เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ตรงจากตัวเราเอง เรามีความคิดเห็นว่าสัตว์เลี้ยงทำให้จิตใจคนเราอ่อนโยนขึ้น ซึ่งบุคคลที่เราขอยกตัวอย่างมากล่าวเป็น 'พ่อ' ของเรา
เมื่อราวสิบปีก่อนที่ครอบครัวเราย้ายบ้านใหม่มา ตอนนั้นเราจำได้ว่าเป็นช่วงที่พ่อเราอารมณ์หงุดหงิดง่ายมาก เป็นช่วงที่เรากลัวพ่อมาก ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจเตรียมโดนรับคำเทศสอนได้ จนถึงวันที่พี่ชายของเราเอาสุนัขบางแก้วมาให้ครอบครัวเราเลี้ยงสองตัว แม่เราเห็นว่าบ้านยังไม่มีสุนัขมาเลี้ยงไว้เฝ้าบ้านก็ตัดสินใจขอมาเลี้ยงไว้เลย (ตอนนั้นพ่อเราไม่อยากเลี้ยง เพราะกลัวเปลืองค่าใช้จ่าย) ซึ่งเจ้าสองตัวนี้เข้ากับครอบครัวเราได้ดี
แต่กว่าจะเข้ากับพ่อเราได้ก็ใช้เวลานานมาก จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เจ้าตัวแสบเผลอแอบเข้ามานอนในห้องทำงานพ่อเรา แล้วดวงซวยโดนพ่อเอาไม้ไล่ตี (พ่อไม่ชอบให้ห้องทำงานสกปรก) แต่ดีที่แม่เรามาห้ามไว้ได้ทัน
จนถึงวันที่ครอบครัวเราจะไปเที่ยวต่างประเทศกัน แต่พ่อเราไม่อยากไปเที่ยว (พ่อเราไม่ชอบไปเที่ยวไกล ห่วงบ้าน ซึ่งพวกเราพยายามเจรจาแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ) กลายเป็นว่าผู้จะรับหน้าที่ดูแลเจ้าสองตัวนี้ คือพ่อเราเอง (แถมตอนนั้นพ่อไม่เคยให้ข้าวเจ้าสองตัวนี้ด้วย) เราเองก็แอบกลัวเหมือนกันว่าพ่อเราจะไม่เลี้ยงดูแลพวกเขา
แต่พ่อเราก็ไม่ได้ทำให้พวกเราผิดหวัง พ่อเราซื้อไก่ย่างมาให้กินทุกวันแถมหุงข้าวสวยให้กินพร้อมคลุกกับอาหารเปียก แถมพาไปเดินเล่นข้างนอกด้วย ซึ่งพวกเราก็แอบยิ้มให้กับพฤติกรรมที่เราไม่เคยได้เห็นมาก่อนเลย
ไม่ขอเล่ารายละเอียดมากครับเดี๋ยวเรื่องยาวเกิน จนมาถึงวันที่เจ้าสองตัวตายที่บ้าน (แก่ตายทั้งคู่) เราร้องไห้ขี้มูกน้ำตาไหลออกมาไม่อายแม่พี่สาว เข้าใจดีว่าอยู่กันมาเป็นสิบปี การจากลากันมันเป็นเรื่องน่าเศร้าเสียใจ
หลังทำพิธีฝังพวกเขาเสร็จ พ่อเราให้พี่สะใภ้หาสุนัขบางแก้วมาเลี้ยงใหม่อีกสองตัว ซึ่งตอนนี้เจ้าสองตัวใหม่อายุได้ครึ่งขวบแล้ว นิสัยไม่ได้แตกต่างจากสองตัวเดิมเลย
แต่สิ่งต่างไปจากเดิมนั้นคือ 'พ่อ' เราเอง เรารู้สึกได้ว่าพ่อเราเป็นคนอารมณ์เย็นขึ้น พูดจาไม่เสียงดังใส่คนในครอบครัว แถมยังให้เจ้าสองตัวนี้เข้ามานอนในห้องทำงานได้ด้วยครับ
คนอื่นที่เลี้ยงสัตว์เหมือนกัน คิดเห็นเป็นอย่างไรกันบ้างครับ
การเลี้ยงสัตว์ทำให้จิตใจคนเราอ่อนโยนไหมครับ?
