***มันไม่โหดแบบนั้นหรอกนะ อ่านขำๆนะคะ***
Credit : Facebook Teeken Sathitkun
เมื่อพูดถึง ข่าวรับน้องโหดๆ???
ม.หอการค้า
ผมเจอกับตัวเอง(ขอเขียนเป็นเวอชั่นโลกสวยนะครับไม่อยากให้เครียดกันมาก) ถ้าพูดถึงเรื่องรับน้องโหดๆ ผมเจอโหดจริงๆก็ที่ ม.หอการค้า นี่ล่ะครับ มันผ่านมาหลายปีแล้ว ปี1ผมเข้ามาภาพทุกอย่างที่เคยเจอยังติดตาผมอยู่เลย ไม่ว่าที่ไหนก็หนักเหมือนกันหมดล่ะครับ ผมบอกเลยว่าผมก็เคยเป็นเฟรชชี่ที่หอการค้า
วันแรกเข้าค่ายรับน้องมาก็เจอกับหลายเรื่องที่ผมแทบจะรับไม่ได้จริงๆ กับการรับน้องที่วาดฝันไว้ แค่วันแรกเข้ามหาลัยมาก็ เชคชื่อที่หน้าม. มีรุ่นพี่คุณครูมาต้อนรับเชคชื่อเรา และเอากระเป๋าสัมภาระของเราไปหมด(T T) เสร็จนะครับจากนั้นหนังชีวิตเลยครับ
รุ่นพี่จะนำเราแยกไปอยู่เป็นกลุ่มที่เรียกว่า ยูนิต ก็จะมีรุ่นพี่ถือป้ายมารับ และสิ่งแรกที่เจอก็คือเขาพาเราไปทานข้าวครับ ซึ่งผมยอมรับนะผมกินเยอะ โดนคำพูดจากรุ่นพี่คนนี้นี่ อิ่มทันทีเลยครับ ผมยังจำภาพนั้นได้เป็นรุ่นพี่ผู้หญิงหน้าตาก็ดีนะครับไม่น่ามาทำแบบนี้ ตอนผมกินข้าวไกล้จะหมดแล้วมาถามผมว่า ''อร่อยไหมคะน้อง อิ่มป่ะ ถ้าไม่อิ่มเอาข้าวกล่องพี่ไปกินมั้ย" และพี่เขาก็ยื่นข้าวกล่องของเขาให้ผมและยิ้ม โอ้ยผมนี่อิ่มเลยครับภาพนั้นยังตราตรึง มันทำให้ผมรู้สึกดีเกินไป
และพอกินข้าวเสร็จนะครับอันนี้ยิ่งกว่าหนังชีวิตอีกครับ เขาจะจับเราแยกจากยูนิต ไปรวมกันที่ห้องเรียนตามคณะสาขา ที่เราเรียนนะครับ และจะมีรุ่นพี่สาขามารับเรา นั่นล่ะครับที่จะบอกว่าหน้ารุ่นพี่แต่ละคนโหดสัส คำพูดแรกที่ผมได้ยินจากรุ่นพี่สาขาที่พูดออกมานะครับ ''สวัสดีครับขอยินดีต้อนรับน้องๆทุกคน นี่คือสาขาเรา พี่อยากให้น้องๆแนะนำตัวกันก่อนนะครับ ว่ามาจากไหน ชื่ออะไรเอ่ยย เชิญน้องคนนี้เลยครับ'' พอถึงคิวผมนี่ผมกลัวรุ่นพี่จะด่ามากเพราะผมก็กล้าๆกลัวๆที่จะเเนะนำตัว +กับเพื่อนใหม่อีก แต่ก็ผ่านมาด้วยดีครับ
และเขาก็นำเราไปรวมกลุ่มเพื่อไปเข้าฐานแต่ละตึกเพื่อนไปรับฟังรุ่นพี่ มาแนะนำมหาวิทยาลัย ผมคิดว่าแทนที่จะเป็นอาจารย์ หรือคนในองค์กรมากให้ความรู้เกี่ยวกับมหาวิทยาลัยนะ แต่ที่นี่เขาให้รุ่นพี่มาทำแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ มันอบอุ่นและเป็นกันเองมากเกินไปน่ะ(T T)
