เรื่องอาจจะยาวซักนิดนะครับ
ผมกับภรรยาแต่งงานกันมา 10 ปีแล้วครับก่อนหน้านี้ก็รู้จักกันมาก่อน 3 ปีมีลูกด้วยกัน 2 คนแล้วครับ
1.ในช่วงแรกที่แต่งงานกันผมทำงานประจำเกี่ยวกับการตลาดซึ่งต้องไปรับรองลูกค้าบ่อยมาทำให้กลับดึกแทบจะวันเว้นวันแฟนก็ไม่ค่อยเข้าใจโทรตามและเรื่องเยอะจนผมเกิดความรำคาญไม่รับโทรศัพท์ ไม่ค่อยสนใจแฟนเลยในช่วงนั้นเพราะแฟนจู้จี้จุกจิก แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะเลิกกับแฟน
2.หลังจากนั้นผมออกจานงานมาทำธุรกิจส่วนตัวโดยเปิด 2 สาขาโดยสาขาแรกผมให้แฟนดูแลและสาขาที่ 2 ผมไปดูแลผมก็ยังสังสรรค์เหมือนเดิมช่วงนี้เป็นช่วงที่มีลูกคนโตและและแฟนได้บอกว่าถ้ามีลูกให้เค้าๆจะได้ไม่เหงาผมก็เข้าใจเค้าเพราะผมไปดื่มกลับดึกดื่นบ้างแต่เรื่องทะเลาะกันเราเริ่มดีขึ้นแฟนไม่จู้จี้จุกจิกและมีลูกคนที่ 2 ในช่วงนี้ด้วยครับ ในช่วงนี้เราก็ทะเลาะกันบ้างแต่น้อยลง ผมยังคงกลับดึกดื่นไม่ค่อยสนใจครอบครัวและคิดว่าแฟนคงเข้าใจผมแล้ว
แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้นตอนนี้รายได้ในธุรกิจสาขาที่แฟนดูแลเริ่มไม่ค่อยรอดประกอบกับลูกไปโรงเรียนทั้งคู่แล้วแฟนจึงออกไปทำงานประจำในช่วงนี้แฟนไม่สนใจผมเลยครับ แต่ผมก็ยังคิดว่าเพราะเรามีลูกเลยให้ความสำคัญน้อยลง และผมได้แอบอ่านไลน์แฟนซึ่งเมื่อก่อนผมไม่เคยอ่านเลย ถึงได้ทราบว่าแฟนไม่รักผมแล้ว ในช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อยมากและแฟนรู้สึกเหมือนเป็นอิสระ ที่ผมได้รู้ความจริงที่ว่าแฟนไม่รักผมแล้วเค้าอยู่กับผมเพื่อลูก ผมรู้สึกอึดอัดและโมโหมากจึงไล่เค้าออกจากบ้าน โดยไปอยู่บ้านเช่าของแม่ผมเองซึ่งอยู่ใกล้ๆกับบ้านผม ผมก็ยังติดต่อกันบ้างแล้วไปรับลูกบ้าง โดยผมจ่ายค่าใช้จ่ายให้ลูกเกือบทุกเดือน
แต่มีเหตุการ์ณหนึ่งที่ผมผิดคือผมไปทำร้ายร่างกายแฟนเพราะมีคนบอกมาว่าเค้าไปเจอกับเพื่อนชายที่สนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนและได้บอกเพื่อนชายคนนี้ว่าเราเลิกกันไปแล้ว ผมโมโหมากกลัวเค้าจะไปคบกลับเพื่อนคนนี้
หลังจากเหตุการ์ณนี้ผมไม่สามรถไปหาแฟนหรือลูกได้อีกในวันธรรมดาผมจะไปรับลูกมานอนได้เฉพาะ ศุกร์ เสาร์
ในช่วงนี้เองผมรู้สึกผิดมากผมกลับมาทบทวนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ทำให้ผมเช้าใจแล้วว่าผมไม่เคยสนใจความรู้สึกแฟนเลยผมไม่มีเวลาให้เค้าเลยผมจึงไปบอกกับแฟนมาผมรู้สึกผิดไปแล้วผมขอโทษผมอยากเริ่มต้นใหม่แต่แฟนก็บอกว่ามันจบไปแล้วไม่มีทางมาคืนดีกันได้อีกแล้ว
