บทที่ ๓
เช้าแรกของงานประชุมทางวิชาการด้านอุตสาหกรรมการผลิตสัตว์น้ำระดับเอเชียแปซิฟิกที่จัดขึ้นทุกๆสองปี ในรอบนี้เวียนมาตกที่เวียดนามได้เป็นเจ้าภาพ ธีรดาสังเกตมาตั้งแต่ตอนที่ผู้จัดแจ้งรายชื่อผู้เข้าร่วมแสดงสินค้าแล้วว่าในปีนี้จำนวนบูธและรายชื่อบริษัทที่เข้าร่วมงานมีมากกว่าเมื่อสองปีก่อนที่จัดขึ้นที่อินเดียอย่างเห็นได้ชัด และวันนี้เองเธอเห็นด้วยตา จำนวนผู้เข้าชมคึกคักมากจนเธอต้องยิ้มเพราะถูกใจ
หญิงสาวจัดการติดตั้งอุปกรณ์และเปิดทีวี พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเองอย่างถูกใจ ทีวีจอใหญ่กำลังพอเหมาะ ถึงแม้ว่าค่าเช่าทีวีต่อสามวันที่ทางผู้จัดเรียกเก็บจะสูงเกือบเท่าราคาซื้อใหม่ได้หนึ่งเครื่อง แต่เธอก็ยอมจ่าย
ธีรดาขยับตัวออกห่างจากทีวีไปยืนที่หน้าบูธ สมมติตัวเองว่าเป็นผู้ชมงานที่กำลังให้ความสนใจ และอืมห์ ถ้าเดินผ่านมาก็เห็นชัด ทั้งภาพจากจอและโปสเตอร์ที่แขวนติดผนังบูธ กำลังพอดี เหมาะจริงๆ
ภาพเคลื่อนไหวบนจอแสดงขั้นตอนการผลิตสินค้าตั้งแต่วัตถุดิบซึ่งเป็นเศษเหลือของชิ้นส่วนปลาสดที่ไม่สามารถใช้ทำปลากระป๋องได้ เศษเหลือของปลาที่ว่าได้แก่ส่วนหัว ครีบ หาง ก้างและตัวปลาที่ไม่ได้คุณภาพพอที่จะใช้ทำสินค้าบรรจุกระป๋อง ทั้งหมดจะถูกรวบรวมส่งเข้าโรงงาน ขั้นตอนการส่งวัตถุดิบต่อจากสายพานสู่เครื่องจักรทำให้สุก จนออกมาเป็นสินค้าปลาป่นที่พร้อมส่งขายออกไปทั่วโลก
ว้าวววว ส่งขายทั่วโลก แค่คิดก็ครึ้มอกครึ้มใจ
แต่ เอ ขายทั่วโลกเห็นจะไม่ไหว ของมีไม่พอแน่ๆ คนที่กำลังครึ้มส่ายศีรษะดุ๊กดิ๊ก เอาแค่ลูกค้าเป้าหมายในละแวกเอเชียนี่ก็ไม่พอขายแล้ว
ภาพของหญิงสาวร่างเล็กเตี้ยในชุดสูทกางเกงสีขรึมที่ยืนจ้องทีวีด้วยสีหน้าแจ่มใสนั้นปะทะสายตาในขณะที่เขากำลังเดินช้าๆเพื่อชมรายละเอียดในแต่ละบูธ
ชายหนุ่มเห็นมือหนึ่งของเธอถือรีโมตคอนโทรล อีกมือหนึ่งนั้น นิ้วชี้ของเจ้าหล่อนจิ้มที่คางตัวเองก่อนจะชี้วนๆไปทางหน้าจอ สีหน้ายิ้มๆปลื้มปริ่มนั้นดูน่าขำสำหรับคนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ เออแน่ะ ศีรษะเล็กๆที่ปกคลุมด้วยผมตัดสั้นมีส่ายไปมานิดๆด้วย ดูเจ้าหล่อนกำลังปลื้มกับบูธของตัวเองจนคงจะลืมไปกระมังว่าหล่อนมาเพื่อโปรโมตสินค้า มาเพื่อเปิดทีวีให้คนอื่นดู!