พอเสร็จจากนั้นเขาก็ให้เรากลับไปดูที่พักของเรานะครับ ทั้งกระเป๋า ที่นอนผ้าห่ม ที่เขาจัดห้องให้เราพัก ผมไม่คิดว่ารุ่นพี่จะทำกับกระเป๋ากับที่นอนผมแบบนี้ เขาจัดเรียบร้อยเป็นระเบียบไปหมด ผมรับไม่ได้จริงๆที่เขาจัดให้ผมยังงี้ เพราะผมไม่ค่อยได้จัดที่นอนตัวเองเท่าไหร่T T และแต่ละห้องก็จะมีรุ่นพี่มายุ่งวุ่นวายมากครับ มาให้การดูแลให้ความสะดวก และก็พูดรุนแรงว่า ''น้องๆครับ เช็คสัมภาระเรียบรยอาบน้ำแต่งตัวแล้วพบกันในกลุ่มของตัวเองตามเวลานี้นะครับ'' สิ่งที่ผมไม่คาดฝันจากใบหน้ารุ่นพี่คนนั้นที่เขาส่งอารมณ์มาให้ผมคือ รอยยิ้ม มันทำให้ผมรู้สึกดีเกินไปจริงๆ
และเราก็ถูกส่งไปเข้าฐานแต่ละฐานที่โหดมากครับ มันเป็นฐานที่รุ่นพี่เขาทดสอบความสามารถเรา เช่น โยน ห่วง หรือฐานที่ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนๆมายิ่งขึ้น ในขณะที่เปลี่ยนฐานนะครับเราจะต้องถูกบังคับให้ทำ ทารุณเพื่อนคือเราต้องเกาะบ่าคนอื่นและทำตัวเปรียบสเมือนกลุ่มตัวเองเป็นรถไฟ ปู้นๆ ฉึกฉักฉึกฉัก ร้องเพลงไปด้วยโอ้ยย ผมแทบจะเป็นลมครับ อะไรมันจะสนุกขนาดนี้มันสนุกเกินไปละ จบก็กลับไปทานข้าวในกลุ่มตัวเองล่ะครับและถูกบังคับให้กลับที่พักไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด เป็นชุดค่ายรับน้องล่ะครับ และมารวมกันที่หอประชุมตอนค่ำ ผมบ่นเลยครับ ‘นี่ยังไม่จบใช่ไหมต้องพบเจออะไรโหดๆอีกแน่นอนT T ไม่ไหวแล้ว’
พอทุกคนมารวมเป็นกลุ่มกันในหอประชุมนะ หอประชุมที่นี่ไม่อยากจะพูดมันเล็ก และคุณคิดดูคนหลักพันๆคนมารวมกัน อากาศจะเป็นยังไงล่ะครับ ผมบอกเลยครับมันเย็นฉ่ำ
ครับแอร์หรือขั้วโลกเหนือเนี่ย เขาก็ให้เราทำกิจกรรม ที่เรียกว่า สันทนาการ มันทำให้ผมรู้สึกแย่เพราะมัน สนุกเกินกว่าสันทนาการที่ผมเจอพบเจอมา และสิ่งที่โหดร้ายกว่านั้นคือ เขาบังคับให้ทุกคนต้องเต้นเพลงนี้ให้ได้ ชื่อเพลงไม่อยากเต้นละครับ ชื่อเพลงว่า แว้น ท่าทางเนื้อร้อง มันสนุกเข้ากับวัยอายุของผมมากเกินไปน่ะครับ
