สัมภาษณ์ อาวัฒน์ - วัฒนา เพ็ชรสุวรรณ์ | นักเขียนการ์ตูน | 84 ปี
>> ผมไม่เคยเรียนด้านศิลปะมาก่อนแต่รักการวาดรูป โดยเฉพาะอย่างยิ่งวาดรูปในหนังสือเรียนนี่ชอบมาก วาดจนโดนครูตีหลายต่อหลายหนแต่ผมก็ยังคงวาดไม่หยุด ครูสอนไปผมก็วาดไป ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงหยุดวาดไม่ได้
>> วันหนึ่งคุณบุญมา คนขายหนังสือพิมพ์ที่อยู่ข้างโรงหนังมาบอกว่าลองวาดการ์ตูนให้หน่อยจะเอาไปเสนอสำนักพิมพ์ ผมก็เลยวาดภาพคนยืนรอซื้อตั๋วดูหนังให้ไป แต่สุดท้ายไม่ได้ทำงานด้วยกันอาจเป็นเพราะผมยังไม่มีชื่อเสียง ผมจึงกลับไปทำงานเขียนป้ายโรงหนังต่อ
>> จากนั้นไม่นานคุณบรรลือก็ติดต่อกลับมาว่าจะให้ผมลองวาดการ์ตูนที่เป็นของตัวเองเลยเอาไหม ผมตอบตกลงทันที บอกเลยว่ารับปากแบบส่งเดช แต่บนความส่งเดชนั้นผมมีความมั่นใจว่าผมทำได้ ลองไปเปรียบเทียบงานของเรากับงานของนักวาดการ์ตูนคนอื่นของเราก็ไม่แย่ เราสู้เขาได้
>> ผมได้รับข้อเสนอให้เขียนการ์ตูนของตัวเองเลยหนึ่งเล่มโดยให้ตั้งชื่อหนังสือมาด้วย ผมคิดไป 20 กว่าชื่อแต่คุณบรรลือไม่ชอบและไม่เอาเลยสักชื่อ เลยลองคิดว่าควรตั้งชื่อแบบฝรั่ง ผมลองเสนอชื่อว่าการ์ตูนเบบี้ ปรากฎว่าชื่อนี้กลายเป็นหนังสือเล่มแรกในชีวิตของผม ออกเป็นรายปักษ์ วางขายราคาเล่มละสองบาทห้าสิบฯ
>> ชีวิตผมเปลี่ยนแปลงทุกครั้งเพราะการรับปากแบบส่งเดช สำนักพิมพ์เรียกผมเข้าไปถามว่าให้เขียนการ์ตูนชื่อขายหัวเราะคนเดียวได้ไหม ผมก็ตอบตกลงไป เขียนทั้งเบบี้ทั้งขายหัวเราะสองอย่างเลย แน่นอนสิว่ามันต้องหนักเกินไปที่จะรับผิดชอบเลยต้องให้มีคนเข้ามาร่วมด้วย
>> ช่วงชีวิตที่รุ่งเรืองของผมอยู่ในช่วงอายุ 20-30 ปีเพราะทำงานเยอะ เขียนการ์ตูนให้หลายโรงพิมพ์จนมันมากเกินไปทำให้ต้องตัดสินใจค่อย ๆ ทยอยยกเลิก สุดท้ายก็เหลืออยู่ที่บรรลือสาส์นที่เดียว แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงรุ่ง ๆ ยังไงผมก็ไม่หลงไม่เหลิงเพราะรู้สึกว่างานนี้มันถูกกับนิสัยของเรา ทำไปเรื่อย ๆ แบบไม่มีปัญหา สบาย ๆ ผมยึดหลักนี้มาตลอด
>> ชีวิตด้านการงานของผมไม่มีมรสุมอะไรเพราะผมทำงานด้วยใจรักและมีความสุขตลอดเวลา ผมจึงทำอาชีพนี้ได้เรื่อย ๆ
>> ถ้าพูดถึงเรื่องร้าย ๆ ในชีวิตก็น่าจะเป็นเรื่องที่ภรรยาเสียชีวิตไป ผมมีภรรยาสามคนตายหมด ภรรยาคนสุดท้ายเพิ่งเสียไปไม่นาน นั่นคือสิ่งที่ผมเสียใจที่สุด
>> การเสียภรรยาคนสุดท้ายไปมันส่งผลต่อชีวิตและจิตใจของผมมาก ตั้งแต่วันที่เขาจากไปผมไม่มีกำลังใจเลย แทบไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดมันทรมานและนานมาก แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป เราต้องแบ่งเวลามาทำงาน มัวแต่นั่งเสียใจไม่ได้ ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่ลืมภรรยา
