กระทู้นี้ ผมคงต้องขอความรู้จาก "คุณผู้ชาย" และมุมมองจาก "คุณผู้หญิง" ควบคู่กัน และขอบคุณทุกความคิดเห็นนะครับ
ตอนนี้ผมทำงานเป็น พนักงานออฟฟิศ แห่งหนึ่งในกรุงเทพ วิถีชีวิตในแต่ละวันก็คล้ายๆ กับมนุษย์เงินเดือนทั่วๆ ไป ตื่นเช้า > ทำงาน > พักเที่ยง > ทำงาน > เลิกงาน > กลับบ้านนอน (แต่ก็เจียดเวลาทำงานพิเศษเพิ่มเติม เพื่อหลุดจากวงจรมนุษย์เงินเดือน รวมทั้งหาเวลาไปออกกำลังกาย) ไม่ค่อยได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกับใคร ประหนึ่งว่าเจ้า PC รุ่นดึกดำบรรพ์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ มันมีชีวิต มันคงจะเป็นคู่รักที่หวานชื่นทีเดียว เพราะใช้เวลาเกือบทั้งวันไปกับมัน
อาการอยากมีคู่เริ่มกำเริบ หลังจากกระแสงานแต่งเริ่มโหมแรงในบริษัท คิวแต่งงานเริ่มแน่น บัตรงานแต่งเริ่มกองเต็มโต๊ะ ปฏิทินเริ่มวงจนไม่เหลือพื้นที่ว่าง สมองเริ่มสั่งการไปที่หัวใจ "เริ่มต้นกับใครสักคนดีไหม?" ยังไม่ทันสิ้นคำถาม ก็ผุดคำถามใหม่ขึ้นมาในหัวทันที "กับใครล่ะ?" ก็มองย้อนมาที่ตัวกระผมเองว่า ไอ้เรามันก็หนุ่มพนักงานบริษัท จะไปพบปะกับคุณครูอนุบาลหรือทนายความคนสวยได้อย่างไร ก็วงโคจรมันคนละทิศคนละทาง มันก็ต้องเป็นคนในระบบสุริยะเดียวกันซิถึงจะถูก
"พนักงานบริษัท" ตอบโจทย์ได้ 1 ข้อแล้ว ส่วนข้อต่อมา และเป็นต้นเรื่องของกระทู้นี้ "จะเริ่มยังไง??"
ตัดภาพไปที่โรงอาหาร ขณะที่กะเพราหมูสับกำลังถูกส่งเข้าปาก สายตาชำเลืองออกไปรอบกาย "เธอนั่งกินข้าวคนเดียว ถ้าเราไปนั่งกินด้วยเค้าจะลุกหนีไหมน้า?" "น่ารักจัง แต่มากับเพื่อน เค้าไปจะโดนรุมสกรัมไหมน้า" "ซื้อของเยอะขนาดนั้น ถ้าเราเค้าไปช่วย เค้าจะด่าเรายุ่งไหมน้า" แล้วกะเพราหมูสับก็เข้าปากไป พร้อมกับคำสงสัยที่ล่องลอยอยู่ในหัว
ภาพตัดไปที่ลิฟท์ ระหว่างที่บรรจงดูดกาแฟเข้ม (ซึ่งก็เข้มพอๆกับสีผิว) สายตาก็ไปเจอสุภาพสตรีท่านนึงยืนรอลิฟท์อยู่ สมองสั่งการหาวิธีการทันที "จะถามเธอว่าไปชั้นไหน แล้วเดินตามไปคุย ทั้งๆที่ไม่ใช่ชั้นตัวเองดีไหม?" "ยิ้มให้เบาๆ ก็พอแล้ว งวดหน้าบังเอิญเจอกันอีก" จนกระทั่งลิฟท์เปิด ทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรจากกระผมทั้งสิ้น และลิฟท์ก็ปิดไป
เรียนให้ทราบตามตรงครับ ผมกำลังกลัวจริงๆ กลัวการที่จะต้องเริ่มต้น กลัวการเปิดประเด็นว่า "ผมอยากจะรู้จักกับคุณครับ มีช่องทางไหนที่สะดวกให้เราได้คุยทำความรู้จักกันบ้างครับ" ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ผมคิดจะพูดหรือแสดงกับเธอเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องไหม ผมจะทำให้เธอหวาดระแวงผมหรือเปล่า
คุณผู้อ่านผู้ชายครับ ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงครับ? คุณจะลุยตรงๆ หรือเปล่า?
แล้วคุณผู้หญิงล่ะครับ สิ่งที่ผม(คิดจะ)ทำ ในสายตาคุณแล้วมันทำให้คุณกลัวหรือเปล่า? มันจะเป็นภาพลบๆ ในความคิดคุณไหม?
