สวัสดีครับผมเป็นเกย์ครับ ผมกับแฟนคบกันมา 2 ปี 6 เดือน 13 วัน ความรักของเราเริ่มจากการพี่น้องที่คอยให้คำปรึกษากัน เรารู้จักกันมาพักนึงครับ ประมาณเกือบ 2 เดือน จนวันนึงเราก็ตกลงคบกัน เขาเป็นแฟนผู้ชายคนแรกของผมที่ผมกล้าเปิดเผยกับทุกคน ผมรักเขามากครับ เราเริ่มต้นจากไม่มีอะไรเรยครับ ตอนนั้นผมอยู่ ปี 1 เขาอยู่ปี 3 ครับ เราค่อยๆสร้างความรักของเรา 2 คนทีละเล็กทีละน้อยครับ เราอยู่ด้วยกันตลอดตั้งแต่เริ่มคบกัน เราทะเลาะกันบ่อย แต่ก็ไม่เคยคิดจะปล่อยมือกันนะ เราเลือกที่จะคุยกันแล้วก็เครียกันจนเข้าใจ เราต่างเคยทำผิดต่อกันและกันครับ แต่ก็เลือกจะให้อภัยกัน เราก็เหมือนคู่รักธรรมดาทั่วไปครับ ไม่ได้หวือหวาอะไร ใช้ชีวิตแบบปกติของคนรัก เรารักกันมาก ในวันที่เขาท้อแท้ เค้าก็ยังมีผม ในวันที่ผมเหนื่อยผมก็ยังมีเขา ในวันที่เขาประสบความสำเร็จผมก็ยังอยู่กับเขา เราผ่านช่วงเวลาทั้งดีและร้ายกันมาเยอะมาก จนถึงเวลาที่เขาเรียนจบ ด้วยความที่เขาเป็นเด็กต่างจังหวัดเลือกจะมาเรียนไกลบ้าน ทำให้เขาเริ่มสับสนว่า เขาจะกลับบ้านหรือหางานทำที่นี่ แต่ผมก็เป็นคนขอให้เขาอยู่ที่นี่ อยู่กับผม ช่วงเวลานั้นทรมานมากครับ กลัวว่าเขาจะไปจากผม ผมขอให้เขาอยู่ และบอกเขาว่าพร้อมจะทำทุกอย่าง ช่วยเขาทุกทั้งอย่าง ผมหางานให้เขา จนเขาได้ทำงาน มันใช่งานที่ใหญ่โตหรอกครับ แต่ผมคิดว่าให้เขาได้เลี้ยงตัวเองได้ ไม่ต้องขอเงินพ่อแม่ใช้ เขาเป็นคนเก่ง ขยัน น่ารัก พี่ๆที่ทำงานทุกคนรักเขา เอ็นดูเขาครับ จนเขาได้ทำงานที่ดีขึ้น เงินเดือนเยอะขึ้น แต่เราก็ยังใช้ชีวิตกันปกตินะครับ ในวันที่ผมมีปัญหาเขาก็คอยช่วยผม เราแบ่งเงินกันจ่าย แต่ด้วยความที่ผมยังหาเงินเองไม่ได้ เขาก็เลี้ยงผมบ้าง แต่ก็ไม่เคยมีปัญหากันเรื่องเงินครับ เราเคยไปที่บ้านของกันและกันครับ พ่อแม่ก็รับรู้ครับว่าเราคบกัน ที่บ้านเขารับรู้อยู่แล้วครับ แต่พ่อกับแม่ผมยังไม่รู้ ว่าผมเป็นเกย์ ช่วงแรกท่านก็ยังรับไม่ได้หรอกครับ แต่ผมรับปากกับท่านว่าผมขอพิสูจน์ทุกอย่างให้ท่านเห็นว่ามันไม่ได้ต่างกับคู่รักชายหญิงธรรมดาทั่วไปเลย ท่านก็ค่อยๆเปิดใจจนรับได้และมีความสุขกับเราครับ
ทุกคนรับได้ทั้งบ้านเขาและบ้านผม แม่ก็สบายใจฝากเขาให้ดูแลผม เราก็ดูแลกันมาเรื่อยๆ ทะเลาะกันบ้าง มีความสุขกันบ้าง ผมยอมรับครับว่า ผมเอาแต่ใจบ้าง ชอบบังคับเขาบ้าง ที่ผมรู้ตัวครับว่าสิ่งที่ผมทำผมหวังดีกับเขา ผมผิดผมก็ขอโทษ เขาผิดเขาก็ขอโทษ แต่เขาเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเองสูงครับ จนบ้างเรื่อง ผมกับคนรอบๆข้างก็ไม่ค่อยเข้าใจเขาเท่ารัย