ขออณุญาติเล่า background คร่าวๆของเรากับแฟนก่อนนะคะ
คบกับแฟนมาเกือบปีแล้วค่ะ
คิดว่าเราสองคนก็รักกันมาก ถึงจะมีทะเลาะกันบ้างแต่สุดท้ายก็ดีกันตลอด
ระหว่างที่คบกัน ตัวเค้าไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่สามเข้ามาให้เราไม่สบายใจแม้แต่ครั้งเดียวค่ะ
เค้าจะเป็นคนลบเบอร์ติดต่อ หรือไลน์ ของผู้หญิงเก่าๆในอดีตออกจากโทรศัพท์ตั้งแต่แรกที่คบกับเรา โดยที่เค้าสมัครใจจะทำเอง เราไม่ได้ร้องขอ
ส่วนตัวเรา(เราเป็นคนหน้าตาค่อนข้างจะโอเคค่ะ) ก็มีคนเข้ามาเป็นระยะ(ซึ่งอาจจะทำให้เค้าหงุดหงิดใจ) แต่เราก็บอกทุกคนที่เข้ามาตลอดว่าเรามีแฟนแล้ว และจัดกการบล๊อคผู้ชายคนนั้นๆทุกช่องทางตามที่แฟนต้องการตลอด
ต้วเราเองเราเคยแต่งงานมาแล้วหนึ่งครั้งและมีลูกหนึ่งคนค่ะ
แฟนเราเค้ารับรู้และรับได้ตั้งแต่วันแรกที่ขอคบกับเราค่ะ
ส่วนที่บ้านเค้า เราจะไปค้างบ้านแฟนสัปดาห์ละครั้ง ซึ่งที่บ้านเค้าทุกคนพอจะทราบอดีตเราค่ะ แต่ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และน้องสาว รวมถึงญาติๆของเค้า ทุกคนก็น่ารักกับเรามากค่ะ
สาเหตุที่บอกเลิก : ทัศนคติไม่ตรงกันค่ะ และรู้สึกเหมือนแฟนเริ่มห่างเหินหรือเปลี่ยนไปค่ะ
แฟนเราอ่อนกว่าเราสองปีค่ะ แต่ก่อนเคยเป็นคนใจร้อนมาก แต่พอเริ่มอยู่ด้วยกันมีการห้ามปรามเวลาทาเลาะกัน เราก็สัมผัสได้ค่ะ ว่าเค้าใจเย็นลงในหลายๆเรื่อง
แต่ที่ทำยังไงก็เข้ากันไม่ได้สักที คือทัศนคติค่ะ
เราและแฟนพื้นฐานครอบครัวเติบโตมาต่างกันค่ะ ทำให้ความคิดหลายๆอย่าง เรากับเค้าคิดกันคนละทาง หรือบางครั้งคนละโลกเลยก็ว่าได้ค่ะ
สาเหตุนี้มันทำให้หลายๆครั้งเรารู้สึกอึดอัดมากค่ะ เช่นว่าบางครั้งตัวเรามีปัญหาไปปรึกษาหรือระบายให้เค้าฟัง กลับได้รับคำพูดหรือมุมมองที่ไม่สบายใจมากกว่าเดิมค่ะ
ตอนคบกันใหม่ๆเค้าพึ่งย้ายกลับมาทำงานที่กรุงเทพค่ะ ตอนนั้นรู้สึกได้ว่าเค้าใส่ใจเรามากกว่านี้ ดูแลเรามากกว่านี้
เรากับแฟนบ้านอยู่ไกลกันค่ะ แต่เค้าก็จะมาหาเราบ่อยๆ จนบางครั้งเราแอบรู้สึกสงสารที่เค้าต้องกลับรถไกลๆ
ปัจจุบันหลังจากย้ายกลับมากรุงเทพได้เกือบปี สังคมเพื่อนฝูงมากขึ้นค่ะ จะมีนัดคุยงานตอนเย็นกับเพื่อนตลอด
บางครั้งกลับดึก บางครั้งไม่กลับเพราะค้างที่บ้านรุ่นพี่เนื่องจากกลัวด่านตรวจแอลกอฮอล์ค่ะ
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้เราไม่สบายใจค่ะ
คุยงานกลับเที่ยงคืนตีหนึ่งเราไม่มีปัญหาค่ะ แต่ตีสาม-ตีสี หรือบางทีไม่กลับเลย เราจะเริ่มรู้สึกไม่สบายใจค่ะ
ก็ทราบว่าเวลาแฟนไปคุยงานไม่ได้มีปัญหาเรื่องผู้หญิงนะคะ แต่การที่กลับดึกเกินไปหรือไม่กลับเลย ยังไงเราก็ไม่สบายใจอยู่ดีค่ะ
ส่วนเรื่องความใส่ใจ ปัญจุบันก็โทรหาเราน้อยลงค่ะ คุยกันแค่สั้นๆ มาหาก็น้อยกว่าแต่ก่อนมากค่ะ
ในความคิดของเรา เราอยากมีคู่ชีวิตที่เป็นคู่คิด เป็นที่ปรึกษา สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง อยู่กันแล้วสบายใจค่ะ
แต่ปัจจุบันเรามีแต่ความไม่สบายใจ มีแต่ความน้อนใจ และเกิดความกลัวว่าวันหนึ่งเค้าจะหมางเมินจนทิ้งเราไปค่ะ
ความไม่สบายใจเหล่านี้มันรุมเร้าเรามานานจนทำให้เราคิดว่าถ้ามีเค้าอยู่แล้วตัวเองไม่มีความสุข ตัดสินใจเลิกและอยู่คนเดียวคงจะดีกว่า
จึงตัดสินใจบอกเลิก......