>> ภรรยาคนนี้คือคนที่เป็นกำลังใจสำคัญที่สุดในชีวิตผม เขาสนับสนุนการทำงานของผมในทุก ๆ เรื่อง คอยดูแลเอาใจใส่ ไม่เคยว่าเรื่องการวาดการ์ตูนว่าไม่เข้าท่าเขียนไม่ดีไม่สวย ซ้ำยังคอยดูแลทุกข์สุขห่วงใย ทำกับข้าวกับปลาไม่เคยขาดตกบกพร่อง
>> บุคลิกตัวละครของผมบางทีก็เหมือนชีวิตจริงผมนี่แหละ ส่วนตัวการ์ตูนที่เป็นเด็ก ๆ ส่วนมากก็เป็นลูกของเพื่อน ๆ ทั้งนั้น ไปบ้านเพื่อนเจอลูกเขาน่ารักดีก็เอามาวาดเป็นการ์ตูน หนูปุ๊ หนูแป้น หนูแกะ หนูเปีย หนูเป้า ส่วนตัวละครที่มีชื่อเสียงอย่างคุณโฉลงกับภรรยาก็เป็นเพื่อนที่ทำงาน หน้าตาเขาเป๊ะแบบที่ผมวาดเลยนะ
>> ถ้าถามว่าผมได้แรงบันดาลใจมาจากอะไร ผมว่าไม่มีนะ ผมก็วาดไปเรื่อย ผมเรียนไม่จบเพราะเขียนการ์ตูนนี่แหละ ดังนั้นผมจึงต้องมุ่งมั่นมากกว่าคนอื่น ทำมันให้ถึงที่สุด อย่าว่าแต่ครูตีเลย อยู่บ้านผมก็วาดการ์ตูนอย่างเดียวจนพ่อแม่ก็ตี (หัวเราะ)
>> ผมหยุดวาดการ์ตูนนานที่สุดก็เกือบ ๆ ปี ตอนนั้นไม่สบาย ถือว่าหยุดวาดนานที่สุดในชีวิต แต่ถึงจะไม่ค่อยสบายก็ไม่เคยขี้เกียจวาดการ์ตูนเพราะเป็นงานที่รักและฝังใจจริง ๆ บางทีนอนแล้วนึกได้ก็ลุกขึ้นเขียนทันที เราจดจ่ออยู่กับงานไม่เลิก ตอนนี้ก็ยังไม่เลิก
จาก
http://www.esquire.co.th/what-i-have-learned/What-I-ve-Learned-%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%92%E0%B8%99%E0%B8%B2-%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B9%87%E0%B8%8A%E0%B8%A3%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%93%E0%B9%8C/421 
อาวัฒน์ เบบี้ / ขายหัวเราะ - นักเขียนการ์ตูน วัย 84 ปี
>> ผมไม่เคยเรียนด้านศิลปะมาก่อนแต่รักการวาดรูป โดยเฉพาะอย่างยิ่งวาดรูปในหนังสือเรียนนี่ชอบมาก วาดจนโดนครูตีหลายต่อหลายหนแต่ผมก็ยังคงวาดไม่หยุด ครูสอนไปผมก็วาดไป ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงหยุดวาดไม่ได้
>> วันหนึ่งคุณบุญมา คนขายหนังสือพิมพ์ที่อยู่ข้างโรงหนังมาบอกว่าลองวาดการ์ตูนให้หน่อยจะเอาไปเสนอสำนักพิมพ์ ผมก็เลยวาดภาพคนยืนรอซื้อตั๋วดูหนังให้ไป แต่สุดท้ายไม่ได้ทำงานด้วยกันอาจเป็นเพราะผมยังไม่มีชื่อเสียง ผมจึงกลับไปทำงานเขียนป้ายโรงหนังต่อ
>> จากนั้นไม่นานคุณบรรลือก็ติดต่อกลับมาว่าจะให้ผมลองวาดการ์ตูนที่เป็นของตัวเองเลยเอาไหม ผมตอบตกลงทันที บอกเลยว่ารับปากแบบส่งเดช แต่บนความส่งเดชนั้นผมมีความมั่นใจว่าผมทำได้ ลองไปเปรียบเทียบงานของเรากับงานของนักวาดการ์ตูนคนอื่นของเราก็ไม่แย่ เราสู้เขาได้
>> ผมได้รับข้อเสนอให้เขียนการ์ตูนของตัวเองเลยหนึ่งเล่มโดยให้ตั้งชื่อหนังสือมาด้วย ผมคิดไป 20 กว่าชื่อแต่คุณบรรลือไม่ชอบและไม่เอาเลยสักชื่อ เลยลองคิดว่าควรตั้งชื่อแบบฝรั่ง ผมลองเสนอชื่อว่าการ์ตูนเบบี้ ปรากฎว่าชื่อนี้กลายเป็นหนังสือเล่มแรกในชีวิตของผม ออกเป็นรายปักษ์ วางขายราคาเล่มละสองบาทห้าสิบฯ