ชายหนุ่มเลื่อนสายตาขึ้นมองป้ายแสดงชื่อบริษัทด้านบน อืมห์ THAILAND จากประเทศไทยอย่างนั้นหรือ
ขณะที่กำลังคิดว่าจะหยุดยืนดูเสียหน่อยว่าสินค้าของเจ้าหล่อนคืออะไร เหมาะสมที่จะเอาไปใช้กับโรงงานเขาได้หรือไม่ ชายหนุ่มก็เห็นเจ้าของบูธเคลื่อนตัวไปวางรีโมตทีวี แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตัดสินใจทำอย่างไรต่อ หญิงสาวคนนั้นถอยออกมาที่หน้าบูธอีก แล้วใช้มือถือของเธอถ่ายรูป ไม่ใช่แค่รูปเดียว แต่เจ้าตัวเดินไปเดินมาแล้วลงมือถ่ายรูปในหลายๆมุมทั้งซ้ายขวาสูงต่ำ
เขาตัดสินใจปล่อยผ่านเพราะคร้านที่จะรอ แต่จากหางตาก็ยังเห็นเจ้าตัวเช็ครูปในมือถืออย่างเอาจริงเอาจัง
“Sir...” เสียงเบาจากคนใกล้ตัวทำให้เขาปรายตามองชั่วแว่บ ก่อนจะสั่ง “ สัมมนาน่าจะเริ่มแล้ว แยกย้ายกันไปได้”
เสียงรับคำก่อนที่ชายสองคนจะเดินห่างไป เหลือเพียงชายหนุ่มอีกคนเดียวที่ยังรีรออยู่
“ ไม่ต้องตาม ทำงานของนายไป แล้วฉันจะรอที่ด้านหน้าเมื่อถึงเวลานัด “
“ครับท่าน” สิ้นเสียงสั่ง บุรุษร่างสูงนามอาซิสก็ถอยห่างออกจากเจ้านายทันที
ชายหนุ่มผิวเข้มหน้าคมทำงานกับอีกฝ่ายมานานพอที่จะรู้ว่าเจ้านายของเขาเป็นคนเด็ดขาดเพียงไร ใจร้อนแค่ไหน และเฉลียวฉลาดเพียงใด และที่สำคัญคำสั่งของเขาคือสิ่งที่พนักงานทุกคนต้องปฏิบัติทันทีอย่าได้รีรอ
หมายเหตุ ภาพประกอบทั้งหมดค้นมาจากอินเตอร์เนตค่ะ
..... บังกลา ล่าหัวใจ .....(บทที่๓)
เช้าแรกของงานประชุมทางวิชาการด้านอุตสาหกรรมการผลิตสัตว์น้ำระดับเอเชียแปซิฟิกที่จัดขึ้นทุกๆสองปี ในรอบนี้เวียนมาตกที่เวียดนามได้เป็นเจ้าภาพ ธีรดาสังเกตมาตั้งแต่ตอนที่ผู้จัดแจ้งรายชื่อผู้เข้าร่วมแสดงสินค้าแล้วว่าในปีนี้จำนวนบูธและรายชื่อบริษัทที่เข้าร่วมงานมีมากกว่าเมื่อสองปีก่อนที่จัดขึ้นที่อินเดียอย่างเห็นได้ชัด และวันนี้เองเธอเห็นด้วยตา จำนวนผู้เข้าชมคึกคักมากจนเธอต้องยิ้มเพราะถูกใจ
หญิงสาวจัดการติดตั้งอุปกรณ์และเปิดทีวี พยักหน้าหงึกหงักกับตัวเองอย่างถูกใจ ทีวีจอใหญ่กำลังพอเหมาะ ถึงแม้ว่าค่าเช่าทีวีต่อสามวันที่ทางผู้จัดเรียกเก็บจะสูงเกือบเท่าราคาซื้อใหม่ได้หนึ่งเครื่อง แต่เธอก็ยอมจ่าย
ธีรดาขยับตัวออกห่างจากทีวีไปยืนที่หน้าบูธ สมมติตัวเองว่าเป็นผู้ชมงานที่กำลังให้ความสนใจ และอืมห์ ถ้าเดินผ่านมาก็เห็นชัด ทั้งภาพจากจอและโปสเตอร์ที่แขวนติดผนังบูธ กำลังพอดี เหมาะจริงๆ