เมื่อราวสิบปีก่อนที่ครอบครัวเราย้ายบ้านใหม่มา ตอนนั้นเราจำได้ว่าเป็นช่วงที่พ่อเราอารมณ์หงุดหงิดง่ายมาก เป็นช่วงที่เรากลัวพ่อมาก ถ้าทำอะไรไม่ถูกใจเตรียมโดนรับคำเทศสอนได้ จนถึงวันที่พี่ชายของเราเอาสุนัขบางแก้วมาให้ครอบครัวเราเลี้ยงสองตัว แม่เราเห็นว่าบ้านยังไม่มีสุนัขมาเลี้ยงไว้เฝ้าบ้านก็ตัดสินใจขอมาเลี้ยงไว้เลย (ตอนนั้นพ่อเราไม่อยากเลี้ยง เพราะกลัวเปลืองค่าใช้จ่าย) ซึ่งเจ้าสองตัวนี้เข้ากับครอบครัวเราได้ดี
แต่กว่าจะเข้ากับพ่อเราได้ก็ใช้เวลานานมาก จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เจ้าตัวแสบเผลอแอบเข้ามานอนในห้องทำงานพ่อเรา แล้วดวงซวยโดนพ่อเอาไม้ไล่ตี (พ่อไม่ชอบให้ห้องทำงานสกปรก) แต่ดีที่แม่เรามาห้ามไว้ได้ทัน
จนถึงวันที่ครอบครัวเราจะไปเที่ยวต่างประเทศกัน แต่พ่อเราไม่อยากไปเที่ยว (พ่อเราไม่ชอบไปเที่ยวไกล ห่วงบ้าน ซึ่งพวกเราพยายามเจรจาแต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จ) กลายเป็นว่าผู้จะรับหน้าที่ดูแลเจ้าสองตัวนี้ คือพ่อเราเอง (แถมตอนนั้นพ่อไม่เคยให้ข้าวเจ้าสองตัวนี้ด้วย) เราเองก็แอบกลัวเหมือนกันว่าพ่อเราจะไม่เลี้ยงดูแลพวกเขา
แต่พ่อเราก็ไม่ได้ทำให้พวกเราผิดหวัง พ่อเราซื้อไก่ย่างมาให้กินทุกวันแถมหุงข้าวสวยให้กินพร้อมคลุกกับอาหารเปียก แถมพาไปเดินเล่นข้างนอกด้วย ซึ่งพวกเราก็แอบยิ้มให้กับพฤติกรรมที่เราไม่เคยได้เห็นมาก่อนเลย
ไม่ขอเล่ารายละเอียดมากครับเดี๋ยวเรื่องยาวเกิน จนมาถึงวันที่เจ้าสองตัวตายที่บ้าน (แก่ตายทั้งคู่) เราร้องไห้ขี้มูกน้ำตาไหลออกมาไม่อายแม่พี่สาว เข้าใจดีว่าอยู่กันมาเป็นสิบปี การจากลากันมันเป็นเรื่องน่าเศร้าเสียใจ
หลังทำพิธีฝังพวกเขาเสร็จ พ่อเราให้พี่สะใภ้หาสุนัขบางแก้วมาเลี้ยงใหม่อีกสองตัว ซึ่งตอนนี้เจ้าสองตัวใหม่อายุได้ครึ่งขวบแล้ว นิสัยไม่ได้แตกต่างจากสองตัวเดิมเลย
แต่สิ่งต่างไปจากเดิมนั้นคือ 'พ่อ' เราเอง เรารู้สึกได้ว่าพ่อเราเป็นคนอารมณ์เย็นขึ้น พูดจาไม่เสียงดังใส่คนในครอบครัว แถมยังให้เจ้าสองตัวนี้เข้ามานอนในห้องทำงานได้ด้วยครับ
คนอื่นที่เลี้ยงสัตว์เหมือนกัน คิดเห็นเป็นอย่างไรกันบ้างครับ