แต่เราก็ปรับเข้ากันได้ครับ แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ผมทำผิดต่อเขา คือ เขาขอเรื่องเที่ยวผับ บอกก่อนว่าผมไป ไปกับเพื่อน สนุกสนานเฮฮา ไม่เคยนอกลู้นอกทางครับ กลับห้องตรงเวลาตลอด อาจมีบ้างที่เมาจนกลับไม่ไหว เรยต้องค้างห้องเพื่อน แต่ห้องอยู่ใกล้ๆกันนะคับ เขาเลยไม่ชอบให้เราไปบ่อยๆ เขาเปนคนไม่เที่ยวผับ เวลาผมไปเขาเรยต้องอยู่คนเดียว แต่ผมก็ไม่ถึงกับไปทุกคืนนะ เดือนนึงก็ไม่เกิน 3 ครั้ง ผมไม่ได้เป็นมาตั้งแต่แรกนะ เพิ่งเริ่มมาเป็นแบบนี้ช่วงหลังๆ ผมก็สงสารเขานะครับแต่เป็นเรื่องเดียวที่ผมทำไม่ได้ไม่รู้ทำไม แต่ช่วงหลังๆผมก็พยายามลดลง ปฏิเสทเพื่อนไปเยอะเลยครับ ดูเหมือนเราจะรักกัน คบกันแบบปกติทั่วไปใช่มั้ยครับ จนมาวันนึง เราย้ายมาอยู่บ้านเช่ากัน ก่อนหน้าก็อยู่หอนะ พอมาอยู่บ้านเช่าซึ่งมาอยู่ในตัวเมืองเลยครับ ใกล้ที่ทำงานเขา ได้เจอผู้คนเยอะขึ้น เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป จากคนที่ไม่เคยขึ้นเสียง ก็ขึ้นเสียง จากที่เคยเป็นคนที่ยอม ก็เป็นคนไม่ยอมอะไรง่ายๆไม่เสียอย่างนั้น ผมก็แปลกใจนะครับว่าเกิดอะไร เขาเป็นอะรัยรึป่าว แต่ก็ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง และหลังๆเราก็มีปัญหากัน ทีแรกก็คิดว่าจะปกตินะ แต่ทำไมปัญหามันกลับใหญ่ขึ้นก็ไม่รู้ ผมก็ยอมรับนะว่าผมเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เคยนึกว่าจะเป็นแบบนี้ จนมาวันนึงผมจับได้ว่าเขาคุยกันคนอื่น เขาไม่ได้ยอมรับกับผมหมดทุกอย่างนะครับ ผมใช้เวลาไม่เกิน 3 วัน ผมสืบทุกอย่างเอง จนรู้ความจริงทั้งหมด เขาคุยกับเด็กคนนั้นทั้งแต่เริ่มจะย้ายบ้านมาในเมืองคับ แต่คุยก็ยังไม่ได้มีทางทีว่าจะคงกันหรืออะไรนะครับ น้องคนนั้นก็รู้ว่าแฟนผมคบกับผมอยู่ แฟนผมมันก็ยังให้เกียรติผมอยู่ จนผมมาถามเขาว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เขาตอบกับผมว่า เขาแค่อยากคุยกับใครสักคนเวลามีปัญหา เพราะเขาไม่รู้จะคุยกับใคร ผมไม่รู้ว่าเขาคุยกับเด็กคนนั้นเขารู้สึกดีหรือเขาหลงนะ แต่เขาโทหากันทุกวัน ไม่ว่าจะกินข้าวหรือทำอะไร แบบที่ไม่ค่อยทำกับผม เจอแบบนี้โคตรจุกครับ แต่เขาก็เลิกคุยกับเด็กคนนั้นตั้งแต่ผมจับได้ เขาอยากจะไปหลายครั้งครับ เขาบอกว่าเขารู้สึกผิดทีทำให้ผมเสียใจหลายครั้ง ผมก็ยื้อเขาไว้ตลอดและไม่คิดเอาเรื่องเด็กคนนั้นมาโกดเขาเรย ผมตอนนั้นผมกลัวเขาจะทิ้งผมไปมากกว่า จนได้สักอาทิตย์ เขาก็อยากจะไปอีก ผมก็ทำอะไรไม่ถูกครับ ได้แต่ร้องไห้ ครั้งนี้ผมไม่พูดอะไร