ภาพเคลื่อนไหวบนจอแสดงขั้นตอนการผลิตสินค้าตั้งแต่วัตถุดิบซึ่งเป็นเศษเหลือของชิ้นส่วนปลาสดที่ไม่สามารถใช้ทำปลากระป๋องได้ เศษเหลือของปลาที่ว่าได้แก่ส่วนหัว ครีบ หาง ก้างและตัวปลาที่ไม่ได้คุณภาพพอที่จะใช้ทำสินค้าบรรจุกระป๋อง ทั้งหมดจะถูกรวบรวมส่งเข้าโรงงาน ขั้นตอนการส่งวัตถุดิบต่อจากสายพานสู่เครื่องจักรทำให้สุก จนออกมาเป็นสินค้าปลาป่นที่พร้อมส่งขายออกไปทั่วโลก
ว้าวววว ส่งขายทั่วโลก แค่คิดก็ครึ้มอกครึ้มใจ
แต่ เอ ขายทั่วโลกเห็นจะไม่ไหว ของมีไม่พอแน่ๆ คนที่กำลังครึ้มส่ายศีรษะดุ๊กดิ๊ก เอาแค่ลูกค้าเป้าหมายในละแวกเอเชียนี่ก็ไม่พอขายแล้ว
ภาพของหญิงสาวร่างเล็กเตี้ยในชุดสูทกางเกงสีขรึมที่ยืนจ้องทีวีด้วยสีหน้าแจ่มใสนั้นปะทะสายตาในขณะที่เขากำลังเดินช้าๆเพื่อชมรายละเอียดในแต่ละบูธ
ชายหนุ่มเห็นมือหนึ่งของเธอถือรีโมตคอนโทรล อีกมือหนึ่งนั้น นิ้วชี้ของเจ้าหล่อนจิ้มที่คางตัวเองก่อนจะชี้วนๆไปทางหน้าจอ สีหน้ายิ้มๆปลื้มปริ่มนั้นดูน่าขำสำหรับคนที่ยืนมองอยู่ห่างๆ เออแน่ะ ศีรษะเล็กๆที่ปกคลุมด้วยผมตัดสั้นมีส่ายไปมานิดๆด้วย ดูเจ้าหล่อนกำลังปลื้มกับบูธของตัวเองจนคงจะลืมไปกระมังว่าหล่อนมาเพื่อโปรโมตสินค้า มาเพื่อเปิดทีวีให้คนอื่นดู!
ชายหนุ่มเลื่อนสายตาขึ้นมองป้ายแสดงชื่อบริษัทด้านบน อืมห์ THAILAND จากประเทศไทยอย่างนั้นหรือ
ขณะที่กำลังคิดว่าจะหยุดยืนดูเสียหน่อยว่าสินค้าของเจ้าหล่อนคืออะไร เหมาะสมที่จะเอาไปใช้กับโรงงานเขาได้หรือไม่ ชายหนุ่มก็เห็นเจ้าของบูธเคลื่อนตัวไปวางรีโมตทีวี แต่ยังไม่ทันที่เขาจะตัดสินใจทำอย่างไรต่อ หญิงสาวคนนั้นถอยออกมาที่หน้าบูธอีก แล้วใช้มือถือของเธอถ่ายรูป ไม่ใช่แค่รูปเดียว แต่เจ้าตัวเดินไปเดินมาแล้วลงมือถ่ายรูปในหลายๆมุมทั้งซ้ายขวาสูงต่ำ
เขาตัดสินใจปล่อยผ่านเพราะคร้านที่จะรอ แต่จากหางตาก็ยังเห็นเจ้าตัวเช็ครูปในมือถืออย่างเอาจริงเอาจัง
“Sir...” เสียงเบาจากคนใกล้ตัวทำให้เขาปรายตามองชั่วแว่บ ก่อนจะสั่ง “ สัมมนาน่าจะเริ่มแล้ว แยกย้ายกันไปได้”
เสียงรับคำก่อนที่ชายสองคนจะเดินห่างไป เหลือเพียงชายหนุ่มอีกคนเดียวที่ยังรีรออยู่
“ ไม่ต้องตาม ทำงานของนายไป แล้วฉันจะรอที่ด้านหน้าเมื่อถึงเวลานัด “
“ครับท่าน” สิ้นเสียงสั่ง บุรุษร่างสูงนามอาซิสก็ถอยห่างออกจากเจ้านายทันที
ชายหนุ่มผิวเข้มหน้าคมทำงานกับอีกฝ่ายมานานพอที่จะรู้ว่าเจ้านายของเขาเป็นคนเด็ดขาดเพียงไร ใจร้อนแค่ไหน และเฉลียวฉลาดเพียงใด และที่สำคัญคำสั่งของเขาคือสิ่งที่พนักงานทุกคนต้องปฏิบัติทันทีอย่าได้รีรอ
หมายเหตุ ภาพประกอบทั้งหมดค้นมาจากอินเตอร์เนตค่ะ