สวัสดีคะเราเป็นผู้หญิงตัวเล็กคนนึงที่ยังงงและยังสงสัย
กับการวนกลับมาเจอกันทั้งที่ก่อนหน้าเราไม่ได้อยากรู้จักเขาเพิ่มไปกว่านี้เลย
(ปล.เป็นครั้งแรกที่เล่าเรื่องราวของตัวเอง ติได้อย่าด่าแรงเราเซ้นซิเทิฟ)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สวัสดีคะเราชื่อมิ้นเราเป็นคนเชียงใหม่น้า อู้เหนือใด้เจ้า
มาเข้าเรื่องกันเถอะ
เราก็เป็นวัยรุ่นคนนึงที่ยังมีความรักแอบชอบคนนุ้นคนนี้ไปทั่ว โดนนกบ้างโดนเทบ้างเป็นเรื่องธรรมดาแต่คือเจอพีคที่ เพื่อนคนนึงของเราวนกลับเจอกันและสร้างสัมพันธ์ในแบบที่เราไม่คิด
เขาเป็นเพื่อนของมิ้นเองคะชื่อ ด เรารู้จักกันตั้งแต่ประถมเราอยู่คนละห้องกัน มิ้นอยู่ห้อง4 มาตลอดส่วนตัวของ ด นั้นอยู่ห้อง3 มิ้นเองก็ไม่รู้สึกและสงสัยหรืออยากรู้จักเขาเลยเรารู้แค่ว่าเขาชื่ออะไรเรียนอยู่ห้องไหนแค่นี้เอง แต่พอตอนป.6 เขาเป็นแฟนของเพื่อนมิ้นคะชื่อไอติมเราเลยรู้จักกันมากขึ้นเพราะเขาเป็นแฟนของเพื่อนเราก็คอยจับตาดูว่าเขาจะดูแลเพื่อนเราได้ไหมหรืออะไรยังไง จนถึงตอนที่เขาเลิกกันมิ้นเองก็ไม่รู้คะว่าเพราะอะไรและบวกกับเป็นคนไม่ชอบเซ้าซี้เลยไม่อยากถามเพื่อน พอจบป.6 เขาก็ไปเรียนอีกโรงเรียนนึงที่ไม่ได้ไกลจากโรงเรียนที่มิ้นอยู่เลย จนเวลาผ่านไป 2-3 ปี มิ้นเองก็จบม.3 ที่โรงเรียนเดิมนั่นแหละ และช่วงนั่นมันเป็นช่วงหาที่เรียนสำหรับเด็กม.ปลาย มิ้นเองก็ลองไปสอบหลายที่มิ้นเองก็ไม่ติดที่ๆอยากเรียนจนคิดยังยังไงไม่รู้อยากเรียนโรงเรียนเอกชน(โรงเรียนเก่าเป็นรัฐบาล) ก็เลยไปเข้าที่นั่นค่าเทอมก็คูณ2-3 ไปอีกจนไปถึงเราก็ไปสมัครเสร็จสรรพไปลงเรียนซัมเมอร์อะไรเรียบร้อยจนถึงวันสุดท้ายของก่อนเรียนซัมเมอร์ จำได้เลยช่วงนั้นเวลาบ่าย3ครึ่ง เขาก็ทักเรามาถามว่า 'มิ้นเรียนวชิใช่ไหม' (มิ้นเรียนวชิรวิทย์เชียงใหม่นะคะ) มิ้นเองก็ตอบไปว่าใช่ เขาเองก็ถามมิ้นมาเรื่อยๆว่าเรียนอะไรยังไง จนเราได้คุยกันไปๆมาๆเขาก็หยอกมุขจีบๆใส่เรา ทำนองว่า' มิ้นรู้จักโอปะ 'มิ้นเองก็โง่ไม่รู้มุขก็ถามกลับไปว่า' โอไหนอะ 'เขาเลยตอบกลับมาว่า 'โอกาสที่เราจะได้รักกันไง' มิ้นก็ไม่รู้สิแต่คือความรู้สึกตอนนั้นคือเขินอะ ยิ้มมีความสุขมากจนเราโดนเขาเทอะ อยู่ดีๆก็หาย ไปไม่ได้ทะเลาะ ไม่ได้มีปํญหาอะไร พอตอนหลังเรามารู้ว่าสาเหตุที่เขาหายคือเขามีคนคุยอยู่แล้วและก็เป็นแฟนกันด้วย ไอ้เราก็แบบเห้ออ ละก็คิดในใจว่า 'ทำไมคนในใจมัน
