อ่านกระทู้แนวนี้มาหลายๆ กระทู้ ในรอบหลายๆ ปี ... คิดว่าตัวเองผ่านวัยนั้นมาแล้ว คงได้แค่ชื่นชมผลงานท่านอื่น แต่ในที่สุดก็มีผลงานเป็นของตัวเองจนได้ หดหู่ดีครับ
ผมอายุ 35 ปี ส่วนแฟน 32 ปี เราคบกันมาประมาณ 14 ปีครับ ไม่มีลูกด้วยกัน
เราอยู่ต่างจังหวัดเป็นบ้านของตัวเอง แฟนผมทำงานในปีแรกที่อยู่ด้วยกัน 2 ครั้ง ครั้งละไม่เกินสองอาทิตย์ หลังจากนั้นผมเป็นคนทำงานหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียวมาตลอด หน้าที่ของแฟนผมคือดูแลเรื่องอาหาร เสื้อผ้า ทำความสะอาดห้อง เลี้ยงหมา 2 ตัว แมว 2 ตัว และกระต่าย 1 ตัว หลังจากมาอยู่บ้านเฉยๆ ประมาณครึ่งปีแรกเธอตัดหญ้า ปลูกผัก ปลูกต้นไม้ ...... แต่ชีวิตของผมมาเปลี่ยนไปสิ้นเชิงเมื่อที่บ้านมีอินเตอร์เน็ตซึ่งตั้งใจติดให้เธอใช้ในเรื่องการเรียนราม เธอเริ่มติดเกมส์ ใช้อินเตอร์เน็ตเล่นเกมส์ จะออกจากห้องก่อนผมกลับบ้านประมาณครึ่งชั่วโมง เลิกจากการปลูกผัก ตัดหญ้า ยังคงมีมารดน้ำต้นไม้บ้าง จนเราทะเลาะกันรุนแรงในที่สุดเพราะเธอติดเกมส์อย่างหนัก และแอบคุยโทรศัพท์กับผู้ชายในเกมส์ ผมขว้างโทรศัพท์เธอทิ้ง ตั้งพาสเวิร์ดคอมพิวเตอร์ จนเชื่อว่าเธอเลิกแล้วจึงให้เธอกลับมาใช้ใหม่
หลังจากเลิกเกมส์ก็มาติดซีรีส์เกาหลี สุดท้ายเลิกเรียน และรับผิดชอบงานเล็กๆ น้อยๆ ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในห้องนอน เป็นแบบนี้มาประมาณสิบสองปี ทุกเดือนผมจะให้เงินเธอเพื่อใช้จ่ายในบ้าน ค่าหาหารคนและสัตว์ ยังมีเงินก้อนอื่นที่ได้จากครอบครัวผมซึ่งผมไม่เคยยุ่งกับเงินของเธอ จะซื้อทอง ซื้อของ ผมเพิ่มให้ตลอด
นับจากครั้งแรก เธอยังมีเล่นเกมส์จนทะเลาะกันรุนแรงอีกอย่างน้อยสองครั้ง ครั้งที่หนักสุดคอมที่บ้านติดไวรัส ผมไม่รู้เอาไวรัสมาติดคอมของบริษัทฯ และเข้าไปในเครือข่ายทั้งหมด จนต้องจ้างบริษัทฯ ภายนอกมาแก้ไขซึ่งผมเองแทบจะต้องโดนไล่ออก โชคยังดีที่เจ้านายช่วยเอาไว้
สิบสี่ปีนับจากครั้งแรก เดือนกุมภาที่ผ่านมาผมให้เธอใช้แท็ปเล็ตไปดูออกกำลังกาย .... เธอใช้มันโหลดเกมส์มาเล่นในวัย 32 ปี ขณะนั้นผมไม่สบายต้องนอนไว ผมเข้านอนประมาณ 3 ทุ่มครึ่ง ส่วนเธอนั่งเล่นเกมส์จนถึงห้าทุ่มครึ่ง เข้าห้องเที่ยงคืน เข้านอนเที่ยงคืนเศษและผมต้องตื่นมาเป็นประจำ เธอเลิกกิจกรรมออกกำลังกายที่ชื่นชอบและทำประจำมาเป็นปีเพื่อมาเล่นเกมส์ วันนึงผมไม่สบายมากทนไม่ไหวเลยว่าเธอให้ดูคนในวัยเดียวกับเธอว่าเขาคิดอะไร ทำอะไรกัน เธอเหยุดใช้งานแท็ปเล็ตและไปซื้อโทรศัพท์ใหม่เนื่องจากของเดิมเป็น window phone เพื่อมาเล่นเกมส์โดยบอกกับผมว่าจะเอาเครื่องเดิมให้พ่อซึ่งมันไม่จริง....