ผ่านมายังไม่ถึงอาทิตย์เลยค่ะ ตอนนี้มันรู้สึกคิดถึง รู้สึกทรมาน รู้สึกสับสนว่าที่ทำไปนั้นตัวเองทำถูกรึป่าว?!
หาตำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ว่าทำไมถึงเส้าขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนจะเลิกก็ตัดสินใจเองว่าถ้าเลิกแล้วคงจะไม่ทุกข์
แต่ความรู้สึกตอนนี้มันไม่ใช่ ทุกข์มากกว่าตอนมีเค้าอยู่ข้างๆอีกค่ะ
เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์รบกวนแนะนำด้วยนะคะ
พึ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ
เป็นคนบอกเลิกแฟน สุดท้ายต้องมานั่งเสียใจเอง เพราะลืมเค้าไม่ได้ ใครเป็นแบบนี้บ้างคะ?
คบกับแฟนมาเกือบปีแล้วค่ะ
คิดว่าเราสองคนก็รักกันมาก ถึงจะมีทะเลาะกันบ้างแต่สุดท้ายก็ดีกันตลอด
ระหว่างที่คบกัน ตัวเค้าไม่เคยมีปัญหาเรื่องมือที่สามเข้ามาให้เราไม่สบายใจแม้แต่ครั้งเดียวค่ะ
เค้าจะเป็นคนลบเบอร์ติดต่อ หรือไลน์ ของผู้หญิงเก่าๆในอดีตออกจากโทรศัพท์ตั้งแต่แรกที่คบกับเรา โดยที่เค้าสมัครใจจะทำเอง เราไม่ได้ร้องขอ
ส่วนตัวเรา(เราเป็นคนหน้าตาค่อนข้างจะโอเคค่ะ) ก็มีคนเข้ามาเป็นระยะ(ซึ่งอาจจะทำให้เค้าหงุดหงิดใจ) แต่เราก็บอกทุกคนที่เข้ามาตลอดว่าเรามีแฟนแล้ว และจัดกการบล๊อคผู้ชายคนนั้นๆทุกช่องทางตามที่แฟนต้องการตลอด
ต้วเราเองเราเคยแต่งงานมาแล้วหนึ่งครั้งและมีลูกหนึ่งคนค่ะ
แฟนเราเค้ารับรู้และรับได้ตั้งแต่วันแรกที่ขอคบกับเราค่ะ
ส่วนที่บ้านเค้า เราจะไปค้างบ้านแฟนสัปดาห์ละครั้ง ซึ่งที่บ้านเค้าทุกคนพอจะทราบอดีตเราค่ะ แต่ทั้งคุณพ่อ คุณแม่ และน้องสาว รวมถึงญาติๆของเค้า ทุกคนก็น่ารักกับเรามากค่ะ
สาเหตุที่บอกเลิก : ทัศนคติไม่ตรงกันค่ะ และรู้สึกเหมือนแฟนเริ่มห่างเหินหรือเปลี่ยนไปค่ะ
แฟนเราอ่อนกว่าเราสองปีค่ะ แต่ก่อนเคยเป็นคนใจร้อนมาก แต่พอเริ่มอยู่ด้วยกันมีการห้ามปรามเวลาทาเลาะกัน เราก็สัมผัสได้ค่ะ ว่าเค้าใจเย็นลงในหลายๆเรื่อง
แต่ที่ทำยังไงก็เข้ากันไม่ได้สักที คือทัศนคติค่ะ
เราและแฟนพื้นฐานครอบครัวเติบโตมาต่างกันค่ะ ทำให้ความคิดหลายๆอย่าง เรากับเค้าคิดกันคนละทาง หรือบางครั้งคนละโลกเลยก็ว่าได้ค่ะ
