กระทู้นี้ผมอาจจะเขียนให้ดูเพ้อ ๆ หน่อยนะครับ เป็นความรู้สึกส่วนตัวซะส่วนใหญ่
ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมอายุ 17 ปีครับ จบม.6 แล้วกำลังขึ้นปีหนึ่ง คณะวิศวะ มหาลัยฝั่งธน พอช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมยาว แล้วมหาลัยก็เปิดเดือนสิงหา ผมเลยหางานทำช่วงปิดเทอม แล้วได้คนรู้จักของแม่ผมฝากให้เข้าฝึกงานที่กรุงเทพเป็นโฮมออฟฟิตครับ
เริ่มเลยนะครับ
เรื่องเกิดขึ้นพฤหัสที่ผ่านมา วันนั้นที่ทำงานมีปัญหานิดหน่อยก็เลยได้เลิกงานช้ากว่าปกติ จาก 6 โมง เป็น 6 โมงครึ่ง ผมก็รู้สึกนอย ๆ นิดนึง แต่ก็ไม่เป็นไร ทำงานต่อไปจนเลิก วันนั้นด้วยความเซ็งส่วนตัว ผมก็เลยแวะไปที่ศูนย์สิริกิต มีงาน digital thailand พอดี โดยส่วนตัวผมชอบดูงานอะไรแบบนี้มาก ก็แวะไปดูซะหน่อย พอไปถึง ผมก็ต้องเซ็งอีกรอบ เพราะในงานนั้น เหลือเพียงไม่กี่บูธที่ยังตั้งอยู่ และก็เริ่มทยอยเก็บกันเกือบหมดแล้ว ทำให้ดูอะไรได้ไม่มากเท่าไหร่ ถึงแม้จะมีงาน pet expo ที่ยังมีกิจกรรมให้ทำเรื่อยอยู่ข้าง ๆ กันก็เถอะ ตอนนี้ก็เลยไม่อยากทำอะไรแล้ว กลับหอพี่ชายดีกว่า หอพี่ชายผมอยู่แถวสามย่าน ก็เลยนั่งใต้ดินกลับ ระหว่างรอรถไฟใต้ดิน ผมก็หาหูฟังมาฟังเพลงเพลิน ๆ ให้หายเซ็งจากวันนี้ (ดูเซ็งหนักมากเลย555) ผมจำได้ว่าขึ้นตรงช่วงที่ปลายบันไดเลื่อนอยู่ด้านบนพอดี มันจะเป็นส่วนที่เขาไว้วางเครื่องยนต์ของบันไดเลื่อน (น่าจะใช้ศัพท์ผิด) ที่จำได้เพราะผมพิงมันอยู่ พอไปถึงสามย่านมันจะอยุ่ระหว่างกลางของบันไดเลื่อนทั้ง 2 ฝั่งพอดี (พยายามนึกนิดนึงนะ) ตอนนั้นประมาณ 1 ทุ่ม พอก็ไม่ได้สนใจอะไรเพลงก็เล่นไปเรื่อย ๆ พอรถไฟมาก็เข้าไป บังเอิญได้ที่พิงตรงบริเวณระหว่างตู้ที่จะมีขอบพิง รถไฟเคลื่อนไป ผมไม่แน่ใจว่าเป็นสถานีคลองเตย หรือลุมพินีกัน แต่เดา ๆ น่าจะลุมพินี มีม.ปลายกลุ่มหนึ่งเข้ามาทำให้ผมสะดุ้งจากที่กำลังเหม่อลอยไปตามเพลงอยู่ ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่ได้ไปเหลือบเจอผู้หญิงคนหนึ่ง เดาไว้ก่อนเลยว่าไม่ได้เรียนแน่นอนเพราะใช่ชุดไปรเวทอยู่ เธอยืนพิงอยู่อีกฝั่งหนึ่งของผมพอดี ไม่รู้อะไรทำให้ผมรู้สึกว่า คนนี้ไม่ได้น่ารักอะไรแต่ผมเห็นเธอดูเด่นสำหรับผมมาก ไม่ใช่เพราะชุดหวาบหวิวอะไรอย่างนั้นนะครับ แต่เธอดูใช่ในใจของผม แล้วก็ประจวบเหมาะกับเพลงที่กำลังดังอยู่ในหูผมเป็นเพลงนี้