แต่เขาเห็นผมเป็นแบบนั้นเขาเรยรับไม่ได้ แร้วเขาเลือกที่จะอยู่กับผมต่อ เขาว่าเขาจะลองทำดูว่าความรู้สึกเขาจะเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เพราะตลอดเวลาอาทิตนึงที่ผ่านมาตั้งแต่เกิดเรื่องเขาเย็นชากับผมมากเหมือนไม่มรตวามรู้สึกเรยก็ว่าได้ ที่นี้มันทำให้ผมคิดได้ว่าผมควรทำทุกอย่างที่ผมทำผิดพลาดไปหรือทำทุกสิ่งที่อยากทำให้เขาผมรักยังเขาเหมือนเดิมครับ แต่เขาก็ยังเฉยชากับผม มันสัมผัสได้ครับว่ามันไม่เหมือนเดิมจากคนที่จับมือกันกลายเป็นผมที่จับมือเขาฝ่ายเดียว จากที่เคยนอนกอดกันกลายเป็นผมกอดเขาฝ่ายเดียว ยังมีหลายสิ่งคับที่มันเปลี่ยนไป ผมก็ทำใจไปวันละนิดครับเพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอยู่กับเขาถึงวันไหน จนวันที่ปู่ผมป่วยหนักเราไปเยี่ยมปู่ด้วยกัน วันที่ต้องกล้บผมร้องไปตลอดทางผมเสียใจมากครับ ความรู้สึกวันนั้นทำไมไม่รู้ ความรู้สึกมันบอกผมว่าผมกำลังจะเสียคนรัก ที่ผมรักมากที่สุดไปถึง 2 คน ในวันที่ผมเสียใจอยู่ อยู่ๆเขาก็เป็นคนเข้ามาบอกผมว่า เราลองหยุดแค่นี้มั้ย เค้าอยู่แบบนี้เค้าอึดอัด เค้าอยากลองไปอยู่คนเดียว คิดเรื่องที่เกิดขึ้น ว่าเค้าควรอยู่คนเดียวจริงๆหรือป่าว เขายังรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับเรา เขากลัวว่าเขาจะกลับไปทำอีก เพราะก่อนหน้านี้เราเคยให้เค้ารับปากวันเค้าจะไม่ทำอีก เขาก็รับปากไม่ได้ จนครั้งนี้ผมไม่ห้ามครับ เพราะผมรู้ว่าเขาไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่กับผม แต่ด้วยความที่เราอยู่ด้วยกัน ผมเรยเลือกจะกลับบ้านมาเฝ้าปู่ ผมเสียใจมากครับว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ คนที่เค้ารู้สึกผิด เค้าก็อยากแก้ไขให้มันดีขึ้นรึป่าว แต่ทำไมเขาเลือกที่จะไปจากผม ผมบอกว่าจะรอ เขาก็บอกไม่อยากให้เรารอ ผมควรทำไงครับ เขาคุยกับผม เขาขอบคุณผมที่ยอมรับการตัดสินใจของเขา เขาบอกให้เรายอมรับความจริง แต่ผมทำไม่ได้หรอกครับเอาจริงๆ ผมทำไรต่อไปไม่ถูกครับ ถ้ากลับไปบ้านจะต้องเจอกัน ควรทำยังไง ของทุกอย่างก็ยังอยู่เหมือนเดิม ผมควรทำไง ทุกสิ่งที่สร้างด้วยกันมา จะทำไง ผมยังควรกลับไปนอนกับเขาอยู่มั้ย แล้วผมจะไปอยู่ไหน แร้วเขาจะเป็นไง ไปทำงานยังไง ใครจะไปรับไปส่ง ใครจะดูแลเค้า ใครจะคอยเตือนเค้า ใครอยู่กับเค้าเวลาเค้าเส้าใครจะปลอบ ผมโง่จริงๆครับตอนนี้ ผมควรทำไงบอกผมที 😭
ผมเป็นเกย์คับคบกับแฟนมา 2 ปี 6 เดือน 13 วัน เรารักกัน ร่วมทุกร่วมสุขกันมามาก แต่จนวันนึง...
