สวัสดีคะ คือเราไม่เคยเขียนพันทิปมาก่อนเลย นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดตรงไหนขออภัยนะคะ
คือ เราพึ่งเสียตาไปคะ มันเร็วมาจนเราตั้งตัวไม่ทันคะเราทำใจไม่ได้ คือเรา อายุ 19 คะตั้งแต่เล็กจนโตชีวิตเรามีแค่ตากะยายที่เลี้ยงดูเรามา ตาเราเป็นคนน่ารักสุภาพมากๆคะ ตั้งแต่เล็กจนโตเราไม่เคยโดนตาตีหรือดุด่าเลยซักครั้งคะ ตาคอยเป็นกำลังใจให้เราในทุกๆเรื่องไม่ว่าเรื่องเรียน เรื่องงาน การบ้าน เราจะชอบพูดเรื่องประวัติศาสตร์และทีมฟุตบอลกับตามากกกกคะ ซึ่งตอนนี้มันไม่มีแล้ว
ตาเราไม่สบายเป็นอัมพาตครึ่งตัวตอนปี 46 ทุกคนในบ้านมีลุงเป็นแกนนำในการดูแลตาจนอาการตาดีขึ้นเดินเอง กินข้าวเองได้หมดติดแต่ตรงพูดไม่ค่อยชัด แต่เราฟังรู้เรื่องนะเราเลยกลายเป็นคนแปลภาษาในบ้าน อาการตาก็ดีขึ้นเรื่อยๆจนมากลางๆปีที่แล้ว ตาจะไม่สบายบ่อยตัวร้อน ไม่มีแรง ขนาดต้องป้อนข้าวอาบน้ำ เราเป็นคนดูแลตาเอง ก่อนไปมหาลัยเราก็อาบน้ำป้อนข้าวตา ทำทุกวันเรารู้สึกดีที่ได้ทำนะ
ไม่เคยมองตาเป็นภาระเลย มีบ้างบางวันที่เหนื่อยจากงานเหนื่อยจากเรียนเพราะเราทำงาน part time ช่วงเลิกเรียน ก็มีแบบบ่นบ้าง แปปนะ เดี๋ยวนะบ้าง (พอตาไม่อยู่อยากย้อนไปจัง ทำไม่ได้แล้ว) จนมาเมื่อวันอาทิตย์ที่ 8 พฤษาคมที่ผ่านมา เราก็ไปทำงานที่ร้านพิซซ่าปกติ แต่ช่วงเช้าตาไม่มีแรงเหนื่อย เรายังซื้อนมช็อคโกแลตมาป้อนตา ยังแบ่งกันกินอยู่เลย ช่วงประมาณห้าโมงยายโทรหาเราให้กลับบ้านก่อนตาอาการไม่ดี เราก็นึกว่าเหมือนทุกทีที่แค่ตัวร้อน เราก็ขอพี่ที่ทำงานกลับบ้าน มาได้ครึ่งทางเอง (ที่ทำงานใกล้บ้านนั่ง MRT สถานีเดียว) พี่สาวโทรมาบอกตาไปแล้ว เราก็งงไปไหนไปหาหมอหรอแต่พี่สาวเราเอาแต่ร้องไห้บอกแต่ตาไปแล้วๆๆ ตอนนั้นใจเราไม่ดีแล้วอะ จะร้องแต่พยายามใจแข็ง พอกลับถึงบ้านคือตั้งแต่หน้าซอยบอกเราว่าเร็วๆวิ่งเร็วเรายิ่งร้องไห้ด้วย วิ่งด้วย พอถึงบ้านคือตาเราไปแล้ว ท่านเสียแล้ว คือเราอื้อมากเมื่อเช้ายังดีอยู่เลยคือไม่น่าจะเป็นงี้ เราร้องไห้ไม่มีสติเลยอะ คือเรามีแค่ตา เป้าหมายในชีวิตเรามีตากะยายทุกๆเรื่อง เรายังไม่ได้รับปริญญาให้ท่านเลย ตาไปแล้วอะตาไม่อยู่รอเราเป็นครูแล้ว คือมันอื้อมาก ตาเราหยุดหายใจไปประมาณ 10 นาทีแล้วพอเรามาถึงกูชีพนเรศวรก็ตามมา ทุกคนตัดใจแล้วแต่เรายังเราขอให้เค้าลองปั๊มหัวใจดูก่อน เรายังไม่อยากให้ตา จนมาส่ง รพ.ใกล้สุดแถวเสาวรีย์ แต่ก็ไม่ดีตาอยู่ได้ด้วยเครื่องและยา จนในที่สุดเราต้องยอมให้ตาไปวันจันทร์ ที่9
นี่ผ่านมา สองอาทิตย์กว่าแล้ว ความรู้สึกเรายังเหมือนวันแรกที่เสียตาไปอยู่เลย เราควรทำไงดีมันเศร้ามันจะร้องไห้ในหัวเรามีแต่ตา เรารู้ว่าทุกคนต้องมีวันนี้แต่เรายังทำใจไม่ได้ ถ้าหากใครเคยเจอเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้มาก่อ
นมีวิธีจัดการกับตัวเองยังรบกวนเขียนไว้นะคะ
และสุดท้ายเราอยากบอกและอยากเตือนทุกคนว่า อย่าเอาคำว่าเดี๋ยว แปป มาเป็นคำกั้นช่วงเวลาดีๆที่เราสามารถทำให้ท่านได้เลยนะคะ มีท่านอยู่กอดแน่นๆคะเพราะครั้งสุดท้ายมันมักไม่มีสัญญาณเตือนจริงๆ
ขอบคุณมากๆคะ
เราพึ่งเสียตา ที่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิดไปเราควรจัดการกับตัวเองอย่างไรดีคะ?
