๋ยวดีขึ้นคงทักมา ปรากฏว่าผ่านไปอีกสองวันกว่าๆเธอก็ยังใช้ชีวิตเหมือนเดิมไม่พูดไม่จากับใคร
ระหว่างนั้นผมก็นั่งเฝ้าจอ รอที่เมื่อไหร่เธอจะทักมา ใจก็กังวล+เป็นห่วงมาก และที่สำคัญที่สุดคือ ผมรู้สึกน้อยใจมากๆที่ไม่ได้เป็นคนพิเศษพอที่เธอจะปรึกษารึระบายอะไรให้ฟังได้
ผมเลยไปตัดพ้อกับเธอใน messenger "ว่าผมรู้สึกเสียใจนะที่เห็นคุณเป็นแบบนี้แล้วผมก็เสียใจมากๆที่คุณไม่แชร์อะไรให้ฟังบ้าง ผมเป็นแฟนคุณนะ
ผมพร้อมจะช่วยเหลือทุกๆเรื่อง"
ซึ่งหลังจากพิมพ์ข้อความไป ไม่นานเธอก็ตอบกลับมาเพื่อ ขอเลิก
ที่เธอเงียบเพราะไม่อยากจะคุยกับใครขนาดกับพ่อแม่ยังไม่อยากจะเล่าให้ฟัง ถ้าเป็นแฟนแล้วต้องบอกทุกอย่างงั้นขอเลิกดีกว่า
เพราะผมยึดติดกับเธอมากไป ตามใจเธอเกินไป ให้ท้ายเธอตลอด เธอต้องการอิสระ
จริงๆหลังจากนั้นก็ยังเป็นเพื่อนกัน มาได้สักพักจนวันนี้ผมเป็นฝ่ายขอจบความสัมพันธ์ เพราะผมรู้สึกอัดอั้น + อิจฉาพวกเพื่อนๆ(ที่ผมเป็นคนแนะนำให้รู้จัก)
รู้สึกแย่กับตัวเองเพราะผมเคยพูดออกไปว่า "ถ้าเธอไม่เกลียดและเป็นฝ่ายตัดความสัมพันธ์ ผมจะไม่มีวันตัดใจจากเธอ" ทั้งๆที่ถ้าอดทนไว้อย่างน้อยก็ได้เจอได้พูดคคุยกันอยู่แท้ๆ