ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวของผมก่อนนะคับ ผมเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ไม่ค่อยมีเพื่อน  เรื่องไปเที่ยวกับเพือนแทบจะไม่มีเลย  สมัยที่เรียนอยู่พอเลิกเรียนก็กลับบ้าน(เด็กเรียนหรือป่าว ก็ไม่ขนาดนั้น) แล้วก็ไม่ค่อยกล้าแสดงออก  ทำอะไรก็ช้าไม่ทันเพื่อน  ขี้ลืม  ทำอะไรก็ไม่เก่ง แต่ผมไม่ละความตั้งใจนะคือผมจะทำให้ดีที่สุด ผมเป็นคนพูดน้อยถ้าไม่มีคุยด้วยก็แทบจะไม่คุยกะใครเลย  ชีวิตผมง่ายๆไม่เรื่องมาก  พอใจในสิ่งที่ตัวเองมีไม่คิดจะอยากแข่งกับใคร  ตอนเด็กๆแม่จะเป็นห่วงผมมากเพราะเด็กๆผมจะติดแม่ ไปไหนทำอะไรต้องคอยบอกแม่ก่อนเพื่อท่านจะได้ไม่เป็นห่วง  ถ้าเพื่อนมาชวนไปเที่ยวที่ไกลๆหรือไปเที่ยวกลางคืนแม่จะห้ามไม่ให้ไป  จะให้ไปก็ต่อเมื่อมีญาติพี่น้องหรือคนที่แม่ไว้ใจไปด้วย(เหมือนมาเล่าชีวิตตัวเองเลย)เพราะเหตนี้ผมก็เลยไม่ค่อยมีเพื่อน จะมีก็เพื่อนสมัยเรียน ม.ต้น  แต่ก็ไม่ได้สนิดมากจนผมเรียนจบ ปวช. ผมก็มาเรียนต่อ ปวส.ที่กรุงเทพ(ผมเป็นคนพิจิตร)ก็เลยห่างเพื่อน  เข้ามาใช้ชีวิตอยู่คนเดียว  ช่วงแรกๆมาอยู่กับญาติก็เป็นญาติห่างๆที่แม่รู้จักแต่ผมไม่ค่อยรู้จักเขาแล้วเขาเป็นครอบครัวใหญ่ลูกหลานเขาเยอะ  อยู่ได้สักพักก็ย้ายออกมาเช่าห้องอยู่สบายใจกว่า  โทรคุยกับแม่ตลอดเพื่อไม่ให้ท่านเป็นห่วง  แต่ท่านก็ไม่ได้ห่วงไรมากเพราะผมตัดสิ้นใจเองได้แล้วท่านก็สบายใจระดับนึง(เดี๋ยวมาต่อนะคับ)