อาทิตย์ที่ผ่านมามีโอกาสได้ จัดบ้านขนานใหญ่ ย้ายโต๊ะ ตู้ เตียง นั่น โน่น นี่ เลยเอาอัลบั๊มรูปเก่าๆออกมาทำความสะอาด พอดีว่าเจอรูปเก่าสมัยยังเอ๊าะอยู่ น่าจะสักสามสิบกว่าปีได้แล้ว เลยระลึกได้ถึงความทรงจำเก่าๆที่เกี่ยวข้องกับมอเตอร์ไซค์ขึ้นมา suzuki ts125 น่าจะเป็นความภูมิใจแรกๆของชีวิต ที่หามาได้ด้วยน้ำพัก น้ำแรงของตัวเอง จำได้ว่าตอนนั้นเพิ่งเริ่มต้นทำงานใหม่ๆ เงินเดือนอะไรก็ยังไม่ได้มากเท่าไหร่ ยังกิน ยังเที่ยว หัวหกก้นขวิดอยู่ ความใฝ่ฝันของวัยรุ่นบ้านๆสมัยนั้นก็คงไม่พ้น มีกีต้าร์ดีๆสักตัว มีมอเตอร์ไซค์เท่ห์ๆสักคัน ก็พยายามเก็บหอมรอมริบจนได้มา มีเมียก็มอเตอร์ไซค์คันนี้แหละ เปล่า...เมียไม่ได้ชอบมอเตอร์ไซค์หรอก แต่มอเตอร์ไซค์คันนี้ในตอนนั้น ทำให้ได้ใกล้ชิด ได้ไปรับ ไปส่ง พาไปเที่ยว จนเสร็จโจรจนได้ จนกระทั่งแต่งงานแต่งการกันไป ก็ยังใช้มอเตอร์ไซค์คันนี้ต่อไปอีกระยะหนึ่ง แต่ด้วยอายุที่มากขึ้น หน้าที่การงานที่สูงขึ้น จำเป็นต้องสร้างภาพลักษณ์ของตัวเอง จึงต้องห่างกับมอเตอร์ไซค์คันนี้ หันไปขับรถยนต์ตั่งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่ก็ยังมีมอเตอร์ไซค์สามัญประจำบ้านใช้อยู่ suzuki crystal , yamaha bell 80 , ปัจจุบันก็ suzuki best 110 (เออ...เราก็คนบ้าเหมือนกันนี่หว่า) ช่วงระหว่างสร้างเนื้อสร้างตัว ชีวิตกับมอเตอร์ไซค์ก็ดูเหมือนว่าจะเลือนๆไป มุ่งหน้าแต่จะหาเงินสร้างตัว สร้างครอบครัว ทำงานแบบ วิ่งเข้าชน พุ่งเข้าใส่ตลอดเวลา มีสุข ทุกข์ สมหวัง เสียใจ เหนื่อย ท้อ วนเวียนอยู่แบบนี้เป็นสิบๆปี มีบางครั้งต้องหยุดตั้งหลักบ้าง พักผ่อนบ้าง เวลาพักผ่อนก็คงเหมือนกับคนทั่วๆไป ดูหนัง ฟังเพลง ท่องเที่ยว เวลาไปเที่ยวก็ขับรถไป เพื่อนบ้าง ครอบครัวบ้าง เพื่อนร่วมงานบ้าง นอนโรงแรม นอนเต็นท์ไปตามเรื่องตามราว ก็มีความสุขชั่วขณะ แต่ยังมีความรู้สึกว่ายังขาดๆ แหว่งๆ อะไรอยู่ ยังเติมไม่เต็ม ไม่รูว่าอะไรที่ขาดหายไป จนชีวิตเริมเข้าสู่ปัจฉิมวัย เริ่มคิดได้ว่ามันยังมีอีกหลายอย่างที่ชีวิตนี้อยากทำ แต่ยังไม่ได้ทำ สิ่งหนึ่งในนั้นคือการได้ท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ อิสระคนเดียว นึกอยากไป ไปเลย ไม่ต้องมี format ไม่ต้องมี pattern ไม่มี program และ เทคโนโลยี่ it หลั่งไหลเข้าสู่ชีวิตมากขึ้น ข้อมูลข่าวสารมากมาย ก็พบว่ามีผู้คนมากมายที่มีความคิดเหมือนเรา แต่พวกเขาลงมือทำกันแล้ว แล้วเราละ...