(ต่อ)
ผมอยากจะเทียบการตัดสินใจลาตายของวิลให้เหมือนกับ
การตัดสินใจเช็นต์ DNR(Do not resuscitate)(ไม่ต้องการการปั๊มกู้ชีพเมื่อหัวใจหยุดเต้น)
ไม่ใช่ว่าคนที่เซ็นต์DNR-คนแบบนี้-คนแบบวิลจะไม่เชื่อในมิราเคิลปราฎิหาริย์การบนบานศาลเจ้าพ่อเสือ
แต่
ผมกลับมองว่าเขาเหล่านี้เคารพในอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของการดิ่มน้ำแห่งyouth
คนเหล่านี้คือคนที่ขอสัมผัสสายฝนสักครั้ง ทั้งๆที่เขารู้ว่ามันอาจจะทำให้เขาปอดบวมตายได้
คนเหล่านี้คือคนที่นิยมการใช้ชีวิตในรูปแบบของการเผชิญกับประสบการณ์และความรู้สึก
(ซึ่งผู้จัดสร้างวิลมาในพื้นฐานของวิมานตรงนี้ตั้งแต่เริ่มเรื่อง
การที่เขาสนุกกับการเล่นบรรดาextreme sportต่างต่างนานา ทั้งที่มันเสี่ยงแสนเสี่ยงในมุมมองของคนบางคน
การที่เขารู้สึกสุขกลับสายตาflirtingของสตรีที่มองเขาในคาเฟ่ที่ปารีส
การที่เขามีความสุขกับการดูฟิล์มภาษาต่างด้าวที่มีคำบรรยายใต้ภาพแบบผู้ใหญ่ที่รู้รสทางเพศแล้ว
เขาจึงเป็นมานุดที่enjoyกับสารแห่งอารมณ์และประสบการณ์-กามเสียเหลือเกิน)
เมื่อถึงภาวะที่สุดของที่สุดของที่สุดของชีวิต
ชีวิตที่ต้องเดินทางตามmedical guideline แต่อย่างเดียว
ในที่สุดเขาก็มาถึงกับคำถามว่า
“จะเสพประสบการณ์อะไรต่อไปได้อีก”
คำตอบ : แอปเปิ้ลพิษก็อาจจะเป็นกล้วยหอมได้เหมือนกัน
แม้ใครใครจะมองว่ามันไม่logical
แต่
ผมก็ขอโยนคำถามออกไปdefenseเต้นแร้งแทงกาแทนเจ้าชายวิลว่า
“ชีวิต
ต้องlogicalเสมอไปหรือเปล่า???”
และผมก็ขอแถลงและแถ-ลงไปเลยว่า
ถ้ามันlogicalมากกกกตั้งแต่แรก
เรา(ตัวกู-ของกูและตัว_ึง-ของ_ึง)ก็คงไม่ต้องเกิด-ดับ เกิด-ดับ
มีตัวตนที่เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไปแบบนี้หรอก
เอาเป็นว่าผมค่อนข้างประทับใจกับ
การใช้สิทธิ์ของ”พระเจ้า”ในฟิล์มของผู้จัดที่ทำให้วิลได้เดินต่อไปแบบนี้
อีกอย่างผมมองว่าการที่วิล”พบ” “แตะ”และ”มี” กับมิสลู แค่ชั่วหนึ่งสายฝนเป็นการช่วยยืนยันให้เขาต้องการที่จะเดินต่อไปแบบนี้อย่างแน่ใจ และพร้อมที่จะส่งมอบปีกเพชรต่อไปให้กับมิสลู เพื่อที่จะสร้างให้หล่อนได้รู้จักสายลมแห่งอิสรภาพสักครั้ง
“ผมว่ามันช่างเป็นความรักที่สวยงามเหลือเกิน”
รักที่ไม่ต้องการการถือครอง ตอบแทน และสืบพันธุ์
