กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกที่เขียน ถ้าผิดพลาดอะไรยังไง หรือสำนวนไม่ดียังไงอย่าเพิ่งโกรธกันนะค่ะ
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เพิ่งเป็นวันครบรอบแต่งงาน 1 ปีของเราคะ เราเลยนึกถึงเรื่องเก่าๆก่อนที่จะได้มาแต่งงานกับแฟนคนนี้ เราสองคนรู้จักกันมานานแล้ว แต่ที่เพิ่งได้แต่งงานกันเพราะเพิ่งกลับมาเจอกันและเพิ่งคบกันได้ 4 ปีคะ เรื่องราวมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อ 23 ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราอายุได้ 8 ขวบเองมั้ง เราเรียนโรงเรียนเอกชนขนาดเล็กแห่งหนึ่งและที่นี่เป็นที่ที่ทำให้เรารู้จักกับแฟนเราครั้งแรก เค้าเรียนเป็นรุ่นพี่คะเพราะโรงเรียนมันเล็กเนอะทุกคนเลยรู้จักกันเกือบทั้งโรงเรียน เค้าเป็นรุ่นพี่เราปีนึงคะ เราขึ้นรถตู้คันเดียวกันและนั่งข้างกัน ดูเหมือนจะไม่มีไรมาก แต่สิ่งที่เราจำได้ตลอดเวลาคือเค้าชอบแกล้งเราตลอด แกล้งจนรำคาญ แกล้งจนรู้สึกว่าเราเกลียดอีคนนี้ เค้าทำแบบนี้ตลอดหลายปี แกล้งเรามาตลอดจนเราอายุได้ประมาณ 11 ปี เค้าก็เรียนจบและย้ายไปเรียนที่อื่น ตอนนั้นนะรู้สึกดีมากไม่มีใครมาคอยแกล้งเราอีกแล้ว (แต่ก็แอบเบื่อๆนะเหมือนมีไรหายไปไม่หนุกเลย)
จนเวลาผ่านไปซักพักเราเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ฮอร์โมนเริ่มพุ่ง 555+ มานั่งนึกถึงเรื่องเค้า แล้วก็คิดมโนขึ้นมาได้ว่า จริงๆแล้วเราอาจจะชอบกันก็ได้ แต่ตอนนั้นเป็นเด็กน้อยอยู่เลยไม่รู้เรื่อง เย็นวันนั้นโทรหาเค้าเลยจ้า หวังจะสานความสัมพันธ์ (แรดปายค่า) สมัยนั้นเป็นเบอร์บ้านยังไม่มีมือถือ โทรปุ๊บเค้ารับเองคะ เราจำได้ว่าถามเค้าว่า "พี่ทำไรอยู่" และเค้าตอบกลับมาแบบไม่ลังเลว่า "อยู่กับแฟน" omg คือไร พาแฟนเข้าบ้านคือไร (สมัยนั้นจับมือกันยังยากเลย) แล้วเราก็งอนเองและก็ไม่โทรหาเค้าอีกเลยตั้งแต่วันนั้น (ชิงอน)
และเวลาก็ผ่านไปตามที่มันควรจะเป็น(อายุ 20) เรามีแฟนและมีลูก 1 คนน่าร๊ากๆ จบที่ลูกน่ารักข้ามเหตุการณ์ไปเพราะไม่ควรเล่าพาดพิงถึงบุคคลอื่น และเมื่อข้ามมาแล้วเราก็เป็น Single mom คะ เราเลี้ยงลูกของเรามาเรื่อยๆโดยมีความคิดที่ว่าถ้าเราจะคบใครซักคนเค้าต้องรักเรา และรักลูกเราด้วย แต่ก็ไม่ได้ปิดใจนะคะ ลองคบหมดคะใครเข้ามา ไม่คบจะรู้สันดารได้ไงหละคะ บางคนคบได้สามวันเลิกเลยยังมี (ทำไมถึงต้องมีใครด้วยหนะหรอก เราเป็นโรคอยู่คนเดียวไม่ได้ เหงา หม่น และอยากตาย ตอนนั้นต้องพบจิตแพทย์นะคะ ไม่ได้เป็นกันเล่นๆ) จนวันนึงเรารู้สึกว่ามันคงไม่มีหรอกว้าใครจะรักเราพร้อมรักลูกเราได้ด้วย บางคนเป็นพ่อแม่แท้ๆยังไม่รักลูกเลยก็มี เลยคิดว่าจะอยู่เฉยๆไม่สนใจ และรอให้พระเจ้าประทานคนที่ใช่มาให้
วันนึงแม่เรียกให้ไปซื้อของที่บิ๊กซี วันนั้นไม่อยากไปเลยคะ ทำงานมาเหนื่อยทั้งห้าวันแล้ว อยากนอนนิ่ง บวกกับคิดว่าน่าจะป่วยด้วย แต่สุดท้ายก็ต้องไปคะ ไปแล้วยังไงหนะหรอคะ เราก็ได้เจอกับคนที่วางโทรศัพท์ใส่เราเมื่อ 15 ปีก่อน คนที่ทำเรางอนแล้วไม่มาง้อ เราเห็นเค้าเดินมาแต่ไกล คิดในใจ โอ้ว...พระเจ้า มันหายไปไหนมาตั้งนาน ทำไมเพิ่งเจอ ทำไม ทำไม ฯลฯ ทำไมเยอะมากคะในหัว คิดอยู่นานคะ คิดว่าจะเข้าไปทักดีมั๊ย ถ้าเค้าจำเราไม่ได้หละ.......แล้วถ้าไม่เข้าไปทักจะได้เจอกันอีกมั๊ย.................เอาไงดี...................โอ๊ย..............(แม่รอตรงนี้นะไปทักเพื่อนตอนประถมแปป -..-) ทิ้งแม่จ้า
เด๋วมาต่อเนอะ ไปทำธุระก่อนน้า
แต่งงานกับคนที่ทำให้ได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 23 ปีที่แล้ว
เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี่เพิ่งเป็นวันครบรอบแต่งงาน 1 ปีของเราคะ เราเลยนึกถึงเรื่องเก่าๆก่อนที่จะได้มาแต่งงานกับแฟนคนนี้ เราสองคนรู้จักกันมานานแล้ว แต่ที่เพิ่งได้แต่งงานกันเพราะเพิ่งกลับมาเจอกันและเพิ่งคบกันได้ 4 ปีคะ เรื่องราวมันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อ 23 ปีที่แล้ว ตอนนั้นเราอายุได้ 8 ขวบเองมั้ง เราเรียนโรงเรียนเอกชนขนาดเล็กแห่งหนึ่งและที่นี่เป็นที่ที่ทำให้เรารู้จักกับแฟนเราครั้งแรก เค้าเรียนเป็นรุ่นพี่คะเพราะโรงเรียนมันเล็กเนอะทุกคนเลยรู้จักกันเกือบทั้งโรงเรียน เค้าเป็นรุ่นพี่เราปีนึงคะ เราขึ้นรถตู้คันเดียวกันและนั่งข้างกัน ดูเหมือนจะไม่มีไรมาก แต่สิ่งที่เราจำได้ตลอดเวลาคือเค้าชอบแกล้งเราตลอด แกล้งจนรำคาญ แกล้งจนรู้สึกว่าเราเกลียดอีคนนี้ เค้าทำแบบนี้ตลอดหลายปี แกล้งเรามาตลอดจนเราอายุได้ประมาณ 11 ปี เค้าก็เรียนจบและย้ายไปเรียนที่อื่น ตอนนั้นนะรู้สึกดีมากไม่มีใครมาคอยแกล้งเราอีกแล้ว (แต่ก็แอบเบื่อๆนะเหมือนมีไรหายไปไม่หนุกเลย)
