...เมื่อประมาณวันที่ 24 เดือน พ.ค คับ ผมได้ไปเจอผู้หญิง คนนึงที่ร้านถ่ายเอกสาร
ร้านนึงคับ แถวๆวิทยาลัย แห่งหนึ่ง ในลำปางคับ
เมื่อเย็นวันนั้น ผมคุยกับเพื่อนว่าจะไปนั่งคุยกัน ที่ร้านน้ำแถวๆนั้น
และเวลาผมไปที่ไหนๆ ผมจะไม่จอดหน้าร้าน ผมจะเลือกจอดให้ห่างๆร้าน
และเดินไปที่ร้านเอา จากนั้นผมกับเพื่อนก็นั่งคุยกันที่ร้านนั้นสักพัก
หลังจากนั้นฝนก็ทำท่าว่าจะตก ผมกับเพื่อนจึงคุยกันว่าจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
และเพื่อนก็เดินไปส่งผมที่จอดรถ ซึ่งที่ ที่ผมจอดรถ ก็คือหน้าร้านถ่ายเอกสารแห่งหนึ่ง
พอไปถึงขึ้นรถจะกลับ เพื่อนก็ชวนคุยซะนาน ระหว่างที่คุยกับเพื่อน ผมก็มองตรง
ไปที่เพื่อน จนสายตาได้มองผ่านเพื่อนไป แล้วบังเอิญได้สบตากับผู้หญิงคนหนึ่ง
...จังหวะที่ผมกับเธอบังเอิญได้สบตากันนั้น เธอก็ทำท่าเขินๆ แล้วก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย (ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าว)
เมื่อพลังความมโนบังเกิด ก็ทำไงละคับ ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อาย ผมจึงรีบหันหน้าไปคุยกับเพื่อน
ในใจก็คิดว่าจะเข้าไปขอข้อมูลติดต่อ ดีรึป่าวแต่สุดท้ายก็ไม่กล้า ระหว่างที่คุยๆ ผมก็แอบหันไปมองเธอบ่อยขึ้นๆ
และเธอคนนั้นก็นั่งหันหน้ามาทางผมพอดี ให้ตายสิพับผ่า ผมเขินมาก เธอก็เหมือนจะรู้ตัวว่าผมกำลังมอง
จึงแอบยิ้มเล็กน้อย (มโนอีกแล้วเรา) จากนั้นฝนก็เริ่มลง ผมจึงบอกเพื่อนว่าจะกลับแล้ว
และเธอคนนั้นก็ถ่ายเอกสารเสร็จพอดี วินาทีนั้นคิดในใจว่าเฮ้ย ย ย ย ย เค้าจะไปแล้ว...
...และแล้วด้วยความขี้ปอดของผม เธอจึงเดินไป โดยที่ผมพลาดอย่างมหันต์ T___T
...จนมาถึงวันนี้ผมยัง ติดอยู่ในภวังค์แห่งรอยยิ้มของเธอ ที่ผมได้มโนขึ้นมาอยู่เลยคับ
ผมจึงอยากตามหาเธอ...จริงๆก็ระบายไปเรื่อยแหละคับ ไม่คิดว่าจะเจอหรอก ถถถ
ขอบคุณคับ...T. oR Nh.
ตามหา ผู้หญิงคนนึงคับ
ร้านนึงคับ แถวๆวิทยาลัย แห่งหนึ่ง ในลำปางคับ
เมื่อเย็นวันนั้น ผมคุยกับเพื่อนว่าจะไปนั่งคุยกัน ที่ร้านน้ำแถวๆนั้น
และเวลาผมไปที่ไหนๆ ผมจะไม่จอดหน้าร้าน ผมจะเลือกจอดให้ห่างๆร้าน
และเดินไปที่ร้านเอา จากนั้นผมกับเพื่อนก็นั่งคุยกันที่ร้านนั้นสักพัก
หลังจากนั้นฝนก็ทำท่าว่าจะตก ผมกับเพื่อนจึงคุยกันว่าจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
และเพื่อนก็เดินไปส่งผมที่จอดรถ ซึ่งที่ ที่ผมจอดรถ ก็คือหน้าร้านถ่ายเอกสารแห่งหนึ่ง
พอไปถึงขึ้นรถจะกลับ เพื่อนก็ชวนคุยซะนาน ระหว่างที่คุยกับเพื่อน ผมก็มองตรง
ไปที่เพื่อน จนสายตาได้มองผ่านเพื่อนไป แล้วบังเอิญได้สบตากับผู้หญิงคนหนึ่ง
...จังหวะที่ผมกับเธอบังเอิญได้สบตากันนั้น เธอก็ทำท่าเขินๆ แล้วก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย (ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าว)
เมื่อพลังความมโนบังเกิด ก็ทำไงละคับ ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อาย ผมจึงรีบหันหน้าไปคุยกับเพื่อน
ในใจก็คิดว่าจะเข้าไปขอข้อมูลติดต่อ ดีรึป่าวแต่สุดท้ายก็ไม่กล้า ระหว่างที่คุยๆ ผมก็แอบหันไปมองเธอบ่อยขึ้นๆ
และเธอคนนั้นก็นั่งหันหน้ามาทางผมพอดี ให้ตายสิพับผ่า ผมเขินมาก เธอก็เหมือนจะรู้ตัวว่าผมกำลังมอง
จึงแอบยิ้มเล็กน้อย (มโนอีกแล้วเรา) จากนั้นฝนก็เริ่มลง ผมจึงบอกเพื่อนว่าจะกลับแล้ว
และเธอคนนั้นก็ถ่ายเอกสารเสร็จพอดี วินาทีนั้นคิดในใจว่าเฮ้ย ย ย ย ย เค้าจะไปแล้ว...
...และแล้วด้วยความขี้ปอดของผม เธอจึงเดินไป โดยที่ผมพลาดอย่างมหันต์ T___T
...จนมาถึงวันนี้ผมยัง ติดอยู่ในภวังค์แห่งรอยยิ้มของเธอ ที่ผมได้มโนขึ้นมาอยู่เลยคับ
ผมจึงอยากตามหาเธอ...จริงๆก็ระบายไปเรื่อยแหละคับ ไม่คิดว่าจะเจอหรอก ถถถ
ขอบคุณคับ...T. oR Nh.