เรื่องของเรื่องคือ ผมรู้ตัวว่านิสัยผมเปลี่ยนไปครับ เยอะมากเลย จากคนใจเย็น อารมณ์ดี กลายเป็นหงุดหงิดง่าย และสติหลุดบ่อยๆ ก็เลยอยากจะแชร์ให้ฟังครับ
เรื่องของเรื่องคือ สมัยผมยังอยู่บ้าน คือตั่งแต่เข้าเรียนจนกระทั่งเรียนจบ ปวช. ครับ ช่วงนั้นผมเป็นคนที่ใจเย็นที่สุดในบ้าน รักเด็ก เพราะแม่รับจ้างเลี้ยงเด็กเล็กครับ ตัวผมเองก็ช่วยเลี้ยงเด็กเล็กมาได้ 3-4 คนแล้ว ซึ่งผมก็เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ตามปกติทั่วไป
พอสอบติดมหาลัย ผมก็ได้ย้ายตัวเองไปอยู่หอพักซึ่งห่างจากบ้านไปหลายจังหวัดครับ ไปเรียน กลับหอ ไปเรียน กลับหอ เป็นกิจวัตร และอีกอย่าง ผมเช่าหออยู่คนเดียวครับ ไม่ได้หารกับเพื่อน เพราะเมื่อตอนปี 1 ผมไม่ประสบความสำเร็จในการเช่าหอกับเพื่อนครับ เพราะเพื่อนผมรักสนุกเกินไป ชอบเที่ยวและกิน ซึ่งผมก็ไม่ได้ชอบเที่ยวและกินขนาดนั้น จึงได้ตัดสินใจย้ายออกมาอยู่คนเดียว อาศัยคิดถึงกันค่อยไปเที่ยวหากัน พอตกเย็นก็กลับห้องใครห้องมัน เป็นแบบนี้มา 4 ปี เมื่อมีปัญหา ผมเลยมักจะแก้ไขคนเดียวก่อน หากไม่ได้จริงๆค่อยขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ส่วนเวลาเรียกก็จะชอบอ่านหนังสือคนเดียว เพราะมีสมาธิมากกว่า ถ้ามีปัญหาแก้ไม่ได้ ค่อยไปปรึกษากับเพื่อนอีกที ซึ่งเป็นเรื่องปกติ
พอเรียนจบ ผมก็ไม่ได้ย้ายกลับบ้าน ผมได้หางานทำในทันที ชีวิตก็กลายเป็น ไปทำงาน กลับหอมานอน ไปทำงาน กลับหอมานอน เป็นกิจวัตร ไม่มีแฟนครับ เพราะแค่ตัวเองก็ลำบากจะแย่ พอมีปัญหาก็ไม่อยากเล่าให้ครอบครัวฟังครับ กลัวพ่อแม่จะเป็นห่วง ทำงาน เครียดเรื่องงาน ย้ายออกจากงาน ทำงานที่ใหม่ และโดนจ้างออกเพราะเศรษฐกิจไม่ดี รวมๆเป็นเวลา 5 ปี และในระหว่างนั้นผมก็เรียนปริญญาโทไปด้วย เพราะพ่ออยากให้ลูกจบปริญญาโท แต่ผมก็ไม่จบเพราะมีปัญหากับอาจารย์ที่ปรึกษา ทั้งๆที่เรียมมาได 4 ปีแล้ว กลายเป็นปัญหาที่พ่อแม่เครียดเรื่องหน้าตาทางสังคม เรื่องนี้ผมคงเครียดกว่าพวกเขาแน่ๆเพราะผมเป็นคนที่เรียนไม่จบ
แต่ที่ผมตั้งใจจะพูดคือหลังจากนั้นครับ ผมใช้ชีวิตอยู่หอพักเป็นเวลา 9 ปี กลับมาอยู่บ้านเพราะว่างงาน กลายเป็นว่า ผมไม่คุ้นที่จะอยู่รวมกันหลายคน ผมเป็นคนชอบอ่านนิยาย ชอบเขียนนิยายเพราะแบบนั้นผมจึงมีสมาธิกับการอ่านนิยายมาก แต่เมื่อโดนขัดแม่ทีไร ไม่ว่าจะเรียกไปช่วยงาน เรียกให้มาหา ทำให้สติหลุดและหงุดหงิดขึ้นมาทันที ที่บ้านมีลูกพี่ลูกน้อง 1 คน กับเด็กเล็กที่แม่รับมาเลี้ยง ซึ่งบางครั้งเด็กพวกนี้ก็ดื้อเป็นปกติ แต่กลับทำให้ผมประสาทกิน บางทีสติแตกไปเลย
บางทีแม่ผมก็ด่าผมว่า "เป็นยักษ์เป็นมารหรือไง ถึงได้ด่าน้องขนาดนั้น" ซึ่งผมก็รู้ตัวว่าบางครั้งผมก็ทำเกินไป แต่การที่อารมณ์พุ่งพร่านแบบนี้ มันก็หยุดไม่อยู่จริงๆ
ทุกวันนี้ผมไม่อยากจะเลี้ยงเด็กเล็กคนไหน กลายเป็นว่าน่าลำคารไปซะทุกอย่าง เสียงทุกอย่างที่เข้ามาในหูมันน่าลำคารไปซะหมด บางทีการที่อยู่หอพักสี่เหลี่ยมคนเดียว อาจจะสุขใจกว่าก็ได้
ผมเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอกครับ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ตอนนี้ผมก็ไปหาสมัครงานที่อื่น บางทีได้ทำงานและกลับไปอยู่หอพัก อาจจะดีขึ้นก็ได้...มั๊งนะ
เลยมาเล่าให้ฟังครับ ^^"
เช่าหอ อยู่คนเดียวมานาน ทำให้นิสัยผมเปลี่ยน จริงเหรอ?
