สวัสดีค่ะ ขอมาเล่าชีวิตที่ผ่านมา เป็นคนไม่มีเพื่อน เลยไม่รู้จะคุยกับไคร
ถ้าพิมพ์ผิดขออภัยนะคะ อาจยาวหน่อย
●●●●●●●●●●●●●●●
♧♧เมื่ออก่อนตอนเด็ก บ้านของเรามีฐานะดีตามภาษาคนต่สงจังหวัด
ที่บ้านเรามีอาชีพขายส่งผลไม้ ซึ่งมีรถยนต์ 5 คนวิ่งเอาเองจากสวนส่งแถวภาคกลาง สระบุรี
ลพบุรี...... ฯลฯ แม่เราเป็นแขกใสเลย์ พ่อเป็นคนภาคกลาง เดิมที่พอเป็นตำรวจ แต่พ่อ
มีนิสัยที่ไม่ชอบไห้ไครบังคับ แล้วเงิยเดือนน้อยด้วย แตาเหตุผลจริงๆๆเราไม่ทราบหรอกค่ะ
พ่อกับแม่มีเงินเยอะ ใส่ทองเต็มคอ ตามภาษาแฟชั่น ตจว. มีแต่คนนับน่าถือตา แม่เป็นคนใจดีมาก
ไครชมหน่อย ขอยืมเงินควักไห้เลยแล้วก็หายสสบสูญไป เราเรียนอนุบาลใน รร. เอกชน
มีคนไปรับ ส่ง รร. พวกทาง รร. ชอบเอาใจแม่เรา เพราะแม่เราซื้อของไปไห้บ่อย
เรามีพี่ชาย 1 คน เรามีแต่คนรัก มีแต่คนมาเล่นด้วย เราหน้าแขก ผมยาวมากยาวเลยก้น
และแม่ของเราต้องขายของตลอด ปล่อยเราเล่นอยู่บ้าน แม่ชอบเอาเงิน ทอง ที่มีอยุ่ เก็บไว้ที่บ้าน
และเงินแม่ก็หายบ่อยมาก หายทรเป็นแสนๆ หลายครั้งแม่เสียใจ และสุดท้ายจับได้คือ
เพื่อนๆๆของพี่ชายซึ่งเป็นเด็ก ป. 6 ขโมย แต่ถามไปถามมาเด็กมันก็เหมือนผ้าขาวแหละ
พ่อแม่เค้าบอก สุดท้ายไม่ได้เคลียที่โรงพักหรอกค่ะ ตามภาษคน ตจว.
ผ่านมาสักประมาณ 4-5 ปี เราเริ่มเรียนอยู่ชั้นประถม ได้เกิดความเลวร้ายกับบ้านเราขึ้น
มีตลาดไท เกิดขึ้น แล้วตัดราคาบ้านเราแบบสุดๆๆ บ้านเราเจ๊งผลไม้ไป เป็นล้าน
รถอีก 5 คัน แม่กับพ่อ ต้องทะยอยขาย เพื่อค้ำจุนบ้านเราไว้ เชื่อมั้ยว่าช่วงนั้น
ไม่มีแม่แต่คำว่าเพื่อน ทุกคนที่เคยมาหาแม่ หายไปแบบไร้ร่องลอย
บางคนเจอหน้าแอบ แต่พ่อกับแม่ ยังเข้มแข็งอยู่ พี่ชายังเรียนอยู่ใน รร. เอกชน
ส่วนเราแม่ไห้ย้ายไปเรียน รร. วัด เราถูกเพื่อนแกล้งบ่อย เพราะต่างจากคนอื่น
ในเรื่องของใช้ที่มีดีกว่า เสื้อผ้าการแต่งกาย แต่ทุกอย่างมันผ่านไปดเวยดีเพราะ
นิสัยของเราที่เพื่อนๆๆรัก เชื่อมั้ยว่าเนาเรัยนภาษาอังกฤษพื้นฐานจาก รร. เอกชนมา
จนมาอยู่ รร. วัดชั้นประถม 2 เพื่อนเรายังไม่เคยเรียนภาษาอังกฤษเลย และไม่เคยจับคอมเลย
คอมที่ รร. วัด โบราณมาก แต่เข้าใจ เรากฌช่วยสอนเพื่อนๆๆ ในเรื่องเรียนมาตลอด
ชีวิตจสกลูกคนมีเงิน ลำบากมาก แม่เแาเราไปไว้กับย่า ย่าของเราทำขนมขาย ให้เราเดินขายตั้งแตาเด็กๆๆ
