คนที่ต้องทุกข์ยากขนาดนั้น มีสองประเภท

หนึ่ง ยากจนแสนสาหัส ต้องทำงานไม่ได้ลืมหูลืมตา เพื่อหาเงินมาให้พอกับการยังชีพ คนเหล่านี้ต้องปลุกปลอบตัวเองให้มีความสุขได้ กับเรื่องที่ใครๆอาจจะเห็นว่าธรรมดาหรือกระจอกมาก เช่นได้กินน้ำหวานสักแก้ว ได้กินข้าวเต็มอิ่ม ได้นอนเต็มอิ่ม เงินเดือนออกตรงเวลา หรืออะไรที่เป็นเรื่องเล็กน้อยเกินกว่าคนที่สมบูรณ์พูนสุขจะนึกได้ว่าแค่นี่น่ะหรือมีความสุขได้

สอง มีแล้วไม่รู้จักพอ นั่งทำงานหวังหาเงินเยอะๆ เพื่อจะเอาเงินนั้นไปซื้อความสุขอีกทอดหนึ่ง ถึงเวลาได้พักก็ใช้เงินเพื่อซื้อสิ่งที่คิดว่าเป็นความสุข แล้วก็ต้องตะเกียกตะกายหาเงินเพิ่มขึ้นอีก ทำให้ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ วนเวียนไปไม่รู้จบ

ประมาณนั้น