เริ่มแรกเลย เราเคยคบกันในช่วงสั้นๆ3เดือน
2เดือนแรกทุกอย่างสวยงามไปหมด
เหมือนฉากที่หลุดออกมาจากในหนัง
โรแมนติกมาก มีความสุขมาก

จนเข้าเดือนที่3 ช่วงเวลาแห่งความไม่เข้าใจกันก็มาถึง
เค้าเป็นคนบ้างาน บางทีทำงานจนลืมเรา
มีงานเยอะขึ้น เวลาให้กันก็น้อยลง
ช่วง2สัปดาห์หลังของการคบกัน
แทบไม่ได้เจอกัน จากที่เคยเจอกันเกือบทุกวัน

จนมาถึงจุดที่เราเริ่มเข้าใจ ว่าเค้าคงเบื่อ
อยากห่างกันแล้ว และแอบคิดว่าคงเจอคนใหม่ ที่ดีกว่าเรา
เราเลยตัดสินใจขอห่างอย่างจริงจิง เพราะเรากลัว
กลัวตัวเองต้องเสียใจไปมากกว่านี้ กลัวรักไปมากกว่านี้

และการตัดใจจากกันยืดเยื้อมาอีก2สัปดาห์
ไม่มีใครยื้อใครไว้ แต่เป็นการร่ำลาที่ยาวนานมาก
ถึงแม้เราจะเตรียมพบกับความเสียใจไว้แล้ว
ว่าต่อไปเราต้องไม่มีเค้า แต่เราก็ยังเสียใจมากอยู่ดี
วันสุดท้ายของการร่ำลา เราต่างร้องไห้ เราเสียใจที่เค้าจะไม่อยู่ตรงนี้
และเค้าก็เสียใจที่ตัวเค้าเองทำเราเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี
เค้าฝากเพื่อนเราให้มาบอกเราว่า เค้าเป็นคนเจ้าชู้ ลามก หื่นกาม
เพื่อที่เราจะได้เลิกเสียใจ เค้าไม่กล้าแม้แต่จะโทรมาเพื่อที่จะพูดกับเรา
เพราะเราเสียใจหนักมาก มีอาการซึมเศร้า นับตั่งแต่วันที่เราบอกให้ห่างๆกันไป

เราเก็บตัวอยู่แต่ในห้องนอน ไม่สามารถออกไปไหนได้
แม้แต่เดินไปหน้าบ้านเราก็ทำไม่ได้ เพราะเคยมีเค้าอยู่ทุกๆที่
เราสามารถร้องไห้ได้ตลอดเวลา แม้แต่เวลาที่เราต้องเดินไปเรียน
ทางเดินจากบ้านไปมหาลัย ร้านข้าว ป้ายรถเมล์ ร้านกาแฟ สะพานข้ามคลอง
หัวใจเราเต้นแรงมาก มันเหนื่อยมาก เราเลยเลือกที่จะทิ้งทุกอย่าง
และไม่ออกไปไหน ออกไปเรียนเราก็ไม่คุยกับใครเลย เราไม่ยิ้ม
เพื่อนก็ค่อยๆหายไป เราก็เริ่มเก็บตัวมากขึ้น อยู่ในที่ที่คนเยอะๆได้ไม่นาน
ต้องรีบกลับมาอยู่คนเดียวในห้อง นั่งคิดถึงเค้า ร้องไห้
กอดทุกอย่างที่เค้าเคยให้ ใส่เสื้อที่เค้าซื้อให้ตลอดเวลา
เราทานอะไรไม่ได้2สัปดาห์ มีแค่น้ำเปล่าที่เราดื่ม น้ำหนักลดลง 7กิโล
เรานอนไม่เคยหลับสนิท ต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาร้องไห้ ยาเท่านั้นที่ช่วยให้เราหลับได้