บอกตรงๆๆว่าอายมาก เพื่อนๆๆก็ชอบล้อ แต่เราต้องทำ ผู้ใหญที่มาอุดหนุนเรา ส่วนมากเคเาสงสาร
และเอ็นดูเรา เราหน้แขกๆๆ ซึ่งแถวนั้นมีแต่คนภาคอัสานและภาคกลาง เรารู้วิธีการขายขนมหมดเร็ว
คือเราเดินผ่านบ้านหลังนึง เค้ารวยและใจบุญชอบอุดหนุนเรา เราก็จะเดินผ่านตรงนั้นตลอด
เพราะเค้าจะเหมาขนมเรา พ่อกับแม่ก็แวะมาหาบ้าง ย่าชอบให้เราไปเดินเก็บของเก่ามาหาขาย
โครตอายเลยมีแต่คนดูถูก ผ่านมาหลายปี พ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อขายบ้านรถ จนหมดเพื่อไม่ไห้มีภาระติดตัว
พ่อกับมาหาย่า มาแต่ตัว จากคนที่เคยมีมาก ไม่เหลืออะไรเลย พ่อของเรสเก่งมาก พ่ออดทน ไม่อายทำกิน
เอารถมอไซต์เก่ๆๆไปทำพ่วงข้างเริ่มจากขายเฉาก๊วย แต่ไปไม่รอด
เปลี่ยนมาขาย อาหาร ก็ไม่รอด
สุดท้ายอาชีพของพ่อ คือคนเก็บของเก่า พ่อบอกว่าของเก่ามันไม่เน่าไม่บูด
เก็บไว้กี่วันก็ขายได้ เรากับพ่อต้องออกไปหารับซื้อบ้านที่มีของน้อยๆๆเพราะเงินทุนเราน้อย
เลิกเรียนกับมาต้องมาคัดของ เรามองพ่อและร้องให้มาตลอดสงสารพ่อ
แม่กับพี่ชายไม่คาอยกับมาดูเลยเค้ากับไปภาคไต้ บ้านแม่ เราเรียนจนขึ้นชั้น ม.1
เป็นักกีฑาขอ รร. ไต่ขึ้นไปเป็นตัวแทนจังหวัด ไปแข่งภาคกลาง จน รร.การกีฬามา
ให้ทุนไปเรียนที่นั่น แต่เราต้องปฏิเสธ เพราะเรทิ้งพ่อไม่ได้เราเรียนเก่งได้เป็นตัวแทนแข่งขันหลายรายการ
พ่อภูมิใจที่เราเป็นเด็กดี เริ่มโตขึ้นเรียนม.3 เราก็ต้องไหาเก็บขขยะ เพื่อนๆๆไม่ค่อยคบเราหรอก
อายมั้ง วัยรุ่นๆๆเดัยวกะนก็มองเนาเหยียดๆๆ พอเรียนจบ ม.3 พ่อไม่มีเงินส่งดราเรัยนต่อ
เรานั่งร้องให้ไปหาคุณครูๆ ก็ไม่ช่วยอะไร ย่าเราต้องไปไหว้ขอยืมเงินชาวบ้านมาไห้เราไปเรียนเทรมแรก
เราเข้าเรียน ปวช. ไฟฟ้าอิเล็กทรอนิกส์ ย่ากับพ่อไม่ปลื้มเท้าไรนัก เลิกเรียนกับมา ไปล้างจานอยู่ร้านอาหาร
ได้ค่าแรงวันละ 200 ไป รร.ห่อข้าวไปกิน ค่ารถ พกไป 16 บ. และเดินอีก 3 กก. ถึงวิลัย เราไม่มีเพื่อนคบเลย
เพราะจนหนักมาก ไป เรียนตอนกับผ่านเจอขวกเจอของเราก็เก็บกับบ้านมาไห้พ่อขาย มีพวกผู้ใหญ่มาขอเรากับพ่อหลายคน
ไม่ไช่ว่าเราสวยนะคะ เราหน้าแขก มีแต่คนชอบหน้าเรา เพราะจมูกโด่งตาคมมาก หน้าเรียว แต่ไม่ได้สวยแบบคนศัลยกรรมนะคะ
ไม่เป๊ะขนาดนั้น เราเรียนเก่งมาก เพราะตั้งใจมาก เรียนได้เกรดเฉลี่ย 4.00 บางเทรใ 3.92 ขึ้นไม่ตกเลย อาจารย์ผู้หญิง
เรียกเราไปคุย ว่าทิ้งเพื่อน ไม่ช่วยเพื่อน เพื่อนๆๆเกรดสูงสุด 2.50 สาขานี้เรียนยากมาก ไม่ไช่ว่าเราไม่ช่วยเพื่อน