นี้เลยจึงเป็น”ยูโทเปีย”ที่เรืองรองจริงๆ
ท้ายสุด
ผมแอบกัดลิ้นตัวเองที่จะแอบเอายูโทเปียของมีบีฟอร์ยูไปวางเทียบกับยูโทเปียของ
a walk to remember(2002)แบบนิโคลัส สปาร์คส ทั้งที่มีหลายสิ่งหลายสีที่ใกล้เคียงกัน
ทั้งเรื่องคนรักและเรื่องคนตาย
แต่ผมก็แอบให้ดาวมีบีฟอร์ยูมากกว่าอยู่ครึ่งดวง
เพราะผมอาจจะชอบในการลงสัญลักษณ์ ติดความประชดประชันและตราความเสียดสีแบบเทาๆของมีบีฟอร์อยู่มากกว่า
สำหรับผม a walk to remember คงเป็นน้ำตาลกรวดมากกว่าช็อกโกแลต
หวานอย่างเดียวแต่ไม่มันส์ กัดแล้วก็ไฮได้แต่ก็รู้สึกdryๆ
แต่สำหรับผมแล้วนั้น me before you เป็นmint chocolate chip
ที่สดชื่น อมหวานๆและขมนิดๆแบบไอติมกูลิโกะ 17ice
ที่คนบางกอกแย่งกันกินแข่งกันแ_กอย่างเมามันส์
แต่
ผมก็คงกินแท่งเดียวครั้งเดียวให้รู้รส
แล้วตัดสินใจไปกินเฉาก๋วยในตลาดสดอ่อนนุชแบบเดิมดีกว่า
ฮ่วย!!!
^^
…
หากคิดว่าพอจะซาบรสกับการพล่ามของผมบ้าง ติดตามได้ที่
https://www.facebook.com/plasticrenaissanceman/
#จึงใส่หน้ากากพลาสติกเดินดูงานชาวบ้าน
[CR] รีวิวฟิล์มชนโรง มีบีฟอร์ยู : me before you (2016) (กระทู้ที่2) (คิดว่าspoiledพอเป็นกระสัย)
ผมอยากจะเทียบการตัดสินใจลาตายของวิลให้เหมือนกับ
การตัดสินใจเช็นต์ DNR(Do not resuscitate)(ไม่ต้องการการปั๊มกู้ชีพเมื่อหัวใจหยุดเต้น)
ไม่ใช่ว่าคนที่เซ็นต์DNR-คนแบบนี้-คนแบบวิลจะไม่เชื่อในมิราเคิลปราฎิหาริย์การบนบานศาลเจ้าพ่อเสือ
แต่
ผมกลับมองว่าเขาเหล่านี้เคารพในอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของการดิ่มน้ำแห่งyouth
คนเหล่านี้คือคนที่ขอสัมผัสสายฝนสักครั้ง ทั้งๆที่เขารู้ว่ามันอาจจะทำให้เขาปอดบวมตายได้
คนเหล่านี้คือคนที่นิยมการใช้ชีวิตในรูปแบบของการเผชิญกับประสบการณ์และความรู้สึก
(ซึ่งผู้จัดสร้างวิลมาในพื้นฐานของวิมานตรงนี้ตั้งแต่เริ่มเรื่อง
การที่เขาสนุกกับการเล่นบรรดาextreme sportต่างต่างนานา ทั้งที่มันเสี่ยงแสนเสี่ยงในมุมมองของคนบางคน
การที่เขารู้สึกสุขกลับสายตาflirtingของสตรีที่มองเขาในคาเฟ่ที่ปารีส
การที่เขามีความสุขกับการดูฟิล์มภาษาต่างด้าวที่มีคำบรรยายใต้ภาพแบบผู้ใหญ่ที่รู้รสทางเพศแล้ว