ผมก็พยายามทำตัวดีขึ้นจนแฟนกลับมาเมื่อ 2 เดือนที่ผ่านมาแต่แฟนบอกว่ากลับมาเพื่อลูกไม่อยากให้ลูกขาดพ่อ แค่นี้ผมเองก็รู้สึกดีแล้วครับ
แต่ความเป็นจริงผมรับรู้ได้ถึงความเฉยชาของแฟนที่มีต่อผมทำผมรู้สึกน้อยใจว่าแฟนไม่รักผมอีกแล้ว เพราะผมอ่านไลน์แฟนกับหัวหน้าหรือเพื่อนร่วมงานแฟนจะเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนร่วมงาน ต่างจากผมที่แฟนไม่เคยสนใจเลยผมไม่สบายแฟนไม่เคยถามไม่เคยสนใจว่าจะมีข้าวทานไหมผมจะเป็นอย่างไร จนผมรู้สึกท้อใจว่าทำไมกับเพื่อนร่วมงานเค้าเป็นห่วง แต่กับผมที่นอนด้วยกันทุกคืนและเป็นพ่อของลูกๆเค้าเค้ากลับไม่ในใจอะไรเลย
ผมจึงถามเค้าว่าผมอยู่ในฐานะอะไรเพราะผมเองก็ท้อแท้แล้ว แฟนตอบผมว่าในตอนนี้เค้ายังไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยจะอยู่ก็อยู่จะไปก็ไปเค้าบอกว่าขอเวลาเค้าก่อน แต่ที่ผ่านมาผมได้ปรับปรุงตัวเอง เอาใจเค้า คิดครอบครัวก่อนเสมอ ไม่ออกไปสังสรรค์ กลับบ้านทุกวัน
แต่ความรู้สึกผมตอนนี้คือเค้าไม่สนใจผมเลยขนาดผมไม่สบาย แต่กับเพื่อนร่วมงานเค้าเป็นห่วงเป็นใย มากกว่าผมซะอีก
ไม่ทราบว่าผมควรยอมแพ้หรือสู้ต่อไปดีครับ
ขอบคุณครับผมรู้สึกได้ระบายออกมาเพราะผมไม่รู้จะไปปรึกษาใครแล้วครับ
ผมควรจะรอต่อไปหรือหยุดดีครับ
ผมกับภรรยาแต่งงานกันมา 10 ปีแล้วครับก่อนหน้านี้ก็รู้จักกันมาก่อน 3 ปีมีลูกด้วยกัน 2 คนแล้วครับ
1.ในช่วงแรกที่แต่งงานกันผมทำงานประจำเกี่ยวกับการตลาดซึ่งต้องไปรับรองลูกค้าบ่อยมาทำให้กลับดึกแทบจะวันเว้นวันแฟนก็ไม่ค่อยเข้าใจโทรตามและเรื่องเยอะจนผมเกิดความรำคาญไม่รับโทรศัพท์ ไม่ค่อยสนใจแฟนเลยในช่วงนั้นเพราะแฟนจู้จี้จุกจิก แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะเลิกกับแฟน
2.หลังจากนั้นผมออกจานงานมาทำธุรกิจส่วนตัวโดยเปิด 2 สาขาโดยสาขาแรกผมให้แฟนดูแลและสาขาที่ 2 ผมไปดูแลผมก็ยังสังสรรค์เหมือนเดิมช่วงนี้เป็นช่วงที่มีลูกคนโตและและแฟนได้บอกว่าถ้ามีลูกให้เค้าๆจะได้ไม่เหงาผมก็เข้าใจเค้าเพราะผมไปดื่มกลับดึกดื่นบ้างแต่เรื่องทะเลาะกันเราเริ่มดีขึ้นแฟนไม่จู้จี้จุกจิกและมีลูกคนที่ 2 ในช่วงนี้ด้วยครับ ในช่วงนี้เราก็ทะเลาะกันบ้างแต่น้อยลง ผมยังคงกลับดึกดื่นไม่ค่อยสนใจครอบครัวและคิดว่าแฟนคงเข้าใจผมแล้ว