แต่เะอนไม่อยากคบเรามากกว่าเพราะเราจน แต่เราไม่สกปรกนะคะ เราแต่งตัวสะอาด เป็นเฉพาะเพื่อน ผญ. นะคะที่ไม่ค่อยชอบเรา
เพื่อนๆๆ ผู้ชายชอบเราเพราะเราช่วยสอนงาน ช่วยทำรายงาน ช่วยประคับประคองไห้พวกเค้าจบ เพราะ
พวกนี้ติดเกมส์มาก เวลามีกิจกรรมที่ วิลัย เราจะได้ถือคะฑา ไม้ 1ประธานนักเรียน รวมรายชื่อโหวดเราออก
เหตุผลไม่มี กดดันจนเราทนไม่ไหว ออกเอง เราไม่สนใจกิจกกรมวิลัยแล้ว หลังๆๆมามีกระเทยกลุ่มนึง
เราชอบเดินผ่านบ้ายเค้าไปเก็บกระป๋องเบียที่เค้าดื่มไว้ เยอะๆๆไปขาย เค้าชอบมองเรา และเล้นกับเรา
เค้าชวนเราไปแต่งหน้า ขอรูปเก็บไว้ ชอบไห้เงินเรากินข้าว และมีงานแข่งขันแต่งหน้า พวกพี่เค้าเลย
ชวนไห้เราไป ได้รางวะลมาเค้าไห้เราหมดเลย 30,000 เราตกใจมากไม่เคยเห็นเงินเยอะแบบนี้เลย
ถามพี่เค้าว่าทำไมพี่ไม่เอาไป พี่กระเทยพวกนั้นตอบว่าพี่ไม่ได้อยากได้เงิน พี่อยากได้ชื่อเสียง
อยากได้ความการะนตีไนฝีมือแค่นี้ และพี่ก็สงสานเราที่เราจน เรารีบเอาเงินกับไปไห้พ่อ
แทนที่พ่อจะดีใจนะ แต่ตีเนาเลย บอกไม่ไห้ไปคบเดัเยวเสัยการเรียน เราก็ร้องไห้เอาเงินไปคืนพี่เค้า
จนพี่เค้าต้องมาคุยกะบพ่อ จนพ่อใจอ่อนรับเงินนั้นไว้ และเราก็สูญเสียย่าของเราไป เราคิดถึงย่ามาก ย่า
บอกไห้เราตั้งใจเรัยนเป็นคนดี แต่พ่อก็ลำบากเพราะค่าใช้จ้ายเยอะในเรื่องเรียน เรียนฟรี แต่ค่าบำรุงสถานศึกษาแพงจัง
ไม่ต่างอะไรกับเสียค่าเทรมหรอก กู้ กยศ. มาก็มาไว้ไช้จ่ายเรื่องเรียน แต่รู้มั้ยคะ คนที่คอยช่วยเหลือ
ไห้เงินเรากับเป็นพวกพี่กระเทยพวกนั้น ไห้เงินมาทำรายงาน ไห้เงินทานข้าว ซื้อชุด นศ. ให้เราใส่ดีๆๆ
เราเป็นตัวแทนไปแข่งหุ่นยนต์ งานต่างๆๆ พี่เค้าก็ไห้เงิยไปเด็กเก็บขยะ แต่แต่งตัวดี เพราะพี่ๆๆเค้าช่วย
เราลำบากกับพ่อ 2 คนสงสารพ่อมากต้องยกขวดหนักๆๆ ตากแดดเก็บของเก่า ไปขาย เวลาเราไปเก็บของเก่า
กับพ่อ คนอายุร่นๆๆเดียวกันก็มองเราเหยียดๆๆ แตาเราไม่เก็บมาคิดหรอก พ่อเรายังไม่อายเลย
ชีวิตการเรียนเราไปได้สวย เด็กช่างจะเป็นกลุ่มใหญ่ เค้าก็พูดต่อๆๆกันไปในเรื่องนิสัยเราที่ช่วยเหลือคนอื่น
บางทีเลิกเรียนเดินกับบ้านผ่านหน้าบ้าน นศ. วิลัยเดียวกันแม่เค้าก็ไห้ขนมมากิน จนเรียน ปวส. มาเรื่อยๆๆ
เราก็ยังเป็นเด็กเก็บขยะอยู่ เพราะพ่อยังทำได้เราก็ต้องทำได้ เราคิดว่าชีวิตเราคงจบได้แค่ ปวส.
