(นายพระรอง) บอกไปก็ไม่มีใครรับฟัง แต่ทำไมยังดันทุรังเพื่อบอกกล่าว หรือว่ารับจ้างมา..?

.
       หัวข้อกะทู้นี้มิได้พาดพิงถึงใครๆ เพราะในที่นี้หมายความถึงตัว จขกท.เองเท่านั้น ท่านผู้อ่านที่พอจะจดจำนามแฝงของผมได้บ้าง คงพอรู้แนวทางการแสดงความเห็นของผมอยู่บ้าง ถ้าจะให้ตัวผมเองขยายความบอกเล่าถึงแนวทางการโพสต์หรือตั้งกะทู้ของผม ก็คงกล่าวได้ว่า เขียนแบบมุ่งเน้นเนื้อหาสาระ ที่มิได้มุ่งเป้าทำลายใคร หรือยกยอผู้หนึ่งผู้ใด ชี้นำให้มีบุคคลใดบุคคลหนึ่งมีภาพลักษณ์ผิดเพี้ยนจากความเป็นจริง

       ซึ่งตัวผมเองก็รู้ดีว่า เขียนลักษณะนี้ คนอ่านให้ความสนใจน้อย ยิ่งประเภทจำนวนความยาวเนื้อหาในลักษณะที่ผมเขียนนั้น ยิ่งลดจำนวนผู้อ่านลงไปอีก ผู้อ่านที่ติดตามงานเขียนบทความของผม ก็มีอยู่กลุ่มเล็กๆไม่กี่คนเท่านั้น และเป็นหน้าเดิมๆที่ไม่ค่อยผลัดเปลี่ยนเวียนเพิ่มขึ้นสักเท่าไร มีแต่หายหน้าไปแล้วเปลี่ยนมาเป็นตัวเลขใหม่แทน แต่ก็ยังแสดงตัวให้รู้ว่า เป็นผู้อ่านกลุ่มเดิมที่ตามอ่านกะทู้ผม

       แล้วถ้าถามว่า ทำไมยังเขียนอยู่....? ทั้งที่คนอ่านก็มีแค่กระล่อมกระแล่ม ไม่เกิน 20 (30 คนเป็นอย่างมาก) ตอบกะทู้หรือแสดงความเห็นเพิ่มเติมก็แทบไม่มี  ก็ขอเรียบเรียงคำตอบเป็นภาษาดอกไม้ในโคลงสี่สุภาพต่อไปนี้


                                                                    ตัวอักษร ที่สร้าง.....................บทความ
                                                                    ใช้สาระ ชี้นำ...........................เอ่ยอ้าง
                                                                    แม้นไร้ผู้ ติดตาม......................ข้ามผ่าน เมินนา
                                                                    ก็มิย่อ ขอสร้าง.........................ถึงร้างใครมอง

                                                                    เพราะอักษร เรียงร้อย................ความนัย
                                                                    แม้นเพียงหนึ่ง รับได้...................สื่อรู้
                                                                    ผู้เขียนก็ สมใจ...........................สำเร็จ แล้วนา
                                                                    มิเสียแรง ทนสู้..........................อยู่ด้วย ปณิธาน


       พวกโลกไม่สวย พอได้อ่านแล้วก็คงคิดอยู่ในใจ ว่า ไม่ใช่ ไม่จริง ยังเขียนทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีคนอ่านแบบนี้ต้อง รับจ้างมาแน่ๆ อย่ามาทำเป็นพูดดีเลยดีกว่า ซึ่งผมก็รู้ว่าเปล่าประโยชน์จะแก้ตัวอะไร กับคนเช่นนี้ อยู่มาก็หลายปี ไม่เคยหลบหนีข้อหารับจ้างโพสต์ที่คนกลุ่มนี้พยายามยัดเยียดให้ได้สำเร็จ เลยขี้เกียจจะปฏิเสธให้เปลืองน้ำลายต่อไป ขอบอกออกไปว่า

ครับ ผมนี้แหละ รับจ้างโพสต์

ย้ำ...ชัดๆนะครับ ไอ้นายพระรองนี้แหละ รับจ้างโพสต์

       แต่ผู้ว่าจ้างของผมไม่ได้เป็นกลุ่มคนที่มีส่วนได้ส่วนเสียทางการเมืองใดๆทั้งสิ้น ผู้ว่าจากของผม คือระบอบประชาธิปไตยที่ผมเลื่อมใสศรัทธา แต่นายจ้างของผมไม่ได้จ่ายอามิสสินจ้าง ค่าตอบเป็นเงินทองของมีค่า หรือลาภยศฐา บรรดาศักดิ์ใดๆ สิ่งเดียวที่ระบอบประชาธิปไตยจ่ายให้ผม ก็คือ ความหวัง



แล้วนั้นคือสิ่งที่ผมได้รับเป็นค่าตอบแทน จากการตั้งกะทู้แสดงความเห็นทางการเมือง

       ทิ้งท้ายกันไปด้วยบทเพลง เพลงหนึ่ง ซึ่งสมัยหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว เพลงๆนี้เคยจุดประกายให้นักศึกษาธรรมดาอย่างผมในตอนนั้น ถึงขั้นละทิ้งการเรียนเข้าไปร่วมชุมนุมทางการเมือง (พฤษภาทมิฬ) ทั้งๆที่เรียนอยู่ปีสุดท้ายและใกล้จะสำเร็จการศึกษา



       เมื่อมีวุฒิภาวะมากขึ้น ผมรู้แล้ว ว่าสิ่งที่ผม หวัง คืออะไร รู้แล้วว่า อุดมการณ์ประชาธิปไตยหาใช่การแสดงออกบนท้องถนน หาใช่การต่อต้านคนโกง คนปล้นชาติ หรือปล้นอำนาจประชาชน หาทางออกโดยการใช้กำลัง เพราะหากทำเช่นนั้นแล้ว เราก็ต้องใช้กำลังเรื่อยไป.....เพื่อรักษาไว้ซึ่งอำนาจที่ช่วงชิงมาได้ ซึ่งนั้น มิได้เป็นเนื้อแท้ของระบอบประชาธิปไตย ซึ่งมุ่งหวังให้คนใช้สิทธิเสรีภาพอย่างเท่าเทียมภายใต้กฎหมายที่ทุกคนยอมรับ

       ดังนั้นการใช้ปากกาแสดงสิทธิเสรีภาพ น่าจะเป็นทางออกที่ดีกว่าการใช้กำลังสำหรับผม ผมจึงยังคงใช้ปากกาเขียนเรื่องราวแสดงความเห็นทางการเมืองอยู่ในทุกวันนี้ ทำด้วยความหวังที่มีต่อระบอบประชาธิปไตย

       

หากผมต้องแสดงพลังเพื่อปกป้องสิ่งที่ผมหวัง ผมก็จะทำมันในคูหาเลือกตั้ง
ใช้ปากกาแสดงสิทธิเสียงที่ผมมีตามระบอบ ตามวิถีที่ผมเลื่อมใสศรัทธา

*ป.ล.วันนี้ขอคุยกันสบายๆ เว้นวรรคเนื้อหาหลักการสักวันนะครับ


ขอบคุณครับ
นายพระรอง