ไม่ใช่กูวะ' หลายคนที่เป็นอยู่มันจะเข้าใจฟิลลิ่งนี่เลยอะนี่พูดจริง และแล้ววันนึงเขาเลิกกับแฟนละก็กลับมาหาเรา กลับมาคุยจนเปิดเทอมม.4 โรงเรียนใหม่ การเจอกันครั้งแรกในรอบ2-3ปี เขาก็แบบมองๆๆ (ลืมบอกไปเราอยู่ห้องเดียวกันด้วยนะแต่คนละวิชาเอก) มองแบบมองมากจนเราคิดว่าเขาชอบเราจริงๆจนตอนนี้ก็เข้า 1เดือนแล้วที่เขามองเราแบบไม่ละสายตา (คือจะให้เราเข้าใจว่าไงอะคือเขามองเราแบบชอบเราอะ) นั้นแหละเป็นใครจะไม่คิด เราโดนเขาคนนี้ทั้งนกทั้งเท ทั้งอะไรหลายๆอย่างแต่เมื่อไหร่ที่เขากลับมาเราก็กลับลืมเรื่องที่เขา อ่านไม่ตอบเราไปเลย แต่คืออยู่โรงเรียนขาก็แบบตั้งใจมองเรา ทำให้เรารู้ว่าเขามองเรานะเรางี้ ตอนที่เราไม่ได้ไปโรงเรียนวันนั้นเขาก็ทักเฟสเรามาเลยเลยจ้าแล้วถามว่า 'ไม่มาเรียนหรอวันนี้' เรานี่แบบเห้ยไรว้าา สงสัยมากว่ามีอะไรแต่ก็ไม่กล้าที่จะถามเขาเลยสักที และล่าสุดคือเมื่อ2 วันที่ผ่านมาโรงเรียนมีเข้าค่ายรวมใจลูกวชิ 2วัน 1คืน ให้ทายว่าเขาจะมองไหม ...สรุปคือยังมองอยู่จ้า มองหนักมาก และในคืนแรกเรามีแสดงละครกัน (คือเขามีแบ่งสีกันและเรากับเขาไม่ได้อยู่สีเดียวกันแต่สีนั่งอยู่ข้างกัน ให้ทายว่าเกิดไร) เขานั่งข้างๆเราอีกแค่คืบนึงก็ถึงตัวเราแล้วอะ คือเอาจริงมิ้นเองก็พึ่งมารู้ตัวนี่แหละว่าไปชอบเค้าเข้าและล่ะสิ กรรมมาก-..- แล้วจะทำยังไง ไอ้เราก็อยากะรู้ว่าเขาคิดยังไง ทำไมไม่บอกสักที คือเอาจริงเพื่อนเราเยอะแล้วอะไม่ได้อยากได้เพื่อนเพิ่ม สรุปตอนสุดท้ายจเป็นยังจะมองกันไปมองกันมาอีกทั้งเมื่อไหร่ ใครจะชิงมีแฟนก่อนใครและใครจะเป็นแฟนของเรา คืออยากให้ทุกคนที่เข้ามาอ่านมาคอมเม้นให้มิ้นหน่อยว่ามิ้นเองจะทำยังไงต่อไป (ไอ้มิ้นก็รู้ไม่ทันคนอีกอย่างก็ตกหลุมรักไปดื้อๆแล้ว ถอดตัวถอดใจยังไงดีน้อออ) ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้าา และสุดท้ายนี้
บังเอิญหรือตั้งใจ
กับการวนกลับมาเจอกันทั้งที่ก่อนหน้าเราไม่ได้อยากรู้จักเขาเพิ่มไปกว่านี้เลย
