สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา เราอยากมีเรื่องจะมาแชร์ความรักในรูปแบบแปลกๆของเรา ซึ่งเป็นความรักที่มีระยะห่างของอายุ มีความต่างของการใช้ชีวิต มีหน้าที่การงานเข้ามาเกี่ยวข้อง เราแค่อยากจะมาถามความเห็นของเพื่อนๆ และมาระบายความรู้สึกของเรา ว่าเราควรทำอย่างไรต่อไป ยอมรับฟังทุกความเห็นค่ะ
เราก็เป็นคู่รักธรรมดาเหมือนทุกคู่ แต่เรามีเรื่องความห่างของอายุเข้ามาเกี่ยวข้องคือ เราห่างกัน 16 ปี เราอายุ 20 ต้นๆ แฟนเรา 30 ปลายๆ การคบกันเริ่มมาจากเราเจอกันจากแอปสนทนาแอปหนึ่ง คุยกันมาสักพักก็นัดเจอ แล้วตกลงคบกันเป็นแฟนกัน เรื่องราวชีวิตของเค้า เค้าผ่านการมีครอบครัวมาแล้ว และมีลูกชาย 1 คน ภรรยาเสียชีวิตตั้งแต่ลูกชายอายุ 2 ขวบ และเค้าอยู่กับลูกชายมาสองคนโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา จนมาเจอเรา เค้าเล่าชีวิตของเค้าให้เราฟัง แต่อาจจะไม่ทุกเรื่อง เราเป็นคนที่ธรรมดามากๆที่ทำงานไปด้วยและก็ส่งตัวเองเรียนไปด้วย เค้าทำงานเป็นวิศวกรที่รับราชการ ที่หน้าที่การงานดีมาก และเป็นที่ปรึกษาให้กับบริษัทหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่องก่อสร้างซึ่งการทำงานนี้แหละที่เป็นปัญหาของเรา เพราะวันจันทร์ถึงศุกร์ เข้าจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ และเสาร์ อาทิตย์เค้าจะต้องออกไปดูงานตามไซต์งานตามต่างจังหวัด ความจริงมันไม่ใช่ปัญหาอะไรมากมาย ถ้าระหว่างการไปต่างจังหวัดมีการติดต่อสนทนา หรือถามความเป็นอยู่ของกันและกัน แต่ในทุกๆครั้งที่เค้าไปต่างจังหวัดเค้ามักจะขาดการติดต่อไปเลย ช่วงแรกที่ไปบ่อยยังมีการถ่ายรูปมาให้ดู ว่าเค้าอยู่ตรงนี้นะ ประชุมอยู่มีรูปแนปมาเสมอๆ แต่ช่วงหลังไม่ไม่การติดต่อใดๆทั้งสิ้น บางทีเราไม่ได้คุยกันเลย เป็นอาทิตย์เลยก็มี จนมีวันนึงเรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้วกับความรู้สึกแบบนี้ เราเลยตัดสินใจถามเค้า เพราะถ้าเค้าไม่ต้องการเราแล้วเราก็จะได้ออกไปจากชีวิตเค้าและไม่ต้องมารู้สึกเป็นส่วนเกินของชีวิตเค้า เราคิดทบทวนหลายคืน จนตัดสินใจถามเค้าว่า สรุปแล้วยังอยากมีเราอยู่ในชีวิตเค้าอยู่มั้ย?? คำตอบที่เราได้คือเค้าบอกว่าเค้ายังต้องการเราอยู่นะ เเต่เค้าแค่ไม่มีเวลา และขอโทดเราที่เค้าไม่มีเวลาดูแลเราเลย ความจริงเราพอเข้าใจว่าเค้างานยุ่ง ไหนจะเรื่องลูกที่เค้าต้องดูแลเองทุกอย่าง และเรื่องงานราชการ และงานนอกที่เค้าต้องดูแลอีก แต่คนเรามีเวลาเท่ากันทุกคน มีเวลาเข้าห้องน้ำ มีเวลากินข้าว มีเวลาทำอะไรเท่าๆกัน เราไม่ต้องการให้เค้ามารายงานเราตลอด แค่ในหนึ่งวันคุยกับเราประโยคเดียวก็ได้ ให้เรารู้ว่าเค้ามีชีวิตที่ดีอยู่ เพราะเค้าต้องเดินทางไปหลายๆจังหวัด และต้องขับรถเองตลอด เราอยากรู้แค่ เค้ายังคงปลอดภัยอยู่ เราต้องการแค่นี้เอง ส่วนเรื่องผู้หญิงเราไม่แน่ใจว่าเค้ามีมั้ย เราไม่แน่ใจในอะไรสักเรื่อง จนถึงทุกวันนี้หลังจากที่เราถามเค้าไป เค้าตอบต้องการเรา แต่ทำไมเราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว บางทีคำพูดกับการกระทำของเค้ามันก็สวนทางกันมากมาย ยังต้องการเราแต่กลับไม่เคยสนใจเราเลย เราไม่รู้ว่าเราควรอยู่ต่อ หรือว่าเราควรจะพอแค่นี้ ขอบคุณพื้นที่เล็กๆที่ให้เราได้ระบายความในใจค่ะ
