ที่ไม่ชอบคุยโทรศัพท์. ไม่ชอบแชทไลน์ ไม่ชอบนัดรวมองค์บ่อยๆเพื่อเม้าส์มอยหอยกาบ ( ปีละครั้งสองครั้งก็พอเหอะ) ใครคืดถึงใครก็ไปหาไปเจอไปเม้าส์กันเองไม่ต้องพยายามรวมองค์บ่อยๆ บางทีเราคิดถึงใครเราก็แวะไปเจอไปกินข้าวด้วยชั่วโมงนึง ไม่ต้องไปรบกวนไปบอกคนอื่นๆให้แห่ตามมาเจอกัน. เราที่แทบไม่เคยปฏิเสธถ้าเพื่อนขอให้ช่วย โทรมาปรึกษา โทรมาร้องไห้เป็นชั่วโมง แต่ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญ อยากให้ ลืมๆเราไปบ้าง อย่าตืดต่อเราบ่อยเลย ยังมีบรรดาลูกค้าที่แสนจะน่ารักที่ขยันส่งรูปสวัสดีวันจันทร์ยันวันอาทิตย์ แม้ไม่ตอบก็ยังส่งต่อไปได้อีก....จะบล็อกก็ไม่ได้ จะบอกว่าอย่าก็ไม่ดี บางคนเป็นคนสูงวัย บางคนก็นิสัยดีมาก พูดไปกลัวไปหักหาญน้ำใจ
เราไม่ได้แอนตี้สังคมหรือชอบเก็บตัว เราชอบปาร์ตี้เฮฮาลั้ลลามากกก แทบไม่ติดบ้าน แค่ขอเหอะว่าอย่าโทรอย่าเท็กซ์มาถ้าไม่มีธุระ แต่เวลาเจอหน้ากันเป็นๆเม้าส์มาเลยไม่ต้องยั้ง งานจบแยกย้ายกลับบ้านทางใครทางมัน อย่าต่อยอดได้ไหม ไม่ต้องโทรมาถามวาาถึงบ้านยัง ไม่ต้องโทรมาเม้าส์เพราะรู้สึกดี ไม่ต้องไลน์บ่อยๆเพราะคิดถึง. ความคิดถึงเก็บไว้คนเดียวบ้างก็น่าจะดี เด๋วนี้เลิกงานเราปืดมือถือเลย เข้าเนทจากเครื่องที่โทรไลน์หรือเฟซไทม์มาไม่ได้555 กลัวหนักมาก....
เหนื่อยใจ ยิ่งอายุมากขึ้นเรายิ่งหนักขึ้น รู้สึกแทบไม่มีเวลาของตัวเอง เพื่อนก็ชอบถามเมิงยุ่งอะไรมากมาย คือมันยุ่งจนมานั่งบอกเป็นข้อๆไม่ได้เพราะจำไม่ได้หลังๆมานี่รู้สึกเหนื่อยใจเพราะ คนที่เรารักทั้งนั้น....จะบอกความจริงได้ยังงัย ความจริงไม่ได้สะท้อนให้เค้าเห็นถึงความจริงใจของเราเลย แต่กลับสะท้อนในหัวเค้าเป็นอีกอย่างซึ่งทำให้เค้าเสียใจ จากประสบการณ์พูดความจริง10ครั้งเสียเพื่อน8ครั้ง... สำหรับหลายๆคนจำนวนครั้งของ การเจอหน้ากัน การได้คุยได้ยินเสียงกันบ่อยๆ คือสิ่งที่แสดงถึงความสนิทและมิตรภาพมากกว่า ความเข้าใจและความเชื่อใจว่ามิตรภาพมันแน่นกว่านั้น
ทุกวันนี้ทำได้แค่ทำใจ และทำใจ... ความเป็นตัวเองของเราคือความแปลกสำหรับคนอื่นต่อไป เพื่อนบางคนคิดว่าเราตีตัวออกห่าง จะคิดยังงั้นเราไม่ว่าหรอก ห้ามความคิดกันไม่ได้ อธิบายบ่อยๆก็ไม่ไหว แต่เราก็รู้เสียใจที่คนที่รักคิดยังงี้กัน ถึงเค้าไม่พูดแต่เราก็รู้. แต่จะให้ทำงัย เราต้องหายใจเหมือนกัน แล้วยิ่งกับพ่อแม่ถึงเค้าจะเข้าใจเราแต่เวลาเห็นสีหน้าพ่อแม่เวลาเราปลีกวิเวกออกมา ไม่ไปงุ้งงิ้งไรด้วย เราแทบร้องไห้ ไม่อยากพูดว่าขออยู่ของเราคนเดียวมั่งเหอะจะยิ่งฟังดูเหมือนประชดไปอีก....