แต่ความจริงไม่เป็นเช่นนั้นตอนนี้รายได้ในธุรกิจสาขาที่แฟนดูแลเริ่มไม่ค่อยรอดประกอบกับลูกไปโรงเรียนทั้งคู่แล้วแฟนจึงออกไปทำงานประจำในช่วงนี้แฟนไม่สนใจผมเลยครับ แต่ผมก็ยังคิดว่าเพราะเรามีลูกเลยให้ความสำคัญน้อยลง และผมได้แอบอ่านไลน์แฟนซึ่งเมื่อก่อนผมไม่เคยอ่านเลย ถึงได้ทราบว่าแฟนไม่รักผมแล้ว ในช่วงนี้เราทะเลาะกันบ่อยมากและแฟนรู้สึกเหมือนเป็นอิสระ ที่ผมได้รู้ความจริงที่ว่าแฟนไม่รักผมแล้วเค้าอยู่กับผมเพื่อลูก ผมรู้สึกอึดอัดและโมโหมากจึงไล่เค้าออกจากบ้าน โดยไปอยู่บ้านเช่าของแม่ผมเองซึ่งอยู่ใกล้ๆกับบ้านผม ผมก็ยังติดต่อกันบ้างแล้วไปรับลูกบ้าง โดยผมจ่ายค่าใช้จ่ายให้ลูกเกือบทุกเดือน
แต่มีเหตุการ์ณหนึ่งที่ผมผิดคือผมไปทำร้ายร่างกายแฟนเพราะมีคนบอกมาว่าเค้าไปเจอกับเพื่อนชายที่สนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนและได้บอกเพื่อนชายคนนี้ว่าเราเลิกกันไปแล้ว ผมโมโหมากกลัวเค้าจะไปคบกลับเพื่อนคนนี้
หลังจากเหตุการ์ณนี้ผมไม่สามรถไปหาแฟนหรือลูกได้อีกในวันธรรมดาผมจะไปรับลูกมานอนได้เฉพาะ ศุกร์ เสาร์
ในช่วงนี้เองผมรู้สึกผิดมากผมกลับมาทบทวนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา ทำให้ผมเช้าใจแล้วว่าผมไม่เคยสนใจความรู้สึกแฟนเลยผมไม่มีเวลาให้เค้าเลยผมจึงไปบอกกับแฟนมาผมรู้สึกผิดไปแล้วผมขอโทษผมอยากเริ่มต้นใหม่แต่แฟนก็บอกว่ามันจบไปแล้วไม่มีทางมาคืนดีกันได้อีกแล้ว
ผมก็พยายามทำตัวดีขึ้นจนแฟนกลับมาเมื่อ 2 เดือนที่ผ่านมาแต่แฟนบอกว่ากลับมาเพื่อลูกไม่อยากให้ลูกขาดพ่อ แค่นี้ผมเองก็รู้สึกดีแล้วครับ
แต่ความเป็นจริงผมรับรู้ได้ถึงความเฉยชาของแฟนที่มีต่อผมทำผมรู้สึกน้อยใจว่าแฟนไม่รักผมอีกแล้ว เพราะผมอ่านไลน์แฟนกับหัวหน้าหรือเพื่อนร่วมงานแฟนจะเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนร่วมงาน ต่างจากผมที่แฟนไม่เคยสนใจเลยผมไม่สบายแฟนไม่เคยถามไม่เคยสนใจว่าจะมีข้าวทานไหมผมจะเป็นอย่างไร จนผมรู้สึกท้อใจว่าทำไมกับเพื่อนร่วมงานเค้าเป็นห่วง แต่กับผมที่นอนด้วยกันทุกคืนและเป็นพ่อของลูกๆเค้าเค้ากลับไม่ในใจอะไรเลย
ผมจึงถามเค้าว่าผมอยู่ในฐานะอะไรเพราะผมเองก็ท้อแท้แล้ว แฟนตอบผมว่าในตอนนี้เค้ายังไม่รู้สึกอะไรกับผมเลยจะอยู่ก็อยู่จะไปก็ไปเค้าบอกว่าขอเวลาเค้าก่อน แต่ที่ผ่านมาผมได้ปรับปรุงตัวเอง เอาใจเค้า คิดครอบครัวก่อนเสมอ ไม่ออกไปสังสรรค์ กลับบ้านทุกวัน
แต่ความรู้สึกผมตอนนี้คือเค้าไม่สนใจผมเลยขนาดผมไม่สบาย แต่กับเพื่อนร่วมงานเค้าเป็นห่วงเป็นใย มากกว่าผมซะอีก
ไม่ทราบว่าผมควรยอมแพ้หรือสู้ต่อไปดีครับ
ขอบคุณครับผมรู้สึกได้ระบายออกมาเพราะผมไม่รู้จะไปปรึกษาใครแล้วครับ