สวัสดีค่ะ
เรื่องคือเรามีแฟนที่รู้จักกันมา10กว่าปี แต่พึ่งมาคบกันแบบแฟน เราอายุน้อยกว่าแฟน 2ปีค่ะ. เราทำงานอิสระ ส่วนแฟนทำงานข้าราชการอยู่คนละจังหวัด เราเป็นคนบู้ๆ ลุยๆ ชอบความเร็ว ชอบเกี่ยวกับรถ แต่งรถบ้าง ใช้รถทำงานซะส่วนใหญ่ คือพูดง่ายๆว่าชีวิตอยู่แต่กับรถซะส่วนใหญ่ เรื่องรถก็เป็นความชอบส่วนตัวมานาน เราเป็นลูกสาวคนโต ต้องรับผิดชอบหลายๆทุกอย่างในบ้าน จึงค่อยข้างมีนิสัยเด็ดขาดและจิงจัง ส่วนแฟนเราเป็นลูกชายคนเดียว เป็นคนเมารถหนักมาก ชนิดที่ถ้าขึ้นรถไม่หลับจะนั่งไม่ได้ต้องอ้วก ขึ้นรถต้องมียาดม มีพาสเตอร์แปะท้อง ใส่แว่นดำคือใช้ทุกวิธี ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ปล่อยเนื้อปล่อยตัว น้ำหอมไม่เคยใช้ เจลแต่งผมก็ไม่ใช้ ซึ่งเราเคยบอกทั้งอ้อมๆและตรงๆว่าอยากให้ใข้บ้างเพราะเธอมีกลิ่นตัว อยากให้ใช้ แต่คำตอบก็คือ "ใช้ไม่เป็น" เราก็พยายามซื้อมาให้ ก็ยังไม่ใช้ หนักๆเข้าก็ทะเลาะกัน เรามองว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไร แค่ดูแลตัวเองให้มีบุคลิคที่ดีขึ้นเพื่อตัวเค้าเอง แต่เรื่องนิสัย เค้าเป็นคนใจเย็น เราค่อนข้างมั่นใจว่าเค้าซื่อสัจไม่นอกใจ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงอาการเมารถของเค้า เราอยากไปไหนมาไหนกับเค้า แต่เค้าก็นั่งรถไม่ได้ ช่วยขับรถไม่ได้ ถ้าไปไหนด้วยกันคือเราต้องเป็นคนขับตลอด หันไปเจอหน้าแฟนก็ทำหน้าพะอืดพะอมทรมานมากๆ เราอยากไปคนเดียวเค้าก็อยากไปด้วย แต่เราเริ่มอึดอัดเวลาที่ต้องนั่งรถไปด้วยกัน จากที่เราเคยทำอะไรคล่องตัวต้องมาระวังคนเมารถที่นั่งมาข้างๆ เราไปปาร์ตี้กับเพื่อนเค้าขอไปด้วย เราก็สนุกไม่เต็มที่เพราะต้องรับผิดชอบชีวิตเค้าที่นั่งรถมาด้วย ต้องฝืนร่างกายขับรถกลับมาส่งเค้าที่บ้านตี2 -ตี3 บางครั้งแอบน้อยใจว่าเราจะมีแฟนไปทำไมในเมื่อเค้ายังดูแลตัวเองไม่ได้เลยจะหวังมาดูแลเราคงยาก ไปเที่ยวด้วยกันเราจะเป็นคนออกมากกว่าตลอด เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมามันเริ่มทำให้เราคิดว่าเราคงพึ่งพาอะไรเค้าไม่ได้ แม้แต่ยามที่เราเจ็บป่วยหรือถ้าเราเป็นอะไรระหว่างทางเค้าจะพาเราไปหาหมอยังไง. เราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ต่างจากการอยู่คนเดียว หรืออาจจะแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ. เราคิดว่าเราจะบอกเลิกเค้า แต่อีกใจก็คิดว่าเราควรทนปรับตัวหรือทำใจยอมรับในข้อด้อยพวกนี้ให้ได้. ควรทำยังไงดีคะ. ?