พอตอนไกล้จบเราต้องทำโปรเจ็ค เพื่อนๆๆ ผช. ต่างแย่งชิงเรา เพราะอยุ่กับเราสบายแน่ จบแน่
แต่สุดท้ายเราคู้กับเะอน ผช. คนนึงแต่เราต้องช่วยทำโปรเจค 5 กลุ่ม มันเป็นเรื่องที่ใหญ่อยู่แต่เราผ่านมาง่ายมาก
เพราะด้วยทักษะการเรียนของเรา เะอนๆๆ ผญ. ไม่ชอบหน้าเราหาว่าเราอยากอยุ่ไกล้ ผช.ชอบอวด ชอบเอาโนตบุค
เอามือถือมาโชว์เราไม่มีหรอกแต่เพื่อนๆๆ ผช. เอามาไห้เราไช้ เพื่อไห้เราช่วยงาน มันผ่านไปด้วยดี เราจบมา
ด้วยเกรดที่สูง คิดว่า จะเข้า โรงงานดีๆๆ ำปเลยค่ะ สมัครงานบริษัทใหญ่ๆๆ ที่เปิดรับ เดินเข้าคำถามแรก นึกว่าจะถามว่าจบที่ไหน
เกรดเท่าไร เปล่าเลยค่ะ ถามว่ามีคนฝากไห้มั้ย เราตอบไปว่าไม่มีค่ะ มีพ่อคนเดียวเก็บขยะขาย เค้าบอกไม่มีคนฝาก
ก้ไม่รับ 5 โรงงานพูดแบบเดียวกันหมด เรางง มาก สุดท้ายท้อใจ กับมาทำอาชีพหลัก คือเด็กเก็บขยะ
ทำมาสักปีนึง พี่ๆๆกระเทยพวกนั้น บอกทนเห็นแบบนี้ไม่ไหว เสียดายความรู้เรา เค้าบอกเดี้ยวส่งเรียนเอง
เค้าช่วยเรื่องค่าเทรม ป.ตรี ซึ่งแพงมาก พ่อช้วยเรื่องค่ากินได้วันละ 100 พี่กระเทยพวกนั้น เค้ารวมกะนเปิดร้าน
เช่าชุด และทำผม งานต่างๆๆ แต่เพราะความสงสาร หรือสมเพศ เลยต้องส่งเราเรียนต่อ พี่ๆๆเค้าบอกต้องเลิกกินเบีย
เดียวไม่มีเงินจ่ายค่าเรียนเรา แต่เค้าตลกมาก ไม่เคยบ่นหรือท้อเลยทั้งๆๆที่เป็นคนอื่น ชีวิตผ่านไป
ขอรัดเรื่องเลยนะคะ มะนยาวมากแล้ว ตอนนี้เปฌนวิศวกร บนิษัทนึงซึ่งเปฌน บริษัทที่เคยตอกหน้าเราตอนเราไปสมัคร ปวส.
เหตุผลที่เข้าบนิษัทนี้คือ มันทเาทายและเป็นที่ใฝ่ฝันของไครหลายคนจากชัวิตที่ผ่านมา ลำบากมากมสกะบพ่อ
และมีพี่ๆๆกระเทย 3 คนที่คอยช่วยเหลือมาตลอด ตอนนี้เป็นวิศวกรแล้ว แต่เชื่อมั้ยคะ จากที่อยู่กับพ่อมา 2 คนตอนนี้
มีทั้งแม่ ลุง อา ป้า มาทวงบุญคุณเรา ซึ่งเรายังงอยู่ว่าเคยมีญาติด้วยหรอ แต่อย่าไปคิดยังนั้นเลยค่ะเค้าก็แก่ๆๆกันแล้ว
เราต้องเลี้ยงดูเค้าไป ตอนนี้พ่อยังไม่ยอมเลิกเก็บของเก่าเลยค่ะยังขี้ซาเน้งหาของอยุ่ เราก็ไม่ได้เลิกนะคะ
วันหยุดไปหาของเก่ากะพ่อเหมือนกัน ต้องเลี้ยงญาติพี่น้องที่นั่งรอกินอยุ่ที่บ้าน หลายชีวิต ตอนเราเก็บขยะ
เชื่อมั้ยพวก ผช. มองเราเหยียดๆๆ แต่พอเราใส่ชุดทำงายนะ ทำอยสกรู้จัก แต่ชั่งเถอะ
ทุกวันนี้มีงินเดือนดีพอสมควร ยังไม่มี iphon ใช้เลย เสียดายเงิน ใช้เครืองละ 500 อยุ่ ห่อข้าวไปกินอีก
ไปทำงานพ่อขี่ซสเร้งคันเก่าไปส่งหน้า รง. ทุกวัน ถามว่าอายมั้ย ไม่อายเลย แต่คนที่ทำรับเหมารายวัน
มีรถขับ แต่งตัวนึกว่สเป็น ผจก. เราก็นึกในใจว่าทำไมเราถึงไมาอยากมีแบบเค้า ไม่รู้ชีวิตตัวเองเหมือนกันค่ะ