พอเสร็จกิจกรรมสันทนาการ ก็เป็นพิธีอะไรไม่รู้ครับ เขาบอกว่า บายศรีสู่ขวัญ เขาปิดไฟทั้งหอประชุมมมันมืดไปหมด และมีการกล่าวต้อนรับ และมีวงดนตรีไทยผมว่าน่าจะเป็นกลองยาว ขบวนแห่ พีธีดูขลังมาก จนพิธีจบ ผมคิดว่าจะได้แยกย้ายไปพักเองนะครับ แต่ผิดคาดครับ รุ่นพี่มารับ ไปทำกิจกรรมต่อ โหดจริงๆไม่ให้พักเลยหรอ เขาให้เราไปทานของว่างครับครับ และส่งเราถึงห้องพัก และทั้งคืนที่ผมนอนที่นี่นะครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยเพราะ รุ่นพี่เขาไม่หลับไม่นอนกันหรอ เขาเดินมาตรวจมาดูแลเราทั้งคืนเลย มันทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยมากเกินไปอ่ะ
รุ่งเช้านะครับก็ปลุกเรามาออกกำลังกายอะไรไม่รู้ มันทำให้เช้าวันนั้นของผม สดชื่นมากเกินไปน่ะครับ และไหนจะมารวมกันปิดพิธี พอเสร็จพิธีนะครับ สิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะเจอเหมือนหมาลัยอื่นๆ มันหนักมากครับสำหรับผม คือ ให้ลอดซุ้มครับ ซึ่งยังไงก็เปียก และโดนรุ่นพี่รังแก วิธีการโหดๆโดยเอาน้ำฉีดเรา พอเรารอดออกจากซุ้มนะนะครับ ผมรับไม่ได้กับการกระทำของรุ่นพี่ๆหลายคน ที่เอาแป้งมาลูบเบาๆที่แก้มผม และให้คำอวยพรกับผมครับ ผมพูดจากใจจริงเลยว่านี่ไม่ใช่การรับน้องที่ผมเคยวาดฝันไว้เลย ผมรับไม่ได้ครับมันทำให้ผมรักมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยมากเกินไปครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ เรื่องแบบนี้ผมจะไม่มีวันลืม.
--รุ่นพี่รหัส 52--
รับน้องสุดโหด ม.หอการค้า
Credit : Facebook Teeken Sathitkun
เมื่อพูดถึง ข่าวรับน้องโหดๆ???
ม.หอการค้า
ผมเจอกับตัวเอง(ขอเขียนเป็นเวอชั่นโลกสวยนะครับไม่อยากให้เครียดกันมาก) ถ้าพูดถึงเรื่องรับน้องโหดๆ ผมเจอโหดจริงๆก็ที่ ม.หอการค้า นี่ล่ะครับ มันผ่านมาหลายปีแล้ว ปี1ผมเข้ามาภาพทุกอย่างที่เคยเจอยังติดตาผมอยู่เลย ไม่ว่าที่ไหนก็หนักเหมือนกันหมดล่ะครับ ผมบอกเลยว่าผมก็เคยเป็นเฟรชชี่ที่หอการค้า
วันแรกเข้าค่ายรับน้องมาก็เจอกับหลายเรื่องที่ผมแทบจะรับไม่ได้จริงๆ กับการรับน้องที่วาดฝันไว้ แค่วันแรกเข้ามหาลัยมาก็ เชคชื่อที่หน้าม. มีรุ่นพี่คุณครูมาต้อนรับเชคชื่อเรา และเอากระเป๋าสัมภาระของเราไปหมด(T T) เสร็จนะครับจากนั้นหนังชีวิตเลยครับ
