สวัสดีค่ะ วันนี้อยากมาขอคำปรึกษาดราม่าชีวิตค่ะ
พ่อชอบด่าแบบรุนแรงชนิดว่าไม่คิดว่าเป็นลูกเลย(เช่น ไอ้เ*ย ,ไอ้ *ตว์,ไอ้ชาติ*ว,และอื่นๆอีกมากมาย)
เราก็ไม่เคยตะโกนใส่หรือด่ากลับเลย เราทำผิดร้ายแรงมั้ย ก็ไม่เช่นผมร่วงลงพื้นพ่อเห็น ตะโกนด่า ไม่ล้างจานตะโกนด่า ไอ่เราก็ไปตะโกนใส่กลับก็ไม่ได้ หน้าบี้งก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวโดนกลับอีกปัจจุบันเราเลยมีความหยาบกร้านในการพูดกับพ่อ-แม่มากค่ะ คือชนิดที่ว่าต่อให้เป็นอะไรไปคงไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาว เพราะแต่ละคำที่พ่อพูดออกมาจากปากมันทำให้หนูเสียใจมากมายเลยนะแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยกลายเป็นโรคซึมเศร้านิดๆแล้วสิ อ้อที่พ่อหยาบคายไม่อายใครแบบนี้ไม่ได้เป็นเฉพาะเราหรอกนะแม่ก็โดนน่าสงสารมากเลยค่ะ โดยเฉพาะตอนพ่อดื่มเหล้าเนี่ยแทบไม่อยากคุยด้วยเลยจะกลับไปอยู่ในห้องเล่นคนเดียวบ่อยๆเพราะถ้าอยู่เดี๋ยวก็หาเรื่องชวนทะเลาะอีก เบื่อค่ะต้องนั่งปั้นสีหน้า
อีกเรื่องค่ะ คือพ่อเราห่วงเรามากชนิดไม่ค่อยอยากให้กลับบ้านคนเดียวคอยมารับ-ส่งตลอดตั้งแต่เด็ก ไปเที่ยวกับเพื่อนไกลหน่อยก็ไม่ค่อยได้เช่นห้างที่ห่างจากรร.ไม่เท่าไหร่ พ่อบอกอันตรายโลกนี้มีแต่คนไม่ดีคอยจ้องมาทำร้าย พอจะเลือกเข้ามหาลัยก็ไม่ให้ไกลมากห่วง
คือ......ก็อยากไปเที่ยวบ้างออกไปข้างนอกบ้างส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวหรอกค่ะให้อยู่แต่บ้านจนเราจะมีอาชีพเป็นนีทอยู่แล้วเนี่ย แฟนก็ห้ามมี(อันนี้ไม่ซี)ให้มีให้เที่ยวให้ทำอะไรเองตอนทำงานแล้วเพราะมีความรับผิดชอบ(What!! ตอนนี้เรายังมีความรับผิดชอบไม่พออีกหรออออ!!)เลยเศร้ามากค่ะ
แล้วที่มาเขียนเนี่ยอยากขอคำปรึกษาหน่อยค่ะว่าสรุปเราต้องอดทนไปจนถึงตอนไหนคะ อยากหลุดพ้นเหลือเกิน ไอเราพอจะถิ้งพ่อ-แม่เดี๋ยวก็ถูกประนามว่าลูกอกตัญญูอีก.......................ช่วยทีค่ะ ขอร้อง
พ่อชอบด่ารุนแรงทำไงดี
พ่อชอบด่าแบบรุนแรงชนิดว่าไม่คิดว่าเป็นลูกเลย(เช่น ไอ้เ*ย ,ไอ้ *ตว์,ไอ้ชาติ*ว,และอื่นๆอีกมากมาย)
เราก็ไม่เคยตะโกนใส่หรือด่ากลับเลย เราทำผิดร้ายแรงมั้ย ก็ไม่เช่นผมร่วงลงพื้นพ่อเห็น ตะโกนด่า ไม่ล้างจานตะโกนด่า ไอ่เราก็ไปตะโกนใส่กลับก็ไม่ได้ หน้าบี้งก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวโดนกลับอีกปัจจุบันเราเลยมีความหยาบกร้านในการพูดกับพ่อ-แม่มากค่ะ คือชนิดที่ว่าต่อให้เป็นอะไรไปคงไม่รู้สึกรู้ร้อนรู้หนาว เพราะแต่ละคำที่พ่อพูดออกมาจากปากมันทำให้หนูเสียใจมากมายเลยนะแอบร้องไห้คนเดียวบ่อยกลายเป็นโรคซึมเศร้านิดๆแล้วสิ อ้อที่พ่อหยาบคายไม่อายใครแบบนี้ไม่ได้เป็นเฉพาะเราหรอกนะแม่ก็โดนน่าสงสารมากเลยค่ะ โดยเฉพาะตอนพ่อดื่มเหล้าเนี่ยแทบไม่อยากคุยด้วยเลยจะกลับไปอยู่ในห้องเล่นคนเดียวบ่อยๆเพราะถ้าอยู่เดี๋ยวก็หาเรื่องชวนทะเลาะอีก เบื่อค่ะต้องนั่งปั้นสีหน้า
อีกเรื่องค่ะ คือพ่อเราห่วงเรามากชนิดไม่ค่อยอยากให้กลับบ้านคนเดียวคอยมารับ-ส่งตลอดตั้งแต่เด็ก ไปเที่ยวกับเพื่อนไกลหน่อยก็ไม่ค่อยได้เช่นห้างที่ห่างจากรร.ไม่เท่าไหร่ พ่อบอกอันตรายโลกนี้มีแต่คนไม่ดีคอยจ้องมาทำร้าย พอจะเลือกเข้ามหาลัยก็ไม่ให้ไกลมากห่วง
แล้วที่มาเขียนเนี่ยอยากขอคำปรึกษาหน่อยค่ะว่าสรุปเราต้องอดทนไปจนถึงตอนไหนคะ อยากหลุดพ้นเหลือเกิน ไอเราพอจะถิ้งพ่อ-แม่เดี๋ยวก็ถูกประนามว่าลูกอกตัญญูอีก.......................ช่วยทีค่ะ ขอร้อง