ทุกวันนี้มีเงินเลีเยงครอบครัว มีเงินซื้อข้าวกิน มีบ้านอยุ่ พอใจแล้วค่ะ ทำยังไงพ่อก็ไม่เลิกเก็บของเก่า
คนที่ไม่เคยลืมพระคุณเลย และสัญญาว่าจะดูแลเค้าในยามแก้เฒ่า ก็คือพี่ๆๆกระเทยทั้งสามคน
เค้าเคยบอกว่าเลีเยงเราแล้วเราได้ดีก็ภูมิใจ เพราะเคเาเชื่อมั่นในตัวเรา ดีกว่าเลี้ยง ผช. ได้เงินแลเวหายหัว
อันนี้เค้าคงพูดขำๆๆนะคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องของเรา จริงๆๆแล้วความลำบากมันมากมายกว่าตัวหนังสือ
ที่เขียนลงไปอีกค่ะ แต่มันเปฌนสิ่งที่ทำไห้ดรารู้จักการไช้ชีวิต การตอบแทนผู้มีพระคุณ ขอบคุณค่ะ
เด็กเก็บขยะ สู่ วิศวกร
ถ้าพิมพ์ผิดขออภัยนะคะ อาจยาวหน่อย
●●●●●●●●●●●●●●●
♧♧เมื่ออก่อนตอนเด็ก บ้านของเรามีฐานะดีตามภาษาคนต่สงจังหวัด
ที่บ้านเรามีอาชีพขายส่งผลไม้ ซึ่งมีรถยนต์ 5 คนวิ่งเอาเองจากสวนส่งแถวภาคกลาง สระบุรี
ลพบุรี...... ฯลฯ แม่เราเป็นแขกใสเลย์ พ่อเป็นคนภาคกลาง เดิมที่พอเป็นตำรวจ แต่พ่อ
มีนิสัยที่ไม่ชอบไห้ไครบังคับ แล้วเงิยเดือนน้อยด้วย แตาเหตุผลจริงๆๆเราไม่ทราบหรอกค่ะ
พ่อกับแม่มีเงินเยอะ ใส่ทองเต็มคอ ตามภาษาแฟชั่น ตจว. มีแต่คนนับน่าถือตา แม่เป็นคนใจดีมาก
ไครชมหน่อย ขอยืมเงินควักไห้เลยแล้วก็หายสสบสูญไป เราเรียนอนุบาลใน รร. เอกชน
มีคนไปรับ ส่ง รร. พวกทาง รร. ชอบเอาใจแม่เรา เพราะแม่เราซื้อของไปไห้บ่อย
เรามีพี่ชาย 1 คน เรามีแต่คนรัก มีแต่คนมาเล่นด้วย เราหน้าแขก ผมยาวมากยาวเลยก้น
และแม่ของเราต้องขายของตลอด ปล่อยเราเล่นอยู่บ้าน แม่ชอบเอาเงิน ทอง ที่มีอยุ่ เก็บไว้ที่บ้าน
และเงินแม่ก็หายบ่อยมาก หายทรเป็นแสนๆ หลายครั้งแม่เสียใจ และสุดท้ายจับได้คือ
เพื่อนๆๆของพี่ชายซึ่งเป็นเด็ก ป. 6 ขโมย แต่ถามไปถามมาเด็กมันก็เหมือนผ้าขาวแหละ
พ่อแม่เค้าบอก สุดท้ายไม่ได้เคลียที่โรงพักหรอกค่ะ ตามภาษคน ตจว.
ผ่านมาสักประมาณ 4-5 ปี เราเริ่มเรียนอยู่ชั้นประถม ได้เกิดความเลวร้ายกับบ้านเราขึ้น
มีตลาดไท เกิดขึ้น แล้วตัดราคาบ้านเราแบบสุดๆๆ บ้านเราเจ๊งผลไม้ไป เป็นล้าน
รถอีก 5 คัน แม่กับพ่อ ต้องทะยอยขาย เพื่อค้ำจุนบ้านเราไว้ เชื่อมั้ยว่าช่วงนั้น
ไม่มีแม่แต่คำว่าเพื่อน ทุกคนที่เคยมาหาแม่ หายไปแบบไร้ร่องลอย
บางคนเจอหน้าแอบ แต่พ่อกับแม่ ยังเข้มแข็งอยู่ พี่ชายังเรียนอยู่ใน รร. เอกชน
ส่วนเราแม่ไห้ย้ายไปเรียน รร. วัด เราถูกเพื่อนแกล้งบ่อย เพราะต่างจากคนอื่น
ในเรื่องของใช้ที่มีดีกว่า เสื้อผ้าการแต่งกาย แต่ทุกอย่างมันผ่านไปดเวยดีเพราะ