รออะไรอยู่ จะตายวัน ตายพรุ่งก็ยังไม่รู้ ทำซะ ประกอบกับชีวิตก็เริ่ม พอแล้ว ช้าลงได้แล้ว เอาว๊ะลงมือเลย และก็เป็นช่วงเวลาประจวบเหมาะ ที่สามารถเข้าถึงมอเตอร์ไซค์ที่มีสมรรถนะสูงกว่าปกติได้ง่ายขึ้น ก็เลยไปซื้อมอเตอร์ไซค์ ขนาด 300 ซีซี มาคันหนึ่ง ขี่เที่ยวคนเดียว ไม่ห่วงใคร ใครก็ไม่ต้องห่วง นึกอยากจอด จอด หิวก็หยุดกิน เหนื่อยก็หยุดนอน ทำแบบนี้มาปีกว่า เกือบจะสองปีแล้ว ฟินครับ ชีวิตเต็มที่ก็ 80-100 ไม่ลั่น ไม่ยก ไม่เล่นโค้ง ไม่เสี่ยง ไม่ฝ่าไฟแดง ไม่นิยม adrenaline นิยมเสพแต่ endorphine
โม้ช้าง โม้ม้ามาพอสมควร อยากชวนให้ เพื่อน พี่ น้อง ลูก หลาน แชร์ประสบการณ์ต่างๆเกี่ยวกับชีวิตที่ผูกพันกับมอเตอร์ไซค์สู่กันฟังบ้าง เวิ้นเว้ออะไรไปบ้างก็ขออภัย
จากวันนั้นจนถึงวันนี้
อาทิตย์ที่ผ่านมามีโอกาสได้ จัดบ้านขนานใหญ่ ย้ายโต๊ะ ตู้ เตียง นั่น โน่น นี่ เลยเอาอัลบั๊มรูปเก่าๆออกมาทำความสะอาด พอดีว่าเจอรูปเก่าสมัยยังเอ๊าะอยู่ น่าจะสักสามสิบกว่าปีได้แล้ว เลยระลึกได้ถึงความทรงจำเก่าๆที่เกี่ยวข้องกับมอเตอร์ไซค์ขึ้นมา suzuki ts125 น่าจะเป็นความภูมิใจแรกๆของชีวิต ที่หามาได้ด้วยน้ำพัก น้ำแรงของตัวเอง จำได้ว่าตอนนั้นเพิ่งเริ่มต้นทำงานใหม่ๆ เงินเดือนอะไรก็ยังไม่ได้มากเท่าไหร่ ยังกิน ยังเที่ยว หัวหกก้นขวิดอยู่ ความใฝ่ฝันของวัยรุ่นบ้านๆสมัยนั้นก็คงไม่พ้น มีกีต้าร์ดีๆสักตัว มีมอเตอร์ไซค์เท่ห์ๆสักคัน ก็พยายามเก็บหอมรอมริบจนได้มา มีเมียก็มอเตอร์ไซค์คันนี้แหละ เปล่า...เมียไม่ได้ชอบมอเตอร์ไซค์หรอก แต่มอเตอร์ไซค์คันนี้ในตอนนั้น ทำให้ได้ใกล้ชิด ได้ไปรับ ไปส่ง พาไปเที่ยว จนเสร็จโจรจนได้ จนกระทั่งแต่งงานแต่งการกันไป ก็ยังใช้มอเตอร์ไซค์คันนี้ต่อไปอีกระยะหนึ่ง แต่ด้วยอายุที่มากขึ้น หน้าที่การงานที่สูงขึ้น จำเป็นต้องสร้างภาพลักษณ์ของตัวเอง จึงต้องห่างกับมอเตอร์ไซค์คันนี้ หันไปขับรถยนต์ตั่งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่ก็ยังมีมอเตอร์ไซค์สามัญประจำบ้านใช้อยู่ suzuki crystal , yamaha bell 80 , ปัจจุบันก็ suzuki best 110 (เออ...