เฝ้ารอเค้ากลับมาทุกวัน และเราจะไม่เป็นคนที่เฉยชา จะใส่ใจถามไถ่ให้มากขึ้น
เราโทษตัวเองตลอดว่าทำไมถึงไม่ถาม ไม่พูด ทำไมต้องทำทุกอย่างให้ยาก
จนเวลาผ่านมาเกือบ3สัปดาห์ นับจากวันที่เราขอเค้าห่าง เราเริ่มทำใจได้
ถ้าต่อจากนี้ไปไม่มีเค้า ไม่ได้คุยกัน ไม่ได้เจอกันอีก เราจะไม่เศร้าใจ
เวลาคิดถึงเค้าเราเริ่มไม่ทุกข์ใจไม่ร้องไห้ คิดถึงแล้วมีความสุข
และก็เริ่มรู้สึกเฉยๆในเวลาที่ได้คุยกับเค้าบ้างครั้งคราว

ทุกอย่างในชีวิตเราเริ่มปกติ เรารับรู้ตลอดเวลาว่าเค้าคุยกับคนใหม่ได้สักพัก
จนมาถึงเมื่อวันวาเลนไทน์ เค้าและคนใหม่เปิดตัวกัน มีคนกดไลค์การเปิดตัวเยอะมาก
เราก็ยินดี ไม่ได้มีความรู้สึกเศร้าหรือเสียใจอะไรอีกแล้ว

เราคิดเสมอว่าเค้าเป็นช่วงเวลาที่ดีในชีวิตเรา
เราเลยเลือกที่จะบรรทึกความทรงจำนั้นไว้บนร่างกาย (ปกติเราสักอยู่แล้ว)
เพื่อที่เราจะได้จดจำเค้าไว้ตลอด เรามีความสุขที่ทำแบบนั้น
ถึงแม้เค้าจะไม่ได้อยู่ตรงนี้กับเรา

เวลาผ่านไปไม่นาน นับจากวันที่เราขอห่างกับเค้า เป็นเวลา1เดือนพอดี
เค้ากลับมา เพราะเค้าไปไม่รอดกับคนใหม่
ความรู้สึกเก่าๆของเราที่รอเค้า มันก็ยังหลงเหลืออยู่
เราบอกตัวเองเสมอว่าถ้าเค้ากลับมา ทั้งเราและเค้าจะต้องดีกว่าเก่า

เราเริ่มถามไถ่กัน เริ่มสนิทกันมากกว่าเก่า
เราทั้งคู่ไม่ยอมมาเจอกัน อยู่กันแต่หน้าจอเกือบเดือน
เราชวนเค้า เค้าก็ไม่กล้ามาเจอ ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่อยากทำเราเสียใจอีก
เค้าชวนเรา เราก็ไม่กล้าไปเจอ เพราะกลัวว่าตัวเองต้องเสียใจอีก

จนสุดท้าย เราก็มาเจอกัน ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนก่อน
ทุกอย่างเริ่มดีกว่าที่ผ่านมา เราสนิทกันมากขึ้น
รู้จักตัวตนกันมากขึ้น เราอยู่ในโลกของกันและกันมากขึ้น

ทุกอย่างเหมือจะไปได้ด้วยดี จนมาถึงช่วงสงกรานต์
เค้าเมามาหาเราที่หน้าบ้าน เราออกไปส่งเค้าขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน
เราโวยวาย เราวีน เราเริ่มเสียใจอีกครั้ง เราคิดว่าตัวเองไร้ค่า
เค้ากลับมาเพราะไม่มีใคร คิดถึงเราแค่เวลาเมาเหรอ
เราเริ่มระแวง เราคิดมาก คิดเอง เออเอง
เค้าบอกว่า ก็ว่าจะไม่มาแล้วแหละ เราทะเลาะกันอีก
และเราก็ไม่อยากขัดใจเค้าสักเรื่อง เราเลยยอมไปซะหมด

เค้าง้อเราอยู่5วัน เค้าบอกว่ากลัวเรา เราดุ
จนเราใจอ่อนอีกครั้ง ทุกอย่างกลับมาเหมือนปกติอีกครั้ง
แต่เราเห็นบางอย่างปิดปกตินิดหน่อย ปกติแล้ว เค้าไม่เล่นไอจี
แต่ในวันที่เราใจอ่อน ดีกับเค้า เค้าฟอลโล่ไอจีน้องคนนึง และน้องคนนั้นก็ฟอลโล่เค้า
น้องคนนั้นตรงตามสเป็คเค้าทุกอย่าง เราก็ได้แต่หลับหูหลับตาปล่อยไป
ยังไงเค้าก็ยังอยู่กับเราตรงนี้