สาเหตุนี้มันทำให้หลายๆครั้งเรารู้สึกอึดอัดมากค่ะ เช่นว่าบางครั้งตัวเรามีปัญหาไปปรึกษาหรือระบายให้เค้าฟัง กลับได้รับคำพูดหรือมุมมองที่ไม่สบายใจมากกว่าเดิมค่ะ
ตอนคบกันใหม่ๆเค้าพึ่งย้ายกลับมาทำงานที่กรุงเทพค่ะ ตอนนั้นรู้สึกได้ว่าเค้าใส่ใจเรามากกว่านี้ ดูแลเรามากกว่านี้
เรากับแฟนบ้านอยู่ไกลกันค่ะ แต่เค้าก็จะมาหาเราบ่อยๆ จนบางครั้งเราแอบรู้สึกสงสารที่เค้าต้องกลับรถไกลๆ
ปัจจุบันหลังจากย้ายกลับมากรุงเทพได้เกือบปี สังคมเพื่อนฝูงมากขึ้นค่ะ จะมีนัดคุยงานตอนเย็นกับเพื่อนตลอด
บางครั้งกลับดึก บางครั้งไม่กลับเพราะค้างที่บ้านรุ่นพี่เนื่องจากกลัวด่านตรวจแอลกอฮอล์ค่ะ
เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้เราไม่สบายใจค่ะ
คุยงานกลับเที่ยงคืนตีหนึ่งเราไม่มีปัญหาค่ะ แต่ตีสาม-ตีสี หรือบางทีไม่กลับเลย เราจะเริ่มรู้สึกไม่สบายใจค่ะ
ก็ทราบว่าเวลาแฟนไปคุยงานไม่ได้มีปัญหาเรื่องผู้หญิงนะคะ แต่การที่กลับดึกเกินไปหรือไม่กลับเลย ยังไงเราก็ไม่สบายใจอยู่ดีค่ะ
ส่วนเรื่องความใส่ใจ ปัญจุบันก็โทรหาเราน้อยลงค่ะ คุยกันแค่สั้นๆ มาหาก็น้อยกว่าแต่ก่อนมากค่ะ
ในความคิดของเรา เราอยากมีคู่ชีวิตที่เป็นคู่คิด เป็นที่ปรึกษา สามารถคุยกันได้ทุกเรื่อง อยู่กันแล้วสบายใจค่ะ
แต่ปัจจุบันเรามีแต่ความไม่สบายใจ มีแต่ความน้อนใจ และเกิดความกลัวว่าวันหนึ่งเค้าจะหมางเมินจนทิ้งเราไปค่ะ
ความไม่สบายใจเหล่านี้มันรุมเร้าเรามานานจนทำให้เราคิดว่าถ้ามีเค้าอยู่แล้วตัวเองไม่มีความสุข ตัดสินใจเลิกและอยู่คนเดียวคงจะดีกว่า
จึงตัดสินใจบอกเลิก......
ผ่านมายังไม่ถึงอาทิตย์เลยค่ะ ตอนนี้มันรู้สึกคิดถึง รู้สึกทรมาน รู้สึกสับสนว่าที่ทำไปนั้นตัวเองทำถูกรึป่าว?!
หาตำตอบให้ตัวเองไม่ได้เลยค่ะ ว่าทำไมถึงเส้าขนาดนี้ ทั้งที่ก่อนจะเลิกก็ตัดสินใจเองว่าถ้าเลิกแล้วคงจะไม่ทุกข์
แต่ความรู้สึกตอนนี้มันไม่ใช่ ทุกข์มากกว่าตอนมีเค้าอยู่ข้างๆอีกค่ะ
เพื่อนๆคนไหนมีประสบการณ์รบกวนแนะนำด้วยนะคะ
พึ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก หากผิดพลาดประการใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