ปล 1. ถ้าผมได้มีโอกาสพูดคุยกับคุณผู้หญิง ผมอยากบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตทั้งดีทั้งร้ายให้คุณฟัง และผมจะให้คุณตัดสินใจว่าคุณจะไปต่อหรือจบลงแค่คนรู้จัก เพียงแต่เราควรได้มีโอกาสคุยกันก่อนครับ อย่างน้อยผมอาจจะเป็นคนรู้จักสำหรับคุณ วันใดวันนึง ผมอาจจะให้ความช่วยเหลือคุณได้
จุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์กับสาวต่างออฟฟิศ
ตอนนี้ผมทำงานเป็น พนักงานออฟฟิศ แห่งหนึ่งในกรุงเทพ วิถีชีวิตในแต่ละวันก็คล้ายๆ กับมนุษย์เงินเดือนทั่วๆ ไป ตื่นเช้า > ทำงาน > พักเที่ยง > ทำงาน > เลิกงาน > กลับบ้านนอน (แต่ก็เจียดเวลาทำงานพิเศษเพิ่มเติม เพื่อหลุดจากวงจรมนุษย์เงินเดือน รวมทั้งหาเวลาไปออกกำลังกาย) ไม่ค่อยได้มีโอกาสพบปะพูดคุยกับใคร ประหนึ่งว่าเจ้า PC รุ่นดึกดำบรรพ์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ มันมีชีวิต มันคงจะเป็นคู่รักที่หวานชื่นทีเดียว เพราะใช้เวลาเกือบทั้งวันไปกับมัน
อาการอยากมีคู่เริ่มกำเริบ หลังจากกระแสงานแต่งเริ่มโหมแรงในบริษัท คิวแต่งงานเริ่มแน่น บัตรงานแต่งเริ่มกองเต็มโต๊ะ ปฏิทินเริ่มวงจนไม่เหลือพื้นที่ว่าง สมองเริ่มสั่งการไปที่หัวใจ "เริ่มต้นกับใครสักคนดีไหม?" ยังไม่ทันสิ้นคำถาม ก็ผุดคำถามใหม่ขึ้นมาในหัวทันที "กับใครล่ะ?" ก็มองย้อนมาที่ตัวกระผมเองว่า ไอ้เรามันก็หนุ่มพนักงานบริษัท จะไปพบปะกับคุณครูอนุบาลหรือทนายความคนสวยได้อย่างไร ก็วงโคจรมันคนละทิศคนละทาง มันก็ต้องเป็นคนในระบบสุริยะเดียวกันซิถึงจะถูก "พนักงานบริษัท" ตอบโจทย์ได้ 1 ข้อแล้ว ส่วนข้อต่อมา และเป็นต้นเรื่องของกระทู้นี้ "จะเริ่มยังไง??"
ตัดภาพไปที่โรงอาหาร ขณะที่กะเพราหมูสับกำลังถูกส่งเข้าปาก สายตาชำเลืองออกไปรอบกาย "เธอนั่งกินข้าวคนเดียว ถ้าเราไปนั่งกินด้วยเค้าจะลุกหนีไหมน้า?" "น่ารักจัง แต่มากับเพื่อน เค้าไปจะโดนรุมสกรัมไหมน้า" "ซื้อของเยอะขนาดนั้น ถ้าเราเค้าไปช่วย เค้าจะด่าเรายุ่งไหมน้า" แล้วกะเพราหมูสับก็เข้าปากไป พร้อมกับคำสงสัยที่ล่องลอยอยู่ในหัว
ภาพตัดไปที่ลิฟท์ ระหว่างที่บรรจงดูดกาแฟเข้ม (ซึ่งก็เข้มพอๆกับสีผิว) สายตาก็ไปเจอสุภาพสตรีท่านนึงยืนรอลิฟท์อยู่ สมองสั่งการหาวิธีการทันที "จะถามเธอว่าไปชั้นไหน แล้วเดินตามไปคุย ทั้งๆที่ไม่ใช่ชั้นตัวเองดีไหม?" "ยิ้มให้เบาๆ ก็พอแล้ว งวดหน้าบังเอิญเจอกันอีก" จนกระทั่งลิฟท์เปิด ทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีปฏิกิริยาอะไรจากกระผมทั้งสิ้น และลิฟท์ก็ปิดไป
เรียนให้ทราบตามตรงครับ ผมกำลังกลัวจริงๆ กลัวการที่จะต้องเริ่มต้น กลัวการเปิดประเด็นว่า "ผมอยากจะรู้จักกับคุณครับ มีช่องทางไหนที่สะดวกให้เราได้คุยทำความรู้จักกันบ้างครับ" ผมไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ผมคิดจะพูดหรือแสดงกับเธอเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องไหม ผมจะทำให้เธอหวาดระแวงผมหรือเปล่า
คุณผู้อ่านผู้ชายครับ ถ้าเป็นคุณ คุณจะทำยังไงครับ? คุณจะลุยตรงๆ หรือเปล่า?
แล้วคุณผู้หญิงล่ะครับ สิ่งที่ผม(คิดจะ)ทำ ในสายตาคุณแล้วมันทำให้คุณกลัวหรือเปล่า? มันจะเป็นภาพลบๆ ในความคิดคุณไหม?
ปล 1. ถ้าผมได้มีโอกาสพูดคุยกับคุณผู้หญิง ผมอยากบอกเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตทั้งดีทั้งร้ายให้คุณฟัง และผมจะให้คุณตัดสินใจว่าคุณจะไปต่อหรือจบลงแค่คนรู้จัก เพียงแต่เราควรได้มีโอกาสคุยกันก่อนครับ อย่างน้อยผมอาจจะเป็นคนรู้จักสำหรับคุณ วันใดวันนึง ผมอาจจะให้ความช่วยเหลือคุณได้