*** เราแค่อยากเล่าให้ใครสักคนฟังและรับรุ้เรื่องของเราชีวิตของเราแค่นั้นเอง.. เขียนผิดแบะอ่านยากยังไงก็ขอโทษด้วยนะ.. ***
เราเป็นเด็กคนนึงที่เคยวาดฝันอยากเรียนสูงๆมีงานดีๆทำ เราตั่งใจเรียนมาตลอด ถึงจะไม่เก่งมากแต่เกรดก็ไม่เคยต่ำกว่า3 แต่ความฝันที่เคยอยากเรียนสูงๆต้องมาจบลงแค่ม.3. เพราะฐานะยากจน
เราเป็นเด็กไทยใหญ่พ่อแม่มีความคิดที่ว่า
เรียนสูงๆมากก็ไม่ได้จะมีโอกาสหางานดีๆทำเสมอไป เพราะเราไม่มีสัญชาติไทย
แต่ในใจเราก็คิดนะว่าขอสักม.6ไม่ได้หรอ?
ด้วยความที่ว่าเรามีน้องหนึ่งคน พ่อแม่บอกว่าส่งไม่ไหวด้วย ออกมาช่วยกันหาเงินดีกว่า
เราก็ห้ามความคิดใครไม่ได้ พ่อแม่ไม่ค่อยมีความรุ้มาก ซึ่งเราก็ไม่รุ้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง
เราไม่อยากทำให้พ่อแม่ลำบาก เราจึงออกมาทำงาน งานแรกที่ทำคือร้านก๋วยเตี๊ยว
((เห้อ ชีวิตไม่เคยคิดว่าต้องเป็นแบบนี้เลย))
ลำบากมาก ตื่นตีห้าเลิกหกโมง เดินแทบทั้งวันอายุแค่16 นอนที่ร้านไม่กลับบ้านเพราะมันไกล
เราก็อดทนเอาไม่เปนไรเราคิดว่ามันคือการทำงานนิแลกเงิน สู้ๆ เราทำได้8วัน จนเราเป็นโรคกระเพาะกำเริบ เพราะไม่กินข้าวไม่ตรงเวลา
งานมันหนักเกินเราไม่ไหว แม่จึงให้เราย้ายงาน
งานที่สองที่เราทำคือทำงานที่ร้านผลไม้
ที่นี่ถึงจะไม่สบายมากแต่เราก็พอไหว
เข้า8เลิก6 กับค่าแรงที่ไม่ถึง300 เราเศร้ามากคิดทุกอย่าง เวลาทำงานเห็นเห็นคนที่อายุพอๆกับเราเขาได้เรียนกัน ทำไมเราต้องมาทำงานทั้งที่อายุยังไม่ถึง ทั้งที่จะได้เรียนใส่ชุดนักเรียนที่เคยใส่ จนแอบน้อยใจในชีวิต เราแทบไม่มีความสุขเลย แต่เวลาทำงานเราต้องยิ้มเพื่อไม่ให้ทุกคนรุ้ว่าเราเศร้าขนาดไหน กลับบ้านก็จะฟังแต่เพลงเศร้าๆช้าๆ จนเราอดทนทำงานที่ร้านผลไม้ได้จนครบปี ด้วยที่ว่าเถ้าแก่ที่ร้านผลไม้ทำตัวเหมือนเฒ่าหัวงู ชอบแอบเอาเงินให้เราและสิ่งต่างๆนาๆที่ส่อแววให้เราคิดว่าเหมือนโคแก่อยากกินหญ้าอ่อน (เราไม่รุ้ว่าเราคิดมากไปเองไหม