ทุกคนรับได้ทั้งบ้านเขาและบ้านผม แม่ก็สบายใจฝากเขาให้ดูแลผม เราก็ดูแลกันมาเรื่อยๆ ทะเลาะกันบ้าง มีความสุขกันบ้าง ผมยอมรับครับว่า ผมเอาแต่ใจบ้าง ชอบบังคับเขาบ้าง ที่ผมรู้ตัวครับว่าสิ่งที่ผมทำผมหวังดีกับเขา ผมผิดผมก็ขอโทษ เขาผิดเขาก็ขอโทษ แต่เขาเป็นคนมีความคิดเป็นของตัวเองสูงครับ จนบ้างเรื่อง ผมกับคนรอบๆข้างก็ไม่ค่อยเข้าใจเขาเท่ารัย แต่เราก็ปรับเข้ากันได้ครับ แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ผมทำผิดต่อเขา คือ เขาขอเรื่องเที่ยวผับ บอกก่อนว่าผมไป ไปกับเพื่อน สนุกสนานเฮฮา ไม่เคยนอกลู้นอกทางครับ กลับห้องตรงเวลาตลอด อาจมีบ้างที่เมาจนกลับไม่ไหว เรยต้องค้างห้องเพื่อน แต่ห้องอยู่ใกล้ๆกันนะคับ เขาเลยไม่ชอบให้เราไปบ่อยๆ เขาเปนคนไม่เที่ยวผับ เวลาผมไปเขาเรยต้องอยู่คนเดียว แต่ผมก็ไม่ถึงกับไปทุกคืนนะ เดือนนึงก็ไม่เกิน 3 ครั้ง ผมไม่ได้เป็นมาตั้งแต่แรกนะ เพิ่งเริ่มมาเป็นแบบนี้ช่วงหลังๆ ผมก็สงสารเขานะครับแต่เป็นเรื่องเดียวที่ผมทำไม่ได้ไม่รู้ทำไม แต่ช่วงหลังๆผมก็พยายามลดลง ปฏิเสทเพื่อนไปเยอะเลยครับ ดูเหมือนเราจะรักกัน คบกันแบบปกติทั่วไปใช่มั้ยครับ จนมาวันนึง เราย้ายมาอยู่บ้านเช่ากัน ก่อนหน้าก็อยู่หอนะ พอมาอยู่บ้านเช่าซึ่งมาอยู่ในตัวเมืองเลยครับ ใกล้ที่ทำงานเขา ได้เจอผู้คนเยอะขึ้น เขาก็เริ่มเปลี่ยนไป จากคนที่ไม่เคยขึ้นเสียง ก็ขึ้นเสียง จากที่เคยเป็นคนที่ยอม ก็เป็นคนไม่ยอมอะไรง่ายๆไม่เสียอย่างนั้น ผมก็แปลกใจนะครับว่าเกิดอะไร เขาเป็นอะรัยรึป่าว แต่ก็ได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง และหลังๆเราก็มีปัญหากัน ทีแรกก็คิดว่าจะปกตินะ แต่ทำไมปัญหามันกลับใหญ่ขึ้นก็ไม่รู้ ผมก็ยอมรับนะว่าผมเอาแต่ใจ แต่ก็ไม่เคยนึกว่าจะเป็นแบบนี้ จนมาวันนึงผมจับได้ว่าเขาคุยกันคนอื่น เขาไม่ได้ยอมรับกับผมหมดทุกอย่างนะครับ ผมใช้เวลาไม่เกิน 3 วัน ผมสืบทุกอย่างเอง จนรู้ความจริงทั้งหมด เขาคุยกับเด็กคนนั้นทั้งแต่เริ่มจะย้ายบ้านมาในเมืองคับ แต่คุยก็ยังไม่ได้มีทางทีว่าจะคงกันหรืออะไรนะครับ น้องคนนั้นก็รู้ว่าแฟนผมคบกับผมอยู่ แฟนผมมันก็ยังให้เกียรติผมอยู่ จนผมมาถามเขาว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เขาตอบกับผมว่า เขาแค่อยากคุยกับใครสักคนเวลามีปัญหา เพราะเขาไม่รู้จะคุยกับใคร ผมไม่รู้ว่าเขาคุยกับเด็กคนนั้นเขารู้สึกดีหรือเขาหลงนะ แต่เขาโทหากันทุกวัน ไม่ว่าจะกินข้าวหรือทำอะไร แบบที่ไม่ค่อยทำกับผม เจอแบบนี้โคตรจุกครับ แต่เขาก็เลิกคุยกับเด็กคนนั้นตั้งแต่ผมจับได้ เขาอยากจะไปหลายครั้งครับ เขาบอกว่าเขารู้สึกผิดทีทำให้ผมเสียใจหลายครั้ง