เราอยากจะเล่าเลยว่าเราอยู่ห้องท้ายสุดและเป็นห้องสุดท้าย เราสานสัมพันธ์กับเพื่อนก็ไม่ดี เพื่อนแทบจะไม่มี เพื่อนเก่า ก็ไม่สนิท มีเพื่อนสนิทแค่1คน แต่อยู่คนล่ะร.ร
เพื่อนม.ปลายของเราชอบบอกเราว่า "โตแล้วคิดเองดิ " "กุบังคับอะไรไม่อยู่และนิไปกันเถอะ ป (สมมุติปอเป็นเพื่อนอีกคน)" แล้วคนนี่ชอบขึ้นเสียงใส่เรา เหมือนเราทำอะไรก็ผิดไปหมด ชอบจู้จี้ว่านู้นนี้เรา เราเขาก็ชอบแยกไปอยู่กับอีกคน พอคนนี้เขาอยู่กับคนอื่น จะร่าเริงทำตัวดีแต่กับเรา ขึ้นเสียงชอบว่า ทำไม ชอบทำตัว 2มาตรฐาน บางทีพวกเขาชอบทำตัวเหมือนเราประหลาด เราคงผิดหรือเปล่าที่สมองเป็นอย่างนี้
พอกลับบ้าน ก็เครียดอีก ถ้าสมมุติว่าเราจบออกไปเพื่อนดีๆ จะเหลือมั้ย เราเคยคาดหวังมาตลอดว่าอยู่ที่ร.รจะต้องมีความสุข ห้องเราส่วนมากมีเด็กเกเร มีความสุขอยู่บนทุกข์คนอื่น บางทีเราเครียดที่มันมาแกล้งอะไรเราบ้างนิดหน่อยเราก็เครียดเจ็บปวดแต่พวกมันขำ? บางทีเราก็รู้สึกว่าตัวเอง เขากับใครก็ยาก ความคิดของเรากับเพื่อนมันต่างกันเกินไป ทุกวันนี้กำลังใจก็ไม่ค่อยมี บางทีเพื่อนพวกนั้นก็พูดจาแย่ๆใส่เรา ไม่ใช่ว่าเราทนไม่ได้ แต่มันทุกครั้ง!!!
สำหรับเราตอนนี้โรงเรียน = Hell
ต้องไปเจอพวกที่มีความสุขบนทุกข์คนอื่น ความจริงเราก็เป็นโรควิตกกังวล แล้วกลัวสังคมอยู่แล้ว แล้วยิ่งเจอคนไม่ดีอีก เราสมควร จะอยู่หรือจะย้าย เราเบื่อแล้ว เรากลัวเครียด กังวล บางทีแทบจะไม่มีสมาธิในการเรียน เราอย่กมีความทรงจำดีๆบ้างแต่ทำไมต้องแทรกแต่เรื่องๆแย่เข้ามาตลอด
มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกมั้ย ?
เพื่อนม.ปลายของเราชอบบอกเราว่า "โตแล้วคิดเองดิ " "กุบังคับอะไรไม่อยู่และนิไปกันเถอะ ป (สมมุติปอเป็นเพื่อนอีกคน)" แล้วคนนี่ชอบขึ้นเสียงใส่เรา เหมือนเราทำอะไรก็ผิดไปหมด ชอบจู้จี้ว่านู้นนี้เรา เราเขาก็ชอบแยกไปอยู่กับอีกคน พอคนนี้เขาอยู่กับคนอื่น จะร่าเริงทำตัวดีแต่กับเรา ขึ้นเสียงชอบว่า ทำไม ชอบทำตัว 2มาตรฐาน บางทีพวกเขาชอบทำตัวเหมือนเราประหลาด เราคงผิดหรือเปล่าที่สมองเป็นอย่างนี้
พอกลับบ้าน ก็เครียดอีก ถ้าสมมุติว่าเราจบออกไปเพื่อนดีๆ จะเหลือมั้ย เราเคยคาดหวังมาตลอดว่าอยู่ที่ร.รจะต้องมีความสุข ห้องเราส่วนมากมีเด็กเกเร มีความสุขอยู่บนทุกข์คนอื่น บางทีเราเครียดที่มันมาแกล้งอะไรเราบ้างนิดหน่อยเราก็เครียดเจ็บปวดแต่พวกมันขำ? บางทีเราก็รู้สึกว่าตัวเอง เขากับใครก็ยาก ความคิดของเรากับเพื่อนมันต่างกันเกินไป ทุกวันนี้กำลังใจก็ไม่ค่อยมี บางทีเพื่อนพวกนั้นก็พูดจาแย่ๆใส่เรา ไม่ใช่ว่าเราทนไม่ได้ แต่มันทุกครั้ง!!!
สำหรับเราตอนนี้โรงเรียน = Hell
ต้องไปเจอพวกที่มีความสุขบนทุกข์คนอื่น ความจริงเราก็เป็นโรควิตกกังวล แล้วกลัวสังคมอยู่แล้ว แล้วยิ่งเจอคนไม่ดีอีก เราสมควร จะอยู่หรือจะย้าย เราเบื่อแล้ว เรากลัวเครียด กังวล บางทีแทบจะไม่มีสมาธิในการเรียน เราอย่กมีความทรงจำดีๆบ้างแต่ทำไมต้องแทรกแต่เรื่องๆแย่เข้ามาตลอด