แต่เราคิดว่ามันน่าจะใช่) เราอึดอัด เราไม่ชอบ
เราจึงขอพ่อแม่ย้ายงาน จนเราได้ทำงานที่ที่3 คือร้านมินิมาทที่ปั้มแห่งหนึ่ง งานที่นี่เข้า7เลิก6 คนเข้าร้านไม่ค่อยเยอะ เป็นงานที่สบายๆก็ว่าได้เลยละ มีเราเฝ้าคนเดียวเพราะคนน้อยมากกก เราทำงานที่นี่ได้1ปีแล้ว แต่ตอนนี้เขาจะปรับปรุงปั้ม
ยกเลิกมินิมาท ทำเป็นบิ๊กซีขนาดย่อมในปั้ม
จนเราตอนนี้เราคิดว่าชีวิตเราจะเป็น
แบบนี้ไปเรื่อยๆหรอ?? จะไม่มีทางที่จะมีงานดีๆทำแล้วใช่ไหม ตอนนี้เรายังไม่มีบ้านที่เป็นชื่อของเราจริงๆ ไม่รุ้จะอยู่ที่ไหน ที่ไทยหรือพม่า ใจนึงเราอยากอยู่ที่ไทยนะ เพราะเราโตที่นี่ใช้ชีวิตที่นี่ เราเป็นไทยใหญ่ที่ไปพม่าแล้ว พูดภาษาพม่าไม่ได้เลย
อ่านหนังสือพม่าไม่ออก พ่อแม่เราอยากไปอยู่พม่า แล้วอีกเรื่องพ่อเราติดเหล้ามากๆกินเหล้าแล้วออกไปเที่ยวตลอด นี่ก็เป็นปัญหาที่ทำให้เราเครียดเช่นกัน เคยขอให้พ่อเลิก พ่อก็ไม่เคยเลิกได้สักที จนบางครั้งคิดว่าพ่ออยู่กับพวกเราไม่มีความสุขเลยหรอ
ถึงต้องกินเหล้าและเที่ยวตลอด จนบางครั้งคิดว่าพ่อเอาแต่สร้างปัญหาเมาตลอดไม่อายชาวบ้าน
และไม่มีพ่อในชีวิตน่าจะดี มันคือความคิดชั่ววูบนึงเท่านั้น
*********
เราไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตจะเดินไปทางไหนต่อหรืออยู่แบบนี่ไปเรื่อยๆ
*********
เราอยากจะบอกว่าเรารักประเทศไทย รักคนไทย คนไืทยมีน้ำใจ^^ (ในความคิดเรา)
เราแค่อยากเล่าให้ใครสักคนฟังและรับรุ้เรื่องของเราชีวิตของเราแค่นั้นเอง.. เขียนผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะ..
แค่อยากระบาย
เราเป็นเด็กคนนึงที่เคยวาดฝันอยากเรียนสูงๆมีงานดีๆทำ เราตั่งใจเรียนมาตลอด ถึงจะไม่เก่งมากแต่เกรดก็ไม่เคยต่ำกว่า3 แต่ความฝันที่เคยอยากเรียนสูงๆต้องมาจบลงแค่ม.3. เพราะฐานะยากจน
เราเป็นเด็กไทยใหญ่พ่อแม่มีความคิดที่ว่า
เรียนสูงๆมากก็ไม่ได้จะมีโอกาสหางานดีๆทำเสมอไป เพราะเราไม่มีสัญชาติไทย
แต่ในใจเราก็คิดนะว่าขอสักม.6ไม่ได้หรอ?