รุ่นพี่จะนำเราแยกไปอยู่เป็นกลุ่มที่เรียกว่า ยูนิต ก็จะมีรุ่นพี่ถือป้ายมารับ และสิ่งแรกที่เจอก็คือเขาพาเราไปทานข้าวครับ ซึ่งผมยอมรับนะผมกินเยอะ โดนคำพูดจากรุ่นพี่คนนี้นี่ อิ่มทันทีเลยครับ ผมยังจำภาพนั้นได้เป็นรุ่นพี่ผู้หญิงหน้าตาก็ดีนะครับไม่น่ามาทำแบบนี้ ตอนผมกินข้าวไกล้จะหมดแล้วมาถามผมว่า ''อร่อยไหมคะน้อง อิ่มป่ะ ถ้าไม่อิ่มเอาข้าวกล่องพี่ไปกินมั้ย" และพี่เขาก็ยื่นข้าวกล่องของเขาให้ผมและยิ้ม โอ้ยผมนี่อิ่มเลยครับภาพนั้นยังตราตรึง มันทำให้ผมรู้สึกดีเกินไป
และพอกินข้าวเสร็จนะครับอันนี้ยิ่งกว่าหนังชีวิตอีกครับ เขาจะจับเราแยกจากยูนิต ไปรวมกันที่ห้องเรียนตามคณะสาขา ที่เราเรียนนะครับ และจะมีรุ่นพี่สาขามารับเรา นั่นล่ะครับที่จะบอกว่าหน้ารุ่นพี่แต่ละคนโหดสัส คำพูดแรกที่ผมได้ยินจากรุ่นพี่สาขาที่พูดออกมานะครับ ''สวัสดีครับขอยินดีต้อนรับน้องๆทุกคน นี่คือสาขาเรา พี่อยากให้น้องๆแนะนำตัวกันก่อนนะครับ ว่ามาจากไหน ชื่ออะไรเอ่ยย เชิญน้องคนนี้เลยครับ'' พอถึงคิวผมนี่ผมกลัวรุ่นพี่จะด่ามากเพราะผมก็กล้าๆกลัวๆที่จะเเนะนำตัว +กับเพื่อนใหม่อีก แต่ก็ผ่านมาด้วยดีครับ
และเขาก็นำเราไปรวมกลุ่มเพื่อไปเข้าฐานแต่ละตึกเพื่อนไปรับฟังรุ่นพี่ มาแนะนำมหาวิทยาลัย ผมคิดว่าแทนที่จะเป็นอาจารย์ หรือคนในองค์กรมากให้ความรู้เกี่ยวกับมหาวิทยาลัยนะ แต่ที่นี่เขาให้รุ่นพี่มาทำแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ มันอบอุ่นและเป็นกันเองมากเกินไปน่ะ(T T)
พอเสร็จจากนั้นเขาก็ให้เรากลับไปดูที่พักของเรานะครับ ทั้งกระเป๋า ที่นอนผ้าห่ม ที่เขาจัดห้องให้เราพัก ผมไม่คิดว่ารุ่นพี่จะทำกับกระเป๋ากับที่นอนผมแบบนี้ เขาจัดเรียบร้อยเป็นระเบียบไปหมด ผมรับไม่ได้จริงๆที่เขาจัดให้ผมยังงี้ เพราะผมไม่ค่อยได้จัดที่นอนตัวเองเท่าไหร่T T และแต่ละห้องก็จะมีรุ่นพี่มายุ่งวุ่นวายมากครับ มาให้การดูแลให้ความสะดวก และก็พูดรุนแรงว่า ''น้องๆครับ เช็คสัมภาระเรียบรยอาบน้ำแต่งตัวแล้วพบกันในกลุ่มของตัวเองตามเวลานี้นะครับ'' สิ่งที่ผมไม่คาดฝันจากใบหน้ารุ่นพี่คนนั้นที่เขาส่งอารมณ์มาให้ผมคือ รอยยิ้ม มันทำให้ผมรู้สึกดีเกินไปจริงๆ
