เราจะเริ่มยังไงดี เอาเป็นว่าแบบนี้ละกัน
คือเรามีแฟน แฟนเราเป็นสุภาพบุรุษมากๆ เรียนเก่ง หน้าตาดี ฐานะดี เราแอบชอบเค้ามา 3 ปี
กว่าจะได้เค้าเป็นแฟนก็ปีที่ 3 .... ตอนคบแรกๆ มันหวานไปหมด เราตื่นเต้นด้วยที่ได้คบกับคนที่ชอบ
เรามีความทรงจำกับเค้าหลายๆอย่าง.. แต่ ครอบครัวของเค้า ไม่อยากให้เค้ามีแฟน ซึ่งตอนนั้นเราก็อายุ 18 แล้ว
เราเข้าใจพ่อแม่เค้านะ แต่นิสัยส่วนตัวเรา (ที่แย่) เอาแต่ใจ คิดมาก มากๆๆๆๆๆๆ ก่อนจะเป็นแฟนเค้า เรามีแฟน
แฟนคนก่อนๆ มีเวลาให้เราตลอด คืออยากพาเราไปเที่ยวก็ได้ เวลาเราร้องไห้ก็มาหาได้ถึงอยู่ ตจว ก็มา
พอเป็นแฟนคนนี้ เค้ากลับทำอะไรไม่ได้เลย มาหาไม่ได้ เวลาไปเที่ยวบางครั้งก็ขอกลับก่อน ทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน
คือตอนแรกเราก็เข้าใจ แต่พอนานไป เราเริ่มเฟลบ่อยขึ้น เช่น นัดแล้วไม่มา พูดแล้วไม่ทำ สัญญาแล้วผิดสัญญา ปล่อยให้รอ หลายๆครั้ง
จนเราระเบิดความน่ารัก เป็นคนเข้าอกเข้าใจ กลายเป็นเอาแต่ใจ คือใช้นิสัยตัวเองแบบสุดๆ จนเค้าเหนื่อย บางครั้งเราก็งี่เง่ามากๆ
แต่เค้าขอโทษเราทุกครั้ง จนบางครั้งเค้าก็ยอมขัดคำสั่งพ่อแม่ เช่น ตอนนั้นสองทุ่มเค้าควรอยู่บ้าน เราทะเลาะกับเค้า เค้าก็ปั่นจักรยานมาหา (3-4 กิโล)
เค้าทำเพื่อเราทุกอย่าง คือสุดความสามารถจริงๆ ยอมโดนพ่อด่าแม่ด่า จนเราคิดว่าเค้าคือของตายของเรา...
เรามีคนอื่น พอเค้ารู้ สิ่งที่เค้าพูดคือ "ขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดี จนเธอไปมีคนอื่น" เค้าให้อภัยเรา
เราทำพลั้งพลาดหลายครั้ง (คือเคยตัวสุดๆ) เค้าก็ยังเป็นฝ่ายขอโทษและให้อภัยเราตลอด
ในความคิดเราตอนนั้นนะ คือเห็นแก่ตัว ที่กอบโกยความสุขจากคนอื่นไปทั่ว ไม่หันมองแฟนตัวเองที่เสียใจ
พอเวลาผ่านไป เราเริ่มคิดได้ คือคิดได้จริงๆ เททุกคน คือคิดว่าคนนี้แหละที่เรารัก เราอยากมีอนาคตกับเค้า
มันพอดีกับที่เค้า ไปปรับพื้นฐานที่มหาลัย เค้าเริ่มเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าจะไม่ง้อ และปล่อยเราให้งอน
มันมีบางครั้งที่เค้าขอโทษที่เค้าง้อ แต่เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้หมดรัก แต่เค้าไม่อดทน คือถ้าเราบอกเลิกเค้าก็พร้อมปล่อย
