พี่ผู้หญิง

เราถูกปลูกฝังมาว่า ความรักจะเกิดขึ้นได้ต้องเกิดกับผช.และผญ.เท่านั้น จนเราได้มาเจอกับคนๆนึง เขาทำลายกำแพงความเชื่อชองเรา เขาทำให้เรายิ้ม ทำให้เราหัวเราะ ทำให้เราได้ในทุกๆเรื่องคอยดูแลเรา เทคแคร์เรา ทำให้เรามีความสุข จนเราชักเริ่มไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เรารู้สึกนี้เรียกความรักรึเปล่า หรือว่านี้มันแค่ความผูกพันธ์แค่นั้น  จนวันนึงเราตกลงคบกันตลอดเวลาที่คบกัน  เรายอมรับนะว่าเราเป็นคนนิสัยเด็ก ชอบเอาแต่ใจ ทำให้แกเสียใจอยู่เรื่อยเลย แต่มันก็ไม่มีปัญหาอะไรจนวันนึงที่แก่ปล่อยมือเรา เหมือนตอนนั้นใจเราแตกเป็นชิ้นๆเลยอ่ะ เราพึ่งรู้ว่าเรารักแกแค่ไหนก็ตอนที่แกจากเราไปแล้ว ชีวิตเรานี่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลย จากเคยร่าเริงนี่ก็แบบนอนร้องไห้ในห้องไม่กงไม่กินอะไร น้ำหนักลดหุ่นดีเลยคราวนี้55555  แต่แล้วเขาก็กลับมาอีกครั้ง แต่ทว่าแก้วที่แตกแล้วต่อยังไงมันก็ยังมีรอยหัวใจกูก็เช่นกัน ตอนแรกก็ให้ใจไปเต็มร้อยนะแต่พอคราวนี้ก็ไม่กล้าให้ใจไปเต็มๆอะกลัวเจ็บอีก แต่ความรักเราก็ยังเดินต่อไปจนถึงจุดๆนึง จุดที่เราเดินต่อไปไม่ไหว ความรักมันอิ่มตัวมั้ง แต่ก็ไม่มีใครพูดสักคำ แต่ก็รู้ว่ามันมาถึงทางตันแล้ว จากกันแบบไม่รู้สถานะนี้เจ็บกว่าที่โดนบอกว่าเลิกกันเหอะแปดแสนเท่าอะ แรกๆก็ทำใจไม่ได้หรอก นี่ตอนไปกินข้าวร้านเดิมแล้วป้าเจ้าของร้านถามเพื่อนอีกคนไม่มาด้วยหรอนี่เหมือนโดนแทงจี้มากลางใจอะ  แต่ก็ช่างมันเหอะ ผ่านมาแล้ว มีการวิจัยออกมาว่ามนุษย์จะเก็บเรื่องราวมาคิดได้นานสุดร้อยแปดสิบวันจากนั้นจะลืมไปเอง แต่เหมือนเราไม่ใช่มนุษย์อะ ผ่านมาจะสองปีแล้วเรายังจำได้ทุกอย่าง55555 มีคนบอกว่าทำไมไม่ลองเปิดใจดูหล่ะ ลองแล้วแต่มันไม่ใช่พึ่งเข้าใจคำว่ารักใครไม่ได้อีกก็ตอนนี่แหละ มันก็แปลกแฮะ ไม่เคยเชื่อเลยว่าจะรักผญ.คนนี้ได้ขนาดนี้ ขอบคุณที่คอยเป็นกำลังใจให้นะ ..เราจะมาพบกันใหม่.โชคด