เมื่อเราถามว่ายังต้องการเรามั้ย ?? แล้วคำตอบที่ได้กับการกระทำ ทำไมมันสวนทางกัน
เราก็เป็นคู่รักธรรมดาเหมือนทุกคู่ แต่เรามีเรื่องความห่างของอายุเข้ามาเกี่ยวข้องคือ เราห่างกัน 16 ปี เราอายุ 20 ต้นๆ แฟนเรา 30 ปลายๆ การคบกันเริ่มมาจากเราเจอกันจากแอปสนทนาแอปหนึ่ง คุยกันมาสักพักก็นัดเจอ แล้วตกลงคบกันเป็นแฟนกัน เรื่องราวชีวิตของเค้า เค้าผ่านการมีครอบครัวมาแล้ว และมีลูกชาย 1 คน ภรรยาเสียชีวิตตั้งแต่ลูกชายอายุ 2 ขวบ และเค้าอยู่กับลูกชายมาสองคนโดยตลอดหลายปีที่ผ่านมา จนมาเจอเรา เค้าเล่าชีวิตของเค้าให้เราฟัง แต่อาจจะไม่ทุกเรื่อง เราเป็นคนที่ธรรมดามากๆที่ทำงานไปด้วยและก็ส่งตัวเองเรียนไปด้วย เค้าทำงานเป็นวิศวกรที่รับราชการ ที่หน้าที่การงานดีมาก และเป็นที่ปรึกษาให้กับบริษัทหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่องก่อสร้างซึ่งการทำงานนี้แหละที่เป็นปัญหาของเรา เพราะวันจันทร์ถึงศุกร์ เข้าจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ และเสาร์ อาทิตย์เค้าจะต้องออกไปดูงานตามไซต์งานตามต่างจังหวัด ความจริงมันไม่ใช่ปัญหาอะไรมากมาย ถ้าระหว่างการไปต่างจังหวัดมีการติดต่อสนทนา หรือถามความเป็นอยู่ของกันและกัน แต่ในทุกๆครั้งที่เค้าไปต่างจังหวัดเค้ามักจะขาดการติดต่อไปเลย ช่วงแรกที่ไปบ่อยยังมีการถ่ายรูปมาให้ดู ว่าเค้าอยู่ตรงนี้นะ ประชุมอยู่มีรูปแนปมาเสมอๆ แต่ช่วงหลังไม่ไม่การติดต่อใดๆทั้งสิ้น บางทีเราไม่ได้คุยกันเลย เป็นอาทิตย์เลยก็มี จนมีวันนึงเรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้วกับความรู้สึกแบบนี้ เราเลยตัดสินใจถามเค้า เพราะถ้าเค้าไม่ต้องการเราแล้วเราก็จะได้ออกไปจากชีวิตเค้าและไม่ต้องมารู้สึกเป็นส่วนเกินของชีวิตเค้า เราคิดทบทวนหลายคืน จนตัดสินใจถามเค้าว่า สรุปแล้วยังอยากมีเราอยู่ในชีวิตเค้าอยู่มั้ย?? คำตอบที่เราได้คือเค้าบอกว่าเค้ายังต้องการเราอยู่นะ เเต่เค้าแค่ไม่มีเวลา และขอโทดเราที่เค้าไม่มีเวลาดูแลเราเลย ความจริงเราพอเข้าใจว่าเค้างานยุ่ง ไหนจะเรื่องลูกที่เค้าต้องดูแลเองทุกอย่าง และเรื่องงานราชการ และงานนอกที่เค้าต้องดูแลอีก แต่คนเรามีเวลาเท่ากันทุกคน มีเวลาเข้าห้องน้ำ มีเวลากินข้าว มีเวลาทำอะไรเท่าๆกัน เราไม่ต้องการให้เค้ามารายงานเราตลอด แค่ในหนึ่งวันคุยกับเราประโยคเดียวก็ได้ ให้เรารู้ว่าเค้ามีชีวิตที่ดีอยู่ เพราะเค้าต้องเดินทางไปหลายๆจังหวัด และต้องขับรถเองตลอด เราอยากรู้แค่ เค้ายังคงปลอดภัยอยู่ เราต้องการแค่นี้เอง ส่วนเรื่องผู้หญิงเราไม่แน่ใจว่าเค้ามีมั้ย เราไม่แน่ใจในอะไรสักเรื่อง จนถึงทุกวันนี้หลังจากที่เราถามเค้าไป เค้าตอบต้องการเรา แต่ทำไมเราเหมือนอยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว บางทีคำพูดกับการกระทำของเค้ามันก็สวนทางกันมากมาย ยังต้องการเราแต่กลับไม่เคยสนใจเราเลย เราไม่รู้ว่าเราควรอยู่ต่อ หรือว่าเราควรจะพอแค่นี้ ขอบคุณพื้นที่เล็กๆที่ให้เราได้ระบายความในใจค่ะ