ผมกับแฟนเจอกันตอนเรียนป.โท ที่ม.ราม คับ เราเรียนคะเดียวกัน เทอเปนคนดีมากจิตใจดี เทอแก่กว่าผม5ปีได้ ทำงานยู่แบงค์ ส่วนผมจบป.ตรีมา ทำธุรกิจที่บ้านคับ แรกๆเาได้แค่เจอกันอาทิตละสองครั้งคือวันที่มาเรียน เพราะบ้านเรายุ่คนละจังหวัด ผมคิดว่าเรารักกันมากคับ พ่อแม่ก้อโอเครด้วย บ่อยครั้งที่ทะเลาะกันเปนเรื่องและความผิดของผมทั้งหมดเช่นเรื่อง ผู้หญิง เรื่องหึงหวง เราคบกันมาเรียนจบป.โท ด้วยกัน ความจริงผมอยากแต่งงานมากคับ แต่ด้วยมีปัญหาทางบ้านมากๆและ ก้อไม่ค่อยได้เจอกัน มีบางครั้งผมมีผญ อื่นมาคุยบ้างแต่ผมไม่เคยคิดจะไปไหนจากเทอ มีการเข้าใจผิดกันหลายๆเรื่องจน เทอทนไหมไหว มีเงียบหายกันไปก็บ่อย บางทีไม่ได้คุยกันเดือนสองเดือน แต่ผมจะทักไปหาเค้าหรือส่งข้อความไปตลอด บางทีเค้าเปลี่ยนงานเราก้อรู้เองจากพ่อแม่เค้าแต่เหมือไม่มีสิทธิไปโกดเค้า มีนัดเจอกันบ้างกินข้าวบ้าง มีช่วงนึงที่เค้ากลับมาคุยเราก้ออยากคุยกับเค้ามากเหมือนต่างคนต่างไม่อยากมีคนใหม่ แต่มันก้อช่วงเวลาพักนึง หลายๆอย่างมันเปลี่ยนไป เราเริ่มไม่รุ้เรื่องส่วนตัวเค้า เฟสเค้าไม่ยอมรับเพื่อน ยิ่งเรามีปัญหาในเรื่องนี้เค้ายิงว่าเราไม่คุยกับเรา ในความคิดผมคิดว่าเค้าคงมีใครหรือป่าว ?? ซึ่งต่างจากเมื่อก่อนมาก เวลาผมพูดไรไปเค้าจะเอาความผิดเก่าๆมาว่าเราตลอด จนทุกวันนี้เปนแบบนี้มา1ปีแล้วคับเค้าไม่เคยมาบ้านผม ยิ่งห่างขึ้นทุกวันๆ เหมือนผมทำอะไรไม่ได้เลย ได้แคส่งไลไปบอกฝันดีเค้า ก้อจะตอบมาเปนสติกเกอร์ ไม่มีการโทรหากัน เหมือนมีกำแพง ผมถอดใจมากๆคับ ถามว่าทำใจได้ไหม ผมทำใจได้คับ แต่ทุกวันนี้ผมรอเค้าเสมอ มีคนเข้ามาแต่ผม ก้อไม่คิดจะคุย ผมก้อยังรอ สำหรับผมทุกอย่างเหมือนเดิม
1ปีแล้ว รอรัก หรือ รอเลิก คับ??