นิสัยของเราที่เพื่อนๆๆรัก เชื่อมั้ยว่าเนาเรัยนภาษาอังกฤษพื้นฐานจาก รร. เอกชนมา
จนมาอยู่ รร. วัดชั้นประถม 2 เพื่อนเรายังไม่เคยเรียนภาษาอังกฤษเลย และไม่เคยจับคอมเลย
คอมที่ รร. วัด โบราณมาก แต่เข้าใจ เรากฌช่วยสอนเพื่อนๆๆ ในเรื่องเรียนมาตลอด
ชีวิตจสกลูกคนมีเงิน ลำบากมาก แม่เแาเราไปไว้กับย่า ย่าของเราทำขนมขาย ให้เราเดินขายตั้งแตาเด็กๆๆ
บอกตรงๆๆว่าอายมาก เพื่อนๆๆก็ชอบล้อ แต่เราต้องทำ ผู้ใหญที่มาอุดหนุนเรา ส่วนมากเคเาสงสาร
และเอ็นดูเรา เราหน้แขกๆๆ ซึ่งแถวนั้นมีแต่คนภาคอัสานและภาคกลาง เรารู้วิธีการขายขนมหมดเร็ว
คือเราเดินผ่านบ้านหลังนึง เค้ารวยและใจบุญชอบอุดหนุนเรา เราก็จะเดินผ่านตรงนั้นตลอด
เพราะเค้าจะเหมาขนมเรา พ่อกับแม่ก็แวะมาหาบ้าง ย่าชอบให้เราไปเดินเก็บของเก่ามาหาขาย
โครตอายเลยมีแต่คนดูถูก ผ่านมาหลายปี พ่อกับแม่แยกทางกัน พ่อขายบ้านรถ จนหมดเพื่อไม่ไห้มีภาระติดตัว
พ่อกับมาหาย่า มาแต่ตัว จากคนที่เคยมีมาก ไม่เหลืออะไรเลย พ่อของเรสเก่งมาก พ่ออดทน ไม่อายทำกิน
เอารถมอไซต์เก่ๆๆไปทำพ่วงข้างเริ่มจากขายเฉาก๊วย แต่ไปไม่รอด
เปลี่ยนมาขาย อาหาร ก็ไม่รอด
สุดท้ายอาชีพของพ่อ คือคนเก็บของเก่า พ่อบอกว่าของเก่ามันไม่เน่าไม่บูด
เก็บไว้กี่วันก็ขายได้ เรากับพ่อต้องออกไปหารับซื้อบ้านที่มีของน้อยๆๆเพราะเงินทุนเราน้อย
เลิกเรียนกับมาต้องมาคัดของ เรามองพ่อและร้องให้มาตลอดสงสารพ่อ
แม่กับพี่ชายไม่คาอยกับมาดูเลยเค้ากับไปภาคไต้ บ้านแม่ เราเรียนจนขึ้นชั้น ม.1
เป็นักกีฑาขอ รร. ไต่ขึ้นไปเป็นตัวแทนจังหวัด ไปแข่งภาคกลาง จน รร.การกีฬามา
ให้ทุนไปเรียนที่นั่น แต่เราต้องปฏิเสธ เพราะเรทิ้งพ่อไม่ได้เราเรียนเก่งได้เป็นตัวแทนแข่งขันหลายรายการ
พ่อภูมิใจที่เราเป็นเด็กดี เริ่มโตขึ้นเรียนม.3 เราก็ต้องไหาเก็บขขยะ เพื่อนๆๆไม่ค่อยคบเราหรอก
อายมั้ง วัยรุ่นๆๆเดัยวกะนก็มองเนาเหยียดๆๆ พอเรียนจบ ม.3 พ่อไม่มีเงินส่งดราเรัยนต่อ
เรานั่งร้องให้ไปหาคุณครูๆ ก็ไม่ช่วยอะไร ย่าเราต้องไปไหว้ขอยืมเงินชาวบ้านมาไห้เราไปเรียนเทรมแรก
เราเข้าเรียน ปวช. ไฟฟ้าอิเล็กทรอนิกส์ ย่ากับพ่อไม่ปลื้มเท้าไรนัก เลิกเรียนกับมา ไปล้างจานอยู่ร้านอาหาร
ได้ค่าแรงวันละ 200 ไป รร.ห่อข้าวไปกิน ค่ารถ พกไป 16 บ. และเดินอีก 3 กก. ถึงวิลัย เราไม่มีเพื่อนคบเลย
เพราะจนหนักมาก ไป เรียนตอนกับผ่านเจอขวกเจอของเราก็เก็บกับบ้านมาไห้พ่อขาย มีพวกผู้ใหญ่มาขอเรากับพ่อหลายคน
ไม่ไช่ว่าเราสวยนะคะ เราหน้าแขก มีแต่คนชอบหน้าเรา เพราะจมูกโด่งตาคมมาก หน้าเรียว แต่ไม่ได้สวยแบบคนศัลยกรรมนะคะ
