จะมีใครเป็นเหมือนเราบ้างรึป่าว ?? โตมากับครอบครัวคุณลุงคุณป้าตั้งแต่เกิด

เราเป็นเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่ง "" ซึ่งเกิดมาไม่เคยได้เห็นหน้าแม่เลย  (จาว่าเหมือนละครเลยก็ว่าได้..คือเล่าให้ใครฟัง ทุกคนจะบอกเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า เรื่องจริงยิ่งกว่าละครเลยยยย ) เติบโตมากับกับครอบครัวของพ่อ คุณปู่ คุณย่า และ คุณป้า คุณลุง จนเรียกท่านทั้งสอง เป็นพ่อกับแม่ไปแล้ว ตอนนั้นเราเด็กมากไม่รู้เรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นอะไรสักอย่างเลย และแม่แท้ๆที่เกิดเรามาก็ไม่เคยที่จะมาดูแล และสนใจอะไรเลย (ในขณะเดียวกันก็พอๆจะรู้จากป้าว่า  แม่ก็อาศัยในหมู่บ้านเดียวกัน) ซึ่งตอนนี้ 27 ปีแล้วคะ กับการเติบโตในครอบครัวของคุณลุงกะคุณป้า  ท่านมีลูก 2 คน ซึ่งท่านทั้งสองเลี้ยงดูเราเสมือนลูกแท้ๆเลยก็ว่าได้ ตอนชั้นประถมศึกษาและมัธยม ท่านทั้งสองได้ส่งเราเข้าเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัด และพอมหาลัยก็่ส่งเข้าเรียนในมหาลัยเอกชน ซึ่งตอนนี้เราจบมาได้ 5 ปีแล้วคะ ทำงาน และตอนนี้กำลังจะได้รับราชการ" (คือท่านได้ให้อะไรเรามาก จนไม่รู้จะตอบแทนยังไง บางครั้งคำว่า แม่ คือ ไม่จำเป็นก็ได้เพราะทุกวันนี้ ท่านทั้งสองเลี้ยงเรามาจนได้ดี และไม่ทำให้ดิฉันรู้สึกว่าเป็นปมด้อยเลย )  พอมาวันนี้มีพี่คนหนึ่งเป็นหลานของแม่แท้ๆ  ได้เข้ามาติดต่อเรา(คือตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยที่จะติดต่อกันเลย แม้แต่บ้านของเขาเรายังไม่รู้จักเลยคะ )เพื่อจะให้เราไปหาแม่ที่บ้าน บอกว่า แม่เราเราก็ไปหาบ้างสิ !!และมาบอกกับเราว่า 27 ปี ที่ผ่านมาก็ให้มันจบๆไปซะ ! คือ เรางงมากและอึ้งกับประโยคที่พูดแค่นี้ แล้ว27 ปีที่ผ่านมาละเคยรู้สึกถึงความรู้สึกเราบ้างไหม ??  เพราะพ่อกำลังจะมาเล่าให้ฟังคะว่า พ่อกะแม่คือเริ่มทะเลาะกันตั้งแต่เราอยู่ในท้องได้ 4 เดือน พอคลอดเราเสร็จ แม่ก็ได้นำเรามาให้ปู่กะย่าและคุณป้าคุณลุงตั้งแต่วันแรกที่เกิด...คือ แม้แต่นม 1 หยด เราก็ไม่เคยได้กินเลย  คือ เกิดมาได้ไปขออาศัยกินนมกับแม่ของเพื่อนที่เกิดราวๆกับเรา ซึ่งแม่ของเพื่อนคนนี้ก็เป็นคนที่เราไม่เคยลืมบุญคุณเหมือนกัน (พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป สงสารชีวิตตัวเอง)""  แต่ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองนี้ก็ผ่านอะไรมาเยอะเหมือนกัน เพราะ ตั้งแต่จำความเข้ารร.ได้ เพื่อนหรือคุณครูถาม ว่าแม่คือใคร เราจะตอบเป็นป้าตลอด ตอนเด็กๆ คือ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน กรอกในประวัติส่วนตัวต่างๆ ของโรงเรียน ก็ตอบอย่างเดียวว่า พ่อแม่หย่าร้าง แลกประโยคที่กรอกมาโดยตลอดจนชิน คือ ...ติดต่อมารดาไม่ได้      คือ บาวงครั้งยังตอบตัวเองไม่ได้เลย ว่าเพราะอะไร >>ซึ่งอยากขอความคิดเห็นเพื่อนๆคะ ว่า ถ้าเป็นเพื่อนๆ จะทำยังไง  แต่ตอนนี้รู้สึกอึดอัดและลำบากใจมาก เพราะ 27ปีที่ผ่านมาเราไม่เคยที่จะติดต่อกับแม่เลย ถามว่าความผูกพันคือไม่มีเลยคะ เหมือนที่เคยเล่าจากข้อความต้นๆ  เราจะทำไงดี ๆ ??