บันทึกการแบกเป้ลุยเดี่ยวอเมริกาใต้ 69 วัน ของผู้หญิงโลกส่วนตัวสูงเพี้ยนๆคนนึง ตอน 3 (Quito, Ecuador)

หลังจากที่พาตัวเองออกจาก Mexico City ได้และมาถึงสนามบิน  Aeropuerto Internacional Benito Juárez ได้อย่างราบรื่นพอดีกับช่วงพระอาทิตย์ตก ซึ่งไผ่ต้องขึ้นเครื่องที่ Terminal 2 แต่รถไฟใต้ดินมาถึงแค่ Terminal 1 ก็เลยต้องต่อรถรางที่ทางสนามบินซึ่งมีให้บริการแบบไหมเสียตังค์ค่ะ พอมาถึง Terminal 2 ปั๊บก็มีเจ้าหน้าที่สนามบินเดินเข้ามาขอดูบอร์ดดิ้งพาสของเรา จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็เดินไปพร้อมกับเราเลยค่ะ พยายามชวนเราคุย และพยายามจะไปส่งเราถึงประตูทางเข้า ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่เกิน 50 เมตรหรอก เดินเองได้ค่ะ แต่คุณชายก็พยายามขอทิปจากไผ่ ก็ไม่เคยเจอเหมือนกันนะคะ ได้ข่าวว่าเป็นงานของเขาไม่ใช่เหรอ แล้วจะมาเอาทิปจากเราทำไม มุขที่ไผ่ชอบใช้เวลาจะปฏิเสธเรื่องเงิน ง่ายแสนง่ายค่ะ “ฉันมาจากเมืองไทย ฉันจน ฉันไม่มีตังค์จะทิปใครหรอก ขอโทษด้วย สุดท้ายก็สลัดออกมาได้ค่ะ ยิ้มๆเข้าไว้ตามประสาคนไทย ก็นะ อุตส่าห์ประหยัดเงินมาทั้งวัน แล้วต้องมาเสียให้กับจนท ที่พยายามให้บริการเราโดยที่เราไม่ร้องขอ ไม่ให้ค่ะ

หลังจากที่รอเครื่องรอแล้วรออีกประมาณ 6 ชม ก็ได้บินต่อไปเมือง Quito ประเทศเอกวาดอร์ ซึ่งเป็นจุดหมายที่2 ของทริปนี้ค่ะ สนามบินของเมือง Quito อยู่ห่างจากเมืองพอสมควรค่ะ ไผ่มาถึงเช้าตรู่ เดินไปเดินมาก็เจอรถเมล์ที่เข้าเมืองค่ะ ตื่นเต้นๆ พอมาถึงปลายสถานีของรถบัสไผ่ก็หารถเมล์อีกสายนึงที่จะพาไผ่ไปใกล้กับโฮสเทลที่จองไว้ค่ะ ก็เปิดแผนที่ในกูเกิ้ลแล้วก็จินตนาการเอาว่ามันน่าจะอยู่แถวไหนยังไง แต่พอมาถึงแล้วก็งงๆอยู่แป๊ปนึงค่ะ เลยถามคนแถวนั้นว่า supermarket ชื่อนี้มันอยู่ทางไหน เค้าก็พาไปแบบงงๆค่ะ เพราะ supermarket ที่มันขึ้นไว้ในกูเกิ้ลมันเป็นตึกร้างๆเหมือนจะเป็นสนามมวยอะไรประมาณนั้น แต่สุดท้ายก็เจอโฮสเทลซึ่งอยู่เยื้องๆกับอดีต supermarket ที่ไม่สามารถระบุได้ว่ามันกลายเป็นอะไรไปแล้ว พอถึงโฮสเทล ก็ขอเข้าไปนอนเลยค่ะ เตียงยังไม่ได้ปู แต่ไผ่ก็ขอเค้าไปนอนก่อนเพราะเหนื่อยมากๆ ไม่ได้นอนเป็นเรื่องเป็นราวมาเกือบ2 วัน พอนอนได้ตื่นนึงก็ไปนั่งกินข้าวแถวๆโฮสเทลนั่นล่ะค่ะ มาครั้งแรกยังไม่คุ้นเรื่องอาหาร ก็อาศัยชี้ไปที่รูปอย่างเดียวเลยค่ะ อาหารเที่ยงที่นี่เรียกว่า almuerzo จะเสิร์ฟเป็นชุด คือมีข้าว เนื้อ แล้วก็น้ำหวานหรือน้าผลไม้ บางทีแค่สั่งเท่านี้ก็ได้ทานแล้วค่ะ เพราะอาจมีให้เลือกอย่างเดียว
ส่วนบ่ายๆไผ่ก็เดินเล่นในส่วนของ Old Town ค่ะ ดูสถาปัตยกรรม นั่นนี่ แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง เดินพักนึงก็กลับมานอนต่อค่ะ ไม่แน่ใจเพราะ jet lag หรือ ไม่สบายจากความสูงระดับน้ำทะเล เมือง Quito อยู่ที่ 2,850 เมตรจากระดับน้ำทะเลค่ะ สูงกว่าดอยอินทนนท์หน่อยนึง การเดินทางไปที่ที่อยู่สูงจากระดับน้ำทะเลต้องเตรียมยาเผื่อไว้จะดีค่ะ เพราะแต่ละคนจะมีอาการแตกต่างกันไปจากไม่รู้สึกอะไรเลย รู้สึกเหนื่อย เวียนหัวนิดหน่อย หรือกระทั่งรุนแรงจนต้องนอนโรงพยาบาลเลยก็มี ซึ่งไม่ค่อยเกี่ยวกับสุขภาพของแต่ละคนเท่าไหร่นะคะ บางคนแข็งแรง สุขภาพดีมาก แต่พอมาอยู่ที่สูงมากๆก็ป่วยได้เหมือนกันค่ะ ฝากรูปใน Old Town ไว้ให้ดูเล็กๆน้อยๆนะคะ เดี๋ยวมาเล่าสู่กันฟังต่อตอนหน้าค่ะ