ตามนั้นแหละครับ เหมือนกับเห็นว่าใช่แล้ว โดนบิ้วด้วยเพลงอีก วันนั้นผมรู้สึกอากาศรอบข้างมันสดชื่นยังไงไม่รู้ ผมทำอะไรไม่ค่อยถูก อยู่ก็ตื่นเต้นขึ้นมาซะงั้น แล้วก็สถานีสีลม คนก็เริ่มออกกันเยอะ ตอนนั้นพอดีรอบ ๆ รัศมี1 เมตรโดยประมาณไม่มีใครอยู่แล้ว เหลือแค่ผมกับเธอ แต่ยังมีคนยืนจับเสาอยู่นะ ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นเหมือนกับทำอะไรบางอย่างแล้วก็กดถ่ายไปหนึ่งรูป บอกเลยว่าเห็นแค่ครึ่งหน้าเพราะเธอก้มดูโทรศัพท์ตลอด แต่ได้มาตอนนี้ก็ขอเก็บไว้ก่อน ^///^ พอถึงสามย่าน ก็ได้เวลาลงจากรถไฟแล้ว ก็ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า เธอจะลงด้วย ก็ลงจริง ๆ ตอนนั้ผมหน้านิ่งมากแต่ในใจคิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมก็เดินตามเธอไป (แอบโรคจิตนิด) ขึ้นบันไดเลื่อน ก็อขึ้นตาม บอกเลยว่าผมตามแบบกระชั้นชิดมาก (อารมณ์เดียวกับในเกมที่พยายามตามไม่ให้เป้าหมายเห็น) แต่ผมไม่ได้เดินไปขอเบอร์หรืออะไรนะครับ ถ้าไปขอเลยผมเดาว่าน่าจะโดยปฏิเสธแน่นอน อยู่กลางสถานีไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ถ้าเดินไปขอก็มีแต่ทำให้เธอกลัวป่าว ๆ เธอออกฝั่งวัดหัวลำโพงทางเดียวกับผม ผมก็คิดแต่ว่าถ้าได้พักที่เดียวกันก็คงดี จะได้เจอกันง่ายหน่อย ระหว่างขึ้นบันไดเลื่อนรอบสอง ตอนนี้ผมอยู่ข้างหลังเธอเลย (ขึ้นบันไดเลื่อนต้องชิดขวาเลยอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้) ผมก็ทำฟอร์มเสียบหูฟัง ๆ เพลง แต่ก็รู้อยู่ว่าใจผมไม่ได้อยู่ที่เพลง ก็เห็นเธอหันมาก็ทำฟอร์มไม่สนใจ แต่ผมก็รู้แล้วหล่ะว่าเธอจำผมได้จากในรถไฟเพราะเธอหันมาทีแรกแล้วจู่หันควับมาอีกรอบ (ถ้าหันมาแล้ว แล้วหันมาอีกครั้งแบบทันควัน เดาได้เลยว่าต้องจำเราได้หรือหน้าเราไปเหมือนกับใครที่เขาคิดว่ารู้จัก ในสถาณการณ์นี้ผมว่าเธอจำผมได้ ถ้าเธอมองผมนะ) ผมถึงปลายทางออกผมก็กำลังกลับทางผม แต่ผมก็แอบเธออยู่ตลอดนะ พอเธอออกไปปั๊บ เธอก็รีบวิ่งแล้วจู่ๆก็มีรถขับมาจอดข้างหน้า จากนั้นเธอก็ขึ้นแล้วรถก็เบิ่งไปเลย (นึงถึงเวลาสายลับโดนเรียกตัวทำภารกิจแล้วมีรถมารับตอนวางสาย ประมาณนั้นเลย) T T ตอนนั้ผมพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดแล้วเดินกลับหอแบบเงียบ ๆ ไป ระหว่างทางนี้เป็นเพลงอะไรแล้วก็ไม่รู้แต่ที่รู้ตอนนี้ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดทางเลย ^///^
