สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นต้องขอบอกก่อนว่า ที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาเพราะอยากให้เรื่องราวของตัวเองที่เคยทำผิดพลาดมาหน่ะค่ะ เป็นบทเรียนให้คนอื่นได้รู้หน่ะค่ะ
ต้องบอกก่อนว่าเรื่องของเราเกิดขึ้นเมื่อประมาน4-5ปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้นกำลังเรียนมหาลัยปี3ค่ะ ด้วยความที่เราเป็นเด็กก็ไม่เชิงเด็กเรียนหรอกค่ะ เลิกเรียนก็กลับบ้าน ไม่ค่อยออกไปไหน พอได้ไปเรียนมหาลัย ได้ไปอยู่หอ อะไรๆก็แปลกหูแปลกตา ทั้งๆที่มหาลัยที่เราไปเรียนเป็นมหาลัยนอกตัวเมืองแล้วนะคะ แต่อะไรๆตอนนั้นมันดูแปลกใหม่สำหรับเราหน่ะค่ะ ปีหนึ่ง ปีสองก็มีแฟนตามปกติค่ะ แต่เรื่องมันเกิดตอนปี3นี่แหละค่ะ เค้าเป็นรุ่นพี่คนละคณะค่ะ เค้าไม่หล่อ แต่เค้าหน้าตาคมค่ะ รูปร่างสูงโปร่ง เราก็คบกันตามปกติค่ะ จนมาวันนึงประจำเดือนเราขาดค่ะ ผลตรวจคือ เราท้อง ตอนนั้นรู้สึก มึนไปหมด ทำอะไรไม่ถูก
สุดท้ายเราตัดสินใจโทรบอกแม่เราค่ะ แม่เราไม่พูดไม่ด่า อะไรเราสักคำ แม่พูดแค่ว่า "ไม่เปนไรๆ" สุดท้ายเรากับเเฟนก้อผูกข้อไม้ข้อมือกันค่ะ แค่นั้นไม่มีการจัดงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น ระหว่างที่ตั้งท้อง เราก็ไปเรียนตามปกตินะคะ ใช้ชีวิตกันแบบ ผัวหนุ่ม-เมียสาว ทั้งๆที่เราทั้งคู่ก็ยังเรียนหนังสือกันค่ะ จนถึงวันนึงวันที่ต้องแยกกันค่ะ คือแฟนเราเรียนจบ เค้าก้อต้องกลับบ้านเพือหางานทำให้เร็วที่สุด หลังจากที่เค้าจบเราก็ยังต้องเรียนต่อไปค่ะ ระหว่างที่อยู่คนละที่เราก็ยังคุยกันตามปกตินะคะ
เออออ ลืมบอกกำหนดคลอดเราปิดเทอมพอดีค่ะพอเราคลอดแล้ว แม่เราตกลงจะเลี้ยงหลานให้ ให้เราไปเรียนให้จบ จนถึงเวลาที่เราเรียนจบค่ะ ความรุ้สึกดีใจมากก ที่จะได้กลับไปอยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก แต่เส้นทางมันก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแบบในละครค่ะ เราจบออกมาเค้าตัดสินย้ายมาอยุ่กับเราที่บ้าน (เราอยู่คนละจังหวัดค่ะ) แรกก็ดีค่ะ มีความสุขดีค่ะ พ่อ-แม่-ลูก เราจบมาก็ออกมาค้าขายเล็กๆน้อยๆค่ะ แต่เงินที่ได้มามันก็ไม่พอใช้จ่ายอยู่ดี แฟนเราเลยตัดสินใจจะย้ายกลับไปหางานทำที่บ้านเค้า(ตจว) วันแรกที่เค้าไปเรานอนร้องไห้เลยนะ รุ้สึกเหมือนมันต้องจากกันอีกแล้วเหรอ หลังจากที่เค้าไปแรกๆเราก้อโทรคุยกันปกติค่ะ แต่หลังๆเริ่มหายไป เราก็หยิ่งค่ะไม่โทรหาเหมือนกัน หลังจากที่หายไปเป็นเดือนๆ สุดท้ายเค้าโทรมาหาเรา ถามเราว่า
ช : จะเอายังไง???
ญ : จะเอายังไง คืออะไร???
ช : ก็จะเอายังไง??
ตอนนั้นบอกได้เลยค่ะ ระหว่างที่เค้าหายไปเราก็เริ่มไม่รู้สึกอะไรกับเค้าแล้ว
ญ : ก็หายไปแล้ว ก็หายไปเถอะ
ช :
มี ผ. ใหม่ใช่มั้ย???