ไม่เป๊ะขนาดนั้น เราเรียนเก่งมาก เพราะตั้งใจมาก เรียนได้เกรดเฉลี่ย 4.00 บางเทรใ 3.92 ขึ้นไม่ตกเลย อาจารย์ผู้หญิง
เรียกเราไปคุย ว่าทิ้งเพื่อน ไม่ช่วยเพื่อน เพื่อนๆๆเกรดสูงสุด 2.50 สาขานี้เรียนยากมาก ไม่ไช่ว่าเราไม่ช่วยเพื่อน
แต่เะอนไม่อยากคบเรามากกว่าเพราะเราจน แต่เราไม่สกปรกนะคะ เราแต่งตัวสะอาด เป็นเฉพาะเพื่อน ผญ. นะคะที่ไม่ค่อยชอบเรา
เพื่อนๆๆ ผู้ชายชอบเราเพราะเราช่วยสอนงาน ช่วยทำรายงาน ช่วยประคับประคองไห้พวกเค้าจบ เพราะ
พวกนี้ติดเกมส์มาก เวลามีกิจกรรมที่ วิลัย เราจะได้ถือคะฑา ไม้ 1ประธานนักเรียน รวมรายชื่อโหวดเราออก
เหตุผลไม่มี กดดันจนเราทนไม่ไหว ออกเอง เราไม่สนใจกิจกกรมวิลัยแล้ว หลังๆๆมามีกระเทยกลุ่มนึง
เราชอบเดินผ่านบ้ายเค้าไปเก็บกระป๋องเบียที่เค้าดื่มไว้ เยอะๆๆไปขาย เค้าชอบมองเรา และเล้นกับเรา
เค้าชวนเราไปแต่งหน้า ขอรูปเก็บไว้ ชอบไห้เงินเรากินข้าว และมีงานแข่งขันแต่งหน้า พวกพี่เค้าเลย
ชวนไห้เราไป ได้รางวะลมาเค้าไห้เราหมดเลย 30,000 เราตกใจมากไม่เคยเห็นเงินเยอะแบบนี้เลย
ถามพี่เค้าว่าทำไมพี่ไม่เอาไป พี่กระเทยพวกนั้นตอบว่าพี่ไม่ได้อยากได้เงิน พี่อยากได้ชื่อเสียง
อยากได้ความการะนตีไนฝีมือแค่นี้ และพี่ก็สงสานเราที่เราจน เรารีบเอาเงินกับไปไห้พ่อ
แทนที่พ่อจะดีใจนะ แต่ตีเนาเลย บอกไม่ไห้ไปคบเดัเยวเสัยการเรียน เราก็ร้องไห้เอาเงินไปคืนพี่เค้า
จนพี่เค้าต้องมาคุยกะบพ่อ จนพ่อใจอ่อนรับเงินนั้นไว้ และเราก็สูญเสียย่าของเราไป เราคิดถึงย่ามาก ย่า
บอกไห้เราตั้งใจเรัยนเป็นคนดี แต่พ่อก็ลำบากเพราะค่าใช้จ้ายเยอะในเรื่องเรียน เรียนฟรี แต่ค่าบำรุงสถานศึกษาแพงจัง
ไม่ต่างอะไรกับเสียค่าเทรมหรอก กู้ กยศ. มาก็มาไว้ไช้จ่ายเรื่องเรียน แต่รู้มั้ยคะ คนที่คอยช่วยเหลือ
ไห้เงินเรากับเป็นพวกพี่กระเทยพวกนั้น ไห้เงินมาทำรายงาน ไห้เงินทานข้าว ซื้อชุด นศ. ให้เราใส่ดีๆๆ
เราเป็นตัวแทนไปแข่งหุ่นยนต์ งานต่างๆๆ พี่เค้าก็ไห้เงิยไปเด็กเก็บขยะ แต่แต่งตัวดี เพราะพี่ๆๆเค้าช่วย
เราลำบากกับพ่อ 2 คนสงสารพ่อมากต้องยกขวดหนักๆๆ ตากแดดเก็บของเก่า ไปขาย เวลาเราไปเก็บของเก่า
กับพ่อ คนอายุร่นๆๆเดียวกันก็มองเราเหยียดๆๆ แตาเราไม่เก็บมาคิดหรอก พ่อเรายังไม่อายเลย
ชีวิตการเรียนเราไปได้สวย เด็กช่างจะเป็นกลุ่มใหญ่ เค้าก็พูดต่อๆๆกันไปในเรื่องนิสัยเราที่ช่วยเหลือคนอื่น
บางทีเลิกเรียนเดินกับบ้านผ่านหน้าบ้าน นศ. วิลัยเดียวกันแม่เค้าก็ไห้ขนมมากิน จนเรียน ปวส. มาเรื่อยๆๆ
เราก็ยังเป็นเด็กเก็บขยะอยู่ เพราะพ่อยังทำได้เราก็ต้องทำได้ เราคิดว่าชีวิตเราคงจบได้แค่ ปวส.