เราก็คนบ้าเหมือนกันนี่หว่า) ช่วงระหว่างสร้างเนื้อสร้างตัว ชีวิตกับมอเตอร์ไซค์ก็ดูเหมือนว่าจะเลือนๆไป มุ่งหน้าแต่จะหาเงินสร้างตัว สร้างครอบครัว ทำงานแบบ วิ่งเข้าชน พุ่งเข้าใส่ตลอดเวลา มีสุข ทุกข์ สมหวัง เสียใจ เหนื่อย ท้อ วนเวียนอยู่แบบนี้เป็นสิบๆปี มีบางครั้งต้องหยุดตั้งหลักบ้าง พักผ่อนบ้าง เวลาพักผ่อนก็คงเหมือนกับคนทั่วๆไป ดูหนัง ฟังเพลง ท่องเที่ยว เวลาไปเที่ยวก็ขับรถไป เพื่อนบ้าง ครอบครัวบ้าง เพื่อนร่วมงานบ้าง นอนโรงแรม นอนเต็นท์ไปตามเรื่องตามราว ก็มีความสุขชั่วขณะ แต่ยังมีความรู้สึกว่ายังขาดๆ แหว่งๆ อะไรอยู่ ยังเติมไม่เต็ม ไม่รูว่าอะไรที่ขาดหายไป จนชีวิตเริมเข้าสู่ปัจฉิมวัย เริ่มคิดได้ว่ามันยังมีอีกหลายอย่างที่ชีวิตนี้อยากทำ แต่ยังไม่ได้ทำ สิ่งหนึ่งในนั้นคือการได้ท่องเที่ยวไปเรื่อยๆ อิสระคนเดียว นึกอยากไป ไปเลย ไม่ต้องมี format ไม่ต้องมี pattern ไม่มี program และ เทคโนโลยี่ it หลั่งไหลเข้าสู่ชีวิตมากขึ้น ข้อมูลข่าวสารมากมาย ก็พบว่ามีผู้คนมากมายที่มีความคิดเหมือนเรา แต่พวกเขาลงมือทำกันแล้ว แล้วเราละ...รออะไรอยู่ จะตายวัน ตายพรุ่งก็ยังไม่รู้ ทำซะ ประกอบกับชีวิตก็เริ่ม พอแล้ว ช้าลงได้แล้ว เอาว๊ะลงมือเลย และก็เป็นช่วงเวลาประจวบเหมาะ ที่สามารถเข้าถึงมอเตอร์ไซค์ที่มีสมรรถนะสูงกว่าปกติได้ง่ายขึ้น ก็เลยไปซื้อมอเตอร์ไซค์ ขนาด 300 ซีซี มาคันหนึ่ง ขี่เที่ยวคนเดียว ไม่ห่วงใคร ใครก็ไม่ต้องห่วง นึกอยากจอด จอด หิวก็หยุดกิน เหนื่อยก็หยุดนอน ทำแบบนี้มาปีกว่า เกือบจะสองปีแล้ว ฟินครับ ชีวิตเต็มที่ก็ 80-100 ไม่ลั่น ไม่ยก ไม่เล่นโค้ง ไม่เสี่ยง ไม่ฝ่าไฟแดง ไม่นิยม adrenaline นิยมเสพแต่ endorphine
โม้ช้าง โม้ม้ามาพอสมควร อยากชวนให้ เพื่อน พี่ น้อง ลูก หลาน แชร์ประสบการณ์ต่างๆเกี่ยวกับชีวิตที่ผูกพันกับมอเตอร์ไซค์สู่กันฟังบ้าง เวิ้นเว้ออะไรไปบ้างก็ขออภัย