รักคืนใจ ... เมื่อฝนโปรย = ตอนที่ 2 (100%) = : โดย ปิ่นนลิน

นำมาส่งต่อแล้วค่า
มาตามค้นหาความจริงไปกับพระเอกและนางเอกนะคะ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ^^

บทนำ + ตอนที่ 1 : http://pantip.com/topic/35192699
ตอนที่ 2 - 50% : http://pantip.com/topic/35203485



ตอนที่ 2 – 100%

    “เอ๊ะ แองจี้ว่าอะไรนะครับ” ราพณ์คิดว่าเขาคงหูฝาดไปเอง พิมพ์เมขลาเอียงคอ อมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะผละไปนั่งมองด้วยแววตาแจ่มใสมากขึ้น จนกระทั่งปรัญญ์เปิดประตูเข้ามาอีกรอบ พิมพ์เมขลาเปลี่ยนท่าทีเป็นเครียด และขรึมเหมือนเดิม

    แม้เวลาล่วงเข้าวันใหม่ ราพณ์ก็ยังครุ่นคิดถึงคำถามจากคนไข้สาววัยยี่สิบเอ็ดปี พิมพ์เมขลาเอ่ยประโยคเดียวกับที่พราวพิรุณพูดไว้ก่อนจะตาย

    “ยักษ์ เราอยากฟังนายเล่นเปียโนอีก ได้ไหม?”

    นี่เป็นเรื่องบังเอิญอีกเรื่องหนึ่งหรือเปล่านะ แล้วทำไมหนูพิมพ์เมขลาถึงได้รู้ว่าราพณ์เล่นเปียโนเป็น แต่เดิมนั้นราพณ์เกือบจะเป็นนักเปียโนมืออาชีพ ฝีมือของเขามีอนาคตด้านเปียโนรออยู่ หากการตายของพราวพิรุณก็ทำให้เขาเล่นเปียโนไม่ได้เลย

    อย่าว่าแต่เล่น แค่ได้ยินเสียงเพลงจากเปียโน ราพณ์ยังเครียดทุกครั้ง

    เปียโนหลังใหญ่ที่บ้านก็ถูกตั้งเอาผ้าคลุมทิ้งไว้เฉย ๆ ไม่มีใครไปแตะไปต้องเพราะรู้ดีถึงแผลในหัวใจของลูกชายคนโตเช่นราพณ์ ถึงภายนอกราพณ์จะคอยเรียกเสียงหัวเราะให้คนในครอบครัวก็ตาม แต่ทุกคนก็ไม่กล้าสะกิดโดนอยู่ดี

    ตอนเย็น ราพณ์เดินออกมาจากแผนกจิตเวช วันนี้เขามาประจำที่โรงพยาบาลอีกแห่งหนึ่ง เสียงรายงานข่าวจากโทรทัศน์ก็ทำให้ทุกคนรอบ ๆ นั้นต่างหันไปสนใจ ผู้สื่อข่าวรายงานว่ามีนักศึกษาสาววัยสิบแปดปีหน้าตาดีถูกฆ่าตายอย่างทารุณ สภาพศพไม่ได้ถูกล่วงละเมิดทางเพศแต่อย่างใด หากเป็นการถูกทรมานก่อนจะขาดอากาศหายใจตาย

    “โหดร้ายกันจังเลยนะคะ” เสียงนางพยาบาลดังขึ้นข้างกาย ทำให้ราพณ์ละสายตาจากโทรทัศน์มองพยาบาลสาววัยละอ่อนคนที่เข้ามาชวนคุย
“นี่ไม่ใช่รายแรกนะคะหมอ รายที่สามแล้วค่ะ ตำรวจตามหาตัวอยู่ พวกฆาตรกรโรคจิต” เธอบอกเพิ่ม

    ราพณ์หันไปมองโทรทัศน์อีกครั้ง ตอนนี้กำลังฉายภาพเหยื่อคนก่อน ๆ แต่ก็มีการเบลอหน้าเพราะยังเป็นเยาวชน สองรายที่ผ่านมาอายุเพียงสิบหกปีเท่านั้น สภาพการตายก็ไม่ต่างจากรายล่าสุด คือ ลักพาตัว ก่อนจะถูกทารุณอย่างโหดร้าย และตายเพราะถูกรัดคอ วูบหนึ่งนั้น หมอราพณ์ก็เหมือนจะนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ในอดีตขึ้นมา