และเราก็ถูกส่งไปเข้าฐานแต่ละฐานที่โหดมากครับ มันเป็นฐานที่รุ่นพี่เขาทดสอบความสามารถเรา เช่น โยน ห่วง หรือฐานที่ทำให้เราได้รู้จักเพื่อนๆมายิ่งขึ้น ในขณะที่เปลี่ยนฐานนะครับเราจะต้องถูกบังคับให้ทำ ทารุณเพื่อนคือเราต้องเกาะบ่าคนอื่นและทำตัวเปรียบสเมือนกลุ่มตัวเองเป็นรถไฟ ปู้นๆ ฉึกฉักฉึกฉัก ร้องเพลงไปด้วยโอ้ยย ผมแทบจะเป็นลมครับ อะไรมันจะสนุกขนาดนี้มันสนุกเกินไปละ จบก็กลับไปทานข้าวในกลุ่มตัวเองล่ะครับและถูกบังคับให้กลับที่พักไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด เป็นชุดค่ายรับน้องล่ะครับ และมารวมกันที่หอประชุมตอนค่ำ ผมบ่นเลยครับ ‘นี่ยังไม่จบใช่ไหมต้องพบเจออะไรโหดๆอีกแน่นอนT T ไม่ไหวแล้ว’
พอทุกคนมารวมเป็นกลุ่มกันในหอประชุมนะ หอประชุมที่นี่ไม่อยากจะพูดมันเล็ก และคุณคิดดูคนหลักพันๆคนมารวมกัน อากาศจะเป็นยังไงล่ะครับ ผมบอกเลยครับมันเย็นฉ่ำ
พอเสร็จกิจกรรมสันทนาการ ก็เป็นพิธีอะไรไม่รู้ครับ เขาบอกว่า บายศรีสู่ขวัญ เขาปิดไฟทั้งหอประชุมมมันมืดไปหมด และมีการกล่าวต้อนรับ และมีวงดนตรีไทยผมว่าน่าจะเป็นกลองยาว ขบวนแห่ พีธีดูขลังมาก จนพิธีจบ ผมคิดว่าจะได้แยกย้ายไปพักเองนะครับ แต่ผิดคาดครับ รุ่นพี่มารับ ไปทำกิจกรรมต่อ โหดจริงๆไม่ให้พักเลยหรอ เขาให้เราไปทานของว่างครับครับ และส่งเราถึงห้องพัก และทั้งคืนที่ผมนอนที่นี่นะครับ ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยเพราะ รุ่นพี่เขาไม่หลับไม่นอนกันหรอ เขาเดินมาตรวจมาดูแลเราทั้งคืนเลย มันทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยมากเกินไปอ่ะ
รุ่งเช้านะครับก็ปลุกเรามาออกกำลังกายอะไรไม่รู้ มันทำให้เช้าวันนั้นของผม สดชื่นมากเกินไปน่ะครับ และไหนจะมารวมกันปิดพิธี พอเสร็จพิธีนะครับ สิ่งที่ผมไม่คิดว่าจะเจอเหมือนหมาลัยอื่นๆ มันหนักมากครับสำหรับผม คือ ให้ลอดซุ้มครับ ซึ่งยังไงก็เปียก และโดนรุ่นพี่รังแก วิธีการโหดๆโดยเอาน้ำฉีดเรา พอเรารอดออกจากซุ้มนะนะครับ ผมรับไม่ได้กับการกระทำของรุ่นพี่ๆหลายคน ที่เอาแป้งมาลูบเบาๆที่แก้มผม และให้คำอวยพรกับผมครับ ผมพูดจากใจจริงเลยว่านี่ไม่ใช่การรับน้องที่ผมเคยวาดฝันไว้เลย ผมรับไม่ได้ครับมันทำให้ผมรักมหาวิทยาลัยหอการค้าไทยมากเกินไปครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ เรื่องแบบนี้ผมจะไม่มีวันลืม.
--รุ่นพี่รหัส 52--