คนจนกับคนรวย ส่วนมากเลือกอะไรกัน ?

สวัสดีครับ มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง แล้วจะขอถามด้วย
  คือผมรู้จักกับผู้หญิงคนนึง มาประมาน 1 ปี กว่าๆ  คุยกันได้ เดือนกว่าก็อยู่ด้วยกัน เทอเช่าหออยู่  เทอค่อยข้างเปนคนมีฐานะ พ่อแม่มีหน้ามีตาในสังคม ส่วนผมเปนคนจน ที่บ้านมีปัญหา ครอบครัวแตกแยก  แต่เทอก็บอกกับผมว่า คนที่รักเราไม่จำเปนต้องรวยหรอก ขอแค่รักเทอคนเดียวก็พอ ตลอดเวลาที่คบกัน ผมไม่เคยนอกใจ ไม่เคยคุยกับใครอะไรที่ทำให้ได้ผมทำให้ทุกๆอย่าง ไปส่งทำงาน ไปรับ ผมแทบจะไม่ไปไหนกับเพื่อนเลย อยู่แต่กับเทอ อยู่ๆมา มีวันนึงมีคนทักเฟส มาด่าผมว่า มายุ่งอะไรกับเมียกู !! ผมก็ตกใจ ว่าอะไร  เทอนอนอยู่กับผมทุกวัน  ผมก็งง แต่เขาไม่ฟัง ถามผมอยุ่ไหน จะมายิงผม ผมเลยบล๊อคไป แล้วคุยกับเทอ เทอก็บอกมันคือคนที่เคยคุยด้วย ก่อนมาเจอผม ผมก็อ่อ เลยไม่ได้คิดอะไร เหมือนว่าเทอหนี แต่ไอนั่นมันยังไม่ยอมเลิกรา ประมานนั้น ผมก็เลยไม่สนใจอะไร แล้วก็อยุ่ๆกันไปปกติ จนเวลาผ่านมา เทอก็บอกว่า ขอกลับไปอยู่บ้านน่ะ รับภาระไม่ไหวแล้ว มันเยอะเกินไป ทั้งค่าห้อง ค่ารถ ค่ากิน เทอไม่ไหว โอเค ผมก็เข้าใจ  ผมเลยให้เทอกลับไปอยุ่บ้าน หลังจากนั้น เทอก็ไม่ค่อยจะคุยกับผม เปลี่ยนไป แล้วก็บล๊อคเฟส บล๊อคเบอร  ผมก็ได้แต่สงใส ว่าทำไม เปนอะไร เราทำอะไรผิดกัน  ผมก็สืบไปเรื่อย จนได้รู้ว่าเทอไปคบกับคนที่รวย ให้เงินเธอใช้  ผมก็พูดไม่ออกสิครับ เจอแบบนี้ ผมก็ได้แต่ทำใจ เพ้อไปเรื่อย บอกเลยครับตอนนั้น แย่มากๆความรุ้สึก ไม่อยากทำอะไรเลย หมดทุกๆอย่าง ท้อไปหมด แต่ก็ได้เพื่อน กับแม่ ที่ช่วยไว้ให้ผ่านตรงนั้นมาได้ แต่ผมก็ไม่เคยลืมเทอเลย ยังรักเสมอ รักมากๆ จนวันนึงผมก็ได้เจอเทอ ผมไปกินข้าวที่ ที่เทอทำงานพอดีแล้วได้เจอกัน ผมจึงขอคุยด้วย  ผมก็ถามนุ่นนี่ ตามประสา คนเปนห่วง ถามว่าเปนยังไงบ้าง อยู่ตรงนั้นสบายดีไหม อยากสบาย แล้วสบายไหม เทอก็ตอบกลับว่า ไม่ได้อยากสบาย แค่อยากหนีผม   ผมก็งง ว่าหนีทำไม ผมก็เลยถามว่า คบกับใครอยู่ไหม กลับมาคบกันไหม ยังรักและคิดถึงมากนะ ตอนนี้ชีวิต เราดีขึ้นแล้ว เทอก็บอกก็ได้  ก็เลยกลับมาคบกัน เทอบอกจะย้ายกลับมาเช่าห้องอยุ่กับผม ขอเวลาหน่อย มีวันนึงเทอขับรถของแฟนใหม่มา ผมก็ไปด้วย เทอบอกเปนรถน้อง แต่ในใจผมรู้อยู่แล้ว