พอตอนไกล้จบเราต้องทำโปรเจ็ค เพื่อนๆๆ ผช. ต่างแย่งชิงเรา เพราะอยุ่กับเราสบายแน่ จบแน่
แต่สุดท้ายเราคู้กับเะอน ผช. คนนึงแต่เราต้องช่วยทำโปรเจค 5 กลุ่ม มันเป็นเรื่องที่ใหญ่อยู่แต่เราผ่านมาง่ายมาก
เพราะด้วยทักษะการเรียนของเรา เะอนๆๆ ผญ. ไม่ชอบหน้าเราหาว่าเราอยากอยุ่ไกล้ ผช.ชอบอวด ชอบเอาโนตบุค
เอามือถือมาโชว์เราไม่มีหรอกแต่เพื่อนๆๆ ผช. เอามาไห้เราไช้ เพื่อไห้เราช่วยงาน มันผ่านไปด้วยดี เราจบมา
ด้วยเกรดที่สูง คิดว่า จะเข้า โรงงานดีๆๆ ำปเลยค่ะ สมัครงานบริษัทใหญ่ๆๆ ที่เปิดรับ เดินเข้าคำถามแรก นึกว่าจะถามว่าจบที่ไหน
เกรดเท่าไร เปล่าเลยค่ะ ถามว่ามีคนฝากไห้มั้ย เราตอบไปว่าไม่มีค่ะ มีพ่อคนเดียวเก็บขยะขาย เค้าบอกไม่มีคนฝาก
ก้ไม่รับ 5 โรงงานพูดแบบเดียวกันหมด เรางง มาก สุดท้ายท้อใจ กับมาทำอาชีพหลัก คือเด็กเก็บขยะ
ทำมาสักปีนึง พี่ๆๆกระเทยพวกนั้น บอกทนเห็นแบบนี้ไม่ไหว เสียดายความรู้เรา เค้าบอกเดี้ยวส่งเรียนเอง
เค้าช่วยเรื่องค่าเทรม ป.ตรี ซึ่งแพงมาก พ่อช้วยเรื่องค่ากินได้วันละ 100 พี่กระเทยพวกนั้น เค้ารวมกะนเปิดร้าน
เช่าชุด และทำผม งานต่างๆๆ แต่เพราะความสงสาร หรือสมเพศ เลยต้องส่งเราเรียนต่อ พี่ๆๆเค้าบอกต้องเลิกกินเบีย
เดียวไม่มีเงินจ่ายค่าเรียนเรา แต่เค้าตลกมาก ไม่เคยบ่นหรือท้อเลยทั้งๆๆที่เป็นคนอื่น ชีวิตผ่านไป
ขอรัดเรื่องเลยนะคะ มะนยาวมากแล้ว ตอนนี้เปฌนวิศวกร บนิษัทนึงซึ่งเปฌน บริษัทที่เคยตอกหน้าเราตอนเราไปสมัคร ปวส.
เหตุผลที่เข้าบนิษัทนี้คือ มันทเาทายและเป็นที่ใฝ่ฝันของไครหลายคนจากชัวิตที่ผ่านมา ลำบากมากมสกะบพ่อ
และมีพี่ๆๆกระเทย 3 คนที่คอยช่วยเหลือมาตลอด ตอนนี้เป็นวิศวกรแล้ว แต่เชื่อมั้ยคะ จากที่อยู่กับพ่อมา 2 คนตอนนี้
มีทั้งแม่ ลุง อา ป้า มาทวงบุญคุณเรา ซึ่งเรายังงอยู่ว่าเคยมีญาติด้วยหรอ แต่อย่าไปคิดยังนั้นเลยค่ะเค้าก็แก่ๆๆกันแล้ว
เราต้องเลี้ยงดูเค้าไป ตอนนี้พ่อยังไม่ยอมเลิกเก็บของเก่าเลยค่ะยังขี้ซาเน้งหาของอยุ่ เราก็ไม่ได้เลิกนะคะ
วันหยุดไปหาของเก่ากะพ่อเหมือนกัน ต้องเลี้ยงญาติพี่น้องที่นั่งรอกินอยุ่ที่บ้าน หลายชีวิต ตอนเราเก็บขยะ
เชื่อมั้ยพวก ผช. มองเราเหยียดๆๆ แต่พอเราใส่ชุดทำงายนะ ทำอยสกรู้จัก แต่ชั่งเถอะ
ทุกวันนี้มีงินเดือนดีพอสมควร ยังไม่มี iphon ใช้เลย เสียดายเงิน ใช้เครืองละ 500 อยุ่ ห่อข้าวไปกินอีก
ไปทำงานพ่อขี่ซสเร้งคันเก่าไปส่งหน้า รง. ทุกวัน ถามว่าอายมั้ย ไม่อายเลย แต่คนที่ทำรับเหมารายวัน
มีรถขับ แต่งตัวนึกว่สเป็น ผจก. เราก็นึกในใจว่าทำไมเราถึงไมาอยากมีแบบเค้า ไม่รู้ชีวิตตัวเองเหมือนกันค่ะ
ทุกวันนี้มีเงินเลีเยงครอบครัว มีเงินซื้อข้าวกิน มีบ้านอยุ่ พอใจแล้วค่ะ ทำยังไงพ่อก็ไม่เลิกเก็บของเก่า
คนที่ไม่เคยลืมพระคุณเลย และสัญญาว่าจะดูแลเค้าในยามแก้เฒ่า ก็คือพี่ๆๆกระเทยทั้งสามคน
เค้าเคยบอกว่าเลีเยงเราแล้วเราได้ดีก็ภูมิใจ เพราะเคเาเชื่อมั่นในตัวเรา ดีกว่าเลี้ยง ผช. ได้เงินแลเวหายหัว
อันนี้เค้าคงพูดขำๆๆนะคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องของเรา จริงๆๆแล้วความลำบากมันมากมายกว่าตัวหนังสือ
ที่เขียนลงไปอีกค่ะ แต่มันเปฌนสิ่งที่ทำไห้ดรารู้จักการไช้ชีวิต การตอบแทนผู้มีพระคุณ ขอบคุณค่ะ