เหงา เศร้า เราเป็นคนเก็บความรู้สึก หรรือเวลามีเรื่องอะไร เราไม่ค่อยบอกกับใคร เพราะตัดสินใจบอกเขาก็ได้แต่อืมๆ เออๆ เราไม่โทษเขา
แต่ เรารู้สึกระบายไปมันไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้น ก็รู้สึกแย่กว่าเดิม เหมือนพูดกับผนัง เราโลกส่วนตัวสูงตั้งแต่เด็ก เรามีปัญหาทางครอบครัว ถึงตอนนี้ครอบครัวเหมือนจะปกติ ทุกคนทำตัวเหมือนเดิม แต่เหมือนมันเป็นอดีต ที่เราฝังใจ เราอยากลืมมันไป แต่มันก็ทำยาก จนโตขึ้น ความเป็ผู้ใหญ่เราต้องโตไปด้วย เราคิดว่าทุกคนคงมี เรื่องที่ทุกข์ใจกันอยู่แล้ว เราจึงไม่อยากเอาความทุกข์ของเราที่มีไปเพิ่มให้ใครอีก เราเลือกเก็บ เก็บทุกอย่าง เราร้องไห้แทบทุกวัน จนตอนนี้เราหาสาเหตุไม่ได้แล้ว ว่าเราร้องไห้เรื่องอะไร ฟังเพลงอยู่ๆบางทีก็ร้องไห้ ใจมันหวิวๆ เรามีแฟน เราคิดว่าเขาเป็นทุกอย่างของเรา พอเขาทไเราเสียใจ หมดหวัง เราไม่รักเขาแบบเดิม เราไม่เชือในตัวเขาอีก ทำให้เรารู้ว่า เราต่างกัน แต่เรารักเขา เราคิดว่าเขาเป็นหนึ่งเดียวของเรา หลายๆเรื่องหลายเหตุการ์ณทำให้เราเข้าใจว่า สุดท้าย เราก็ต้องอยู่คนเดียว เรากลายเป็นคนกลัวสังคม อย่างเช่น เพื่อนชวนไปนอนหอด้วย เพื่อนชวนไปเที่ยว เราหลบหลีกเพราะเราอึดอัด เรากลายเป็นคนเหม่อลอย ขนาดญาติที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเรามาเยี่ยมเป็นปกติ เรายังรู้สึกอึดอัด เรากลายเป็นคนร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุ เราไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร เราชากับทุกเรื่อง แบบนี้ อาการอะไร เราควรไปพบแพทย์ไหม?
ใครเคยมีอาการแบบนี้บ้าง
แต่ เรารู้สึกระบายไปมันไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้น ก็รู้สึกแย่กว่าเดิม เหมือนพูดกับผนัง เราโลกส่วนตัวสูงตั้งแต่เด็ก เรามีปัญหาทางครอบครัว ถึงตอนนี้ครอบครัวเหมือนจะปกติ ทุกคนทำตัวเหมือนเดิม แต่เหมือนมันเป็นอดีต ที่เราฝังใจ เราอยากลืมมันไป แต่มันก็ทำยาก จนโตขึ้น ความเป็ผู้ใหญ่เราต้องโตไปด้วย เราคิดว่าทุกคนคงมี เรื่องที่ทุกข์ใจกันอยู่แล้ว เราจึงไม่อยากเอาความทุกข์ของเราที่มีไปเพิ่มให้ใครอีก เราเลือกเก็บ เก็บทุกอย่าง เราร้องไห้แทบทุกวัน จนตอนนี้เราหาสาเหตุไม่ได้แล้ว ว่าเราร้องไห้เรื่องอะไร ฟังเพลงอยู่ๆบางทีก็ร้องไห้ ใจมันหวิวๆ เรามีแฟน เราคิดว่าเขาเป็นทุกอย่างของเรา พอเขาทไเราเสียใจ หมดหวัง เราไม่รักเขาแบบเดิม เราไม่เชือในตัวเขาอีก ทำให้เรารู้ว่า เราต่างกัน แต่เรารักเขา เราคิดว่าเขาเป็นหนึ่งเดียวของเรา หลายๆเรื่องหลายเหตุการ์ณทำให้เราเข้าใจว่า สุดท้าย เราก็ต้องอยู่คนเดียว เรากลายเป็นคนกลัวสังคม อย่างเช่น เพื่อนชวนไปนอนหอด้วย เพื่อนชวนไปเที่ยว เราหลบหลีกเพราะเราอึดอัด เรากลายเป็นคนเหม่อลอย ขนาดญาติที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเรามาเยี่ยมเป็นปกติ เรายังรู้สึกอึดอัด เรากลายเป็นคนร้องไห้โดยไม่มีสาเหตุ เราไม่มีกระจิตกระใจทำอะไร เราชากับทุกเรื่อง แบบนี้ อาการอะไร เราควรไปพบแพทย์ไหม?