จุดเริ่มต้น ที่เรารู้ว่าเค้าไม่เหมือนเดิมคือ เค้าปิดเครื่องแล้วไปเล่นกีตาร์กับเพื่อน ไปกินเหล้า (ซึ่งเค้าไม่เคยทำแบบนี้เลย ไม่เคยปิดเครื่องใส่)
เรานอนร้องไห้ตลอด พอเค้าเฟสไทมมาเห็นว่าเราร้อง เค้าก็ขอโทษเรามากๆ บอกว่า จะไม่ทิ้งเราให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว
ตั้งแต่วันนั้น เรากลายเป็นคนขี้ระแวง (มี ผญ ทักแฟนเรามา แล้วเรารู้) คือเลิกเรียนกี่โมงต้องทักมานะ ต้องคอลไลน์กันตลอด ห้ามวาง
ทำการบ้านก็ทำแต่ห้ามวางสาย คือเรากลัวมากว่าเค้าจะคุยกับคนอื่น เรารู้ว่าเราดูจู้จี้มาก คือมากเควี่ยๆ แต่เราห้ามตัวเองไม่ได้
พอเค้าทักมาเราจะตื่นเต้นตลอด แต่เค้ากลับเหนื่อยขึ้น เหนื่อยมาก และเริ่มบอกเราว่า อึดอัด ตอนนั้นเราก็จุกนะ เค้าบอกว่า อยากได้แฟนคนเดิมที่ไม่เป็นแบบนี้ เราก็โวยวาย ว่าอยากให้เราเป็นคนอื่นหรอ นี่คือตัวเรา (เราเป็นคนห้าว) อยากให้เราหวานหรอ เค้าก็บอกว่า "เหนื่อยที่เธอเป็นแบบนี้
เธอรู้มั้ยทุกครั้งที่เค้าโทรหาเธอ เค้ารู้สึกว่าเค้าต้องโทร เค้าไม่ได้รู้สึกว่าอยากโทร ทุกครั้งที่เธอโทรมา เค้ารู้สึกเหมือนพ่อโทรมา เค้าอึดอัด"
ตั้งแต่วันนั้น เราพยายามเปลี่ยนตัวเองจริงจังมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก คือจะไม่โทรหาเค้าก่อน ไม่จู้จี้ บางเรื่องไม่พอใจ แต่ก่อนโวยวาย แต่ตอนนี้เลือกที่จะถอนหายใจ ช่วงหลังเรากับแฟนก็เหมือนจะกลับมาโอเค แต่เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้เต็มร้อยแล้ว เพราะเราเคยบอกเลิกเค้า เค้าก็อือ ออ ยอมเลิก เราเลยรู้สึกว่า เค้าก็คงไม่ได้อยากรั้งเรา ถ้าเราเดินออกมา จนมาล่าสุดเลยคือเมื่อวาน หลังจากเป็นลูกแมวมาได้หลายวัน เรื่องมีอยู่ว่า
เค้าเฟสไทกับเรา แล้วอยู่ๆมี ผญ เดินเค้ามาถาม ว่าเธอชื่อ...ใช่มั้ย เรียนคณะนี้ใช่เปล่า ตอนนั้นเราได้ยินเสียงเพื่อนเค้าแซวนิดๆ แล้วเค้าก้หันหน้าค้างไปทาง ผญคนนั้น แล้วอยู่ๆเค้าก็หันหน้ามาบอกเราว่า ขึ้นห้องแปป แบตจะหมด แล้วเค้าก็วางสายเรา เราเลยโทรไปใหม่ เค้าก็รับแล้วบอกว่า แปปนึงๆๆๆ เราบอกอย่าวางสิ เค้าก็บอกว่า แบตจะหมด แปปปๆๆแล้วก็วาง เราก้ยิ่งของขึ้นเลย แบบอาคาร