หลังจากนั้นกิจวัตรเธอเปลี่ยนไป เราจะอยู่ห่างกันตลอด เธอจะแอบอยู่ในที่ๆ มีปลั๊กไฟเสียบที่ชาร์ทเล่นอยู่ตลอดเวลา ทั้งเล่นเกมส์ ทั้งแชทคุยกับผู้ชายในเกมส์ ผมทนดูตั้งแต่เดือนมีนา เมษา จนถึงกลางเดือนพฤษภา จึงพูดกับเธออีกครั้ง ให้เธอเลือกออกไปเล่นเกมส์ไปคุยกับผู้ชายในเกมส์ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่บ้านนี้ หรืออยู่บ้านแล้วเลิกเล่นเกมส์ ขอให้เธอให้โทรศัพท์ผม ....... เธอเลือกอย่างหลังในที่สุด แต่ชีวิตผมที่เปลี่ยนไปตั้งแต่เดือนกุมภาก็ไม่กลับมา เธอยังแอบเล่นเกมส์และแชทคุยกับผู้ชาย เมื่อผมกลับบ้านหากผมอยู่ในห้องเธอจะมาเล่นอยู่ข้างนอก เมื่อผมอยู่นอกห้องเธอจะเข้าห้องล็อคประตูเพื่อเล่นเกมส์และแชทคุยกับผู้ชายในเกมส์ วันของผมที่เคยกลับมาดูหนังด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน คุยกันไม่มีอีกต่อไป
ผมต้องจบความอึดอัดนี้ในเร็ววันก่อนที่จะเป็นโรคประสาท เพราะเบื่อที่ต้องคอยเฝ้ามองพฤติกรรมของเธอแบบนี้ เบื่อที่จะต้องฝืนทนรับรู้ ผมไม่รู้เธอจะไปใช้ชีวิตอย่างไง กับวุฒิ ม.6 และไม่เคยทำงานอะไร ไม่เคยใช้ชีวิตภายนอกออกจากบ้านก็มาอยู่กับผม ผมเองก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตอย่างไง เพราะที่ทำมาคือตื่นเช้าไปทำงาน และกลับบ้านกินข้าว อาบน้ำ นอน ... แต่ไม่ว่าอย่างไงก็คงจะดีกว่าความอึดอัดที่ผมต้องเจออยู่ ... หวังว่ามันคงจะผ่านไปได้ด้วยดีครับ
ในที่สุดก็เจอกับตัวเองครับ .... เลิกกับแฟน เพระแฟนติดเกมส์ ติดแชท
ผมอายุ 35 ปี ส่วนแฟน 32 ปี เราคบกันมาประมาณ 14 ปีครับ ไม่มีลูกด้วยกัน
เราอยู่ต่างจังหวัดเป็นบ้านของตัวเอง แฟนผมทำงานในปีแรกที่อยู่ด้วยกัน 2 ครั้ง ครั้งละไม่เกินสองอาทิตย์ หลังจากนั้นผมเป็นคนทำงานหาเลี้ยงครอบครัวคนเดียวมาตลอด หน้าที่ของแฟนผมคือดูแลเรื่องอาหาร เสื้อผ้า ทำความสะอาดห้อง เลี้ยงหมา 2 ตัว แมว 2 ตัว และกระต่าย 1 ตัว หลังจากมาอยู่บ้านเฉยๆ ประมาณครึ่งปีแรกเธอตัดหญ้า ปลูกผัก ปลูกต้นไม้ ...... แต่ชีวิตของผมมาเปลี่ยนไปสิ้นเชิงเมื่อที่บ้านมีอินเตอร์เน็ตซึ่งตั้งใจติดให้เธอใช้ในเรื่องการเรียนราม เธอเริ่มติดเกมส์ ใช้อินเตอร์เน็ตเล่นเกมส์ จะออกจากห้องก่อนผมกลับบ้านประมาณครึ่งชั่วโมง เลิกจากการปลูกผัก ตัดหญ้า ยังคงมีมารดน้ำต้นไม้บ้าง จนเราทะเลาะกันรุนแรงในที่สุดเพราะเธอติดเกมส์อย่างหนัก และแอบคุยโทรศัพท์กับผู้ชายในเกมส์ ผมขว้างโทรศัพท์เธอทิ้ง ตั้งพาสเวิร์ดคอมพิวเตอร์ จนเชื่อว่าเธอเลิกแล้วจึงให้เธอกลับมาใช้ใหม่