คือ เราพึ่งเสียตาไปคะ มันเร็วมาจนเราตั้งตัวไม่ทันคะเราทำใจไม่ได้ คือเรา อายุ 19 คะตั้งแต่เล็กจนโตชีวิตเรามีแค่ตากะยายที่เลี้ยงดูเรามา ตาเราเป็นคนน่ารักสุภาพมากๆคะ ตั้งแต่เล็กจนโตเราไม่เคยโดนตาตีหรือดุด่าเลยซักครั้งคะ ตาคอยเป็นกำลังใจให้เราในทุกๆเรื่องไม่ว่าเรื่องเรียน เรื่องงาน การบ้าน เราจะชอบพูดเรื่องประวัติศาสตร์และทีมฟุตบอลกับตามากกกกคะ ซึ่งตอนนี้มันไม่มีแล้ว
ตาเราไม่สบายเป็นอัมพาตครึ่งตัวตอนปี 46 ทุกคนในบ้านมีลุงเป็นแกนนำในการดูแลตาจนอาการตาดีขึ้นเดินเอง กินข้าวเองได้หมดติดแต่ตรงพูดไม่ค่อยชัด แต่เราฟังรู้เรื่องนะเราเลยกลายเป็นคนแปลภาษาในบ้าน อาการตาก็ดีขึ้นเรื่อยๆจนมากลางๆปีที่แล้ว ตาจะไม่สบายบ่อยตัวร้อน ไม่มีแรง ขนาดต้องป้อนข้าวอาบน้ำ เราเป็นคนดูแลตาเอง ก่อนไปมหาลัยเราก็อาบน้ำป้อนข้าวตา ทำทุกวันเรารู้สึกดีที่ได้ทำนะ
ไม่เคยมองตาเป็นภาระเลย มีบ้างบางวันที่เหนื่อยจากงานเหนื่อยจากเรียนเพราะเราทำงาน part time ช่วงเลิกเรียน ก็มีแบบบ่นบ้าง แปปนะ เดี๋ยวนะบ้าง (พอตาไม่อยู่อยากย้อนไปจัง ทำไม่ได้แล้ว) จนมาเมื่อวันอาทิตย์ที่ 8 พฤษาคมที่ผ่านมา เราก็ไปทำงานที่ร้านพิซซ่าปกติ แต่ช่วงเช้าตาไม่มีแรงเหนื่อย เรายังซื้อนมช็อคโกแลตมาป้อนตา ยังแบ่งกันกินอยู่เลย ช่วงประมาณห้าโมงยายโทรหาเราให้กลับบ้านก่อนตาอาการไม่ดี เราก็นึกว่าเหมือนทุกทีที่แค่ตัวร้อน เราก็ขอพี่ที่ทำงานกลับบ้าน มาได้ครึ่งทางเอง (ที่ทำงานใกล้บ้านนั่ง MRT สถานีเดียว) พี่สาวโทรมาบอกตาไปแล้ว เราก็งงไปไหนไปหาหมอหรอแต่พี่สาวเราเอาแต่ร้องไห้บอกแต่ตาไปแล้วๆๆ ตอนนั้นใจเราไม่ดีแล้วอะ จะร้องแต่พยายามใจแข็ง พอกลับถึงบ้านคือตั้งแต่หน้าซอยบอกเราว่าเร็วๆวิ่งเร็วเรายิ่งร้องไห้ด้วย วิ่งด้วย พอถึงบ้านคือตาเราไปแล้ว ท่านเสียแล้ว คือเราอื้อมากเมื่อเช้ายังดีอยู่เลยคือไม่น่าจะเป็นงี้ เราร้องไห้ไม่มีสติเลยอะ คือเรามีแค่ตา เป้าหมายในชีวิตเรามีตากะยายทุกๆเรื่อง เรายังไม่ได้รับปริญญาให้ท่านเลย ตาไปแล้วอะตาไม่อยู่รอเราเป็นครูแล้ว คือมันอื้อมาก ตาเราหยุดหายใจไปประมาณ 10 นาทีแล้วพอเรามาถึงกูชีพนเรศวรก็ตามมา ทุกคนตัดใจแล้วแต่เรายังเราขอให้เค้าลองปั๊มหัวใจดูก่อน เรายังไม่อยากให้ตา จนมาส่ง รพ.ใกล้สุดแถวเสาวรีย์ แต่ก็ไม่ดีตาอยู่ได้ด้วยเครื่องและยา จนในที่สุดเราต้องยอมให้ตาไปวันจันทร์ ที่9
นี่ผ่านมา สองอาทิตย์กว่าแล้ว ความรู้สึกเรายังเหมือนวันแรกที่เสียตาไปอยู่เลย เราควรทำไงดีมันเศร้ามันจะร้องไห้ในหัวเรามีแต่ตา เรารู้ว่าทุกคนต้องมีวันนี้แต่เรายังทำใจไม่ได้ ถ้าหากใครเคยเจอเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้มาก่อ
และสุดท้ายเราอยากบอกและอยากเตือนทุกคนว่า อย่าเอาคำว่าเดี๋ยว แปป มาเป็นคำกั้นช่วงเวลาดีๆที่เราสามารถทำให้ท่านได้เลยนะคะ มีท่านอยู่กอดแน่นๆคะเพราะครั้งสุดท้ายมันมักไม่มีสัญญาณเตือนจริงๆ
ขอบคุณมากๆคะ