สูงมากหรอ เดินนานขนาดไหนเชียว พอโทรไปใหม่ก็ตัดสายๆๆ จนหายไปสัก 10 นาที ทักมา ตอนนั้นเราระเบิดลงแล้ว ไม่คิดอะไรเลย คือด่าไปสุดเหวี่ยงทุกคำด่าที่หยาบออกไปหมด คำสุดท้ายเค้าพูดว่า "ค่ะ ที่รัก" แล้วหายไปเป็นชั่วโมงเลย คือตอนนั้นก่อนที่เค้าจะหาย เราก็หยิ่งให้เค้าโทรมาง้อ แต่คือกริบ 555 จนเราโทรไปเองเกือบร้อย ไม่รับสาย จากโกรธเป็นเสียใจ คือร้องแบบจะขาดใจ ในหัวคิดว่าเค้าคงไปสวีทกับใครอยู่ ผ่านไปชั่วโมงกว่าเค้าอ่านไลนเราที่ดราม่าไว้ซะเยอะ แล้วก็บอกเราว่า "โกรธเรามากที่เราด่าแรงๆ เหมือนไม่เชื่อใจกัน ที่ไม่รับสายเพราะอยากสั่งสอนบ้าง" ตอนนั้นเราก็ยังด่าเค้าไปนะ ว่ากรูรึเปล่าที่ควรโกด คือแว่ดๆๆอะ นึกภาพออกมั้ย จนเค้าถอนหายใจแล้วตะโกนว่า "กรูไม่มีใครโว้ย เข้าใจมั้ยกรูไม่ได้มีกิ๊ก" เราก็เงียบ แล้วสักพัก เราก็เริ่มมาคิดได้รอบสอง แบบจริงๆว่า พอเราคิดจะเลือกคนนี้ กลายเป็นว่าเราเห็นข้อดีของเค้า กลายเป็นว่าเรากลัวใครจะมาแย่งเค้าไป ทั้งๆที่เค้าไม่เคยมีใคร แต่เพราะความกลัวของเรา ทำให้เราแสดงความงี่เง่าออกไปจนเค้าเหนื่อย เราเห็นสีหน้าเค้าทุกครั้งที่เฟสไทม คือเค้าไม่เคยเต็มใจ เหมือนเค้าเหนื่อยมามากๆ ในความคิดเราตอนนี้ เราอยากปล่อยผู้ชายคนนี้ให้ไปเจอคนที่คู่ควรกับเค้า เราลองเปลี่ยนนนิสัยคิดมากนี้ไปแล้ว แต่มันยังคิดอยู่ตลอด เราบอกเลิกเค้าอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่มีเรื่องร้ายแรง เราบอกกับเค้าไปว่า "เค้าขอโทษที่ไม่ได้น่ารักกับเธอ หรือทำให้เธอมีความสุขเลย ขอโทษที่ทำให้อึดอัด เค้าเปลี่ยนตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ เค้าพยายามเต็มที่แล้ว เค้าไม่สามารถเลิกหึงหวง หรือระแวงเธอได้ เค้ารู้ตัวเอง ว่าต้องทำให้เธอหนักใจอีก ถ้าคราวหน้าทะเลาะกัน เค้าก็คงเป็นแบบนี้ เป็นคนนิสัยไม่ดี อยากน้องถ้าเราเลิกกัน เราก็ยังคุยกันได้ในอนาคต แต่ถ้าปล่อยให้เค้าทำลายความรักไปเรื่อย เค้ากลัวเธอจะเกลียดเค้า และไม่อยากคุยกับเค้าอีก ถ้าเธอเหนื่อยเราเลิกคบกันก็ได้นะ" เค้าก็ตอบเราว่า ไม่เป็นไร เดี๋ยวเค้าจะปรับเอง
ถึงเราจะได้ยินแบบนั้น แต่หลังเค้าพูดเค้าก็ถอนหายใจเหมือนกัน เราไม่รู้เลยว่าต้องทำแบบไหน เราไม่อยากเป็นความทุกข์ของใคร เราคิดว่าเค้าอยู่คนเดียวเค้าจะมีความสุขกว่านี้ ดีกว่าเป็นแฟนกับคนโรคจิตแบบเรา หรือเพื่อนๆคิดว่าเราต้องคบต่อ เราควรทำไงดี
# ขอโทษถ้าเราพิมวกไปวนมา เราจับต้นชนปลายไม่ถูกจริงๆ
ควรพอ หรือไปต่อดี