จนเวลาผ่านไปอีกเกือบเดือน เป็นคืนเราอยู่กับเค้า
นานๆทีเราและเค้าจะได้อยู่กันแบบนี้ มันมีความสุขมาก
เรามีเวลาอยู่ด้วยกันนานขึ้นกว่าปกติ แชร์เรื่องราวในชีวิตกันมากขึ้น

ในเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ เรานั่งมองวิวตรงหน้าพูดคุยกัน
มีความสุข แต่ความสุขก็อยู่กับเราไม่นาน
เค้าวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ เปิดเพลงเบาๆ
และเรื่องที่เราไม่คิดว่าเค้าจะทำโป๊ะก็เกิดขึ้น
มีสายเข้ามา และเป็นชื่อน้องคนนั้น เสียหัวเราะหายไป
เรามองหน้ากันพักนึง เค้าหยิบโทรศัพท์ไปปิดเสียง
หันมาบอกเราว่า อ่อ น้องพี่โทรมา
เราพยายามทำหน้าปกติ คุยกันต่อไป ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จนเราปิดไฟนอน และเค้าหลับไป เราเริ่มร้องไห้
เรานอนร้องไห้อยู่ข้างๆเค้า จับมือเค้า
มองดูความทรงจำที่เราบรรทึกไว้บนร่างกายในความมืด
เราเคยสัญญากับตัวเอง ว่าถ้ามีวันที่เค้ากลับมา
เราจะไม่ทำให้เค้าต้องรู้สึกแย่ หรือรู้สึกผิดต่อเราอีก
เค้าเริ่มขยับตัว เพราะเรา คงสะอึกสะอื้น
เราเลยย้ายตัวเองมาร้องไห้ในห้องน้ำ
มองดูตัวเองในกระจก แล้วบอกกับตัวเองว่า ทำไมถึงโง่ได้ขนาดนี้
ทำไมถึงยังรักคนแบบนี้อยู่ คนที่ทำผิดเรื่อยมาก ทำให้เราเสียใจเรื่อยมา
ทำไมไม่ใช่สมองคิดบ้างว่าอะไรที่ทำให้เค้ายังอยู่กับเรา เค้ารู้สึกอะไรกับเราจริงมั้ย
เราอยู่ห้องน้ำตั่งแต่ ตี2-ตี4 เราเริ่มหยุดร้องไห้ กลับมานอน
เค้าถามเรา ไปไหนมา เราบอกเข้าห้องน้ำ เค้ากอดเราไว้จนเช้า

เราพยายามคิดในแง่ดี ว่าอยากยังไงเค้าก็ยังอยู่กับเราตรงนี้ เจอกันเกือบทุกวันอยู่แล้ว
วันนั้นเค้าถามเราตลอดว่าเป็นอะไร คิดอะไรอยู่
เราได้แต่บอกว่าเปล่า เมื่อคืนนอนไม่หลับ และก็ถามเค้ากลับว่า พี่นอนหลับมั้ย

จนบ่ายนั้นเค้าก็มาส่งเราที่บ้าน เพราะเค้ามีงานต้องทำต่อ
เราเอาแต่โทษตัวเองที่เติมเค้าไม่เต็ม ตลอดเวลาที่คบกันมา
ที่รู้จักกันมา ตั่งแต่วันแรก เราไม่เคยโทรหาเค้าเลย
เพราะเราคิดว่า ยังไงเราก็เจอกันอยู่เกือบทุกวัน ไลน์หากันทั้งวัน
เราไม่โทษ ที่เค้าจะคุยโทรศัพท์กับคนอื่น เพราะเราเคยบอกเค้าไป
ว่าเราไม่ชอบคุยโทรศัพท์ ถ้าไม่มีธุระจำเป็นจริงๆ
และเราก็ไม่พกโทรศัพท์ ถ้าไม่ต้องออกไปไหนไกลๆ