เขาจึงเป็นมานุดที่enjoyกับสารแห่งอารมณ์และประสบการณ์-กามเสียเหลือเกิน)
เมื่อถึงภาวะที่สุดของที่สุดของที่สุดของชีวิต
ชีวิตที่ต้องเดินทางตามmedical guideline แต่อย่างเดียว
ในที่สุดเขาก็มาถึงกับคำถามว่า
“จะเสพประสบการณ์อะไรต่อไปได้อีก”
คำตอบ : แอปเปิ้ลพิษก็อาจจะเป็นกล้วยหอมได้เหมือนกัน
แม้ใครใครจะมองว่ามันไม่logical
แต่
ผมก็ขอโยนคำถามออกไปdefenseเต้นแร้งแทงกาแทนเจ้าชายวิลว่า
“ชีวิต
และผมก็ขอแถลงและแถ-ลงไปเลยว่า
ถ้ามันlogicalมากกกกตั้งแต่แรก
เรา(ตัวกู-ของกูและตัว_ึง-ของ_ึง)ก็คงไม่ต้องเกิด-ดับ เกิด-ดับ
มีตัวตนที่เกิดขึ้น-ตั้งอยู่-ดับไปแบบนี้หรอก
เอาเป็นว่าผมค่อนข้างประทับใจกับ
การใช้สิทธิ์ของ”พระเจ้า”ในฟิล์มของผู้จัดที่ทำให้วิลได้เดินต่อไปแบบนี้
อีกอย่างผมมองว่าการที่วิล”พบ” “แตะ”และ”มี” กับมิสลู แค่ชั่วหนึ่งสายฝนเป็นการช่วยยืนยันให้เขาต้องการที่จะเดินต่อไปแบบนี้อย่างแน่ใจ และพร้อมที่จะส่งมอบปีกเพชรต่อไปให้กับมิสลู เพื่อที่จะสร้างให้หล่อนได้รู้จักสายลมแห่งอิสรภาพสักครั้ง
“ผมว่ามันช่างเป็นความรักที่สวยงามเหลือเกิน”
รักที่ไม่ต้องการการถือครอง ตอบแทน และสืบพันธุ์
นี้เลยจึงเป็น”ยูโทเปีย”ที่เรืองรองจริงๆ
ท้ายสุด
ผมแอบกัดลิ้นตัวเองที่จะแอบเอายูโทเปียของมีบีฟอร์ยูไปวางเทียบกับยูโทเปียของ
a walk to remember(2002)แบบนิโคลัส สปาร์คส ทั้งที่มีหลายสิ่งหลายสีที่ใกล้เคียงกัน
ทั้งเรื่องคนรักและเรื่องคนตาย
แต่ผมก็แอบให้ดาวมีบีฟอร์ยูมากกว่าอยู่ครึ่งดวง
เพราะผมอาจจะชอบในการลงสัญลักษณ์ ติดความประชดประชันและตราความเสียดสีแบบเทาๆของมีบีฟอร์อยู่มากกว่า
สำหรับผม a walk to remember คงเป็นน้ำตาลกรวดมากกว่าช็อกโกแลต
หวานอย่างเดียวแต่ไม่มันส์ กัดแล้วก็ไฮได้แต่ก็รู้สึกdryๆ
แต่สำหรับผมแล้วนั้น me before you เป็นmint chocolate chip
ที่สดชื่น อมหวานๆและขมนิดๆแบบไอติมกูลิโกะ 17ice
ที่คนบางกอกแย่งกันกินแข่งกันแ_กอย่างเมามันส์
แต่
ผมก็คงกินแท่งเดียวครั้งเดียวให้รู้รส
แล้วตัดสินใจไปกินเฉาก๋วยในตลาดสดอ่อนนุชแบบเดิมดีกว่า
ฮ่วย!!!
^^
…
หากคิดว่าพอจะซาบรสกับการพล่ามของผมบ้าง ติดตามได้ที่https://www.facebook.com/plasticrenaissanceman/
#จึงใส่หน้ากากพลาสติกเดินดูงานชาวบ้าน