ทำไมในต่างประเทศบางประเทศถึงรับได้เมื่อบุคคลสำคัญในประวัติศาสตร์โดนจับมายำเล่น ? (ถามด้วยความอยากรู้)

เพราะสุดท้ายแล้วมันเป็นผลดีมากกว่าปล่อยให้ประวัติศาสตร์อยู่บนหิ้ง
โบราณ​มีคำพูดว่า ทองแท้ไม่กลัวไฟ ซึ่งก็ตรงตามนั้น

สำหรับ​ประเทศที่เจริญแล้วประวัติศาสตร์เป็นสิ่งที่ต้องวิพากษ์วิจารณ์​ รวมถึงคิดวิเคราะห์ถึงสาเหตุและการตัดสินใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไปแล้ว ต้องตั้งคำถามว่าการกระทำของบุคคลในประวัติศาสตร์นั้นมีสาเหตุมาจากอะไร เหมาะสมกับสถานการณ์ในขณะนั้นหรือไม่ มีทางเลือกอื่นหรือเปล่า
ซึ่ง​การศึกษา​ในแนวทางนี้จะช่วยยืนยันว่าบุคคลเหล่านั้นมีความสำคัญจริงและมีความสามารถจริง ไม่ใช่ถูกอุปโลกขึ้นมา

ซึ่งการนั่งท่องจำชื่อคน จำวันเดือนปีแบบการศึกษาไทยไม่สามารถทำแบบนี้ได้

ดัวนั้นบุคคลในประวัติศาสตร์ไทยจึงต้องขึ้นไปอยู่บนหิ้งแตะต้องไม่ได้ ตั้งคำถาม​หรือตีความก็ไม่ได้
เพราะ​ไม่มีใครกล้าอนุญาตให้ทำ กลัวจะเสียความศักดิสิทธิ์ กลัวว่าสิ่งที่ตนเคารพและบอกคนอื่นให้เคารพนั้นจะไม่จริงแท้
เลยขอภูมิใจกับความคลุมเครือเสียดีกว่า

แต่การอยู่บนหิ้งก็มีข้อเสียใหญ่หลวงนั้นคือ การถูกลืมเลือน หรือ irrelevant เพราะไม่สามารถเชื่อมโยงกับคน วัฒนธรรม สื่อ หรืออะไรก็ตามที่เป็นปัจจุบันได้

เปรียบเทียบได้ง่ายๆ ทุกวันนี้เชื่อว่ามีคนอเมริกัน จีน เกาหลี รวมกันอาจถึงหมื่นคน(ถ้ารวมทุกประเทศทั่วโลกอาจถึงหลายหมื่น) จำชื่อเรือรบ จุดเด่น ประวัติการรบของเรือในกองทัพจักรวรรดิ์ญี่ปุ่นซึ่งเป็นกองทัพศัตรูได้มากกว่าเรื่องราวของเรือในกองทัพประเทศตัวเอง
แถมสมัครใจค้นหาข้อมูล ท่องจำ รวมถึงจ่ายเงินซื้อของที่ระลึกมาสะสม ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องมีใครบังคับ

หรืออีกกลุ่มหนึ่งสามารถเล่าเรื่องประวัติศาตร์ญี่ปุ่นในยุคต่างๆ ได้เป็นฉากๆ ดินแดนไหนสภาพภูมิศาสตร์เป็นอย่างไร ใครปกครอง รบกับใครที่ไหนในปีไหนผลเป็นอย่างไร ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น และส่งผลอย่างไรต่อไป
บางคนถึงขั้นรู้ละเอียดกว่าคนญี่ปุ่นเองเสียอีก

ถามว่า​ประวัติศาสตร์​ไทยมีแบบนี้บ้างไหม?
มีวัยรุ่นต่างชาติคนไหนสนใจประวัติศาสตร์ไทยไหม?  
คิดว่าวัยรุ่นพม่า ลาว กัมพูชา​ เขาจะสนใจใคร่รู้ ชื่นชมยกย่องแม่ทัพของชาติท่ีเคยป็นศัตรูไหม?
แล้ววัยรุ่นชาติตะวันตกที่ห่างออกไปครึ่งค่อนโลกที่ล่ะเขาจะรู้หรือสนใจไหม?

หรือเอาแค่คนไทยเองก็ได้ นอกจากนักวิชาการไม่กี่คนแล้ว มีใครคลั่งไคล้ประวัติศาสตร์ไทยขนาดนี้ไหม?

ถามว่าทำไมญี่ปุ่นถึงทำได้ เพราะเขาทำให้ประวัติศาตร์ของตนเชื่อมโยงกับปัจจุบัน (relevant) ผ่านการตีความ หรือการเปลี่ยนแปลงไม่ว่าจะเป็นตัวบุคคล สถานที่ สถานการณ์​ หรือแม้แต่ตัวประวัติศาสตร์เอง
เช่น ไป​ปรากฏ​ตัวในเรื่องราวอื่น หรือแม้แต่เปลี่ยนชายวัยกลางคนเป็นเด็กผู้หญิง หรือหนุ่มหน้ามน
เพราะมันทำให้ผู้คนสามารถเข้าถึงบุคคลในประวัติศาสตร์ได้เหมือนเป็นมนุษย์คนหนึ่งที่มีด้านดี เลว ตลก เศร้าหรือแม้แต่น่าอับอาย
และหันมาสนใจค้นคว้าหาข้อมูลอื่นๆต่อไป
ไม่ใช่เคารพในฐานะพระเจ้าที่ยกมือไหว้แล้วก็จบกัน

ด้วนเหตุนี้ประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นจึงมีชีวิต และแพร่ขยายกิ่งก้านสาขาออกไปยังผู้คนทั้งในและนอกประเทศได้