แต่เราก็รับไม่ได้ ถึงจะรู้ว่าคุยกับคนอื่นอยู่ แต่ไม่เคยเห็นกับตา
เราเลยขอร้อง ให้เค้าช่วยปิดเสียงเวลาอยู่กับเราดึกๆได้มั้ย
เค้าบอกเราว่า ขอโทษที เสียงมันดัง
เราไม่รู้ว่าเค้าแกล้งไม่รู้ ว่าเราหมายถึงอะไร
หรือว่าตีมึนไป จะได้จบๆ ไม่ต้องทะเลาะ
เราเลยตอบกลับไป ว่ามันไม่ใช่เรื่องเสียง แต่ไม่อยากรู้ ไม่อยากเห็น
เพราะเราก็รู้ว่าคงคุยกับคนอื่นอยู่ด้วย แต่เราไม่เคยเห็นกับตา เรารับไม่ได้
และเราก็ไม่อยากเห็นเค้ารักกับคนอื่นอีกแล้ว
เค้าก็ได้แต่บอกว่า พี่ขอโทษ พี่ผิดเอง ยังไงเราก็สำคัญที่สุด

หลังจากวันนั้นเราก็ตึงๆกัน งอนกันไปง้อกันมาอยู่หลายวัน
และเค้าก็ปิดเสียงโทรศัพท์เวลาอยู่กับเราหลัง3ทุ่ม
มีสายของน้องคนนั้นบ้าง แต่เค้าก็หยิบมาดูแล้วก็ไม่ได้รับ
เราก็โอเค ในเมื่อทำตามที่เราขอร้อง

จนวันที่เรามีงานที่ต้องทำด้วยกัน เรามีความสุขมากอีกแล้ว
เราได้เข้าไปในโลกของเค้า ทำงานกับเค้า มันสุขมากจริงๆ
ถึงงานจะไม่ได้ออกมาดั่งหวัง เราก็คิดว่า อย่างน้อยเค้าก็ไม่ต้องเหนื่อยคนเดียว
เรารักเค้ามาก เราไม่เคยพูดว่ารักให้เค้าฟังเลย แม้แต่คำว่าคิดถึง เราก็เคยพูดแค่ครั้งเดียว
เพราะเราคิดว่า สิ่งที่เราได้ทำไปในทุกๆวัน มันก็น่าบ่งบอกอยู่แล้ว ว่าเรารักเค้าแค่ไหน

แต่หลังจากนั้นทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปทีละน้อย เค้าปิดแจ้งเตือนไลน์เรา
เค้าไม่เมมเบอร์เรา อาจจะเพราะเราไม่เคยโทรหา จนเราตัดสินใจโทรไปบอกฝันดี
เค้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียงใคร จนเราบอกว่า นี่เราเอง
พอวางสาย เค้าไลน์มาหาเรา บอกว่าเราทำตัวแปลกๆนะวันนี้
ส่วนนึงก็อาจจะเพราะน้องคนนั้น และเราก็อยากเป็นคนที่เติมเต็มเค้าได้
โดยที่ไม่ต้องมีคนอื่นมาทำแทนเรา ถึงมันจะไม่เป็นตัวเรา แต่เราก็ปรับให้ได้

ทุกอย่างก็เหมือนจะดี เรายังเดินข้างกัน เดินจับมือกัน กอดกันก่อนจะจาก
ตอบไลน์เราน้อยลง บอกว่างานยุ่งมาช่วงนี้ บ่นว่าเครียด บ่นว่าตัวเองแย่ตลอด
เรารู้ว่ามีบางอย่าง เหมือนเค้ากำลังจะจากเราไปอีกครั้ง
จน9วันที่ไม่เจอกัน เค้าก็ว่างมาเจอเรา มาเพราะเรื่องงานที่อยากแนะนำเรา
ทุกอย่างแปลกไปหมด เราเดินห่างกัน เราเดินไม่รอกัน นั่งห่างกัน
ความรู้สึกไม่เหมือนเดิม เราไม่รู้สึกอุ่นใจเหมือนเดิม มีบางอย่างแปลกไป
เราคุยเรื่องงานกันไม่ถึง5นาที แต่ก็นั่งคุยนั่งเลย เดินไปร้านนั้นร้านนี้กัน2ชม. กว่าๆ
เค้ามาส่งเราที่บ้าน ก่อนเราลงจากรถ เราก็ทำเหมือนเดิม พี่..เค้าขอกอดหน่อย
เค้าก็กอดเรา แต่เป็นกอดที่ไม่เหมือนเดิม มันห่างเหิน มันทำให้เราเสียใจ

