เรื่องมีอยู่ว่า มีรุ่นพี่คนนึ่งที่เราแอบปลื้มตั้งแต่ตอนที่เรายังเรียนอยู่มัธยมต้นตอนนั้นเราอยู่. ม. 1ส่วนรุ่นพี่คนนั้นก็อยู่ม.2   ก่อนอื่นขอเล่าแต่เริ่มต้นเลยนะค่ะเริ่มจากตอนที่เข้าม.1ใหม่ๆเราเหมือคนไม่มีตัวตนไม่มีใครรู้จักหน้าตาก็ไม่สวยเพื่อนชอบล้อว่าจมูกแบนอยู่บ่อยๆ.อยู่มาวันนึ่งอาจารย์ที่ปรึกษาพาเราไปเป็นนางรำวงโปงลางของโรงเรียน ทุกอย่างในชีวิตเปลี่ยนไป จากที่ไม่เป็นที่รู้จักก็กลายเป็นที่รู้จัก จากที่ไม่มีใครสนใจก็มีคนสนใจ รู้สึกว่าตัวเองมีตัวตนมาก ส่วนรุ่นพี่คนนั้นเป็นนักดนตรี มือเบส พี่เขาเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆคน  รวมถึงเราด้วย เวลาที่ รร. มีกิจกรรมอย่างเช่นวันภาษาไทยหรือวันคริสต์มาส ก็จะมีวงดนตรีของพี่เขา อยากขอถ่ายรูปกับพี่เขานะแต่เราก็ไม่กล้า เพื่อนเราก็ปลื้มพี่เขาอยู่เหมือนกัน(เพือนเราคนนี้ไม่ได้อยู่ห้องเรียนเดี่ยวกันนะแต่เป็นเพื่อนที่อยู่วงโปงลางด้วยกัน) ถ้าไม่ได้เพื่อนคนนี้เราคงไม่ได้ถ่ายรูปกับพี่เขาแน่ๆอ่ะ แต่พี่เขาก็มีแฟนที่คบอยู่แล้วแหละเราก็ไม่คิดที่จะแย่งนะเราชื่นชมมากกว่าเพราะแฟนพี่เขาก็ขาวๆ น่ารักๆก็ถือว่าสวยแหละ เรานี่ไม่อยากเอาตัวเองไปเปรียบเทียบเลย เราก็แค่แอบปลื้ม. แต่เราก็ได้เจอพี่เขาอยู่บ่อยๆเพราะห้องดนตรีมันจะมีเครื่องดนตรีของวงโปงลางและวงดนตรีที่พี่เขาเลยอยู่ ทุกครั้งที่เจอเราแทบทำไรไม่ถูกเลย ซ้อมรำอยู่ยังรำผิดเลย
ข้ามไปตอนที่พี่เขาเรียนจบม.3 เราเศร้ามากเลย แต่พอเปิดเทอมใหม่ได้ยินว่าพี่เขาเรียนต่อ ม.4ที่เดิมเราดีใจมากที่จะได้เจอพี่เขาอยู่แต่ความฮอตของพี่เขามากขึ้น. ส่วนเราหรอแค่คนรู้จักเยอะไม่ได้แปลว่าโด่งดังเหมือนพี่เขา หลังจากที่เราจบม.3พี่เขาก็อยู่ม.5เราก็เรียนต่อม.4 เราตัดผมและออกจากวงโปงลางสาเหตุหรอ อาจารย์ที่สอนรำเราย้าย ไปบรรจุที่อื่น. แต่การที่ออกจากวงเลยก็ใช่ว่าเราจะไม่ได้รำ ยังค่ะยังรำช่วย รร.  อยู่เพราะอาจารย์คนอื่นมาของให้ไปช่วยรำ แค่บางงานเท่านั้น. แปลกใจใช่ไหมว่าทำไมเราถึงถามหัวข้อเรื่องว่าเขาจีบเราหรือแค่อัธยาศัยดี??  สงสัยละสิเอาไว้เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ
ปล.บอกเลยว่าเรื่องจริงชีวิตเราเองเหมือนนิยายใช่ไหมละ??เรายังคิดแบบนั้นเลยไม่แปลกที่คุณคิด
Thg