ญ : คิดว่าเค้าเปนคนแบบนั้นเหรอ พูดจาดูถูกกันไปแล้วว เอออ!! เลิก
หลังจากนั้นเป็นต้นมา เราเลี้ยงลูกคนเดียวค่ะ ทำทุกอย่างคนเดียว แต่เราคงโชคดีกว่าคนอื่นๆเพราะ พ่อแม่เราเค้าอ้าแขนรับตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทุกวันนี้เราก็อยู่กะพ่อแม่ค่ะ ลูกเราเรียกแแม่เรา(ยาย) ว่าแม่ เรียกพ่อเรา(ตา) ว่าพ่อ ส่วนเราน่ะเหรอ ไอ่ตัวแสบเรียกชื่อ ปกติเลยค่ะ ไม่มีสรรพนามอะไรแทนเราทั้งนั้น ถึงเด็กจะไม่ได้เรียกเราว่าแม่ แต่แค่นี้เราก็มีความสุขแล้วค่ะ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าวาดความหวังไว้สวยหรู และจงเผื่อใจให้กับเรื่องที่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้
แชร์เรื่องที่เคยผิดพลาดในชีวิต อยากให้เข้ามาอ่านเอาไว้เป็นตัวอย่างค่ะ
ต้องบอกก่อนว่าเรื่องของเราเกิดขึ้นเมื่อประมาน4-5ปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้นกำลังเรียนมหาลัยปี3ค่ะ ด้วยความที่เราเป็นเด็กก็ไม่เชิงเด็กเรียนหรอกค่ะ เลิกเรียนก็กลับบ้าน ไม่ค่อยออกไปไหน พอได้ไปเรียนมหาลัย ได้ไปอยู่หอ อะไรๆก็แปลกหูแปลกตา ทั้งๆที่มหาลัยที่เราไปเรียนเป็นมหาลัยนอกตัวเมืองแล้วนะคะ แต่อะไรๆตอนนั้นมันดูแปลกใหม่สำหรับเราหน่ะค่ะ ปีหนึ่ง ปีสองก็มีแฟนตามปกติค่ะ แต่เรื่องมันเกิดตอนปี3นี่แหละค่ะ เค้าเป็นรุ่นพี่คนละคณะค่ะ เค้าไม่หล่อ แต่เค้าหน้าตาคมค่ะ รูปร่างสูงโปร่ง เราก็คบกันตามปกติค่ะ จนมาวันนึงประจำเดือนเราขาดค่ะ ผลตรวจคือ เราท้อง ตอนนั้นรู้สึก มึนไปหมด ทำอะไรไม่ถูก
สุดท้ายเราตัดสินใจโทรบอกแม่เราค่ะ แม่เราไม่พูดไม่ด่า อะไรเราสักคำ แม่พูดแค่ว่า "ไม่เปนไรๆ" สุดท้ายเรากับเเฟนก้อผูกข้อไม้ข้อมือกันค่ะ แค่นั้นไม่มีการจัดงานแต่งงานอะไรทั้งนั้น ระหว่างที่ตั้งท้อง เราก็ไปเรียนตามปกตินะคะ ใช้ชีวิตกันแบบ ผัวหนุ่ม-เมียสาว ทั้งๆที่เราทั้งคู่ก็ยังเรียนหนังสือกันค่ะ จนถึงวันนึงวันที่ต้องแยกกันค่ะ คือแฟนเราเรียนจบ เค้าก้อต้องกลับบ้านเพือหางานทำให้เร็วที่สุด หลังจากที่เค้าจบเราก็ยังต้องเรียนต่อไปค่ะ ระหว่างที่อยู่คนละที่เราก็ยังคุยกันตามปกตินะคะ
เออออ ลืมบอกกำหนดคลอดเราปิดเทอมพอดีค่ะพอเราคลอดแล้ว แม่เราตกลงจะเลี้ยงหลานให้ ให้เราไปเรียนให้จบ จนถึงเวลาที่เราเรียนจบค่ะ ความรุ้สึกดีใจมากก ที่จะได้กลับไปอยู่ด้วยกัน พ่อ แม่ ลูก แต่เส้นทางมันก็ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแบบในละครค่ะ เราจบออกมาเค้าตัดสินย้ายมาอยุ่กับเราที่บ้าน (เราอยู่คนละจังหวัดค่ะ) แรกก็ดีค่ะ มีความสุขดีค่ะ พ่อ-แม่-ลูก เราจบมาก็ออกมาค้าขายเล็กๆน้อยๆค่ะ แต่เงินที่ได้มามันก็ไม่พอใช้จ่ายอยู่ดี แฟนเราเลยตัดสินใจจะย้ายกลับไปหางานทำที่บ้านเค้า(ตจว) วันแรกที่เค้าไปเรานอนร้องไห้เลยนะ รุ้สึกเหมือนมันต้องจากกันอีกแล้วเหรอ หลังจากที่เค้าไปแรกๆเราก้อโทรคุยกันปกติค่ะ แต่หลังๆเริ่มหายไป เราก็หยิ่งค่ะไม่โทรหาเหมือนกัน หลังจากที่หายไปเป็นเดือนๆ สุดท้ายเค้าโทรมาหาเรา ถามเราว่า
ช : จะเอายังไง???
ญ : จะเอายังไง คืออะไร???
ช : ก็จะเอายังไง??
ตอนนั้นบอกได้เลยค่ะ ระหว่างที่เค้าหายไปเราก็เริ่มไม่รู้สึกอะไรกับเค้าแล้ว
ญ : ก็หายไปแล้ว ก็หายไปเถอะ
ช :
ญ : คิดว่าเค้าเปนคนแบบนั้นเหรอ พูดจาดูถูกกันไปแล้วว เอออ!! เลิก
หลังจากนั้นเป็นต้นมา เราเลี้ยงลูกคนเดียวค่ะ ทำทุกอย่างคนเดียว แต่เราคงโชคดีกว่าคนอื่นๆเพราะ พ่อแม่เราเค้าอ้าแขนรับตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ทุกวันนี้เราก็อยู่กะพ่อแม่ค่ะ ลูกเราเรียกแแม่เรา(ยาย) ว่าแม่ เรียกพ่อเรา(ตา) ว่าพ่อ ส่วนเราน่ะเหรอ ไอ่ตัวแสบเรียกชื่อ ปกติเลยค่ะ ไม่มีสรรพนามอะไรแทนเราทั้งนั้น ถึงเด็กจะไม่ได้เรียกเราว่าแม่ แต่แค่นี้เราก็มีความสุขแล้วค่ะ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าวาดความหวังไว้สวยหรู และจงเผื่อใจให้กับเรื่องที่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้