พิมพ์ในโทรสัพท์เว้นวรรค เว้นบันทัดไม่ถูก หรือพิมพ์คำไหนไม่ถูกต้อง ต้องขออภัยด้วยนะคะ
เมื่อแฟนเรา ดูพึ่งพาไม่ได้ ขอเลิกผิดไหมคะ
เรื่องคือเรามีแฟนที่รู้จักกันมา10กว่าปี แต่พึ่งมาคบกันแบบแฟน เราอายุน้อยกว่าแฟน 2ปีค่ะ. เราทำงานอิสระ ส่วนแฟนทำงานข้าราชการอยู่คนละจังหวัด เราเป็นคนบู้ๆ ลุยๆ ชอบความเร็ว ชอบเกี่ยวกับรถ แต่งรถบ้าง ใช้รถทำงานซะส่วนใหญ่ คือพูดง่ายๆว่าชีวิตอยู่แต่กับรถซะส่วนใหญ่ เรื่องรถก็เป็นความชอบส่วนตัวมานาน เราเป็นลูกสาวคนโต ต้องรับผิดชอบหลายๆทุกอย่างในบ้าน จึงค่อยข้างมีนิสัยเด็ดขาดและจิงจัง ส่วนแฟนเราเป็นลูกชายคนเดียว เป็นคนเมารถหนักมาก ชนิดที่ถ้าขึ้นรถไม่หลับจะนั่งไม่ได้ต้องอ้วก ขึ้นรถต้องมียาดม มีพาสเตอร์แปะท้อง ใส่แว่นดำคือใช้ทุกวิธี ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ปล่อยเนื้อปล่อยตัว น้ำหอมไม่เคยใช้ เจลแต่งผมก็ไม่ใช้ ซึ่งเราเคยบอกทั้งอ้อมๆและตรงๆว่าอยากให้ใข้บ้างเพราะเธอมีกลิ่นตัว อยากให้ใช้ แต่คำตอบก็คือ "ใช้ไม่เป็น" เราก็พยายามซื้อมาให้ ก็ยังไม่ใช้ หนักๆเข้าก็ทะเลาะกัน เรามองว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไร แค่ดูแลตัวเองให้มีบุคลิคที่ดีขึ้นเพื่อตัวเค้าเอง แต่เรื่องนิสัย เค้าเป็นคนใจเย็น เราค่อนข้างมั่นใจว่าเค้าซื่อสัจไม่นอกใจ แต่ประเด็นมันอยู่ตรงอาการเมารถของเค้า เราอยากไปไหนมาไหนกับเค้า แต่เค้าก็นั่งรถไม่ได้ ช่วยขับรถไม่ได้ ถ้าไปไหนด้วยกันคือเราต้องเป็นคนขับตลอด หันไปเจอหน้าแฟนก็ทำหน้าพะอืดพะอมทรมานมากๆ เราอยากไปคนเดียวเค้าก็อยากไปด้วย แต่เราเริ่มอึดอัดเวลาที่ต้องนั่งรถไปด้วยกัน จากที่เราเคยทำอะไรคล่องตัวต้องมาระวังคนเมารถที่นั่งมาข้างๆ เราไปปาร์ตี้กับเพื่อนเค้าขอไปด้วย เราก็สนุกไม่เต็มที่เพราะต้องรับผิดชอบชีวิตเค้าที่นั่งรถมาด้วย ต้องฝืนร่างกายขับรถกลับมาส่งเค้าที่บ้านตี2 -ตี3 บางครั้งแอบน้อยใจว่าเราจะมีแฟนไปทำไมในเมื่อเค้ายังดูแลตัวเองไม่ได้เลยจะหวังมาดูแลเราคงยาก ไปเที่ยวด้วยกันเราจะเป็นคนออกมากกว่าตลอด เหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมามันเริ่มทำให้เราคิดว่าเราคงพึ่งพาอะไรเค้าไม่ได้ แม้แต่ยามที่เราเจ็บป่วยหรือถ้าเราเป็นอะไรระหว่างทางเค้าจะพาเราไปหาหมอยังไง. เราเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ต่างจากการอยู่คนเดียว หรืออาจจะแย่กว่าเดิมด้วยซ้ำ. เราคิดว่าเราจะบอกเลิกเค้า แต่อีกใจก็คิดว่าเราควรทนปรับตัวหรือทำใจยอมรับในข้อด้อยพวกนี้ให้ได้. ควรทำยังไงดีคะ. ?
พิมพ์ในโทรสัพท์เว้นวรรค เว้นบันทัดไม่ถูก หรือพิมพ์คำไหนไม่ถูกต้อง ต้องขออภัยด้วยนะคะ