เหนื่อยใจ มีใครเป็นอย่างเราบ้าง ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ ไม่ชอบแชทไลน์ ไม่ชอบนัดรวมองค์เม้ามอยหอยกาบ
เราไม่ได้แอนตี้สังคมหรือชอบเก็บตัว เราชอบปาร์ตี้เฮฮาลั้ลลามากกก แทบไม่ติดบ้าน แค่ขอเหอะว่าอย่าโทรอย่าเท็กซ์มาถ้าไม่มีธุระ แต่เวลาเจอหน้ากันเป็นๆเม้าส์มาเลยไม่ต้องยั้ง งานจบแยกย้ายกลับบ้านทางใครทางมัน อย่าต่อยอดได้ไหม ไม่ต้องโทรมาถามวาาถึงบ้านยัง ไม่ต้องโทรมาเม้าส์เพราะรู้สึกดี ไม่ต้องไลน์บ่อยๆเพราะคิดถึง. ความคิดถึงเก็บไว้คนเดียวบ้างก็น่าจะดี เด๋วนี้เลิกงานเราปืดมือถือเลย เข้าเนทจากเครื่องที่โทรไลน์หรือเฟซไทม์มาไม่ได้555 กลัวหนักมาก....
เหนื่อยใจ ยิ่งอายุมากขึ้นเรายิ่งหนักขึ้น รู้สึกแทบไม่มีเวลาของตัวเอง เพื่อนก็ชอบถามเมิงยุ่งอะไรมากมาย คือมันยุ่งจนมานั่งบอกเป็นข้อๆไม่ได้เพราะจำไม่ได้หลังๆมานี่รู้สึกเหนื่อยใจเพราะ คนที่เรารักทั้งนั้น....จะบอกความจริงได้ยังงัย ความจริงไม่ได้สะท้อนให้เค้าเห็นถึงความจริงใจของเราเลย แต่กลับสะท้อนในหัวเค้าเป็นอีกอย่างซึ่งทำให้เค้าเสียใจ จากประสบการณ์พูดความจริง10ครั้งเสียเพื่อน8ครั้ง... สำหรับหลายๆคนจำนวนครั้งของ การเจอหน้ากัน การได้คุยได้ยินเสียงกันบ่อยๆ คือสิ่งที่แสดงถึงความสนิทและมิตรภาพมากกว่า ความเข้าใจและความเชื่อใจว่ามิตรภาพมันแน่นกว่านั้น
ทุกวันนี้ทำได้แค่ทำใจ และทำใจ... ความเป็นตัวเองของเราคือความแปลกสำหรับคนอื่นต่อไป เพื่อนบางคนคิดว่าเราตีตัวออกห่าง จะคิดยังงั้นเราไม่ว่าหรอก ห้ามความคิดกันไม่ได้ อธิบายบ่อยๆก็ไม่ไหว แต่เราก็รู้เสียใจที่คนที่รักคิดยังงี้กัน ถึงเค้าไม่พูดแต่เราก็รู้. แต่จะให้ทำงัย เราต้องหายใจเหมือนกัน แล้วยิ่งกับพ่อแม่ถึงเค้าจะเข้าใจเราแต่เวลาเห็นสีหน้าพ่อแม่เวลาเราปลีกวิเวกออกมา ไม่ไปงุ้งงิ้งไรด้วย เราแทบร้องไห้ ไม่อยากพูดว่าขออยู่ของเราคนเดียวมั่งเหอะจะยิ่งฟังดูเหมือนประชดไปอีก....