จน2วันผ่านไป เค้าหายไปตั่งแต่6โมงเย็น เราก็ไม่ได้ตามอะไร เพราะเราก็ต้องช่วยงานที่บ้าน
จน4ทุ่ม เค้าทักกลับมา บอกเราว่าวันก่อนไปฟิตเนสมา ปวดข้อมือ ไปหาซื้อยามา
เราเลือกที่จะไม่เชื่อ แต่เราก็แกล้งทำเป็นเชื่อ เพราะไม่อยากมีปัญหากันอีก
เราก็คุยไลน์กันก่อนนอนปกติ จนคืนนั้นเราไปเห็นแชทที่เค้าคุยกับน้องคนนั้น
ดูสนิทสนม ดูความสุขมากกว่า เราเป็นคนไม่ค่อยมุ้งมิ้ง ไม่ค่อยพูด
เขิลอายที่จะต้องบอกความรู้สึกตัวเอง ครั้งนี้เราไม่ร้องไห้ น้ำตาเราหมดไปแล้ว
เรามีแต่เสียสะอื้น ไม่มีน้ำตา เราอยากปล่อยผ่านไปเหมือนทุกๆครั้ง
แต่เราก็รู้ตัวแล้ว ว่ากำลังจะเสียเค้าไปอีกครั้ง

ด้วยความที่ใช้อารมณ์มากเกินไป เราส่งรูปข้อความแชทที่เค้าคุยกับน้องคนนั้นไปให้เค้า
และก็เริ่มดราม่า เรานอนไม่หลับจนตี5 ซึ่งเป็นเวลาที่เค้าตื่น
เค้าไม่แก้ตัวใดๆ เค้าบอกกับเราว่าห่างกันดีกว่า เพราะเค้าอึดอัด
เราก็โอเค เราและเค้าก็ต่างขอโทษ และก็ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านกันมา
จนมาตอนเที่ยงของวันนั้น เค้าชวนเราไปทานข้าว เราก็ดีใจมาก แต่อีกใจนึงก็คิด
ไม่เข้าใจ สงสัย สับสน ว่าขอเราห่าง แต่ชวนเราไปทานข้าว และเค้าก็บอกว่าเค้าอึดอัด
เราไม่อยากทำให้เค้าอึดอัดอีก เราไม่รู้ว่าต้องไปเจอในสถานะไหน
ไม่รู้ว่า ณ. เวลานี้ เราเป็นอะไรกัน เราทำตัวไม่ถูก เราเลยเลือกที่จะไม่ไป
ให้เหตุผลว่าเราทำใจไม่ได้ ไม่อยากร้องไห้ให้เห็น และไม่อยากทำให้อึดอัดอีก

เราหายกันไป1วัน มันเป็น1วันที่นานมาก เพราะเราไม่เคยหายกันไปแบบนี้
เราเลยทักเค้าไปว่า ไหน ใครจะเลี้ยงข้าว หิวไส้ขาดแล้ว
เค้าก็นัดเราใหม่ในวันอาทิตย์ พอมาวันเสาร์เค้าขอเลือนนัดเราเป็นวันจันทร์
เราเลยตัดสินใจโทรไป ด้วยอารมณ์ เค้าพยายามอธิบายว่าทำไมไม่ว่างในวันอาทิตย์
แต่เราไม่เชื่ออะไรอีกแล้ว เราคิดว่าเค้าอาจจะไปเจอน้องคนนั้น
เราไม่เคยพูดไม่ดีใส่เค้า แต่ด้วยอารมณ์
เราบอกเค้าไปว่า พี่ไม่ว่างแล้วใช่มั้ย งั้นไว้วันว่างๆก็ได้ หรือไม่ก็ไม่ต้องก็ได้
เพราะพี่อยากห่างใช่มั้ย ถ้าพี่อยากห่างก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องมาเจอกันอีก
เราวางสายและร้องไห้ ร้องแบบไม่มีน้ำตา
เค้าไลน์กลับมาว่า โอเค เราบอกว่าขอโทษ เราทำใจไม่ได้ เรารักเค้ามาก
เราไม่สามารถเป็นอย่างอื่นให้ได้ การไม่เจอกันอาจจะเป็นทางที่ดีสำหรับเราทั้งคู่
เค้าก็ได้แต่ตอบกลับมาว่า ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