หลังจากเลิกเกมส์ก็มาติดซีรีส์เกาหลี สุดท้ายเลิกเรียน และรับผิดชอบงานเล็กๆ น้อยๆ ชีวิตส่วนใหญ่อยู่ในห้องนอน เป็นแบบนี้มาประมาณสิบสองปี ทุกเดือนผมจะให้เงินเธอเพื่อใช้จ่ายในบ้าน ค่าหาหารคนและสัตว์ ยังมีเงินก้อนอื่นที่ได้จากครอบครัวผมซึ่งผมไม่เคยยุ่งกับเงินของเธอ จะซื้อทอง ซื้อของ ผมเพิ่มให้ตลอด
นับจากครั้งแรก เธอยังมีเล่นเกมส์จนทะเลาะกันรุนแรงอีกอย่างน้อยสองครั้ง ครั้งที่หนักสุดคอมที่บ้านติดไวรัส ผมไม่รู้เอาไวรัสมาติดคอมของบริษัทฯ และเข้าไปในเครือข่ายทั้งหมด จนต้องจ้างบริษัทฯ ภายนอกมาแก้ไขซึ่งผมเองแทบจะต้องโดนไล่ออก โชคยังดีที่เจ้านายช่วยเอาไว้
สิบสี่ปีนับจากครั้งแรก เดือนกุมภาที่ผ่านมาผมให้เธอใช้แท็ปเล็ตไปดูออกกำลังกาย .... เธอใช้มันโหลดเกมส์มาเล่นในวัย 32 ปี ขณะนั้นผมไม่สบายต้องนอนไว ผมเข้านอนประมาณ 3 ทุ่มครึ่ง ส่วนเธอนั่งเล่นเกมส์จนถึงห้าทุ่มครึ่ง เข้าห้องเที่ยงคืน เข้านอนเที่ยงคืนเศษและผมต้องตื่นมาเป็นประจำ เธอเลิกกิจกรรมออกกำลังกายที่ชื่นชอบและทำประจำมาเป็นปีเพื่อมาเล่นเกมส์ วันนึงผมไม่สบายมากทนไม่ไหวเลยว่าเธอให้ดูคนในวัยเดียวกับเธอว่าเขาคิดอะไร ทำอะไรกัน เธอเหยุดใช้งานแท็ปเล็ตและไปซื้อโทรศัพท์ใหม่เนื่องจากของเดิมเป็น window phone เพื่อมาเล่นเกมส์โดยบอกกับผมว่าจะเอาเครื่องเดิมให้พ่อซึ่งมันไม่จริง....หลังจากนั้นกิจวัตรเธอเปลี่ยนไป เราจะอยู่ห่างกันตลอด เธอจะแอบอยู่ในที่ๆ มีปลั๊กไฟเสียบที่ชาร์ทเล่นอยู่ตลอดเวลา ทั้งเล่นเกมส์ ทั้งแชทคุยกับผู้ชายในเกมส์ ผมทนดูตั้งแต่เดือนมีนา เมษา จนถึงกลางเดือนพฤษภา จึงพูดกับเธออีกครั้ง ให้เธอเลือกออกไปเล่นเกมส์ไปคุยกับผู้ชายในเกมส์ที่อื่นที่ไม่ใช่ที่บ้านนี้ หรืออยู่บ้านแล้วเลิกเล่นเกมส์ ขอให้เธอให้โทรศัพท์ผม ....... เธอเลือกอย่างหลังในที่สุด แต่ชีวิตผมที่เปลี่ยนไปตั้งแต่เดือนกุมภาก็ไม่กลับมา เธอยังแอบเล่นเกมส์และแชทคุยกับผู้ชาย เมื่อผมกลับบ้านหากผมอยู่ในห้องเธอจะมาเล่นอยู่ข้างนอก เมื่อผมอยู่นอกห้องเธอจะเข้าห้องล็อคประตูเพื่อเล่นเกมส์และแชทคุยกับผู้ชายในเกมส์ วันของผมที่เคยกลับมาดูหนังด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน คุยกันไม่มีอีกต่อไป
ผมต้องจบความอึดอัดนี้ในเร็ววันก่อนที่จะเป็นโรคประสาท เพราะเบื่อที่ต้องคอยเฝ้ามองพฤติกรรมของเธอแบบนี้ เบื่อที่จะต้องฝืนทนรับรู้ ผมไม่รู้เธอจะไปใช้ชีวิตอย่างไง กับวุฒิ ม.6 และไม่เคยทำงานอะไร ไม่เคยใช้ชีวิตภายนอกออกจากบ้านก็มาอยู่กับผม ผมเองก็ไม่รู้จะใช้ชีวิตอย่างไง เพราะที่ทำมาคือตื่นเช้าไปทำงาน และกลับบ้านกินข้าว อาบน้ำ นอน ... แต่ไม่ว่าอย่างไงก็คงจะดีกว่าความอึดอัดที่ผมต้องเจออยู่ ... หวังว่ามันคงจะผ่านไปได้ด้วยดีครับ