วันต่อมา ผมได้เลิกงานตามปกติก็นั่งรถไฟใต้ดินกลับตามเคย ตอนนั้นเพิ่ง 6 โมงกว่า มาถึงสามย่านก็หกโมงครึ่ง ผมคิดในใจว่าถ้าเจอ แค่มองก็ยังดี ผมก็เลยหาอะไรฆ่าเวลาเดินไปซื้อของกินแถวนั้นมากิน หาน้ำมาดื่มแล้วก็รออยู่ตรงหน้าทางออก ผมไม่ได้จำว่าตอนออกจากสถานีคราวก่อนออกมากี่โมงก็เลยกะเวลาเอา แล้วเวลาก็เลยไปจน เข้า 1 ทุ่ม ผมก็รอต่อไป ทำฟอร์มเอาน้ำมาจิบเล็กจิบน้อยไปเรื่อย ๆ ยืนชมวิวยามค่ำคืนหน้าวัดหัวลำโพง (รู้สึกเป็นคนบาปไปในทันที) แสงสีรถกับคนที่เดินไปมา และรถเข็ญที่ทยอยเข้ามาตั้งขายอาหาร ก็ดูเพลินดี แล้วก็มองตรงบันไดเลื่อนเป็นพัก ๆ พอผ่านไป ทุ่ม 20 โดยประมาณ ก็รู้สึกในใจแล้วว่าคงไม่ได้เจอกันอีก ผมก็เตรียมที่จะเดินกลับหอพัก ระหว่างที่เดินลงมาเป็นช่วงที่ไฟแดงพอดีแล้วเลนฝั่งซ้ายที่ติดกับฝุตบาท เป็นเลนที่ให้ตรงกับเลี้ยวซ้ายซึ่งก่อนมาผมเห็นรถต่อเต็มเลยแล้วตอนที่ผมเดินมาผมเอะใจเพราะมีแค่รถคัน 2 คันที่ขับผ่านมา ซึ่งตามจริงต้องมีมากกว่านั้นเพราะรถต่อกันยาว .....หรือว่า..... ตอนนั้นผมคิดได้ผมรีบที่จะหันไป ผมเห็นผ่านไป 1 คันอย่างรวดเร็ว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นคันเดียวกับที่มารับเธอเมื่อวาน (แถวนั้นจอดรถไม่ได้นะครับบอกไว้ก่อน) ซึ่งรถผ่านไปขณะที่ผมหันได้แค่ครึ่งเดียว ผมก็ไม่ได้ด่วนสรุปอะไรแต่ก็แค่หวังไว้ในใจเท่านั้น คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ^ ^ ก็หวังว่าจะใช่นะ
เอาจริง ๆ วันนี้ผมก็กะจะไปอีกรอบนะครับ (รู้สึกเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที) แต่บังเอิญว่าผมเป็นตาแดงจากเชื้อโรคเพิ่งหาหมอกลับมา เลยพักยาวไม่ได้ไปไหนอีก ทั้งหมดนี้คือเรื่องที่ผมไปเจอมาและแน่นอนว่ผมต้องอยากรู้จักเธอแน่นอน แต่ผมไม่วางรูปนะครับ วันนั้นถ้าเธอจำได้ ผมใส่เสื้อเชิ้ตเแขนยาวกางเกงยีน และกระเป๋าสะพายข้างผ้าสีขาวที่ดูแขรอะไปบ้างเพราะไม่ได้ซักเลย ใช้แทบทุกวัน (สกปรกโดยส่วนตัว) ส่วนเธอวันนั้นใส่เสื้อคอกลมสีขาวพับแขนนิด กางเกงยีน กับกระเป๋าสะพายข้างสีน้ำตาล ผมจำเธอได้แน่นอนถ้าได้เจอกันอีก ถ้าใครรู้จักช่วยติดต่อมาหลังไมค์ทีนะครับ ขอบคุณมากนะครับ
ปล.กระทู้เก่า ๆ ของผมไม่ต้องไปสนใจนะครับ ขนาดตอนที่ผมกลับมาอ่านก็ยังขำตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไรลงไป
ปล2. ผมใส่แว่นนะ
ปล3.ถ้าไม่ชอบผม ขอแค่เป็นเพื่อนได้ไหม
ตามหาคน 1 ทุ่มที่ใต้ดิน
ขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมอายุ 17 ปีครับ จบม.6 แล้วกำลังขึ้นปีหนึ่ง คณะวิศวะ มหาลัยฝั่งธน พอช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมยาว แล้วมหาลัยก็เปิดเดือนสิงหา ผมเลยหางานทำช่วงปิดเทอม แล้วได้คนรู้จักของแม่ผมฝากให้เข้าฝึกงานที่กรุงเทพเป็นโฮมออฟฟิตครับ
เริ่มเลยนะครับ
เรื่องเกิดขึ้นพฤหัสที่ผ่านมา วันนั้นที่ทำงานมีปัญหานิดหน่อยก็เลยได้เลิกงานช้ากว่าปกติ จาก 6 โมง เป็น 6 โมงครึ่ง ผมก็รู้สึกนอย ๆ นิดนึง แต่ก็ไม่เป็นไร ทำงานต่อไปจนเลิก วันนั้นด้วยความเซ็งส่วนตัว ผมก็เลยแวะไปที่ศูนย์สิริกิต มีงาน digital thailand พอดี โดยส่วนตัวผมชอบดูงานอะไรแบบนี้มาก ก็แวะไปดูซะหน่อย พอไปถึง ผมก็ต้องเซ็งอีกรอบ เพราะในงานนั้น เหลือเพียงไม่กี่บูธที่ยังตั้งอยู่ และก็เริ่มทยอยเก็บกันเกือบหมดแล้ว ทำให้ดูอะไรได้ไม่มากเท่าไหร่ ถึงแม้จะมีงาน pet expo ที่ยังมีกิจกรรมให้ทำเรื่อยอยู่ข้าง ๆ กันก็เถอะ ตอนนี้ก็เลยไม่อยากทำอะไรแล้ว กลับหอพี่ชายดีกว่า หอพี่ชายผมอยู่แถวสามย่าน ก็เลยนั่งใต้ดินกลับ ระหว่างรอรถไฟใต้ดิน ผมก็หาหูฟังมาฟังเพลงเพลิน ๆ ให้หายเซ็งจากวันนี้ (ดูเซ็งหนักมากเลย555) ผมจำได้ว่าขึ้นตรงช่วงที่ปลายบันไดเลื่อนอยู่ด้านบนพอดี มันจะเป็นส่วนที่เขาไว้วางเครื่องยนต์ของบันไดเลื่อน (น่าจะใช้ศัพท์ผิด) ที่จำได้เพราะผมพิงมันอยู่ พอไปถึงสามย่านมันจะอยุ่ระหว่างกลางของบันไดเลื่อนทั้ง 2 ฝั่งพอดี (พยายามนึกนิดนึงนะ) ตอนนั้นประมาณ 1 ทุ่ม พอก็ไม่ได้สนใจอะไรเพลงก็เล่นไปเรื่อย ๆ พอรถไฟมาก็เข้าไป บังเอิญได้ที่พิงตรงบริเวณระหว่างตู้ที่จะมีขอบพิง รถไฟเคลื่อนไป ผมไม่แน่ใจว่าเป็นสถานีคลองเตย หรือลุมพินีกัน แต่เดา ๆ น่าจะลุมพินี มีม.ปลายกลุ่มหนึ่งเข้ามาทำให้ผมสะดุ้งจากที่กำลังเหม่อลอยไปตามเพลงอยู่ ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร แต่ได้ไปเหลือบเจอผู้หญิงคนหนึ่ง เดาไว้ก่อนเลยว่าไม่ได้เรียนแน่นอนเพราะใช่ชุดไปรเวทอยู่ เธอยืนพิงอยู่อีกฝั่งหนึ่งของผมพอดี ไม่รู้อะไรทำให้ผมรู้สึกว่า คนนี้ไม่ได้น่ารักอะไรแต่ผมเห็นเธอดูเด่นสำหรับผมมาก ไม่ใช่เพราะชุดหวาบหวิวอะไรอย่างนั้นนะครับ แต่เธอดูใช่ในใจของผม แล้วก็ประจวบเหมาะกับเพลงที่กำลังดังอยู่ในหูผมเป็นเพลงนี้