เรื่องของเรื่องคือ สมัยผมยังอยู่บ้าน คือตั่งแต่เข้าเรียนจนกระทั่งเรียนจบ ปวช. ครับ ช่วงนั้นผมเป็นคนที่ใจเย็นที่สุดในบ้าน รักเด็ก เพราะแม่รับจ้างเลี้ยงเด็กเล็กครับ ตัวผมเองก็ช่วยเลี้ยงเด็กเล็กมาได้ 3-4 คนแล้ว ซึ่งผมก็เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ตามปกติทั่วไป
พอสอบติดมหาลัย ผมก็ได้ย้ายตัวเองไปอยู่หอพักซึ่งห่างจากบ้านไปหลายจังหวัดครับ ไปเรียน กลับหอ ไปเรียน กลับหอ เป็นกิจวัตร และอีกอย่าง ผมเช่าหออยู่คนเดียวครับ ไม่ได้หารกับเพื่อน เพราะเมื่อตอนปี 1 ผมไม่ประสบความสำเร็จในการเช่าหอกับเพื่อนครับ เพราะเพื่อนผมรักสนุกเกินไป ชอบเที่ยวและกิน ซึ่งผมก็ไม่ได้ชอบเที่ยวและกินขนาดนั้น จึงได้ตัดสินใจย้ายออกมาอยู่คนเดียว อาศัยคิดถึงกันค่อยไปเที่ยวหากัน พอตกเย็นก็กลับห้องใครห้องมัน เป็นแบบนี้มา 4 ปี เมื่อมีปัญหา ผมเลยมักจะแก้ไขคนเดียวก่อน หากไม่ได้จริงๆค่อยขอความช่วยเหลือจากเพื่อน ส่วนเวลาเรียกก็จะชอบอ่านหนังสือคนเดียว เพราะมีสมาธิมากกว่า ถ้ามีปัญหาแก้ไม่ได้ ค่อยไปปรึกษากับเพื่อนอีกที ซึ่งเป็นเรื่องปกติ
พอเรียนจบ ผมก็ไม่ได้ย้ายกลับบ้าน ผมได้หางานทำในทันที ชีวิตก็กลายเป็น ไปทำงาน กลับหอมานอน ไปทำงาน กลับหอมานอน เป็นกิจวัตร ไม่มีแฟนครับ เพราะแค่ตัวเองก็ลำบากจะแย่ พอมีปัญหาก็ไม่อยากเล่าให้ครอบครัวฟังครับ กลัวพ่อแม่จะเป็นห่วง ทำงาน เครียดเรื่องงาน ย้ายออกจากงาน ทำงานที่ใหม่ และโดนจ้างออกเพราะเศรษฐกิจไม่ดี รวมๆเป็นเวลา 5 ปี และในระหว่างนั้นผมก็เรียนปริญญาโทไปด้วย เพราะพ่ออยากให้ลูกจบปริญญาโท แต่ผมก็ไม่จบเพราะมีปัญหากับอาจารย์ที่ปรึกษา ทั้งๆที่เรียมมาได 4 ปีแล้ว กลายเป็นปัญหาที่พ่อแม่เครียดเรื่องหน้าตาทางสังคม เรื่องนี้ผมคงเครียดกว่าพวกเขาแน่ๆเพราะผมเป็นคนที่เรียนไม่จบ
แต่ที่ผมตั้งใจจะพูดคือหลังจากนั้นครับ ผมใช้ชีวิตอยู่หอพักเป็นเวลา 9 ปี กลับมาอยู่บ้านเพราะว่างงาน กลายเป็นว่า ผมไม่คุ้นที่จะอยู่รวมกันหลายคน ผมเป็นคนชอบอ่านนิยาย ชอบเขียนนิยายเพราะแบบนั้นผมจึงมีสมาธิกับการอ่านนิยายมาก แต่เมื่อโดนขัดแม่ทีไร ไม่ว่าจะเรียกไปช่วยงาน เรียกให้มาหา ทำให้สติหลุดและหงุดหงิดขึ้นมาทันที ที่บ้านมีลูกพี่ลูกน้อง 1 คน กับเด็กเล็กที่แม่รับมาเลี้ยง ซึ่งบางครั้งเด็กพวกนี้ก็ดื้อเป็นปกติ แต่กลับทำให้ผมประสาทกิน บางทีสติแตกไปเลย
บางทีแม่ผมก็ด่าผมว่า "เป็นยักษ์เป็นมารหรือไง ถึงได้ด่าน้องขนาดนั้น" ซึ่งผมก็รู้ตัวว่าบางครั้งผมก็ทำเกินไป แต่การที่อารมณ์พุ่งพร่านแบบนี้ มันก็หยุดไม่อยู่จริงๆ
ทุกวันนี้ผมไม่อยากจะเลี้ยงเด็กเล็กคนไหน กลายเป็นว่าน่าลำคารไปซะทุกอย่าง เสียงทุกอย่างที่เข้ามาในหูมันน่าลำคารไปซะหมด บางทีการที่อยู่หอพักสี่เหลี่ยมคนเดียว อาจจะสุขใจกว่าก็ได้
ผมเองก็ไม่ได้อยากเป็นแบบนี้หรอกครับ แต่ตอนนี้ก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ตอนนี้ผมก็ไปหาสมัครงานที่อื่น บางทีได้ทำงานและกลับไปอยู่หอพัก อาจจะดีขึ้นก็ได้...มั๊งนะ
เลยมาเล่าให้ฟังครับ ^^"