ผมก็ เออ ออ ไป ทำเฉยๆ แกล้งโง่ไป  แล้วก็มาถามเทอทีหลัง เทอก็บอกรถน้อง ผมโมโห ก็เลยบอก แน่ใจเหรอ ไม่ใช่รถของแฟนใหม่เหรอ? เทอก็บอก เอ่า จำรถมันได้เหรอ? ผมก็เลยบอก ยังคบกันอยู่ แล้วมาหลอกทำไมอีก เทอก็บอกไม่ได้คบแล้ว ขอเวลาหน่อย ผมก็บอกอืม จะรอดู  พอเวลาผ่านไป เทอก็กลับมาหาผม  มาอยู่กับผมอีกครั้ง  แต่อยู่ด้วยกัน มันก็ต้องระแวงบ้างแหละครับ จิงไหม ผมก็คิดตลอด แต่ผมก็ทำให้เทอทุกอย่างนะ รีดผ้าบ้าง ล้างจาน เก็บผ้าเสื้อผ้าไปซัก ถุงเท้า ชุดชั้นใน ผมทำหมดแหละครับ เทอแทบจะไม่ต้องทำอะไร แค่ขวดน้ำ เทอยังเปิดไม่ได้เลย เสียบปลั๊กไฟ เทอยังไม่กล้า เทอกลัวไฟดูด ผมเป็นคนทำตลอด เวลาทะเลาะกันผมก็ถามนะ ว่าแย่หน่อยนะ อยุ่กับคนจน ไม่ได้มีอะไรให้อยากคนอื่นเขา มีอะไรให้ไป สิ่งที่ให้ไปนั้นก็คือทั้งหมดที่ฉันมีแล้วนะ เทอก็บอกว่า อยุ่กับผมมีความสุข ไม่ต้องรวยหรอก ผมก็ถามเทอนะ ทำไมถึงเลิกกับคนนั้น เทอบอก วันๆแทบจะไม่ได้เจอกัน ไม่คุยกันเลย  มีวันนึง มันทำร้ายเทอ  เทอบอกว่า ไม่เคยมีใครเคยทำอะไรเทอ แม่แต่พ่อกับแม่ เทอจึงไม่อยากอยุ่ พยามขนของหนีมาตลอดจนขนของออกมาหมด ก็เปนเวลาที่ผมไปเจอเทอ พอดีที่ไปขอคืนดีนั้นแหละครับ  ผมอยู่กับเทอผมไม่เคยเลยที่จะทำอะไร เวลาผมโมโหหรือโกรธ อะไรมากๆ ผมก็แค่ทำหน้างอน ดึงหน้า หน้าบึ้ง ทำอะไรประชด ประชน เทอแค่นั้น  ผมชอบขอโทดเทอที่ว่า ผมเกิดมาจนไม่ได้มีอะไรเหมือนใครๆเขา ผมกลัวเทอจะอายคนอื่นที่คบกับผม  จนเวลาผ่านไป เทอก็มาถามว่า ถ้าวันนึง เราต้องแต่งงานกัน ผมจะมีเงินแต่งกับเทอไหม?  ผมก็ตอบกลับไปว่า ถ้าไม่มีก็คงต้องดิ้นรนหามาแหละ  เทอก็บอกว่า จะไหวเหรอ  คงต้องดิ้นจนตายแหละ  ผมก็บอก อย่างน้อยก็ได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว  เธอก็บอกว่า คงยากแหละ  อายุ 50 นู่นแหละคงจะได้แต่ง ผมก็ไม่รู้จะพูดอะไร ก็ได้แต่บอกว่า ขอโทดแล้วกันที่เกิดมาไม่ได้รวย  ไม่ได้เกิดมามีพ่อแม่ให้พึ่งพา ต้องพึ่งพาตัวเอง  ผมรักเทอมากๆนะ แต่ตอนนี้ ท้อมากๆ ไม่รุ้จะทำยังไงดี ให้ผ่านตรงนี้ไปได้
*อยากถามว่า*  คนจนกับคนรวย คนสมัยนี้ เขาคบกันที่เงินใช่ไหมครับ เงินซื้อความรักได้แล้วใช่ไหม?หรือเป็นแค่บางคน    แม่ผมเคยบอก ว่าตอบรักกับพ่อ ไม่มีอะไรเลย อยุ่กันมาช่วยกันสร้างมาด้วยกัน ภูมิใจดี