ตามนั้นแหละครับ เหมือนกับเห็นว่าใช่แล้ว โดนบิ้วด้วยเพลงอีก วันนั้นผมรู้สึกอากาศรอบข้างมันสดชื่นยังไงไม่รู้ ผมทำอะไรไม่ค่อยถูก อยู่ก็ตื่นเต้นขึ้นมาซะงั้น แล้วก็สถานีสีลม คนก็เริ่มออกกันเยอะ ตอนนั้นพอดีรอบ ๆ รัศมี1 เมตรโดยประมาณไม่มีใครอยู่แล้ว เหลือแค่ผมกับเธอ แต่ยังมีคนยืนจับเสาอยู่นะ ผมเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นเหมือนกับทำอะไรบางอย่างแล้วก็กดถ่ายไปหนึ่งรูป บอกเลยว่าเห็นแค่ครึ่งหน้าเพราะเธอก้มดูโทรศัพท์ตลอด แต่ได้มาตอนนี้ก็ขอเก็บไว้ก่อน ^///^ พอถึงสามย่าน ก็ได้เวลาลงจากรถไฟแล้ว ก็ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า เธอจะลงด้วย ก็ลงจริง ๆ ตอนนั้ผมหน้านิ่งมากแต่ในใจคิดไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมก็เดินตามเธอไป (แอบโรคจิตนิด) ขึ้นบันไดเลื่อน ก็อขึ้นตาม บอกเลยว่าผมตามแบบกระชั้นชิดมาก (อารมณ์เดียวกับในเกมที่พยายามตามไม่ให้เป้าหมายเห็น) แต่ผมไม่ได้เดินไปขอเบอร์หรืออะไรนะครับ ถ้าไปขอเลยผมเดาว่าน่าจะโดยปฏิเสธแน่นอน อยู่กลางสถานีไม่รู้ว่าใครเป็นใคร ถ้าเดินไปขอก็มีแต่ทำให้เธอกลัวป่าว ๆ เธอออกฝั่งวัดหัวลำโพงทางเดียวกับผม ผมก็คิดแต่ว่าถ้าได้พักที่เดียวกันก็คงดี จะได้เจอกันง่ายหน่อย ระหว่างขึ้นบันไดเลื่อนรอบสอง ตอนนี้ผมอยู่ข้างหลังเธอเลย (ขึ้นบันไดเลื่อนต้องชิดขวาเลยอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้) ผมก็ทำฟอร์มเสียบหูฟัง ๆ เพลง แต่ก็รู้อยู่ว่าใจผมไม่ได้อยู่ที่เพลง ก็เห็นเธอหันมาก็ทำฟอร์มไม่สนใจ แต่ผมก็รู้แล้วหล่ะว่าเธอจำผมได้จากในรถไฟเพราะเธอหันมาทีแรกแล้วจู่หันควับมาอีกรอบ (ถ้าหันมาแล้ว แล้วหันมาอีกครั้งแบบทันควัน เดาได้เลยว่าต้องจำเราได้หรือหน้าเราไปเหมือนกับใครที่เขาคิดว่ารู้จัก ในสถาณการณ์นี้ผมว่าเธอจำผมได้ ถ้าเธอมองผมนะ) ผมถึงปลายทางออกผมก็กำลังกลับทางผม แต่ผมก็แอบเธออยู่ตลอดนะ พอเธอออกไปปั๊บ เธอก็รีบวิ่งแล้วจู่ๆก็มีรถขับมาจอดข้างหน้า จากนั้นเธอก็ขึ้นแล้วรถก็เบิ่งไปเลย (นึงถึงเวลาสายลับโดนเรียกตัวทำภารกิจแล้วมีรถมารับตอนวางสาย ประมาณนั้นเลย) T T ตอนนั้ผมพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดแล้วเดินกลับหอแบบเงียบ ๆ ไป ระหว่างทางนี้เป็นเพลงอะไรแล้วก็ไม่รู้แต่ที่รู้ตอนนี้ผมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตลอดทางเลย ^///^