คือเรามีแฟน แฟนเราเป็นสุภาพบุรุษมากๆ เรียนเก่ง หน้าตาดี ฐานะดี เราแอบชอบเค้ามา 3 ปี
กว่าจะได้เค้าเป็นแฟนก็ปีที่ 3 .... ตอนคบแรกๆ มันหวานไปหมด เราตื่นเต้นด้วยที่ได้คบกับคนที่ชอบ
เรามีความทรงจำกับเค้าหลายๆอย่าง.. แต่ ครอบครัวของเค้า ไม่อยากให้เค้ามีแฟน ซึ่งตอนนั้นเราก็อายุ 18 แล้ว
เราเข้าใจพ่อแม่เค้านะ แต่นิสัยส่วนตัวเรา (ที่แย่) เอาแต่ใจ คิดมาก มากๆๆๆๆๆๆ ก่อนจะเป็นแฟนเค้า เรามีแฟน
แฟนคนก่อนๆ มีเวลาให้เราตลอด คืออยากพาเราไปเที่ยวก็ได้ เวลาเราร้องไห้ก็มาหาได้ถึงอยู่ ตจว ก็มา
พอเป็นแฟนคนนี้ เค้ากลับทำอะไรไม่ได้เลย มาหาไม่ได้ เวลาไปเที่ยวบางครั้งก็ขอกลับก่อน ทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน
คือตอนแรกเราก็เข้าใจ แต่พอนานไป เราเริ่มเฟลบ่อยขึ้น เช่น นัดแล้วไม่มา พูดแล้วไม่ทำ สัญญาแล้วผิดสัญญา ปล่อยให้รอ หลายๆครั้ง
จนเราระเบิดความน่ารัก เป็นคนเข้าอกเข้าใจ กลายเป็นเอาแต่ใจ คือใช้นิสัยตัวเองแบบสุดๆ จนเค้าเหนื่อย บางครั้งเราก็งี่เง่ามากๆ
แต่เค้าขอโทษเราทุกครั้ง จนบางครั้งเค้าก็ยอมขัดคำสั่งพ่อแม่ เช่น ตอนนั้นสองทุ่มเค้าควรอยู่บ้าน เราทะเลาะกับเค้า เค้าก็ปั่นจักรยานมาหา (3-4 กิโล)
เค้าทำเพื่อเราทุกอย่าง คือสุดความสามารถจริงๆ ยอมโดนพ่อด่าแม่ด่า จนเราคิดว่าเค้าคือของตายของเรา...
เรามีคนอื่น พอเค้ารู้ สิ่งที่เค้าพูดคือ "ขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดี จนเธอไปมีคนอื่น" เค้าให้อภัยเรา
เราทำพลั้งพลาดหลายครั้ง (คือเคยตัวสุดๆ) เค้าก็ยังเป็นฝ่ายขอโทษและให้อภัยเราตลอด
ในความคิดเราตอนนั้นนะ คือเห็นแก่ตัว ที่กอบโกยความสุขจากคนอื่นไปทั่ว ไม่หันมองแฟนตัวเองที่เสียใจ
พอเวลาผ่านไป เราเริ่มคิดได้ คือคิดได้จริงๆ เททุกคน คือคิดว่าคนนี้แหละที่เรารัก เราอยากมีอนาคตกับเค้า
มันพอดีกับที่เค้า ไปปรับพื้นฐานที่มหาลัย เค้าเริ่มเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเค้าจะไม่ง้อ และปล่อยเราให้งอน
มันมีบางครั้งที่เค้าขอโทษที่เค้าง้อ แต่เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้หมดรัก แต่เค้าไม่อดทน คือถ้าเราบอกเลิกเค้าก็พร้อมปล่อย
จุดเริ่มต้น ที่เรารู้ว่าเค้าไม่เหมือนเดิมคือ เค้าปิดเครื่องแล้วไปเล่นกีตาร์กับเพื่อน ไปกินเหล้า (ซึ่งเค้าไม่เคยทำแบบนี้เลย ไม่เคยปิดเครื่องใส่)
