เราเป็นอะไรกันแน่ อยากมีความสุข

เราเป็นอะไรไม่รู้ เรารู้สึกว่ารอบข้างเราไม่มีใครเลย มันก็เหงาบ้าง รู้สึกเหมือนเกิดมาเราไม่ได้มีค่ามีความหมายสำหรับใครเท่าไรเลย
ไม่มีใครเข้าใจเราเลย
เราเป็นคนคาดหวัง เวลามีอะไรที่เราคาดหวังแล้วเราทำไม่ได้ เราจะผิดหวังมากๆ แบบเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ผิดหวังไปหลายวัน
เราเคยพยายามบอกตัวเอง พยายามเข้าใจคนอื่นก่อนมั้ย สิ่งไหนที่ผิดหวังมันผ่านไปแล้วก็ช่างมัน พยายามคิดบวก มองโลกในแง่ดีสิ
พยายามแล้ว แต่เราก็ไม่เคยทำได้เลย

บางทีเรารู้สึกว่าการร้องไห้ มันทำให้เรารู้สึกดีขึ้น แต่เราก็รู้สึกไม่ดีกับมันบ้าง
เพราะเราเป็นผู้ชาย ทำไมละ ผู้ชายคนอื่นๆเค้ายังไม่อ่อนแอแบบนี้เลย
นี่จะมาแอบนอนร้องไห้คนเดียวอยู่ทุกคืนเหรอ
บางคนก็เคยบอกว่าเวลาทุกข์ใจให้คิดถึงคนที่แย่กว่าเรา แต่เราไม่รู้สึกว่ามันช่วยทำให้เรารู้สึกดีขึ้นเลย

เราควรจะทำยังไงดี ท้อบ่อยมาก พยายามแล้วที่จะมีความสุข และทำให้คนอื่นมีความสุข แต่พยายามมานานแล้ว ไม่เคยทำได้เลย
บางทีก็ท้อที่จะทำต่อ เอาละช่างมันละกัน แต่ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ความเหงา ที่จะต้องอยู่ตัวคนเดียว กินข้าวคนเดียว ร้องไห้คนเดียว เวลาเสียใจก็ไม่รู้จะคุยกับใครสักคน

ใครพอมีคำแนะนำไหมครับ ว่าควรทำอย่างไร อยากจะให้ชีวิตมีความสุข