วันต่อมา ผมได้เลิกงานตามปกติก็นั่งรถไฟใต้ดินกลับตามเคย ตอนนั้นเพิ่ง 6 โมงกว่า มาถึงสามย่านก็หกโมงครึ่ง ผมคิดในใจว่าถ้าเจอ แค่มองก็ยังดี ผมก็เลยหาอะไรฆ่าเวลาเดินไปซื้อของกินแถวนั้นมากิน หาน้ำมาดื่มแล้วก็รออยู่ตรงหน้าทางออก ผมไม่ได้จำว่าตอนออกจากสถานีคราวก่อนออกมากี่โมงก็เลยกะเวลาเอา แล้วเวลาก็เลยไปจน เข้า 1 ทุ่ม ผมก็รอต่อไป ทำฟอร์มเอาน้ำมาจิบเล็กจิบน้อยไปเรื่อย ๆ ยืนชมวิวยามค่ำคืนหน้าวัดหัวลำโพง (รู้สึกเป็นคนบาปไปในทันที) แสงสีรถกับคนที่เดินไปมา และรถเข็ญที่ทยอยเข้ามาตั้งขายอาหาร ก็ดูเพลินดี แล้วก็มองตรงบันไดเลื่อนเป็นพัก ๆ พอผ่านไป ทุ่ม 20 โดยประมาณ ก็รู้สึกในใจแล้วว่าคงไม่ได้เจอกันอีก ผมก็เตรียมที่จะเดินกลับหอพัก ระหว่างที่เดินลงมาเป็นช่วงที่ไฟแดงพอดีแล้วเลนฝั่งซ้ายที่ติดกับฝุตบาท เป็นเลนที่ให้ตรงกับเลี้ยวซ้ายซึ่งก่อนมาผมเห็นรถต่อเต็มเลยแล้วตอนที่ผมเดินมาผมเอะใจเพราะมีแค่รถคัน 2 คันที่ขับผ่านมา ซึ่งตามจริงต้องมีมากกว่านั้นเพราะรถต่อกันยาว .....หรือว่า..... ตอนนั้นผมคิดได้ผมรีบที่จะหันไป ผมเห็นผ่านไป 1 คันอย่างรวดเร็ว ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นคันเดียวกับที่มารับเธอเมื่อวาน (แถวนั้นจอดรถไม่ได้นะครับบอกไว้ก่อน) ซึ่งรถผ่านไปขณะที่ผมหันได้แค่ครึ่งเดียว ผมก็ไม่ได้ด่วนสรุปอะไรแต่ก็แค่หวังไว้ในใจเท่านั้น คิดเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ^ ^ ก็หวังว่าจะใช่นะ
เอาจริง ๆ วันนี้ผมก็กะจะไปอีกรอบนะครับ (รู้สึกเหมือนคนบ้าเข้าไปทุกที) แต่บังเอิญว่าผมเป็นตาแดงจากเชื้อโรคเพิ่งหาหมอกลับมา เลยพักยาวไม่ได้ไปไหนอีก ทั้งหมดนี้คือเรื่องที่ผมไปเจอมาและแน่นอนว่ผมต้องอยากรู้จักเธอแน่นอน แต่ผมไม่วางรูปนะครับ วันนั้นถ้าเธอจำได้ ผมใส่เสื้อเชิ้ตเแขนยาวกางเกงยีน และกระเป๋าสะพายข้างผ้าสีขาวที่ดูแขรอะไปบ้างเพราะไม่ได้ซักเลย ใช้แทบทุกวัน (สกปรกโดยส่วนตัว) ส่วนเธอวันนั้นใส่เสื้อคอกลมสีขาวพับแขนนิด กางเกงยีน กับกระเป๋าสะพายข้างสีน้ำตาล ผมจำเธอได้แน่นอนถ้าได้เจอกันอีก ถ้าใครรู้จักช่วยติดต่อมาหลังไมค์ทีนะครับ ขอบคุณมากนะครับ
ปล.กระทู้เก่า ๆ ของผมไม่ต้องไปสนใจนะครับ ขนาดตอนที่ผมกลับมาอ่านก็ยังขำตัวเองเหมือนกันว่าทำอะไรลงไป
ปล2. ผมใส่แว่นนะ
ปล3.ถ้าไม่ชอบผม ขอแค่เป็นเพื่อนได้ไหม