ด้วยความที่ว่าเรามีน้องหนึ่งคน พ่อแม่บอกว่าส่งไม่ไหวด้วย ออกมาช่วยกันหาเงินดีกว่า
เราก็ห้ามความคิดใครไม่ได้ พ่อแม่ไม่ค่อยมีความรุ้มาก ซึ่งเราก็ไม่รุ้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง
เราไม่อยากทำให้พ่อแม่ลำบาก เราจึงออกมาทำงาน งานแรกที่ทำคือร้านก๋วยเตี๊ยว
((เห้อ ชีวิตไม่เคยคิดว่าต้องเป็นแบบนี้เลย))
ลำบากมาก ตื่นตีห้าเลิกหกโมง เดินแทบทั้งวันอายุแค่16 นอนที่ร้านไม่กลับบ้านเพราะมันไกล
เราก็อดทนเอาไม่เปนไรเราคิดว่ามันคือการทำงานนิแลกเงิน สู้ๆ เราทำได้8วัน จนเราเป็นโรคกระเพาะกำเริบ เพราะไม่กินข้าวไม่ตรงเวลา
งานมันหนักเกินเราไม่ไหว แม่จึงให้เราย้ายงาน
งานที่สองที่เราทำคือทำงานที่ร้านผลไม้
ที่นี่ถึงจะไม่สบายมากแต่เราก็พอไหว
เข้า8เลิก6 กับค่าแรงที่ไม่ถึง300 เราเศร้ามากคิดทุกอย่าง เวลาทำงานเห็นเห็นคนที่อายุพอๆกับเราเขาได้เรียนกัน ทำไมเราต้องมาทำงานทั้งที่อายุยังไม่ถึง ทั้งที่จะได้เรียนใส่ชุดนักเรียนที่เคยใส่ จนแอบน้อยใจในชีวิต เราแทบไม่มีความสุขเลย แต่เวลาทำงานเราต้องยิ้มเพื่อไม่ให้ทุกคนรุ้ว่าเราเศร้าขนาดไหน กลับบ้านก็จะฟังแต่เพลงเศร้าๆช้าๆ จนเราอดทนทำงานที่ร้านผลไม้ได้จนครบปี ด้วยที่ว่าเถ้าแก่ที่ร้านผลไม้ทำตัวเหมือนเฒ่าหัวงู ชอบแอบเอาเงินให้เราและสิ่งต่างๆนาๆที่ส่อแววให้เราคิดว่าเหมือนโคแก่อยากกินหญ้าอ่อน (เราไม่รุ้ว่าเราคิดมากไปเองไหม
แต่เราคิดว่ามันน่าจะใช่) เราอึดอัด เราไม่ชอบ
เราจึงขอพ่อแม่ย้ายงาน จนเราได้ทำงานที่ที่3 คือร้านมินิมาทที่ปั้มแห่งหนึ่ง งานที่นี่เข้า7เลิก6 คนเข้าร้านไม่ค่อยเยอะ เป็นงานที่สบายๆก็ว่าได้เลยละ มีเราเฝ้าคนเดียวเพราะคนน้อยมากกก เราทำงานที่นี่ได้1ปีแล้ว แต่ตอนนี้เขาจะปรับปรุงปั้ม
ยกเลิกมินิมาท ทำเป็นบิ๊กซีขนาดย่อมในปั้ม
จนเราตอนนี้เราคิดว่าชีวิตเราจะเป็น
แบบนี้ไปเรื่อยๆหรอ?? จะไม่มีทางที่จะมีงานดีๆทำแล้วใช่ไหม ตอนนี้เรายังไม่มีบ้านที่เป็นชื่อของเราจริงๆ ไม่รุ้จะอยู่ที่ไหน ที่ไทยหรือพม่า ใจนึงเราอยากอยู่ที่ไทยนะ เพราะเราโตที่นี่ใช้ชีวิตที่นี่ เราเป็นไทยใหญ่ที่ไปพม่าแล้ว พูดภาษาพม่าไม่ได้เลย
อ่านหนังสือพม่าไม่ออก พ่อแม่เราอยากไปอยู่พม่า แล้วอีกเรื่องพ่อเราติดเหล้ามากๆกินเหล้าแล้วออกไปเที่ยวตลอด นี่ก็เป็นปัญหาที่ทำให้เราเครียดเช่นกัน เคยขอให้พ่อเลิก พ่อก็ไม่เคยเลิกได้สักที จนบางครั้งคิดว่าพ่ออยู่กับพวกเราไม่มีความสุขเลยหรอ
ถึงต้องกินเหล้าและเที่ยวตลอด จนบางครั้งคิดว่าพ่อเอาแต่สร้างปัญหาเมาตลอดไม่อายชาวบ้าน
และไม่มีพ่อในชีวิตน่าจะดี มันคือความคิดชั่ววูบนึงเท่านั้น
*********
เราไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตจะเดินไปทางไหนต่อหรืออยู่แบบนี่ไปเรื่อยๆ
*********
เราอยากจะบอกว่าเรารักประเทศไทย รักคนไทย คนไืทยมีน้ำใจ^^ (ในความคิดเรา)
เราแค่อยากเล่าให้ใครสักคนฟังและรับรุ้เรื่องของเราชีวิตของเราแค่นั้นเอง.. เขียนผิดยังไงก็ขอโทษด้วยนะ..