ผมก็ยื้อเขาไว้ตลอดและไม่คิดเอาเรื่องเด็กคนนั้นมาโกดเขาเรย ผมตอนนั้นผมกลัวเขาจะทิ้งผมไปมากกว่า จนได้สักอาทิตย์ เขาก็อยากจะไปอีก ผมก็ทำอะไรไม่ถูกครับ ได้แต่ร้องไห้ ครั้งนี้ผมไม่พูดอะไร แต่เขาเห็นผมเป็นแบบนั้นเขาเรยรับไม่ได้ แร้วเขาเลือกที่จะอยู่กับผมต่อ เขาว่าเขาจะลองทำดูว่าความรู้สึกเขาจะเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย เพราะตลอดเวลาอาทิตนึงที่ผ่านมาตั้งแต่เกิดเรื่องเขาเย็นชากับผมมากเหมือนไม่มรตวามรู้สึกเรยก็ว่าได้ ที่นี้มันทำให้ผมคิดได้ว่าผมควรทำทุกอย่างที่ผมทำผิดพลาดไปหรือทำทุกสิ่งที่อยากทำให้เขาผมรักยังเขาเหมือนเดิมครับ แต่เขาก็ยังเฉยชากับผม มันสัมผัสได้ครับว่ามันไม่เหมือนเดิมจากคนที่จับมือกันกลายเป็นผมที่จับมือเขาฝ่ายเดียว จากที่เคยนอนกอดกันกลายเป็นผมกอดเขาฝ่ายเดียว ยังมีหลายสิ่งคับที่มันเปลี่ยนไป ผมก็ทำใจไปวันละนิดครับเพราะไม่รู้ว่าจะมีโอกาสอยู่กับเขาถึงวันไหน จนวันที่ปู่ผมป่วยหนักเราไปเยี่ยมปู่ด้วยกัน วันที่ต้องกล้บผมร้องไปตลอดทางผมเสียใจมากครับ ความรู้สึกวันนั้นทำไมไม่รู้ ความรู้สึกมันบอกผมว่าผมกำลังจะเสียคนรัก ที่ผมรักมากที่สุดไปถึง 2 คน ในวันที่ผมเสียใจอยู่ อยู่ๆเขาก็เป็นคนเข้ามาบอกผมว่า เราลองหยุดแค่นี้มั้ย เค้าอยู่แบบนี้เค้าอึดอัด เค้าอยากลองไปอยู่คนเดียว คิดเรื่องที่เกิดขึ้น ว่าเค้าควรอยู่คนเดียวจริงๆหรือป่าว เขายังรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับเรา เขากลัวว่าเขาจะกลับไปทำอีก เพราะก่อนหน้านี้เราเคยให้เค้ารับปากวันเค้าจะไม่ทำอีก เขาก็รับปากไม่ได้ จนครั้งนี้ผมไม่ห้ามครับ เพราะผมรู้ว่าเขาไม่มีความสุขเลยเวลาอยู่กับผม แต่ด้วยความที่เราอยู่ด้วยกัน ผมเรยเลือกจะกลับบ้านมาเฝ้าปู่ ผมเสียใจมากครับว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ คนที่เค้ารู้สึกผิด เค้าก็อยากแก้ไขให้มันดีขึ้นรึป่าว แต่ทำไมเขาเลือกที่จะไปจากผม ผมบอกว่าจะรอ เขาก็บอกไม่อยากให้เรารอ ผมควรทำไงครับ เขาคุยกับผม เขาขอบคุณผมที่ยอมรับการตัดสินใจของเขา เขาบอกให้เรายอมรับความจริง แต่ผมทำไม่ได้หรอกครับเอาจริงๆ ผมทำไรต่อไปไม่ถูกครับ ถ้ากลับไปบ้านจะต้องเจอกัน ควรทำยังไง ของทุกอย่างก็ยังอยู่เหมือนเดิม ผมควรทำไง ทุกสิ่งที่สร้างด้วยกันมา จะทำไง ผมยังควรกลับไปนอนกับเขาอยู่มั้ย แล้วผมจะไปอยู่ไหน แร้วเขาจะเป็นไง ไปทำงานยังไง ใครจะไปรับไปส่ง ใครจะดูแลเค้า ใครจะคอยเตือนเค้า ใครอยู่กับเค้าเวลาเค้าเส้าใครจะปลอบ ผมโง่จริงๆครับตอนนี้ ผมควรทำไงบอกผมที 😭