คิดถึงบ้าน...จนร้องไห้

คือเราเลิกกับแฟนที่เรากันมาได้ ประมาณสามเดือนค่ะ ช่วงสัปดาห์แรกที่เลิกกัน ไม่คิดถึงไม่โหยหาเลยค่ะ จนสัปดาห์ที่สองเริ่มคิดถึงเขาบ้างนิดหน่อย มีซึมบ้างเล็กน้อย ร้องไห้ไม่หนักมากค่ะ แค่คิดถึง น้ำตาคลอหน่

พอดีเพิ่งโดนมา ฝึกไปได้ไม่กี่วัน รู้สึกเฟลมาก จากที่มีไฟฮึกๆคึกๆมันเเผ่วลงไป เพราะตกใจ เสียใจ จนน้ำตาคลอๆ เเต่ไม่ถึงกับร้องไห้ เพราะต้องรอรับลูกค้าท่านต่อไป เลยพยายามฮึบน้ำตาไว้เเล้วฝืนยิ้มต่อไป เเละไ

เราเป็นคนที่ร้องไห้ง่ายเหลือเกินรำคาญตัวเองทุกครั้งที่ร้องไห้ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามที่เข้ามาในชีวิต เช่น ความรัก เราชอบคนๆนึงและแน่นอนก็ต้องผิดหวัง มีเหตุการณ์หลายๆเหตุการณ์ที่พอเรานึกถึงเค้าแล้วเจ็บ

พ่อเราเสียมาเกือบ1เดือนแล้ว ตอนหมอบอกว่าพ่อเสียแล้ววินาทีนั้นเหมือนโลกหยุดหมุน เราร้องไห้จนจะขาดใจ เรากับพ่อสนิทกันมาก ตั้งแต่เด็กไปไหนก็จะไปกับพ่อ เพราะว่าพ่อตามใจ อยากกินอะไรก็ได้กิน จะเมนูไหนต่อให้

หรือฉันจะใช้เวลาไปกับการนอนล่ะเนี่ย ปกติฉันขี้แย ได้ยาต้านเศร้า + เปลี่ยนวิธีคิด เลยจะไม่ค่อยร้องไห้ แต่ช่วงนี้ก็มีเรื่องให้น้ำตารื้น น้ำตาคลอ อยู่เหมือนกัน อย่างคนไทยเกาะกูดบอกว่าไม่อยากเสียใจเหมือน

ยายเราเสียไปแล้ว 14 ปี และมีรูปยายเป็นที่รูปเอาไว้หน้าศพตอนจัดงานศพ ตอนนี้รูปเก็บไว้ในบ้านแขวนที่ผนังบ้าน ปกติเราเดินไปดูรูปยายก็มีอาการปกติ เฉยๆ ไม่ร้องไห้ พอวันนึงเราเดินไปดูรูปยายแล้วอยู่ดีๆ ก็มีอ

คือเราว่า เราต้องให้กำลังใจกันอ่ะ หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ จะตกชั้นแหล่ไม่ตกชั้นแหล่ ป่วยการที่จะมาต่อว่ากันอ่ะ จะให้แก้ไขจะให้ปรับปรุงอะไรมันจะทำได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ไม่งั้นก็ไม่เสียน้ำตาหรอก แล้วพว

สมมุติว่า เรากำลังพูดอยู่บนเวที แล้วมีคนว่าเราขึ้นมา เป็นคำพูดที่เจ็บช้ำใจจนทำให้เราจะร้องไห้ แต่เราร้องไห้ไม่ได้ ได้แต่น้ำตาคลอ แต่แบบก็ใกล้จะไหลออกมาเป็นสาย เพื่อนๆมีวิธีกลั้นใจยังไงบ้างคะ คือด้านบ

เราเป็นคนค่อนข้างที่จะ sensitive กับอะไรเล็กๆน้อยๆค่ะ มีใครขึ้นเสียงใส่ไม่ได้เลยมันจะร้องไห้ทุกที