(ปล.เป็นครั้งแรกที่เล่าเรื่องราวของตัวเอง ติได้อย่าด่าแรงเราเซ้นซิเทิฟ)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สวัสดีคะเราชื่อมิ้นเราเป็นคนเชียงใหม่น้า อู้เหนือใด้เจ้า
มาเข้าเรื่องกันเถอะ
เราก็เป็นวัยรุ่นคนนึงที่ยังมีความรักแอบชอบคนนุ้นคนนี้ไปทั่ว โดนนกบ้างโดนเทบ้างเป็นเรื่องธรรมดาแต่คือเจอพีคที่ เพื่อนคนนึงของเราวนกลับเจอกันและสร้างสัมพันธ์ในแบบที่เราไม่คิด
เขาเป็นเพื่อนของมิ้นเองคะชื่อ ด เรารู้จักกันตั้งแต่ประถมเราอยู่คนละห้องกัน มิ้นอยู่ห้อง4 มาตลอดส่วนตัวของ ด นั้นอยู่ห้อง3 มิ้นเองก็ไม่รู้สึกและสงสัยหรืออยากรู้จักเขาเลยเรารู้แค่ว่าเขาชื่ออะไรเรียนอยู่ห้องไหนแค่นี้เอง แต่พอตอนป.6 เขาเป็นแฟนของเพื่อนมิ้นคะชื่อไอติมเราเลยรู้จักกันมากขึ้นเพราะเขาเป็นแฟนของเพื่อนเราก็คอยจับตาดูว่าเขาจะดูแลเพื่อนเราได้ไหมหรืออะไรยังไง จนถึงตอนที่เขาเลิกกันมิ้นเองก็ไม่รู้คะว่าเพราะอะไรและบวกกับเป็นคนไม่ชอบเซ้าซี้เลยไม่อยากถามเพื่อน พอจบป.6 เขาก็ไปเรียนอีกโรงเรียนนึงที่ไม่ได้ไกลจากโรงเรียนที่มิ้นอยู่เลย จนเวลาผ่านไป 2-3 ปี มิ้นเองก็จบม.3 ที่โรงเรียนเดิมนั่นแหละ และช่วงนั่นมันเป็นช่วงหาที่เรียนสำหรับเด็กม.ปลาย มิ้นเองก็ลองไปสอบหลายที่มิ้นเองก็ไม่ติดที่ๆอยากเรียนจนคิดยังยังไงไม่รู้อยากเรียนโรงเรียนเอกชน(โรงเรียนเก่าเป็นรัฐบาล) ก็เลยไปเข้าที่นั่นค่าเทอมก็คูณ2-3 ไปอีกจนไปถึงเราก็ไปสมัครเสร็จสรรพไปลงเรียนซัมเมอร์อะไรเรียบร้อยจนถึงวันสุดท้ายของก่อนเรียนซัมเมอร์ จำได้เลยช่วงนั้นเวลาบ่าย3ครึ่ง เขาก็ทักเรามาถามว่า 'มิ้นเรียนวชิใช่ไหม' (มิ้นเรียนวชิรวิทย์เชียงใหม่นะคะ) มิ้นเองก็ตอบไปว่าใช่ เขาเองก็ถามมิ้นมาเรื่อยๆว่าเรียนอะไรยังไง จนเราได้คุยกันไปๆมาๆเขาก็หยอกมุขจีบๆใส่เรา ทำนองว่า' มิ้นรู้จักโอปะ 'มิ้นเองก็โง่ไม่รู้มุขก็ถามกลับไปว่า' โอไหนอะ 'เขาเลยตอบกลับมาว่า 'โอกาสที่เราจะได้รักกันไง' มิ้นก็ไม่รู้สิแต่คือความรู้สึกตอนนั้นคือเขินอะ ยิ้มมีความสุขมากจนเราโดนเขาเทอะ อยู่ดีๆก็หาย ไปไม่ได้ทะเลาะ ไม่ได้มีปํญหาอะไร พอตอนหลังเรามารู้ว่าสาเหตุที่เขาหายคือเขามีคนคุยอยู่แล้วและก็เป็นแฟนกันด้วย ไอ้เราก็แบบเห้ออ ละก็คิดในใจว่า 'ทำไมคนในใจมัน