    เมื่อยี่สิบเอ็ดปีก่อน ช่วงเวลาหลังจากพราวพิรุณตายไปได้หนึ่งอาทิตย์ มีข่าวไม่ดีเกิดขึ้นในหมู่บ้านที่ราพณ์อาศัยอยู่

    “มีเด็กนักศึกษาหมู่บ้านเราโดนฆ่าตายที่ท้ายหมู่บ้านค่ะ น้องวาด”

    เช้าวันเสาร์ที่อากาศดี ป้าข้างบ้านนำข่าวมาบอกให้แม่ของราพณ์รู้ คุณปานวาด มารดาของราพณ์ถึงกับเอามือทาบอก ตกใจไปกับข่าวด้วย ราพณ์กำลังช่วยพ่อล้างรถก็ได้ฟังข่าวเพราะเสียงของคุณป้าข้างบ้านดังมาจนถึงโรงรถเลยทีเดียว

    “ตายยังไงหรือคะเนี่ย พี่ตา” คุณแม่ถามกลับ สีหน้าสยอง

    “ตายจนอืดกว่าจะพบศพค่ะน้อง ตายมาเกือบอาทิตย์ละมั้งคะ นี่พ่อแม่ของน้องคนนั้นก็ร้องไห้แทบขาดใจ ลูกสาวหายไปเป็นอาทิตย์ ๆ  เจออีกทีก็เป็นศพอยู่ใกล้ ๆ นี่เอง จะว่าไปท้ายหมู่บ้านรกอย่างกับอะไร น่ากลัวนะคะ บ้านร้าง ๆ ก็เยอะด้วย”

    คุณเพลินตามีนิสัยชอบคุยชอบเล่า เล่าไปก็กังวลไป พินิจพิเคราะห์ไปด้วย ออกความเห็นเพิ่มเติมอีกว่า

    “พวกคนรวยมาซื้อบ้านไว้เก็งกำไร คิดจะปล่อยขาย แต่สุดท้ายก็ขายไม่ออกเลยทิ้งร้างไว้แบบนั้น สร้างปัญหาจริง ๆ เลยนะคะเนี่ย”

    “ฆาตรกรจะอยู่ที่นี่หรือเปล่าคะ อย่างนี้ต้องห้ามไม่ให้เด็ก ๆ ไปเล่นกันท้ายหมู่บ้านแล้วนะคะเนี่ย อันตรายเกินไป” คุณปานวาดเหล่มาทางลูกชายและลูกสาว ราพณ์ และรุ้งรัมภา พี่ชายน้องสาวที่อายุห่างกันห้าปี พี่น้องยืนฟองเต็มมือ ได้ยินก็ทำหน้าเซ็ง ๆ เพราะดูท่าว่าหลังจากวันนี้เด็ก ๆ คงโดนจำกัดเวลาเล่นนอกบ้านแน่นอนเลย

    “เฮ้อ น้องน้ำฝนก็เพิ่งโดนรถชนตายไป มาเจอเรื่องเศร้าอีกนี่ หมู่บ้านเราควรทำบุญนะคะ น้องวาดคิดแบบพี่ไหมคะ” คุณเพลินตาถาม และชักชวนหาพรรคพวกในการจัดงานทำบุญหมู่บ้าน ซึ่งก็สำเร็จด้วยเพราะพวกคนมีอายุต่างก็ชอบทำบุญอยู่แล้ว

    ราพณ์ไม่รู้จักพี่สาวคนที่ตายท้ายหมู่บ้านหรอก หน้าก็ยังจำไม่ได้ แต่การตายของเหยื่อทั้งสามรายในข่าวก็รื้อฟื้นเรื่องเก่า ๆ ขึ้นมา ราพณ์สงสัยว่าคงเป็นเพราะอายุ ลักษณะรูปร่างของทั้งสองกรณีใกล้กันมากก็เป็นได้

(มีต่อ)