คือแฟนเรา ตอนแรกๆจะดีมาก ดีทุกอย่าง ใส่ใจทุกรายละเอียด เราคุยกันมา 1 ปี 5 เดือน ก็เริ่มคบกันเป็นแฟน
พอมาเป็นแฟน เค้าเปลี่ยน จากตอนที่คุยมากอะ ทั้งงี่เง่า เอาแต่ใจ ไม่ฟังเหตุผลเรา แต่เราก็รักเค้า เพราะเวลาที่อยู่กับเค้า มันอบอุ่นมากๆ อาจจะเพราะความผูกพันด้วย ก็เราคุยกันมา ตั้งปีกว่าหนิ เค้าชอบมีอะไรใหม่ๆ ไม่น่าเบื่อ อยู่ด้วยแล้วมีความสุข แต่โกรธน่ากลัวมาก หลังจากคบกันเราก็รักๆเลิกๆ
เวลาที่คบกันแรกๆ เค้าแสนดีมากตามใจทุกอย่าง เวลาเริ่มผ่านไป เค้าก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนจบเหมือนเดิมทุกครั้งคือเราบอกเลิก เค้าก็ไม่เคยปฏิเสธที่จะเลิกนะ แต่ซักพักเค้าจะมาง้อ ด้วยความที่เรารักเค้ามาก เราก็ใจอ่อนทุกที ที่เราบอกเลิกไม่ใช่เพราะหมดรัก แต่เป็นเพราะเค้าที่เปลี่ยนไป มันเลยทำให้เราอึดอัด ทุกๆครั้งที่กลับมาคืนดีกัน มันก็วนอยู่แบบนี้ แรกๆจะดี แต่มันจะแย่ลงเรื่อยๆ จนเราทนไม่ไหว แล้วบอกเลิก เค้าก็จะมาง้อ
เรารักเค้ามาก อยากให้อยู่ด้วยกันนานๆ แบบนี้มันมีความสุขจริงๆรึป่าวคะ เราสับสนกับตัวเอง
มีความรักแบบนี้เค้าเรียกความสุขรึป่าวนะ ?
พอมาเป็นแฟน เค้าเปลี่ยน จากตอนที่คุยมากอะ ทั้งงี่เง่า เอาแต่ใจ ไม่ฟังเหตุผลเรา แต่เราก็รักเค้า เพราะเวลาที่อยู่กับเค้า มันอบอุ่นมากๆ อาจจะเพราะความผูกพันด้วย ก็เราคุยกันมา ตั้งปีกว่าหนิ เค้าชอบมีอะไรใหม่ๆ ไม่น่าเบื่อ อยู่ด้วยแล้วมีความสุข แต่โกรธน่ากลัวมาก หลังจากคบกันเราก็รักๆเลิกๆ
เวลาที่คบกันแรกๆ เค้าแสนดีมากตามใจทุกอย่าง เวลาเริ่มผ่านไป เค้าก็จะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนจบเหมือนเดิมทุกครั้งคือเราบอกเลิก เค้าก็ไม่เคยปฏิเสธที่จะเลิกนะ แต่ซักพักเค้าจะมาง้อ ด้วยความที่เรารักเค้ามาก เราก็ใจอ่อนทุกที ที่เราบอกเลิกไม่ใช่เพราะหมดรัก แต่เป็นเพราะเค้าที่เปลี่ยนไป มันเลยทำให้เราอึดอัด ทุกๆครั้งที่กลับมาคืนดีกัน มันก็วนอยู่แบบนี้ แรกๆจะดี แต่มันจะแย่ลงเรื่อยๆ จนเราทนไม่ไหว แล้วบอกเลิก เค้าก็จะมาง้อ
เรารักเค้ามาก อยากให้อยู่ด้วยกันนานๆ แบบนี้มันมีความสุขจริงๆรึป่าวคะ เราสับสนกับตัวเอง