จนเวลาผ่านไปซักพักเราเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น ฮอร์โมนเริ่มพุ่ง 555+ มานั่งนึกถึงเรื่องเค้า แล้วก็คิดมโนขึ้นมาได้ว่า จริงๆแล้วเราอาจจะชอบกันก็ได้ แต่ตอนนั้นเป็นเด็กน้อยอยู่เลยไม่รู้เรื่อง เย็นวันนั้นโทรหาเค้าเลยจ้า หวังจะสานความสัมพันธ์ (แรดปายค่า) สมัยนั้นเป็นเบอร์บ้านยังไม่มีมือถือ โทรปุ๊บเค้ารับเองคะ เราจำได้ว่าถามเค้าว่า "พี่ทำไรอยู่" และเค้าตอบกลับมาแบบไม่ลังเลว่า "อยู่กับแฟน" omg คือไร พาแฟนเข้าบ้านคือไร (สมัยนั้นจับมือกันยังยากเลย) แล้วเราก็งอนเองและก็ไม่โทรหาเค้าอีกเลยตั้งแต่วันนั้น (ชิงอน)
และเวลาก็ผ่านไปตามที่มันควรจะเป็น(อายุ 20) เรามีแฟนและมีลูก 1 คนน่าร๊ากๆ จบที่ลูกน่ารักข้ามเหตุการณ์ไปเพราะไม่ควรเล่าพาดพิงถึงบุคคลอื่น และเมื่อข้ามมาแล้วเราก็เป็น Single mom คะ เราเลี้ยงลูกของเรามาเรื่อยๆโดยมีความคิดที่ว่าถ้าเราจะคบใครซักคนเค้าต้องรักเรา และรักลูกเราด้วย แต่ก็ไม่ได้ปิดใจนะคะ ลองคบหมดคะใครเข้ามา ไม่คบจะรู้สันดารได้ไงหละคะ บางคนคบได้สามวันเลิกเลยยังมี (ทำไมถึงต้องมีใครด้วยหนะหรอก เราเป็นโรคอยู่คนเดียวไม่ได้ เหงา หม่น และอยากตาย ตอนนั้นต้องพบจิตแพทย์นะคะ ไม่ได้เป็นกันเล่นๆ) จนวันนึงเรารู้สึกว่ามันคงไม่มีหรอกว้าใครจะรักเราพร้อมรักลูกเราได้ด้วย บางคนเป็นพ่อแม่แท้ๆยังไม่รักลูกเลยก็มี เลยคิดว่าจะอยู่เฉยๆไม่สนใจ และรอให้พระเจ้าประทานคนที่ใช่มาให้
วันนึงแม่เรียกให้ไปซื้อของที่บิ๊กซี วันนั้นไม่อยากไปเลยคะ ทำงานมาเหนื่อยทั้งห้าวันแล้ว อยากนอนนิ่ง บวกกับคิดว่าน่าจะป่วยด้วย แต่สุดท้ายก็ต้องไปคะ ไปแล้วยังไงหนะหรอคะ เราก็ได้เจอกับคนที่วางโทรศัพท์ใส่เราเมื่อ 15 ปีก่อน คนที่ทำเรางอนแล้วไม่มาง้อ เราเห็นเค้าเดินมาแต่ไกล คิดในใจ โอ้ว...พระเจ้า มันหายไปไหนมาตั้งนาน ทำไมเพิ่งเจอ ทำไม ทำไม ฯลฯ ทำไมเยอะมากคะในหัว คิดอยู่นานคะ คิดว่าจะเข้าไปทักดีมั๊ย ถ้าเค้าจำเราไม่ได้หละ.......แล้วถ้าไม่เข้าไปทักจะได้เจอกันอีกมั๊ย.................เอาไงดี...................โอ๊ย..............(แม่รอตรงนี้นะไปทักเพื่อนตอนประถมแปป -..-) ทิ้งแม่จ้า
เด๋วมาต่อเนอะ ไปทำธุระก่อนน้า