เรานอนร้องไห้ตลอด พอเค้าเฟสไทมมาเห็นว่าเราร้อง เค้าก็ขอโทษเรามากๆ บอกว่า จะไม่ทิ้งเราให้อยู่คนเดียวอีกแล้ว
ตั้งแต่วันนั้น เรากลายเป็นคนขี้ระแวง (มี ผญ ทักแฟนเรามา แล้วเรารู้) คือเลิกเรียนกี่โมงต้องทักมานะ ต้องคอลไลน์กันตลอด ห้ามวาง
ทำการบ้านก็ทำแต่ห้ามวางสาย คือเรากลัวมากว่าเค้าจะคุยกับคนอื่น เรารู้ว่าเราดูจู้จี้มาก คือมากเควี่ยๆ แต่เราห้ามตัวเองไม่ได้
พอเค้าทักมาเราจะตื่นเต้นตลอด แต่เค้ากลับเหนื่อยขึ้น เหนื่อยมาก และเริ่มบอกเราว่า อึดอัด ตอนนั้นเราก็จุกนะ เค้าบอกว่า อยากได้แฟนคนเดิมที่ไม่เป็นแบบนี้ เราก็โวยวาย ว่าอยากให้เราเป็นคนอื่นหรอ นี่คือตัวเรา (เราเป็นคนห้าว) อยากให้เราหวานหรอ เค้าก็บอกว่า "เหนื่อยที่เธอเป็นแบบนี้
เธอรู้มั้ยทุกครั้งที่เค้าโทรหาเธอ เค้ารู้สึกว่าเค้าต้องโทร เค้าไม่ได้รู้สึกว่าอยากโทร ทุกครั้งที่เธอโทรมา เค้ารู้สึกเหมือนพ่อโทรมา เค้าอึดอัด"
ตั้งแต่วันนั้น เราพยายามเปลี่ยนตัวเองจริงจังมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก คือจะไม่โทรหาเค้าก่อน ไม่จู้จี้ บางเรื่องไม่พอใจ แต่ก่อนโวยวาย แต่ตอนนี้เลือกที่จะถอนหายใจ ช่วงหลังเรากับแฟนก็เหมือนจะกลับมาโอเค แต่เรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้เต็มร้อยแล้ว เพราะเราเคยบอกเลิกเค้า เค้าก็อือ ออ ยอมเลิก เราเลยรู้สึกว่า เค้าก็คงไม่ได้อยากรั้งเรา ถ้าเราเดินออกมา จนมาล่าสุดเลยคือเมื่อวาน หลังจากเป็นลูกแมวมาได้หลายวัน เรื่องมีอยู่ว่า
เค้าเฟสไทกับเรา แล้วอยู่ๆมี ผญ เดินเค้ามาถาม ว่าเธอชื่อ...ใช่มั้ย เรียนคณะนี้ใช่เปล่า ตอนนั้นเราได้ยินเสียงเพื่อนเค้าแซวนิดๆ แล้วเค้าก้หันหน้าค้างไปทาง ผญคนนั้น แล้วอยู่ๆเค้าก็หันหน้ามาบอกเราว่า ขึ้นห้องแปป แบตจะหมด แล้วเค้าก็วางสายเรา เราเลยโทรไปใหม่ เค้าก็รับแล้วบอกว่า แปปนึงๆๆๆ เราบอกอย่าวางสิ เค้าก็บอกว่า แบตจะหมด แปปปๆๆแล้วก็วาง เราก้ยิ่งของขึ้นเลย แบบอาคาร
ถึงเราจะได้ยินแบบนั้น แต่หลังเค้าพูดเค้าก็ถอนหายใจเหมือนกัน เราไม่รู้เลยว่าต้องทำแบบไหน เราไม่อยากเป็นความทุกข์ของใคร เราคิดว่าเค้าอยู่คนเดียวเค้าจะมีความสุขกว่านี้ ดีกว่าเป็นแฟนกับคนโรคจิตแบบเรา หรือเพื่อนๆคิดว่าเราต้องคบต่อ เราควรทำไงดี
# ขอโทษถ้าเราพิมวกไปวนมา เราจับต้นชนปลายไม่ถูกจริงๆ