>> ชีวิตผมเปลี่ยนแปลงทุกครั้งเพราะการรับปากแบบส่งเดช สำนักพิมพ์เรียกผมเข้าไปถามว่าให้เขียนการ์ตูนชื่อขายหัวเราะคนเดียวได้ไหม ผมก็ตอบตกลงไป เขียนทั้งเบบี้ทั้งขายหัวเราะสองอย่างเลย แน่นอนสิว่ามันต้องหนักเกินไปที่จะรับผิดชอบเลยต้องให้มีคนเข้ามาร่วมด้วย
>> ช่วงชีวิตที่รุ่งเรืองของผมอยู่ในช่วงอายุ 20-30 ปีเพราะทำงานเยอะ เขียนการ์ตูนให้หลายโรงพิมพ์จนมันมากเกินไปทำให้ต้องตัดสินใจค่อย ๆ ทยอยยกเลิก สุดท้ายก็เหลืออยู่ที่บรรลือสาส์นที่เดียว แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นช่วงรุ่ง ๆ ยังไงผมก็ไม่หลงไม่เหลิงเพราะรู้สึกว่างานนี้มันถูกกับนิสัยของเรา ทำไปเรื่อย ๆ แบบไม่มีปัญหา สบาย ๆ ผมยึดหลักนี้มาตลอด
>> ชีวิตด้านการงานของผมไม่มีมรสุมอะไรเพราะผมทำงานด้วยใจรักและมีความสุขตลอดเวลา ผมจึงทำอาชีพนี้ได้เรื่อย ๆ
>> ถ้าพูดถึงเรื่องร้าย ๆ ในชีวิตก็น่าจะเป็นเรื่องที่ภรรยาเสียชีวิตไป ผมมีภรรยาสามคนตายหมด ภรรยาคนสุดท้ายเพิ่งเสียไปไม่นาน นั่นคือสิ่งที่ผมเสียใจที่สุด
>> การเสียภรรยาคนสุดท้ายไปมันส่งผลต่อชีวิตและจิตใจของผมมาก ตั้งแต่วันที่เขาจากไปผมไม่มีกำลังใจเลย แทบไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดมันทรมานและนานมาก แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป เราต้องแบ่งเวลามาทำงาน มัวแต่นั่งเสียใจไม่ได้ ถึงกระนั้นผมก็ยังไม่ลืมภรรยา
>> ภรรยาคนนี้คือคนที่เป็นกำลังใจสำคัญที่สุดในชีวิตผม เขาสนับสนุนการทำงานของผมในทุก ๆ เรื่อง คอยดูแลเอาใจใส่ ไม่เคยว่าเรื่องการวาดการ์ตูนว่าไม่เข้าท่าเขียนไม่ดีไม่สวย ซ้ำยังคอยดูแลทุกข์สุขห่วงใย ทำกับข้าวกับปลาไม่เคยขาดตกบกพร่อง
>> บุคลิกตัวละครของผมบางทีก็เหมือนชีวิตจริงผมนี่แหละ ส่วนตัวการ์ตูนที่เป็นเด็ก ๆ ส่วนมากก็เป็นลูกของเพื่อน ๆ ทั้งนั้น ไปบ้านเพื่อนเจอลูกเขาน่ารักดีก็เอามาวาดเป็นการ์ตูน หนูปุ๊ หนูแป้น หนูแกะ หนูเปีย หนูเป้า ส่วนตัวละครที่มีชื่อเสียงอย่างคุณโฉลงกับภรรยาก็เป็นเพื่อนที่ทำงาน หน้าตาเขาเป๊ะแบบที่ผมวาดเลยนะ
>> ถ้าถามว่าผมได้แรงบันดาลใจมาจากอะไร ผมว่าไม่มีนะ ผมก็วาดไปเรื่อย ผมเรียนไม่จบเพราะเขียนการ์ตูนนี่แหละ ดังนั้นผมจึงต้องมุ่งมั่นมากกว่าคนอื่น ทำมันให้ถึงที่สุด อย่าว่าแต่ครูตีเลย อยู่บ้านผมก็วาดการ์ตูนอย่างเดียวจนพ่อแม่ก็ตี (หัวเราะ)
>> ผมหยุดวาดการ์ตูนนานที่สุดก็เกือบ ๆ ปี ตอนนั้นไม่สบาย ถือว่าหยุดวาดนานที่สุดในชีวิต แต่ถึงจะไม่ค่อยสบายก็ไม่เคยขี้เกียจวาดการ์ตูนเพราะเป็นงานที่รักและฝังใจจริง ๆ บางทีนอนแล้วนึกได้ก็ลุกขึ้นเขียนทันที เราจดจ่ออยู่กับงานไม่เลิก ตอนนี้ก็ยังไม่เลิก
จาก
http://www.esquire.co.th/what-i-have-learned/What-I-ve-Learned-%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%92%E0%B8%99%E0%B8%B2-%E0%B9%80%E0%B8%9E%E0%B9%87%E0%B8%8A%E0%B8%A3%E0%B8%AA%E0%B8%B8%E0%B8%A7%E0%B8%A3%E0%B8%A3%E0%B8%93%E0%B9%8C/421